Blommenkindersfestival

27 juli 2014, Roosendaal, Blommenkindersfestival

Soms lopen de dingen even anders dan je had gedacht. Zo krijgen wij na onze jarenlange tournee onverwacht veel aandacht. Aandacht van de media. En zonder de media besta je niet eigenlijk. Daarom waren wij daar nu heel blij mee.

Dat we nu toch nog bestaan.

Zo stond er een prachtig breed uitgemeten artikel in de Volkskrant met de zure kop: ‘Azijnpisser’....



.....die verder de lading van het verhaal totaal niet dekt maar wel aandacht trekt en als geuzennaam zou kunnen worden uitgelegd naast het geplaatste lied: Trouw, beter bekend als ‘ De Volkskrant is een kutkrant.

Nu ben in opgegroeid met een gerenommeerd 'Azijnpisser' als vader, ooit werkzaam bij de Volkskrant en krijg ik dit ook nog eens over me heen. Dat kan teveel worden. Want nu zijn de heren  AzijnVisser en de Graaf in een onderlinge concurrentiestrijd verwikkeld geraakt: Wie is er nu de enige echte Azijnpisser? Wie heeft er recht op deze mooie titel. Dat zijn dingen waar wij ons nu op moeten bezinnen.

De volgende dag staat er in BN de Stem een opgewekt interview van dezelfde strekking maar met de kop: “ We lachen ook heel veel.”

Kijk, daar word ik dan weer vrolijk van, ja, want dat is ook zo. Bovendien is de foto in deze krant wel up to date en die in de Volkskrant ruim tien jaar oud. Maar dat maakt ons dan ook wel weer tien jaar jonger en zo heb elk nadeel ook ze voordeel.

Al met al legt deze publiciteit ons geen windeieren en voelt het allemaal als een ietwat late doch prettige waardering van het fraaie werk van Jaapse Joop al dan niet met Jessica. We zijn er best trots op.
 “Hèhè, eindelijk”, reageren onze fans. 

We zijn ontdekt! Het 'Succesvolle Duo".
Mooi toch.
Niet alleen leuk voor ons, ook voor de mensen die ons al die jaren hebben gevolgd en het prachtig vinden.

Dat is te merken op het Blommenkindersfestival waar we ook met veel enthousiasme onthaald worden en begeleid als echte sterren. Volgende keer zitten wij in die helikopter, zegt Joop als er een heli laag over het terrein blijft cirkelen. Het blijkt een trauma heli en het is niet goed afgelopen met iemand in Roosendaal, iets met stroom.

Wij gaan soundchecken in het openluchttheater waar de zon pal op onze hoofden staat en ook zal blijven staan. Joop vraagt om een parasolletje en daar maakt de geniale geluidsman dan een mooi ding van zodat die zon niet zo op Joop z’n hersenpan staat te gloeien en de gitaar niet uit zijn handen glibbert.

Het geluid komt goed voor elkaar en het publiek komt in stromen binnenzetten. Omdat wij als eerste gaan optreden en er nog lange rijen bij de kassa’s staan, lopen er steeds mensen voor de tribune langs.

Dat is lastig concentreren en als er dan nog een paar fotografen pontificaal voor het publiek gaan staan gaat Joop even ouderwets tekeer, na een eerder vriendelijk verzoek om niet te storen met de camera’s is het nu echt ‘wegwezen of ik stap op, en even later nog een keer: ‘Moven!” Kijk, je bent een ‘Azijnpisser’ of je bent het niet. Maar hij wordt gesteund door het publiek met een luid applaus.

We gaan lekker een uur zingen en het is van het begin af aan een feestje...



Alles mag er zijn. Van ‘de Hangjongere’ tot ‘En in juli als het warm was’ . Liedjes over de liefde, de teringherrie van de discotheek, het leed, de maatschappij met z’n onbeholpen instanties, de banken, de managers, het leger, de kerk, het koningshuis en ‘dat gevoel van onmacht’.

“Wij geloven in een wereld waar mannen niet de baas zijn”, dekt de lading wel.
Joop kijkt dan op zijn blaadje en kiest weer een lied. Het repertoire is alleen maar groeiende.

En dan zingen we een nieuw lied over Afghanistan, een hommage aan de jongens die al dan niet terugkomen met een trauma van hier tot Afghanistan. 

Ook nieuw en zeer actueel in het assortiment zijn onze vrolijk getoonzette wandelliedjes. Liedjes waar je op kunt wandelen dus. Daar slaan wij twee vliegen in een klap. Wij wandelen graag terwijl we zingen en andersom en zo ontstaan die dingen.

Zo is er nu een lied met het refrein:

 ‘En aan het einde van het jaar, kiezen wij met elkaar, de grootste, de grootste..

Aan het einde van het jaar, kiezen wij met elkaar de grootste.. leugenaar..”

Dit lied is op allerlei gebieden in te zetten. Er zijn veel kanshebbers op de titel en wij gaan dan ook ‘de Gouden Pinokkio’ uitreiken aan de winnaar.

En dit lied wordt meteen enthousiast meegezongen, meerstemmig.

Wat een geweldig leuk Brabants publiek! Wat een sfeer. We zingen met plezier!

Er zijn een aantal verzoeknummers binnengekomen en die doen we dan ook. Voor een mevrouw die nogal verdrietig is, biedt het lied “In de schemering’ troost en voor een sportman, de wereldkampioen driebanden Dick Jaspers, uit St Willybrord, spelen wij het lied uit de sportserie:  de Hordenloper. Dat slaat dan wel niet op biljarten maar wel een beetje, want je moet er ook bij bukken.

Het is een vrolijke bedoening. Allerlei Koos Koets-achtige- flower- power energy- types met peace tekens en tatoeages. Mensen waar de wereld niet slechter van wordt denk ik dan.

Bloemenkinderen. Blommenkinders. Ik krijg een beetje antropohosofische jeukkriebels. Maar het valt allemaal mee. De organisatie loopt op rolletjes, de sfeer is artistiek en vriendelijk. Fleurig, kleurig, vredig activistisch, kinderlijk. Zo’n pluk het geluk gevoel. Bewust uitgerust met een goed gemoed en bij voorkeur terugblikkend op die goeie ouwe tijd met de ‘eigen’ jeugdhelden.

Hier spelen Jan Akkerman, Massada, Focus.
Na ons treedt Dimitri van Toren op. We treffen hem in de kleine tent achter het podium. De mannen kletsen wat over een gitaar en Dimitri is jaloers op Joop. “Want jij zingt fijn samen met deze leuke mevrouw in haar rode jurkje en bovendien ben jij nu al klaar en ik moet nog.”  Joop Zegt: “Ja ik kan jou wel zo’n rood jurkje aan laten doen maar daar wordt het ook niet leuker van.”

En Joop begeleidt zijn aardige collega liedjeszanger met de gitaar naar het podium waar een smachtende menigte aan zijn voeten ligt in het gras en de hete zon.

Daar smelt je toch van zo’n man.
En als we niet gestopt zijn met zingen, dan zingen we nu nog.

"O, wat is het lang geleden, dat wij het samen deden, O wat is het lang geleden, dat wij, hebben geblowd."

En speciale dank aan de organisatie van het festival, de vrijwilligers , de techniek, het publiek, de journalistiek en de fotograaf die ons zo prettig op een afstandje heeft gefotografeerd en de sfeer mooi heeft getroffen :)) Aad Meijer, Studio TKST&BLD, dankjewel!