20 juni 2012, LAKS VERHAAL

 Lak blaast laatste adem uit.

  

Je zou kunnen spreken van rouw. Zo voelt het als we het vertrouwde Laktheater binnen stappen. Het Lak wordt begraven. In vier dagen met optredens van de vaste klanten. Dansers, toneelgroepen, cabaretiers, muzikanten. Eervol ten onder gaan, in volle glorie met een rijke historie. Het collectieve bewustzijn staat op pijn maar voelt een soort van fijn. Dichter kun je elkaar niet benaderen. Een beetje troost brengen .

Alle medewerkers staan paraat. De prettige technici van licht en geluid, de mensen van de catering, de stalmeester, de directeur in mineur. Wat een goed team. Ze doen het zo goed, dienstbaar en prettig. Wat ontzettend lijdzaam moeten ze dit ter ziele gaan van hun Lak ondergaan. Jak. Ze hebben er alles aan gedaan om het te behouden maar de Universiteit wil niet meewerken. Heel Leiden heeft volgehangen met LAK MOET BLIJVEN en is gesteund door Jan en alleman maar het mocht niet baten.

De kogel is door de kerk..zoek maar eens ander werk..

Het is prettig chaotisch. De artiesten van allerlei pluimage eten met elkaar in het Lak café van een fijn Indonesisch buffet. De vlammen slaan me uit. En ik vraag me af of de dansers daar verstandig aan doen zo voor het optreden. Na het eten even soundchecken en een loopje doen door Leiden. Dat is dan zo mooi dat wij zingen over het Rapenburg..dat stroomt en staat..over de Diefsteeg en de Doelensteeg, over het van der Werfpark en de Pieterskerk..en het water.

De beelden in het lied gaan leven.

 Zo lopen we langs het Rapenburg en komen langs de kamer waar Joop gewoond heeft toen hij hier studeerde. Hij vertelt over zijn studententijd en de koorballen, schildert de sfeer van weleer. We komen studenten tegen met jasjes en dasjes en ja, het is een bepaald slag. Joop vertelt dat hij dacht dat hij daar ook bij hoorde maar achteraf zag dat het helemaal niet zo was.. 

Hij blijft toch een buitenbeentje. 

En dat is ook waarom wij zo goed samen zijn. 

Dat ben ik ook. Ja, daar ben ik nu ook eindelijk achter gekomen. 

Wij zijn twee buitenbeentjes. Samen lopen wij hetzelfde pad af.

Melancholisch word je er wel van, zo’n afscheid. De tranen prikken gevaarlijk achter m’n ogen maar uiteraard laten wij ons niet kennen. We gaan er professioneel tegen aan en zullen ons allerbeste beentje voorzetten.

Volle bak in het Lak. Wat een fijn publiek.. Het Zuidelijk Toneel speelt, Hotel Modern gooit zijn borden stuk en dat is best moeilijk op zo'n verende vloer..en de dans voorstelling voor ons komen ook zuchtend af..wat een prachtige sfeer. In de kleedkamer voel je de adrenaline stromen. Een Braziliaanse poppenspeler heeft z’n poppen uitgestald. Joop begrijpt niet dat hij Brazilië  verruilt voor Amsterdam..de Braziliaanse muziek voor het lullige draaiorgel.. En ook niet dat hij niet kan voetballen. “Een Braziliaan die niet kan voetballen..?” Er is ook een goochelaar met zijn toverstaf en balletje balletje. Nee geen ballet. Dat doen de dansers van Leine Roebana met opzwepende gitaar en chanson..mooie combinatie. Als je dat zo ziet achter de coulissen is het behoorlijk vermoeiend..wat een kracht en uithoudingsvermogen en lenigheid..

De goochelaar is ook filosoof. Ik vraag of hij voor mij een wit konijn kan toveren maar dat lukt niet. Nou dan val je ook door de mand.

We zijn aan de beurt. Warm, warm, warm. De goedmoedige sfeer stroomt je tegemoet en dat doet wat met je.

Het Leidse Hutspot Haring Wittebrood is een topper, gaat foutloos uit het hoofd (ruim 8 minuten) en dat is op de toppen van onze concentratie..Wat een geweldig schilderij van Joop dit lied over 3 oktober..en lekker met die Leidse rrrrrrrrrr.

Positief  en bemoedigend eindigen: ‘Je moet je moed niet laten zakken’ wordt massaal meegezongen..met speciaal couplet:

“De Euro..naar de knoppen

Het voetbal..naar de knoppen

Het voorjaar..naar de knoppen

En het LAK..naar de klote

Maar je moet je moed niet laten zakken..als je neerzit, bij de pakken, mag je van alles laten zakken, maar je moed niet maar je moed niet.

Onze Jan is manager geworden..komt ook langs want daar barst het van.

Beter hadden wij het niet kunnen doen.

Joop houdt een ontroerend kort krachtig dankwoord en we krijgen een ontzettend Leids applaus. Dank, dank, dag, dag Lak, Lak.