19 Februari 2013, mosterd na de maaltijd is ook lekker, Koops, Haarlem, Damstraat, hek van de dam, paar dagen na Valentijn.

Het leven is een feestje maar je moet wel zelf de slingers ophangen.


ET Phone Home.

Werkt altijd, een thema.

Fijn Valentijn. Liefde en wat men daar dan zo onder verstaat.

Liefde is wat je noemt een heet hangijzer in de liedkunst. De minstreel weet hij veel. Al dat geouwehoer met zo’n troubadour. Dat is een waarheid als een paard.

(koe is synoniem voor paard tegenwoordig).

Maar het tilt je op, je gaat er van zweven en sommigen zijn er letterlijk in gebleven. De liefde dan. Of het verdriet, vergeet dat vooral niet.

Alle cliché’s zijn waar.

Ik hou van jou, zo simpel en zo waar. Zeg het maar eens anders. Wees maar eens origineel.

Gelukkig is er dan iemand als Gerben Brakenboer die dat in woorden weet te vatten. Puur en oprechter trouw. Hij eindigt dan ook met een statement: ik hou van jullie. Hoe lief wil je het hebben? 

Gerben Brakenboer in de volksmond ook Gerb Gremdaat genoemd.

Of een Fons die altijd de eerste viool speelt en nu glundert als zijn dochter Elin naast Mylou Frenken, niet de minste, het enige echte Haarlem lied mag zingen.

 Liefde. In alle vormen. Mooi!  De heren liefde. Eindelijk uit de kast.

En dan de navelstrenge band tussen moeder en zoon die jaloersmakend is te noemen. Doe mij zo’n moeder. Onlangs ehh.. best stokoud geworden, maar te hip voor woorden. Het stralende middelpunt, onze mascotte.

Als we toch hip gaan doen doet iedereen mee op zo’n heerlijke meezinger van Patricia Paay waar Hans Vos zijn eerste erotische piekmoment mee heeft beleefd (uit betrouwbare bron). Hij was dertien en La Paay stond daar met haar leuke boezem te seksen op het podium. Ja daar kan je dan niks aan doen. Dan is dat groter dan jezelf.

Leuk liedje: je bent niet hip, je bent niet vlot. Goed idee van Mylou om dat in deze setting samen te doen met virtuoos gitaarspel van Eric Coolen. Toppertje.

Dit naast alle hoogtepunten van vanavond die in een fijne chaotische, losbollige sfeer toch tot een saamhorig geheel zijn gekomen. Soms kwamen de heren Ampzing zelfs gelijktijdig klaar.
Dat is op zich een unicum.

Bedoeld als openbare repetitie zijn deze Ampzing avonden uitgegroeid tot ongeëvenaarde feestjes. Menig theater zou er jaloers op zijn, die sfeer. Het is blijmoedig en pretentieloos met behoud van kwalitatief goede momenten. Ordinair en toch goedkoops.
Mooie melancholische liedjes vanavond en onvervalste klassiekers in duet vorm. Sjamke sjanst met Hans op z’n Frans. 

Belle histoire. Bovendien doe ik dan met Hans een duet maar dan was ik Nicole no kidding man en Hans Robby William. Daar moeten we in doorgaan. Tweestemmig zingen is op zich ook best een kunst. En dan helemaal als je het niet kunt lezen. 

Fons raakte gevoelige snaren met zijn lied over de verloren liefde evenals Hans solo. Solo is ie beter. Hij maakte een tekst waar ik even kippenvel van kreeg vooral in de context van een vriend die het niet gered heeft: wanneer ga je nu eens dood.

Ik zeg: hij kan in de top tien van Driehuis Westerveld.

Daar komen we nu met z’n allen ook steeds vaker en dat doet je dan beseffen dat je leeft en lief hebt. No kidding. Zonder dollen.

Bies is ook van de gevoelige liederen. Een dichter he, dichter bij kun je niet komen.Hij is de vleesgeworden melancholie zeker nu hij gaat stoppen met roken.

Hij heeft er een hard hoofd in. Maar wel het hart op de goede plaats.

Mooi als de liefde ervan afspat bij een enkeling die dat gegeven is zoals Sjamke. Ze straalt tot over haar oren en haar prachtige haardos glans en geurt naar de lente. Ze zingt over haar talent, de tel neurose. Met de humor die ook alle narigheid zo mooi kan relativeren. De zelfspot is een sterk wapen in de bestrijding van onze eigen zwakke hoeken. Haar grote liefde is er vanavond ook en dat schuiven zij niet onder stoelen of banken en hoe blij kan je daarvan worden.  Niets mooier dan de liefde in z’n prilste vorm. Eric Coolen gaat ervan dromen, zei ie. Ik ook.

Michelle van Trigt zingt een ‘Telkens weer’ met een ingetogen en omfloerste country-achtige stem. Ze beleeft dit lied duidelijk en daar zie je dan hoe prachtig zoiets wordt. Ik zeg Dolly Parton.

Mylou daar en tegen gaat er volgens haar eigen lief ‘schaamteloos’ tegen aan en dat vind ik nou zo mooi aan haar. Ze durft het ten minste en ze bouwt het gestaag op. Iedereen zingt dan ook mee, de aanstekers zijn niet van de lucht. “Haarlem, Haarlem, Haarlemmer houd jij ook van mij?’ is een ijzersterk refrein en de single wordt geperst dus dat is een echte keiharde hit.Geweldig.

Maken wij hier allemaal fijn mee.

Zo was het ook al zo’n enerverend gebeuren om met de Ampzingers dat mooie lied op te mogen nemen van Bies van Ede over Lennaert Nijgh, de Solipsist en dat gaan we nu ter plekke ook doen. Dan is Bies dus Boudewijn de Groot, waar hij ook echt niet voor onder doet, Mylou doet Jose Koning en ik Mylou Frenken en dan zo nog wat coupletten. Mooi lied, eervol om te doen. De begeleiding van Henk Tijbosch en Neil op basgitaar en alle Ampzingers is  helemaal fijn. Met verkrachte eenden komen we er wel.

Hier zegt Bies: Ik doe Boudewijn.

Dan Jan Beenen, mijn persoonlijke favoriet. Waarom? Tja. Jan Beenen heeft het gewoon. Hoog knuffelgehalte. Vooral wanneer Jan Beenen dan iets gaat zingen als: ik geef me niet graag bloot. Dat begrijp ik. En dat hij zo zenuwachtig is en moed heeft ingedronken. Dat hij daar zo ontwapenend staat met zijn kersverse baard en wispelturige wenkbrauwen waar Johan Derksen een puntje aan zou kunnen zuigen. Nee, Jan Beenen ontroert mij tot in mijn tenen. Hij is echt.

Hij doet me ook altijd aan Igor denken uit Harderwijk. Daar ben ik dol op als ie dan door z'n snorharen gaat blazen.

En complimenten voor de mensen achter de bar die met gevaar voor eigen leven zich door de meute begeven met hoog gedragen dranken, laten we ze danken. Waarom sta ik toch altijd in de weg? Helemaal driedubbele dank voor het veilig in bewaring houden van mijn vergeten portemonnee.

Het publiek is überhaupt weergaloos in Koops. Ze staan er toch maar mooi naar te luisteren al die Valantijnse ongein.

 Bovendien is het helemaal geen Valentijn, maar blijft het een mooi thema, de liefde. In voor en tegen spoed. Met een hoop geloof blijft de liefde toch de mooiste van de drie. Dit hele alles behalve Houterige Valentijnse festijn is fijn vastgelegd door Franklin achter de camera en dat levert fraaie sfeerbeelden op.

Tot besluit: ik ben er klaar mee.

"Valentijn, mag dat over zijn

Liefde doet meestal hartstikke pijn

Wat een schaap leek dat bleek een wild zwijn

Weer geen kaart van dat stuk chagrijn

Zijn humeur zwart als een kolenmijn

Weer misgekleund, nu spring ik voor de trein."