Kerstpiek. Alle Dagen Heel Druk.

Soms val je van het een in het ander. Met zingen valt er gewoon een hoop te zingen vooral in december. Dus je hebt allerlei verschillende dingen met zingen. Zo zing ik in alle kringen. En dat is wat ik het liefste doe.
Met kinderen zingen is één zo'n enerverend en inspirerend ding. Ik zing bijvoorbeeld met kinderen van basisschool de Kring. Voor de gelegenheid gedoopt tot 'De Kerst Kring Zingers'. Dat zijn 60 kinderen van rond de 10 jaar en wat hebben ze het geweldig gedaan met hun juffen. Daar ben ik dan vreselijk trots op, dat deze kinderen na 8 keer repeteren een kerstrepertoire staan te zingen als een goed klinkend blok op een bomvol schoolplein voor hun ouders en alle andere leerlingen en alles uit het hoofd en met plezier. Dank aan de school, de vrijwillige ouders, de leerkrachten en de kinderen voor dit mooie moment. En aan de weergoden, want het was Goddank droog. De foto's zijn een beetje donker want dat was het ook, de donkere dagen voor de kerst.
Maar met de kinderstemmen werd alles licht.
Een mooie traditie die we in ere moeten houden, wat mij betreft. 

Daarnaast zing ik wekelijks met mensen met dementie op de gesloten afdeling ( eindstation) in een verzorgingstehuis samen met Joop. Wij zingen dan liedjes van vroeger, Sint en Kerst, oud Hollands, de betere smartlappen tweestemmig met gitaar en liedjes en gezangen die dichtbij hen komen, bij hun hoop, geloof en liefde, gereformeerd, katholiek of atheïst. Bij hun afkomst, Amsterdam, Rotterdam of Veendam , thuis en verre geheugen. Dan blijkt dat muziek weer zoveel meer kan betekenen dan wat dan ook. Het biedt troost en herkenning en levert vreugde en saamhorigheid op. Even 'vergeten' ze hun ellendige omstandigheden. Prachtig om te zien wat er dan gebeurt met mensen die nauwelijks in staat zijn om nog te spreken, te bewegen en in pijnlijk verwrongen houdingen hun dagen moeten slijten, liggend of gebonden in een stoel. Ze lachen, klappen, zingen mee, de ogen worden levendig en een enkeling die dat nog kan, danst op het ritme van de gitaar. Het is puur en écht'. Net als bij de kinderen.

In het verlengde hiervan heb ik ook heerlijk gezongen met een zeer dierbaar clubje koorvrouwen om van te houden met de naam: 'De Noot is Hoog.' Of je er een -d of -t bij denkt , die noot, dat mag allebei. Maar wij zingen met z'n 7en mooie vierstemmige muziek , vooral tot ons eigen plezier en met kerst is dat natuurlijk hemels want er zijn zoveel prachtige kerstliederen en Carols in fraaie toonzettingen. Voor mij is dat net een snoepwinkel waar je niet kunt kiezen tussen de spekjes en de toverballen.
Nu zongen wij in een zorgcentrum en ook daar werd het doel bereikt: een beetje lieve, mooie saamhorigheid. Met een advocaatje toe!

Omdat muziek zo'n verbindende factor is vind je ook regelmatig gelijkgestemden. Mensen die ook met hun hele ziel en zaligheid hun instrument/stem bespelen en daarmee anderen blij kunnen maken.

Suzanne Groot is ook zo iemand. Zij speelt virtuoos viool en is initiatiefneemster van het project MuzIC waar ze als viooldiva op de I.C's va ziekenhuizen aan het bed speelt samen met haar vioolpartner Maria. Dat is om kippenvel van te krijgen. Zoals zij het zelf omschrijft: 'Pillen eruit en muziek erin", dat is wel waar het op neerkomt. Terug naar de menselijke maat.
En dan heb ik dus de eer om samen met haar muziek te maken. Daar leer ik veel van want zij heeft ervoor geleerd met alle conservatoriumjaren en ik breng weer liedjes en grappen in. Onze samenwerking is de ideale combi van klassiek met een kwinkslag, improvisatie met een traan en een lach, mooi en toch niet ordinair, ja eigenlijk heeft het alles in zich om te floreren.
Helemaal omdat er dan ook nog een geweldige vormgeefster bestaat die daar los op gaat.

Zie meikebrandsma.com  voor al uw originele illustraties :)

En zo komen wij allen tezamen. 'Het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt, zei Jezus al altijd.'

Ons optreden in de knusse herberg van Noord Scharwoude , die vol zat, je kon bijna geen adem meer halen, was wel een hoogtepunt vanwege de optimale samenzang met medewerking van 'de Noot is Hoog', een eigen kerstkindje, mijn moedertje met haar nieuwe knie, publiek van boven het kanaal dat zelfs de wedstrijd van AZ moest missen en een vat zuurkool met worst toe.
Advocaatjes zijn lekker maar dit mag er ook zijn. Dank aan Aris en Corry.

Tussen alle bedrijven door in deze maand vol pieken, had mijn leukste dochter bedacht dat het gezellig was om naar Dusseldorf te gaan in een snelle flits of flexbus. Naar de kerstmarkt. Heeft u wel eens een kerstmarkt bezocht? Nou hou ik persoonlijk erg van kitsch en hoe erger hoe mooier en samen met haar is het altijd goed dus stapten wij vol goede moed in de flexbus. Drie uurtjes later kwamen we op het Haubtbahnhof van Dusseldorf en dat zag er behoorlijk grauw uit. We stortten ons daarom maar vol overgave in het circus van de kerstmarkt en die bestond uit zogenaamde gezellige blokhutten opgesteld tussen de lelijke flats en hoogbouw met vooral veel sfeerverlichting en glühwein.

Ik had het mij wat romantischer voorgesteld met mooi zingende koortjes en Dickens achtige taferelen maar hier was het een en al lelijkheid en Bratwurst en op zich is dat heus niet vies. We gingen ook nog in het Riessenrad dat uitzicht bood op de Rijn en een verder nare stad. Maar we hebben viel spass gehat.

Het hotel lag tussen de tram, de snelweg en het spoor in geklemd maar van binnen was het super toll mit Netflix en een goed bed, het was schoon en gemutlich, hip.
Het schijnt een keten te wezen. Net als Mc Donalds maar dan anders. Na een lacherige nacht mochten we nog een dag rondzwalken op de kerstmarkt en een goeie schnitzel verorberen in een erg degelijk Duits restaurant met veel gesnauw. De serveerster zat duidelijk aan de cocaïne gezien haar gesnuif en wilde ogen, gegooi met de glazen en gestamp met de laarzen. We durfden haar niets meer te vragen. We kochten nog enkele fraaie ornamenten voor in de boom en een broodje voor in de bus. Ik nam nog een lekkere appelbol voor de ultieme lol.

De flexbus zou ons in het getto van Dusseldorf oppikken om 17.00 uur en wij stonden daar braaf een half uurtje van te voren te wachten want wilden hem beslist niet missen. Toen kwam er een melding op het mobieltje: 'De bus komt een half uur later.' Scheisse! Aber wir dachten, dat is jammer maar we houden het nog wel een half uurtje vol in -3 met een koude oostenwind en veel ongure types en geen leuke kroeg in de buurt. We gingen hinkelen. 'Ping!' De bus komt een uur later. Dat was geen scheisse meer maar gewoon kut. Wat nu. Toen zijn we maar een blokje gaan lopen langs de snelwegen en het verkeersplein leuk overgestoken en uiteindelijk in een dartkroeg beland met nog meer ongure figuren. En na een half uur weer terug naar de flexbushalte. Je wilt hem niet missen he die bus. 'Ping. De bus komt over een half uur."
Nu werd ik wel een beetje wanhopig. We bedachten een alternatief plan. De trein. Dat kost je dan 100 euro en vier overstappen maar dan kom je in ieder geval thuis. Als ie nu niet komt nemen we de trein. Maar hij kwam. Met een oververhitte chauffeur. Het kwam allemaal door 'Strassburg'. Alles zat dicht. Door de kerstmarkt idioot. Je moet daar ook niet heen gaan, zo'n markt. Het trekt rare types aan die dan in gaan rijden op mensen of om zich heen gaan schieten. "Het moet eruit, zegt de thearpeut!' Nou de chauffeur was helemaal over zijn theewater en toen kwam hij tot overmaat van ramp met de melding: Meine Damen und  Herren, entschuldigung aber das Toilet is auch kaput. "
Nou toen knapte er iets in mij, want dat ging ik zeker niet halen! En ik vroeg hem om dan halverwege even gezellig te stoppen bij een schone benzinepomp voor een sanitaire stop en dat deed hij met veel gezucht, want hij was al zo laat, maar de hele bus moest nodig en we stonden in de rij voor zo'n klaphekje en daar zijn we uit protest onder door gekropen omdat ie het niet deed en er zijn grenzen aan wat een mens kan hebben.
Middernacht kwamen we aan op een troosteloos Sloterdijk en rijk met de gedachte, wat heb ik toch een heerlijke dochter en: 'Het had nog heel veel erger kunnen zijn. '

Daar moest ik eigenlijk een week van bijkomen maar dat kon niet want Joop en Jessica gingen de volgende dag naar de Lutte om te zingen op een besloten partij in een sfeervolle herberg: Het Ros van Twente. Hoe leuk is dat als je dan zulke fans hebt. Een hele bus vol. 'De Lutte uit, altijd lastig.'

In de herberg zongen wij voor een zeer aandachtig en prettig publiek van Groningers tot Twenten, van psychiaters tot patiënten en van jong tot oud, van zoet tot stout. We kregen koek. En een boek.

En toen kwam er nog één eindsalvo. Pal na de kerstdagen, de 27e dus in Boxmeer. Daar wordt het niet minder van. Theater de Weijer heeft ons gevraagd om daar te komen spelen in hun super gezellige ambiance van theatercafé. Met goed geluid en licht en bloemen, broodjes en hapjes in de kleedkamer. Hartelijke Brabantse gastvrijheid!

Dat komt eigenlijk door Anne Soldaat die dat heeft gevraagd toen wij samen met hem en Tim Knol speelden in een soortgelijk café in Eemnes. En omdat dat zo leuk was, hebben we dat gedaan.

Zo kom je nog eens ergens en zo was dat dus ook heel snel uitverkocht na de **** van het NRC voor de cd Voor Kees en Annie. Je kunt zomaar populair worden in dit vak.
En dit was echt een heel goed, fijn slot optreden van het jaar in een zeer enthousiaste zaal vol warme lieve mensen met een stormloop op de cd verkoop na afloop, kortom, we zijn weer eens ontdekt.

En zeker na deze ingezonden brief in de Volkskrant. 
Zeer sportief dat ze 'm hebben geplaatst.
De Volkskrant is een fijne krant. 

 

 Gelukkig Nieuwjaar dan maar. Blijf zingen en spelen dan zul je je niet vervelen, is een West Fries spreekwoord.

xx Jessica.

 

December 2018. 'Voor Kees en Annie' maakt furore.

Wij hebben behoorlijk toegeslagen in de donkere dagen. Vier optredens van J&J in december met goede afloop. En alle reden tot dankbaarheid, alleen al vanwege het feit dat we de mogelijkheid hebben om nog steeds vrolijk samen op te treden los van alle dan wel geen publiciteit. Maar nu zijn we ontdekt! Er is geen weg meer terug. De dreiging van het grote succes ligt op de loer.  We kregen een echte recensie.

Hier zie je het dus staan: ****  in het NRC dames en heren en dat heeft ons geen windeieren gelegd want de bestellingen gaan als een gek. We hebben nog nooit zo hard moeten werken.

Ook de Telegraaf  heeft een positief stuk geschreven over de cd 'Voor Kees en Annie'. Wij zijn vanaf nu dus Telegraaf lezers.
En het blad Argus kwam met een weliswaar goed bedoeld maar oudbakken verhaal.

De Tubantia kwam met een fors ingekort verhaal weliswaar met fraaie foto.

Het Haarlems Dagblad met een frisse blik en aardig verhaal.

En ook op de radio zijn we gedraaid en dat mag in de krant. En dan hebben we het niet over het programma 'Andermans Veren' waar enthousiaste Kick verschillende nummers laat horen zoals: Afghanistan, Kleine Anna en 'Het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt', maar over NPO 4 die het nummer heeft gedraaid: Heel veel mutkuziek op radio 1. En dat nummer krijgt veel bijval ook van collegae muzikanten die schijt- (met een lange ij) ziek worden van de Engelstalige bagger die je dagelijks hoort op de radio. Kortom, dat lucht op zo'n lied en het schept een band.

En dan is er nog de Volkskrant.
De brievenrubriek dan.
Sportieve krant.

Dank allemaal voor jullie support en volgend jaar maken we dus geen nieuwe cd.
We zijn te boeken voor uw besloten partij en de cd's zijn te bestellen via de website : www.joopvisser.nl
(Het kan even duren maar dan heeft u ook wat. :)

Namens  Joop en Jessica , de twee kune kune varkens bij Theater de Wegwijzer en hun naamgenoten wensen wij U een Gelukkig Nieuw Jaar. 'Dat het u allen maar goed mag bevallen en niet te zwaar.'

 Terugkeer naar Zeeland                                                                    7 oktober 2018

'Hart van mijn land, ik ben weer terug
in het waaien van uw volle zomer
Lig lui en languit op mijn rug
Weer thuis, en nog dezelfde dromer'

Hans Warren schreef  het beeldende gedicht: 'Thuiskeer naar Zeeland' en Joop heeft er een lied van gemaakt. En het is zo mooi. Het is heimwee pur sang naar dat fraaie landschap, het licht, de lucht, de zee maar ook naar de zangerige taal en de jeugd. Het is de terugkeer naar de kindertijd, naar het gevoel van thuiskomen.

'Klank geur en kleur, zinlijk herkennen
De karper op de waterplas
Het hooi, zingende Zeeuwse stemmen
De zoete bonen, het prille vlas

Ik lig, ik ben terug, ik droom
Uw dromen in een blijde schemer
Ik werd weer kind, ik werd een boom,
een plant, een lied, een stukje Hemel."

We rijden met de Kia op zondag over de hooggelegen dijkjes, door de zwarte kousen dorpen waar drie soorten gereformeerde kerken variërend in 'zwaarte' boven elkaar uit toornen en dat is een zonde, dat rijden op zondag want je ziet ook geen hond op straat. Zeeland is opgesloten in zichzelf, verstikt, benauwd, doods, en Joop mijmert wat over het Veerse Gat. We rijden langs het Veerse meer en over de oerlelijke Zeeland brug die de hele Oosterschelde heeft verknald.
Joop is een halve Zeeuw. En het bloed gaat waar het niet kruipen kan.
Dat mysterieuze, serieuze donkere herken ik dan weer in het 'Kune Kune' varken met de naam Joop! De gelijkenis is treffend. Joop is de donkere, Jessica de blonde versie.

Dames en heren, tadammmm, dit is echt bijzonder. Hoe vereerd kun je zijn. Je kunt vernoemd worden naar een orchidee, een tulp, een straat of een busstation maar hier lopen zomaar in Zeeland in het dorpje Nieuw en Sint Joosland bij het theater De Wegwijzer, bij Trudi en Arnout, twee Kune Kune varkens rond met de namen: Joop & Jessica, oftewel samen: Het Succesvolle Duo. Mooier kunnen wij het niet vinden.
Ze zijn om op te vreten. En heel intelligent bovendien.

Joop is de donkere pretty-boy , een weliswaar 'je-weet-wel' varken, want anders was ie niet te harden. En dat is voor Jessica, de blonde zeug ook weer niet helemaal vol te houden. Kijk, een beetje Beer moet minstens vijf keer per jaar dekken anders raakt ie gefrustreerd en dan heeft ie ook minimaal drie zeugen nodig, dus ga daar maar aan staan. Die oerdrift. Het zijn net priesters. Wij zingen dan: Het moet eruit, zegt de therapeut!'  'Joop' heeft zijn slagtanden en z'n manlijkheid dus in moeten leveren en dat maakt hem tot een flexibel, gezellig en makkelijk-om-mee-om-te-gaan varken. Daar herkent Joop zich dan ook helemaal in. Daarentegen blijkt 'Jessica' een oer lui varken dat maar met veel moeite haar nest uitkomt en dan ook nog vrij chagrijnig loopt te knorren.' Altijd allemaal verkeerd.' 'Als Joop niet uitkijkt , krijgt ie zo een ram van Jessica", vertelt Arnout, de allround man van de Wegwijzer." Zij is nogal dominant, vooral als het om eten gaat."  "Haha", lacht Joop die zich daar helemaal in kan vinden. Jessica knort vervaarlijk.
Maar Joop laat zich heus niet koeioneren door een varken.
Hij heeft zelfs een lied gemaakt met de titel: Twee varkens. 'Dat lied was er eerder in zijn hoofd dan deze twee varkens, maar nu past het helemaal."
Dat vind ik zo bijzonder aan Joop, dat ie al weet wat er is voor dat  het er is.

'Ze waren altijd samen geweest, hun hele leven een groot feest
maar nu was het wel een beetje druk, in de volgeladen truck
refrein
Twee varkens op weg naar het abattoir, ze hielden zoveel van elkaar
twee varkens op weg naar het abattoir en ze hielden zoveel van elkaar

Het ruimste kot, het beste voer, de lieve kinderen van de boer
Ze hadden alleen maar genoten, gescheten en gevroten 
refrein

Daar gingen ze dan, gezond en wel, naar hun einde kort en snel
En wisten ze met z'n beiden, de dood gaat ons niet scheiden
refrein

Dat is toch een juweeltje. Als ik de Partij van de Dieren was, had ik 'm als tune genomen.
We zingen ons hele nieuwe repertoire in dat fijne theater met het Hemelse plafond,

Het  superpubliek zingt geweldig mee met 'het had nog heel veel erger kunnen zijn, er is soep na afloop in de foyer en verkoop van de nieuwe cd, het is een feest om hier te spelen met de gastvrije Trudi en Arnout die koken, bakken, stoven, met hun food- truck toeren , troetelen, knuffelen en buffelen en onvermoeibaar strijden. 
De dood gaat ons niet scheiden. Lang leve de Wegwijzer!

Dikke knuffels van Jessica en hier ziet u heel kort en knort, hoe wij onze naamgenoten ontmoeten en begroeten.

Joop en Jessica, Het Succesvolle Duo:

https://youtu.be/86ITCN9Nzos

Op naar Leeuwarden, Ljouwert, de Europese hoofdstad van de cultuur, kortom, daar zijn wij helemaal op onze plek. Ik heb er reuzin in.'' Ahh, die reuzen waren zo mooi, echt geweldig! Ik ben blij dat ik dat heb gezien."

Joop bromt.' Je kunt er wel een paar van die Franse Reuzen voor inhuren maar waarom niet gewoon je eigen diep Friezen een stukkie laten opvoeren ".

 De Kia ligt stevig op de weg en dat is maar goed ook want je mag op de Aflsluitdijk wel 130 zeg. Gelukkig hebben de banden de juiste spanning, namelijk 2.2. Daar hebben wij met verkrachte eenden voor gezorgd voor het afreizen. En dat is een docu waard. Nog net niet zo erg als 'Tinie en Lau' die een kerstboom op gaan tuigen en elkaar af, maar het komt in de buurt met paniekerig getier en inwendig gevloek en dan wil ik heel hard huilen en naar huis. Ik had namelijk de taak om de ventiel-dopjes eraf te draaien en dat kan ik dus niet aan: Ik liet er eentje vallen, onbereikbaar, precies tussen de velg. Jezus Christus! Nou, gelukkig kwam Joop op het lumineuze idee /impuls om een harde trap tegen die band te geven en rolde het dopje zo op straat. Goddank! Jut en Jul. Dan die slang uitrollen, wat een gedoe. Je krijgt er vieze handen van en brandwonden als je 'm laat schieten en als je niet uitkijkt sta je aan de verkeerde kant en word je zo gelanceerd. Dit is zenuwslopend. Ik kijk zeer geconcentreerd op het metertje en  roep 'ja-ja-ja-ha !!' tot ie op 2.2 staat en dan keihard: STOP!! Anders hoort Joop het niet die op zijn knieën die vreselijke slang tot vier keer toe op een band moet houden. En hij mag niet ontploffen. Kortom, ik raak behoorlijk overspannen van die bandenspanning. Maar pfff, hij rijdt weer als een 'tierelierelier' en ach ja, 'langs de snelweg van het leven kom je slechte stukken tegen, maar ook hele mooie stukken, ik zeg altijd: het zal wel lukken.'

Dit even ter introductie want je moet niet onderschatten wat een 'normaal' mens allemaal niet moet doen om ergens te gaan optreden in het land. Daar komt dus héél wat bij kijken. De bandenspanning bijvoorbeeld. En dan zijn wij bevoorrecht want we zijn zo oprecht welkom hier in 'Fryslan Boppe' dat we het er graag voor over hebben. Het 'Oranje Bierhuis' is zo'n mooi ouderwets sfeervol café waar de warmte je tegemoet straalt, de ramen beslaan, Clara de gastvrouw stevige pinten tapt en de Perzische tapijtjes scheef op de tafels liggen.

Nog even een paar gordijnen ophangen tegen het scherpe zonlicht. Joop geeft nuttige aanwijzingen.

"Heb je geen wasknijpers?" "Nee, geen wasknijpers, maar wel tape." "Íetsje lager. Heel goed, nog even kijken. Hangen ze wel synchroon? Rechts laat meer licht door dan links, voor de kijker links. Ik zie een kier." En stalmeester Jan van T. gaat meteen op de kieren jacht. Hans Hoitsma klimt op een ladder en hangt de spots op. De geluidsman vraagt om even een serieuze stilte voor de soundcheck. Clara legt de gebakjes op een schaal. De voetenbankjes zijn handmatig getimmerd en in de lak gezet door Hoitsma die een standbeeld verdiend en de kroeg begint stampvol te lopen. Wij starten met een gedicht van een Fries ene  Gijsbert Japix die leefde van 1603-1666 , getoonzet door Joop met de titel: 'Bevrijd Hart' , vrij dramatisch dat wel,
om dan maar door te daveren met Frysk Bloed tjoch op!

Dat schept een band en sluit mooi aan op onze 'Vaderlandse serie' met de liederen op de nieuwe cd

te horen: 'Vrienden en Beminden', 'De Koning'  is een leuke man', 'Het Wilhelmus' op de Forellen en de meezinger: 'Wie gelooft wie gelooft wat Rutte belooft, die is niet goed bij zijn hoofd.'  We schakelen naar de aardrijkskundige serie en bezingen 'Dwingeloo' en 'Boekelo'. En de ene 'O' is de andere niet. Maar ook 'Afghanistan'. Een lied over een veteraan en zelfs een luisteraar kippenvel bezorgd, zoals hij zei, na afloop. En dat hebben we meer gehoord.

 Wij geloven best een hoop maar het geloof is toch een 'dingetje'. Zo hebben we een lied over 'Islam and Freedom' en 'Wij geloven in een wereld waar mannen niet de baas zijn'. Dat komt een beetje op hetzelfde neer. En wij stellen ons de existentiële vraag: 'Zou ik anders leven als God niet bestaat, of zou ik anders leven als God wel bestaat, anders ja maar hoe, of doet dat er niet toe??' Daar kun je dan van wakker liggen. Maar uiteindelijk heb je 'geen benen nodig om de Heer te volgen, want de heer is overal' en dat is echt een waarheid als een koe.
Toch is het dan ook weer heerlijk om te bedenken dat het altijd nóg erger kan. En dat je dan kunt zingen: "Het had nog heeel veel erger kunnen zijn." Dat heb ik dan als ik aan de bandenspanning denk of aan kerstmis.
Dan komt Klaas Dankert gedichten voordragen die ik bíjna kan verstaan. Het is in het Bildts. Erg beeldend, grappig en uit het leven gegrepen.

Na de pauze doen we verzoeknummers en die zijn voor ons ook vaak verrassend. Meestal kennen wij ze ook en dan is dat leuk om te zingen. Zo hadden wij dit keer een jongen van 9 jaar in het publiek die vroeg om het lied: 'En in juli.' Hij kende veel liedjes en dat is toch bijzonder.

'En in juli als het warm was/ ging zij dikwijls naar de zee
lekker dansen in de disco/ en dan met een jongen mee
Van die eigentijdse knullen/ die je makkelijk vergat
Want in de zomer op vakantie/
zijn er altijd zakken zat.' 

'Onze Jan is manager geworden' en 'Het Tuig zit hogerop'  uit de maatschappelijke serie krijgen veel instemmende bijval net als 'De hordeloper' uit de gelijknamige musical en bekend van Hollands Got's Talent waar wij dus geen talent voor hebben en 'de Monniken' een oude kaskraker die voluit wordt meegezongen. Joop slaat even een couplet over maar de zaal zingt gewoon door. "Wie heeft dat lied nou gemaakt", troeft hij mij af als ik zeg dat ie het verkeerd doet. "Áltijd allemaal verkeerd" eindigt ook in een kakofonische kleptomanie, een hoop geklep dus.

Ik zit al 15 jaar naast en met hem te zingen en iedere keer denk ik: On-ver-beter-lijk.
De maestro van het Nederlandstalige lied. Zo authentiek en zijn tijd vooruit. Altijd geweest. Een ziener. En daarom ook geen terug blikker.

Er is een fan met een koffertje vol oude singeltjes. Hij haalt er een hele oude uit. Joop vraagt: 'Wat heb je daarvoor betaald?'
' 7.50', zegt ie.
"Zo weinig? Ik bied een tientje, die heb ik zelf niet.'

Wat een feestje. We krijgen bloemen en bitterballen. Voor ons kan het niet beter. :)
 Dank aan allen. En met name aan de Hans Hoitsma (die ook de foto's heeft gemaakt.)

Ben is jarig

Ben is jarig!                

illustratie: Meike Brandsma, kleindochter

De wijze uil stoot bedachtzaam en in zijn eigen schaduw. De jaren gaan tellen. De punten minder. "Het leven is een aflopende zaak", mompelt hij. Zijn verjaardag is per definitie geen reden tot vreugde. "Weer een jaar dichter bij de dood." Zijn helder blauwe ogen onder de zware leden zien de ballen in het driebanden klein of groot. Hij zucht en denkt, rekent en tuurt, zijn hart klopt onregelmatig en hij plant de kromme vingers in het groene tapijt. 'Defensief spelen.' De keu glijdt ritmisch maar stug over de rug van zijn klamme hand. Stroef. Oef. De benen zijn zwak, de handen trillen. De ouderdom laat zich gelden.

Verdomme, niet het oud worden is het probleem, maar het jong zijn. De geest, de bezieling, de wil, het presteren het doelgerichte bezig zijn op eigen terrein is volop aanwezig. Aan prestatiedrang geen gebrek. "Je moet toch een doel hebben." 

Ik Ben. Dus ik biljart.

En graag een beetje op niveau. Winnen is belangrijker dan meedoen zeiden ze altijd al bij de Olympische Spelen.

De achterhand leidt, net als in de dans, dat is gevoel, ritme, veerkracht, afstoot, cadans. Hoe subtiel is dat spel met de drie ballen en vier banden. Waar raak je 'm, hoe raak je 'm , hoe hard raak je 'm , en wat hou je over. Kortom, dit is een metafoor voor het hele leven.  Een moeilijke puzzel die je op verschillende manieren op kunt lossen. Over wit of over rood, gevoel of verstand, met links of rechts effect, het is net een politiek gevecht. "Ik stem CDA."

Biljarten mensen, daar komt heel veel bij kijken. Het is intenser dan Zenn en Yoga tegelijk, het is geduld, ontspannen inspannen, het is techniek, tactiek, intimidatie, frustratie, het is incasseren, het is controle, het is vermaak, het is tegen je verlies kunnen, het is gezelligheid, het is veel appelsap drinken en moeten pissen, het is twee witte en een rooie, weer een dooie, het is ouderwets, Perzisch tapijtje en een pijp roken in de kroeg, kringelende rook in het gele licht, mannen met dikke buiken , hangbuikzwijnen op het  groene laken met één been in de lucht in te strakke gilets, luidruchtig gelal aan de bar en dan toch: concentratie, het is een scheidsrechter die met zijn handen op zijn rug  zegt: " En nog twee", het is een scorebord dat niet liegt, het is blauw krijt, het is een tergend langzaam tempo, het is de tijd, het is de snelheid die je inhaalt, de klok, die tikt, steeds sneller , het is wachten en nog eens wachten op je stoeltje terwijl je tegenstander in een flow zit, het is voor en tegenspoed en het is jouw fluisterstem op de T.V met een visie. Het is jouw leven. Het zijn de grote biljarters die jij hebt verslagen, Ceulemans en  Jaspers. Het is jouw biljarthuisje in de tuin, waar jouw passie hangt, waar de trofeeën staan. Het is biljarten in een wedstrijdteam met twee kleinzoons bovendien.

Dat is toch bijzonder Ben en dat Ben jij ook. Ik zeg: Tel je moyenne.

xxx je oudste dochter.

Illustratie van Meike Brandsma , een sprookje. Er was eens een huis met gras op het dak.

    Illustratie : www.meikebrandsma.nl

Er was eens een huis met gras op het dak. " Dat is lekker!', dachten de dieren die net weggelopen waren uit de kinderboerderij van Groenendaal en dat sappige gras zagen op de foto in het Haarlems Dagblad. Het water liep ze al in de mond. "Maar hoe komen wij in Godsnaam in die Muntstraat en dan op dat dak?" vroeg Wip de Kip zich af. " Laten we gewoon de bus nemen en dat eens gaan vragen", sprak Gijsje geit.
 En zo stapten J. de Pauw met zijn vrouw Vera en Gijsje Geit, zijn drukke gezinnetje met in hun kielzog het vrolijke varkentje Naffie en de haan Napoleon met zijn kip Wip op een mooie zonnige dag in September uit de Zuidtangent bij de halte: Europaweg. "Nou, zeg, dat is een plek waar de ratten geen brood van lusten. Wat een afschuwelijke weg. Daar wil je toch niet dood worden gevonden. " Knort Naffie." Moet je zien, één en al grijzigheid dat asfalt en die hoge flatgebouwen. Wat kunnen mensen toch lelijke dingen bouwen."
"Jij doet altijd zo negatief", stuitert Gijsje, ''Het is toch leuk dat juist hier zo'n vriendelijk milieu wijkje is gekomen. Een buurt om van te dromen voor de dieren en de mensen." Jeroen , die zoals altijd haantje de voorste is, heeft met zijn elle bogen naar buiten de leiding overgenomen van Napoleon en loopt nu pontificaal voorop. Zijn vrouw Vera de Pauw, voormalig aanvoerster van de Oranje Leeuwinnen en nog behoorlijk chagrijnig over de nederlaag tegen de Noorse vrouwen, volgt haar man altijd trouw en de geitjes Do Reet Mi Fa Scheet en Sol maken als geinige lol met hun gemekker en ADHD gedol. Naffie heeft het een beetje zwaar want ze lopen haar te hard van stapel. 'Kan het was zachter!" Zij kan ze niet bijbenen en begint te knorren en morren.  Bovendien houdt zij meer van modder dan van dat groene gras, het is haar allemaal veel te gelikt. Te schoon. Maar goed, zij wil geen spelbreker zijn en hoopt op een berg biologische schillen. Een beetje rot dat is het lekkerst.
"Klop,  klop." Jeroen klopt aan bij nummer 19. "Hallo, heeft u misschien tijdelijk een plek op uw dak voor ons, wij zijn ver van huis en hebben  honger."
"Nou nee hoor," zegt de mevrouw die een groot konijn in een hok heeft gestopt, een Vlaamse Reus, die daar niet eens in past, "mijn dak mag niet beschadigd worden door jullie uitvreters. Ga maar in de berm grazen." En ze zwaait de serredeur met een klap dicht.
'Poeh!" Jeroen Pauw, die normaal gesproken niet gauw op zijn mondje is gevallen, spreekt zijn vrouw en vrienden toe: "Dierbare vrienden, houd moed , we gaan in hoger beroep, we vinden vast een plekje ergens verder op het dak." Ze bellen aan op nummer 21 en daar hangen slingers en klinkt vrolijk gelach van een klas vol kleine kleutertjes. Er doet een kindje open met een feestmuts op. Jeroen vraagt of  ze ook even binnen mogen komen omdat ze best dorst hebben en trek. En ook wel een stukje taart lusten. Maar het meisje zegt: "Nee hoor jullie mogen niet op  mijn partijtje komen, jullie zijn veel te druk." En ze gooit pardoes de deur dicht.
"Nou moe", zegt Jeroen de Pauw, "Dan gaan we maar naar de bioscoop. We moeten toch ergens kunnen uitrusten en dan eten we maar een zak popcorn." Maar Napoleon wordt driftig , pleegt een coup en zegt stellig: " Kukelekeuuu, nee, dit laten we niet op onze kop zitten, dit hoeven wij niet te pikken ook al zijn er kippen bij zonder kop, we proberen het nog één  keer, op nummer 23, daar brandt een warm vuur, Fraternite, Liberte, Egalite!!  d' akkoord? Drie maal is scheepsrecht."
Naffie ziet het somber in maar zijn buik knort zo hard dat hij toch hoopt dat nummer 23 een paar aardappelschillen uit de groenbak over heeft. Het is per slot van rekening een milieu wijk. Ze bellen aan. "Tring tring! " Een klein vrolijk meisje doet open. Ze heeft blonde staartjes en allemaal gekke kleren over elkaar aangetrokken. Ze staat te zwieren met twee hoepelrokjes achterstevoren en binnenstebuiten en drie verschillende shirtjes over elkaar aan en daaronder draagt ze grote groene kaplaarzen maat 42 die tot haar liezen komen. Ze heeft een vergiet op haar hoofd en een grote rode geschminkte clownsmond. Ze zegt: "Hallo meneer de Pauw, wat ben je mooi, kom maar binnen hoor want ik ben nog even bezig met kleren passen en dan gaan we straks spelen en dansen. Ik dans met de gans en ik trouw met de pauw, tralalala!"
De familie de Pauw, Geit en het varken zijn blij dat ze zo vriendelijk worden binnengelaten in het gezellige huis met wel 30 loslopende goudhamstertjes over de houten treinbaan en in het poppenhuis en ploffen vermoeid neer voor de gloeiende houtkachel. Het ruikt er naar appeltaart en er staan kabouters op de schoorsteen en voor het raam. Het meisje zet het vergiet van haar hoofd. Er loopt een hamster op haar schouder." Aangenaam. Dit is Snuitje en hij heeft een dwarslaesie. Dat komt omdat ik haar per ongeluk een keertje heb laten vallen, want ik laat vaak dingen en dieren vallen maar daar kan ik niks aan doen. Ik ben een beetje onhandig soms. Ze heeft er geen last van hoor, ze loopt alleen een beetje moeilijk. Snuitje is wel al heel oud in haar lijfje maar toch grappig. Ze is mijn lievelingshamster. Maar als zij dood gaat wil ik graag een baardvaraan of gezellig geiten op ons grasdak. Ik wil dat altijd al maar het mag niet van de buurt. Er mogen nog geeneens klaprozen op en korenbloemen. De grote mensen zijn heel streng en bang voor onkruid en vreemde vogels. Maar ik ga vaak stiekem op het dak met de hamsters. 's Nachts he, want het zijn nachtdieren. Maar nu ik jullie zie word ik zo blij als een geit!  Mijn allerliefste dier, na de hamster, is toch wel een geit en varkens en kippen. Als ik jarig ben dan ga ik met mijn partijtje naar de geitenboerderij met mijn vriendinnetjes en dan mogen we de babygeitjes een flesje geven, dat vind ik zo ontzettend leuk. Maar vandaag ben ik verdrietig want mijn buurmeisje is jarig en die heeft mij niet uitgenodigd op haar feestje. Ze vindt mij te druk. "
 "Ahh', zegt Napoleon," dat herken ik, maar dat ligt niet aan jou hoor, ze vond ons ook al te druk. Betrek het niet op jezelf. Doe je ding. Laatst hadden wij twee hele lieve mensen vriendjes, een broer en een zus ergens uit Verweggistan, en die werden ook zomaar bijna weggestuurd terwijl ze hier al hun vriendjes hebben. Sommige mensen zijn zo hard, die zijn denk ik gewoon bang. Ze zijn bang voor vreemde eenden in de bijt. Of rare geiten op het dak. Terwijl er toch niets leukers is dan een gezellige geit. En de pauwen geven zoveel kleur, het maakt het dak een stuk minder saai toch?" " Zal ik mijn veren eens voor je uitsteken? " En Jeroen schudt en pronkt met al zijn veren terwijl Napoleon staat te kraaien en Naffie met zijn kop in de groenbak graaft. De geiten zijn op de bank gesprongen en Wip de Kip legt uit pure vreugde een blij ei. Het is een gekakel van jewelste.
"Kom, we gaan het dak op", roept het meisje. "Dan mogen jullie daar lekker grazen en rollenbollen en zonnebaden. Moet je de zon hier zien, die is zo groot. Maar jullie moeten wel alleen op nummer 23 blijven hoor, anders gaan de buren klagen en wordt je misschien wel teruggezet in de kinderboerderij.
En dat deden ze. Ze bleven alleen op het dak van nummer 23. En ze leefden nog lang en heel gelukkig.

Blommenkinders 2018, een groot feest van herkenning!

In die zinderende zomer waar nooit een eind aan zou komen ook niet in je mooiste dromen ook al zijn er genoeg Neanderthalers die er niet naar talen die stikhete zwoele zomernachten waar slechts een dun katoenen lakentje volstaat en de mensen korte lontjes krijgen van al dat zweten en hijgen in de komkommertijd waar de kranten vol staan van de record hittegolf en bloedrode maan, daar is maar een groot gezamenlijk verlangen : je verliezen in een of ander festival.
Laat er nou net een windhoos langs Roosendaal geraasd zijn. De opperbeste organisatie heeft 'm wel even geknepen. De parasols vlogen zo de lucht in en zijn nooit meer teruggevonden. Maar de Heer heeft gezorgd voor goed weer. Goddank. Zo gaan J&J met de Kia op een kalme zondag richting Roosendaal en ontwaren vreemde kostgangers op de snelweg van het leven. Zo rijden wij gezellig achter een oude Mercedes met grote gotische letters Motörhead op de moterkap , duidelijk een zware Metal fan en de man achter het stuur draagt een cowboyhoed en heeft lange rode haren en een van Nelle zware shag in zijn mond en ik hoor hem zingen: Ben ik te min, ben ik te min omdat jouw pa een grotere kar heeft dan de mijne.

Dus die zal ook wel naar het Blommenkindersfestival gaan. Want daar houden ze wel van oude rockers die op het charmante Armand podium tekeer kunnen gaan. Massada, the Beatles maar dan een hele goeie versie, Jim Croce , U2, Elvis Presley, Supertramp en als klap op de vuurpijl : Elly & Rikkert en Joop & Jessica. Kijk dan ben je in goed gezelschap.

En zo gaan wij er tegenaan met een hoop min of meer uitgestorven  'protest' liederen. Lekker links en rechtsom schelden op de stomme maatschappij. De Managers, Heineken is een harddrugdealer, Ach ja het onderwijs het kermistent departement van consequent incompetent en permanent faillissement, kortom het zootje, met achteraan de gek van wie ze eten, de gek die voor de klas is blijven staan. Over systemen die niet deugen en mensenwerk, over dieren die door mensen slecht behandeld worden, Twee varkens op weg naar het abattoir, ze hielden zoveel van elkaar, over de eindeloze liefde en over troost , over de dood, de zwerver, maar vooral ook over het kind dat vrij is en speelt, droomt, eigenwijs is en zich niet verveelt. Over de verschillen tussen al die kinderen in de klas en dat ze ondanks die verscheidenheid  met elkaar verbonden zijn want het gaat om wat je samen bindt, en niet om wat je scheidt. Dat zou Stef Blok ook eens moeten leren die meneer van Buitenlandse zaken. Daar wordt de wereld toch een beetje mooier van. Een romantische, liefdevolle verdraagzame Blommenkinders wereld. Hoe moeilijk is dat toch helemaal? Doe gewoon aardig. Wees welkom.

En als troost lied zingen we dan allemaal: 'Het had nog heel veel erger kunnen zijn.' Na ons optreden tegen de bonkende herrie in van de harde rockmuziek wordt er een vrouw onwel. We hopen niet dat het door ons komt. En Elly en Rikkert staan klaar voor hun optreden maar er komt eerste een ambulance. Een naar moment. Elly  vraagt om een gebedje voor die vrouw en ik bedenk mij dat het gewoon mooi is als je even met een groot gezelschap gepaste stilte en aandacht kunt hebben voor deze vrouw en wie weet wat de Heer er mee doet. Ik merk dat ik echt even een schietgebedje doe. Als het echt en oprecht is, is het altijd goed.

              Nog even op de foto met lieve fans!

                               met dank voor de foto's van Herman Belgers

                               gezellig publiek en topvrijwilligers, hartelijk dank!
En wij rijden terug in de Kia en we worden ingehaald door een Mercedes. Dit keer een nieuwe. Met op zijn dak, net als een taxi, een bord met de tekst : Volg mij ❤Jezus. Dat is een teken. We kunnen hem niet bijhouden, want hij rijdt wel alle Jezus hard, zegt Joop.