Tien jaar geleden mocht ik voor het eerst ‘meedoen’ met Joop
Visser. Bij Jacob in ‘t Ledig Erf, Utrecht.
En dat vieren wij vandaag.
Voor het eerst mee in de rode Daewoo, nog een paar keer de
vier liedjes zingen onderweg op de A2. Dat zijn: ‘Leve de Regenten, Eenzaam op
moederdag, Ik kampeer in de Heer en Jozef met de kalkoen.’ Ik vind ze
steengoed.
Onbevangen stap ik in dit spannende avontuur. Daar mag ik
dan zomaar meezingen met de vermaarde liedjeszanger. “Kom er dan de laatste
twee nummers voor de pauze bijzitten en de op het eind ook, zing je gewoon mee.”
Parkeren voor de deur van de gemoedelijke kroeg zit er niet
in. Paar rondjes om de kerk en ik vind dat we ‘daar’ wel kunnen staan. Dat
leverde een vette parkeerbon op. Oei. Ik zal me er nooit meer mee bemoeien.
Jacob de kroegeigenaar is wel een apart typ. Een fan en zeer behulpzaam. Ik krijg ook een boekje van hem dat hij net heeft geschreven: Waar
is mijn Noorse trui? En daar staat zijn kroeg op. Het podiumpje komt in de
goede hoek en de hele tent wordt leeggehaald. Alle tafels en stoelen gaan
eruit. We gaan soundchecken en dat heb ik dus nog nooit gedaan: in een
microfoon zingen, dat is even wennen. Maar de geluidsman krijgt de stemmen mooi
bij elkaar en de gitaar erachter zoals Joop dat graag wil.
Het loopt vol. Wat heet: bomvol. Je kunt je kont er niet
meer keren. Goh, wat leuk om ‘zijn’ publiek te zien. Die mensen zijn fans,
kennen zijn liedjes en hebben hem grijsgedraaid. Sommige enthousiastelingen
komen te dichtbij. Beginnen ze over Jaap Fischer en het Ei zei en dan reageert
hij of ze het over een ander hebben. En dat is ook een beetje zo. Het was een
andere periode.
“Mevrouw, ik ben inmiddels 300 liedjes en zelfs een zangeres
verder. Als het aan U had gelegen zong ik nu niet meer.”
Daar heerst veel onbegrip over. Ze willen gewoon de oude
liedjes horen die ze weer terugbrengen in de tijd die zo belangrijk is in je
leven, waarin het allemaal gebeurt ergens tussen je 12e en 20e.
En hij kwam toen met een nieuw geluid en werd een hype. Daar kun je dan ook
niets aan doen. Maar als maker van allemaal nieuwe liedjes, schilderijtjes noemt hij het, is het veel interessanter om daar mee bezig te zijn. Vooruit te kijken. " Je zegt toch ook niet tegen Picasso: Hey Piet, kun je nog eens iets uit je blauwe periode schilderen?'
Hij gaat beginnen, daar op een barkruk en een gitaar en
krijgt de hele volle kroeg stil en aan het lachen en het meezingen. Stuurt nog even een klein kind weg dat aan de snoeren zit te peuteren en dat levert even een pijnlijk momentje op voor de moeder die met een rood hoofd de tent verlaat. Maar goed, dat stoort dus en de mensen staan
zelfs buiten op de gracht waar ze ook speakers hebben opgehangen. Ik vind het geweldig, die teksten en de droge manier van brengen.
Dan mag ik dus op die kruk naast hem en gewoon doen of ik
dit al jaren doe. Niks aan het handje. Hartstikke leuk. Ik concentreer me op de teksten en het gaat vanzelf. En dan is het pauze.
“Neem in elk hand een glas, kunnen we weer verder gaan
mensen.”
De tweede helft verloopt nog soepeler en het is een
topmiddag. We doen ook nog een toegift samen, vind ik wel stoer hoor. Haha!
“Je moet je moed niet laten zakken”, een opbeurend lied dat
iedereen meezingt!
Dat is pas helemaal gezellig zeg als die lui uit volle borst
mee gaan zingen. Ook de geluidsman is erg enthousiast over onze combinatie en
zegt tegen Joop dat hij daar vooral mee door moet gaan. Met mij dus.
Ik word er verlegen van. Dat we een
mooi en grappig duo vormen.
Dat is een goed compliment.
Ben helemaal gelukkig. Zo is Joop aan zijn derde periode begonnen. Joop&Jopie, noemen we ons.
Om het te vieren gaan we uit eten, bij een of andere
Chinees. Het is heel vet, maar dat mag de pret niet drukken.
Ik vind het alleen al een feest om met die gitaar door de
stad te lopen.
Jubels!
En als ze niet gestopt zijn met zingen, dan zingen ze nu nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten