3 februari 2018, Utrecht, schrijfcafé

Vandaag ging het over spiegels.



 Ik vond het zo leuk om in Utrecht te lopen en allerlei spiegels te zien. Ik zag de ene na de andere spiegel.  Je gaat het pas zien als je het doorhebt.

In de Winkel van Sinkel zag ik

spiegelende maskers in droste effect.

In etalages, glanzende gitaren

en de ogen en mond van de Dichter die steeds dichter bij komt. Zeg maar een soort Mona Lisa.

De opdracht luidde: "Laat iemand uit een spiegel komen die jou iets te zeggen heeft."

Sjors komt uit de spiegel. Hij is niet meer dood. Hij kwispelt vrolijk en springt tegen mij op. Dat deed ie nooit, toen ie nog leefde. Hij zegt: Kom op, we gaan wandelen en dan zal ik je vertellen hoe het daar boven is. We lopen zijn favoriete rondje langs de molen en de vijver, hij tilt zijn poot soepeltjes op en vertelt honderduit. Ten eerste verzekert hij mij dat de euthanasie prima was. "Goed getimed hoor en volstrekt pijnloos. Zo zou je het een mens ook gunnen. Als het op is, is het op. Weggaan is moeilijk maar het is helemaal niet erg om dood te zijn. In de hemel is het een groot worsten buffet. Ik kan de hele dag eten wat ik wil en word geen gram zwaarder. Verder kan ik heerlijk overal kuilen graven zo diep als ik wil en soms verdwijn ik er zelf even in. Het is er niet koud of stikheet maar gewoon lekker en ik hoef nooit naar de plukker want mijn haar zit altijd goed, gewoon stevige, gezonde krullen. Ik hoef ook niet naar de nagelstylist want mijn nagels groeien niet te lang door. Verder heb ik nergens last van, geen reuma, geen kanker, geen huidaandoeningen. Ik zie jullie zo nu en dan zonder mij wandelen en een andere hond aaien. Dan ben ik niet jaloers, want daar ben ik ook van af, van die jaloezie. Dat was wel een beetje zwakke hoek van mij maar nu gun ik alles iedereen. Ik ben de betere versie van mezelf geworden hier, puur plezier. Zo fijn in de hemel. Ik speel de hele dag buiten en ’s avonds lig ik lui voor de houtkachel met een lekker teefje te wentelen. Dat jullie mij hebben laten castreren is ook vergeven want ik haal nu de schade in met 72 maagden. Kortom, het is hier een groot walhalla. Maak je geen zorgen over de dood, het is net als het leven maar dan zonder al dat moeilijke gedoe. Er is maar een ding dat ik mis en dat is rollen in dooie vis of voor de lol, rollen in dooie mol.

Want er zijn hier geen dooien. "

Menno Wigman lag er mooi bij in een Utrechtse etalage.