Vers van de Persie..50 tips voor de bondscoach

Malle Babbe 30 jaar ..

23 juni 2012

Hoe Bestaat het.. MALLE BABBE  bestaat 30 JAAR!

Tja..
Soms gaat het allemaal anders dan je denkt in de malle molen van het leven. Soms kun je van alles bedenken en organiseren en jubileren tot in de puntjes en dan komt er iets tussen.
Dan kan er zomaar iemand van z’n fiets afvallen, een misstap doen, een dompelaar omkiepen, een rood licht missen, een traptrede overslaan, rood uitslaan , een stoeptegel over het hoofd zien of gewoon een toeval krijgen. Krijg de hik en slik door die drol. Dat kan allemaal gebeuren. Niet zeuren. Hoort bij dat Malle leven…wie heeft dat bedacht?

En sommigen is het dan gegeven om daar gevoeliger voor te zijn dan anderen dat soort misstanden. Dat kan en daar hebben we het niet over.
 Dat zijn dan mensen die bijvoorbeeld uitblinken in het muzikale, theatrale en associatieve creatieve, absoluut positieve.
Die krijgen de Geest het meest als ze iets wezenlijks doorgeven, zonder te zweven.
 Dat zijn mensen die als een vis in het water zijn op hun kleine gespecialiseerde domein waar ze hun unieke talenten veilig laten zwemmen en een hele school drijft daar dan op mee.
Een school Malle visjes, zoals daar zijn:
De koffervis, haar zuster, altijd op reis, de Nathalie Steurs, Aadjes Aal, Ella Forellen, Barbara Barbelen, Wilse Meervallen en Noorse Garnalen.
Het kunnen ook zwermen vogels zijn die heerlijk meevliegen en het hoogste lied zingen:
Mary de Kanarie, Ria Kakel, Hilda de Haan, niet te verwarren met Foppe, Ina Koolmees, Anneke Kwikstaart, Martha de Bruine Kiekendief en vergeet Riet Karekiet niet of wat te zeggen van Anja de Kokmeeuw. Nee geen geschreeuw maar lieflijk gezang komt er uit hun kelen.
Dan de trouwste volgelingen van de Malle meute..de hond. Honden lijken op hun bazen, daarom zijn ze zo trouw. Sommigen zijn ondernemend en gaan helemaal alleen naar Heerenveen, dat zijn die stugge Friese soorten, de Janne Sta-me-bij! Er zijn erbij die je met geen stok hun hok in krijgt, de Willemiense Boxer of met een hoop geblaf, de Rosmarie Kef, de felle Joke the White Terriër, de pikante Paula Pekinees opgejut door zo’n Siamese Bianca de Kat. Het beste paard van stal is Ingrid en haar kont is van koper. Zo heb je dan ook nog de bloemige types met een zonnige natuur, de Margrietjes en de Anne vlijtige liesjes im Hofjes..of de lelietjes van den Dungen.
Het soort mensen dat zo'n zooitje ongeregelde en uiteenlopende ego’s met hun neuzen dezelfde kant opkrijgt is wel uniek.
Dat lukt geen bondscoach! Dat lukt geen premier. Dat lukt geen Wilfred Genee, nee.
 Daarvan is er maar een en dat is Leny Bosshardt van Schaik. Dezelfde positieve kijk op 'arm' of  'Rijk'.

Een heilsoldate pure sang. Goed voor de heil van velen..alleen ‘Leen leeft er een beetje naast’, zei haar moeder al. En die kon het weten. 










Gelukkig heeft ze haar eigen Maria Magdalena, onze Reddende Engel, die ‘rooie met die bril’, van Roomse kom af.

(op de achtergrond het corpus delicti, de tandem)

Dat soort mensen is dus als een vis in het water in hun eigen aquarium of met hun zoete voeten daarin.. maar laat ze niet op het droge spartelen.
Geen 'Berge zu Spitz' of geen dal te laag maar zet zo iemand niet gewoon 'am Wildbach' ergens op een fiets. Zelfs achterop een tandem is ze niet te handhaven. De onhandigheid en lompheid van de motoriek die hier volstrekt ontbreekt, breekt haar dan op..en haar arm. Ze valt als een zoutzak. Daar is geen kruid tegen gewassen. Daar ben je mee behept. Arme..arme..arme..weg gestiek.

Even over de bergsoorten: Van de bergsoorten zijn er dan de Noorse Berge, de Woudenbergen, een combinatie van woud en bergen, de Batenbergen die niet baten maar ook niet schaden en de Witzelse Alpen vol Marieke Kleine Edelweisjes met die prachtige Inekse Kristallen die als fonkelende sterren glinsteren en alle duisternis subiet verdrijven. Maar wat heb je eraan als je op die mooie ;Alpe Blanche' zit en je ervan afdondert. Dat is het lot van de ster die reist…rijst. Dat ie kan vallen. Maar dan vallen we met z’n allen en dan dondert het ook niet. De ‘Herr bleibt toch wel bei uns’ en geeft ons ‘Courage-Courage!’! En een ‘Gezegende morgen’  zonder zorgen ook al moeten we dan toch weer irritant ‘Stofzuigen’ vanwege die hondenharen en die poep opruimen ‘hoephoephoephoep’ en zitten we met z’n allen in het zelfde schuitje op het ‘lokkende Spaarne’ onder de ‘klokken van Haarlem’..’O, o.o ooooo,wat ben je toch mooi’….te hijgen.


Het koor zou niet klinken zonder de Dijk, die staat als een huis, evenals de Belgische Verdun, zo slank als een den,  de Franse rechtvaardigheid Justine, de getrouwde Marie, de Toko Commandeur, de mooie Chinese Joe Lie ook wel te vinden onder de grote Gambasoorten, de zusje Nicolas, heus nie van Sarkozy , ach gossie, maar vooral bekend als grote heilige  kindervriend die ons dan ook weer kleine Keetje Tippel brengt (opgegroeid op de Wallen, dan krijg je dat.)

 en daarmee het mooiste dat een mens kan beleven..Alice in wonderland..alles is nieuw! Leven vanuit de verwondering. Dat is wat zingen ons brengt: het ene moment ben je een stofzuiger het andere een feestvarken en als het tegenzit ga je dood. Malle Babbe dertig jaar..Alleluja!

Het top feestlied van Ina Koolmees heeft vandaag op de verjaardag van Malle Babbe blijmoedig geschetterd door de Korte Annastraat..de loftrompet is cum laude gestoken..met bloemen en prosecco..wat een feest..intiem, helemaal echt en hecht..fijn met Henny de Hen op accordeon en om maar met onze onvolprezen dirigente af te sluiten:

“Dit is veel leuker..en nu hebben we lekker twee keer feest!”
We zingen haar meerstemmig toe .."God grant you Many Years..."

laatste foto: Henny de Hen en Mary de Kanarie, de twee meest voorkomende vogelsoorten.

   
liefs,  jessikameel@gmail.com 

20 juni 2012, LAKS VERHAAL

 Lak blaast laatste adem uit.

  

Je zou kunnen spreken van rouw. Zo voelt het als we het vertrouwde Laktheater binnen stappen. Het Lak wordt begraven. In vier dagen met optredens van de vaste klanten. Dansers, toneelgroepen, cabaretiers, muzikanten. Eervol ten onder gaan, in volle glorie met een rijke historie. Het collectieve bewustzijn staat op pijn maar voelt een soort van fijn. Dichter kun je elkaar niet benaderen. Een beetje troost brengen .

Alle medewerkers staan paraat. De prettige technici van licht en geluid, de mensen van de catering, de stalmeester, de directeur in mineur. Wat een goed team. Ze doen het zo goed, dienstbaar en prettig. Wat ontzettend lijdzaam moeten ze dit ter ziele gaan van hun Lak ondergaan. Jak. Ze hebben er alles aan gedaan om het te behouden maar de Universiteit wil niet meewerken. Heel Leiden heeft volgehangen met LAK MOET BLIJVEN en is gesteund door Jan en alleman maar het mocht niet baten.

De kogel is door de kerk..zoek maar eens ander werk..

Het is prettig chaotisch. De artiesten van allerlei pluimage eten met elkaar in het Lak café van een fijn Indonesisch buffet. De vlammen slaan me uit. En ik vraag me af of de dansers daar verstandig aan doen zo voor het optreden. Na het eten even soundchecken en een loopje doen door Leiden. Dat is dan zo mooi dat wij zingen over het Rapenburg..dat stroomt en staat..over de Diefsteeg en de Doelensteeg, over het van der Werfpark en de Pieterskerk..en het water.

De beelden in het lied gaan leven.

 Zo lopen we langs het Rapenburg en komen langs de kamer waar Joop gewoond heeft toen hij hier studeerde. Hij vertelt over zijn studententijd en de koorballen, schildert de sfeer van weleer. We komen studenten tegen met jasjes en dasjes en ja, het is een bepaald slag. Joop vertelt dat hij dacht dat hij daar ook bij hoorde maar achteraf zag dat het helemaal niet zo was.. 

Hij blijft toch een buitenbeentje. 

En dat is ook waarom wij zo goed samen zijn. 

Dat ben ik ook. Ja, daar ben ik nu ook eindelijk achter gekomen. 

Wij zijn twee buitenbeentjes. Samen lopen wij hetzelfde pad af.

Melancholisch word je er wel van, zo’n afscheid. De tranen prikken gevaarlijk achter m’n ogen maar uiteraard laten wij ons niet kennen. We gaan er professioneel tegen aan en zullen ons allerbeste beentje voorzetten.

Volle bak in het Lak. Wat een fijn publiek.. Het Zuidelijk Toneel speelt, Hotel Modern gooit zijn borden stuk en dat is best moeilijk op zo'n verende vloer..en de dans voorstelling voor ons komen ook zuchtend af..wat een prachtige sfeer. In de kleedkamer voel je de adrenaline stromen. Een Braziliaanse poppenspeler heeft z’n poppen uitgestald. Joop begrijpt niet dat hij Brazilië  verruilt voor Amsterdam..de Braziliaanse muziek voor het lullige draaiorgel.. En ook niet dat hij niet kan voetballen. “Een Braziliaan die niet kan voetballen..?” Er is ook een goochelaar met zijn toverstaf en balletje balletje. Nee geen ballet. Dat doen de dansers van Leine Roebana met opzwepende gitaar en chanson..mooie combinatie. Als je dat zo ziet achter de coulissen is het behoorlijk vermoeiend..wat een kracht en uithoudingsvermogen en lenigheid..

De goochelaar is ook filosoof. Ik vraag of hij voor mij een wit konijn kan toveren maar dat lukt niet. Nou dan val je ook door de mand.

We zijn aan de beurt. Warm, warm, warm. De goedmoedige sfeer stroomt je tegemoet en dat doet wat met je.

Het Leidse Hutspot Haring Wittebrood is een topper, gaat foutloos uit het hoofd (ruim 8 minuten) en dat is op de toppen van onze concentratie..Wat een geweldig schilderij van Joop dit lied over 3 oktober..en lekker met die Leidse rrrrrrrrrr.

Positief  en bemoedigend eindigen: ‘Je moet je moed niet laten zakken’ wordt massaal meegezongen..met speciaal couplet:

“De Euro..naar de knoppen

Het voetbal..naar de knoppen

Het voorjaar..naar de knoppen

En het LAK..naar de klote

Maar je moet je moed niet laten zakken..als je neerzit, bij de pakken, mag je van alles laten zakken, maar je moed niet maar je moed niet.

Onze Jan is manager geworden..komt ook langs want daar barst het van.

Beter hadden wij het niet kunnen doen.

Joop houdt een ontroerend kort krachtig dankwoord en we krijgen een ontzettend Leids applaus. Dank, dank, dag, dag Lak, Lak.