Vijftig Tinten Struis

Daar sta je dan op de dag die je wist dat zou komen. Trotse Edwin Struis met oranje shirt, blozende wangen en glanzende kale kop bij de lancering van zijn hit: Vijftig Tinten Struis. Boekhandel de Vries is het centrum van een waar mediaspektakel. De camera's zijn er bij, echte voetballers, de paparazzi liggen op de loer, dit is een belangrijke dag.

Niet in het minst vanwege de aanwezigheid van Guus Hiddink, die linea recta uit Zeist naar Haarlem is gereisd om het eerste exemplaar in ontvangst te nemen. Hij heeft zojuist getekend voor het bondscoachschap, vers van de pers. Zo valt alles op zijn plek vandaag de boekpresentatie, de bondscoach erbij en  gratis Jopenbier op een zonnige vrijdagmiddag. Wie komt daar niet graag op af. Het is dan ook bomvol .

In een opwelling bedacht ik dat ik wel een liedje wilde zingen voor Struis omdat er van alles ging stromen. We hebben ook in dezelfde klas gezeten en dat schept een band.
Het is een potpourri (vies woord) van Vijftig tinten Struis, vijftig tinten Grijs op de melodie van 'Fifty ways to leave your lover' van Paul Simon.
Met pakkend refrein: "Vijftig tinten Strui-huis(2x)"
Inkoppertje. Zo werd het spontaan een onvervalste meezinger.

Ik had ook wel gedacht dat die lat niet te hoog zou liggen.
 En dat was ook zo.

Dit was dan de tekst, waar op zich dan wel weer over nagedacht was. Weliswaar alleen voor kenners.

Het probleem zit altijd tussen de oren met die bal

Dat is nou eenmaal logisch en heus geen toeval

Maar dan zijn er journalisten en die weten alles al

Er zijn wel 50 tinten Strui-huis

50 tinten Strui-huis.

Die voetballers zijn toch stront verwend, dat is het punt

Miljoenen op de bank en hun haren uitgedund

Zonder tatoe doe je er niet toe, het is een heel gedoe in

50 tinten Strui-huis

50 tinten Strui-huis

Het was vet snert Bert

Terug in de bus dus

Wat een rommel Bommel

Es ist vorbei

Maak een nieuw plan dan

Te laat met Klaas Jan

Het schiet in mijn kuit Guit

Het spel is uit

Het diepe gaan dat is dus niet gebeurd

Ze gingen er niet in, werd er alom getreurd

Waarom luisteren ze dan niet naar de man die nooit eens zeurt

Er zijn wel 50 tinten Struis

50 tinten Struis.

Robben kan misschien nog op een eiland terecht

Ecomare heeft iets Gronings en is helemaal niet slecht

In de hitte van het gevecht wat denk je dat ie zegt

"Hou je bek tegen de bondscoach, hou je bek tegen de bondscoach' 

maar hij bedoelde :

Doe mij maar 50 tinten Strui-huis

Doe mij maar 50 tinten Strui-huis

Het was vet snert Bert

Terug in de bus dus

Doe niet zo lijp Gijp

Maak ze gek

Zeg eens nee Genee

Luister naar J.C

Hit the road Jack

En hou je bek

Dus van Marwijk heeft het niet gehaald, hij heeft gefaald

Sport is nou eenmaal hard, hij heeft de tol betaald

Maar nu gaan we aan de haal met Louise van Gaal

In vijftig tinten Strui-huis

Vijftig tinten Strui-huis

Ben jij nou zo dom dom?

Of ben ik nou zo slim slim?

Volgende vraag graag

En niet zo traag

Ik wil nu naar huus Truus

Op de bank thuus

Met een baco baas

En een blok kaas

Ben jij nou zo dom dom?

Of ben ik nou zo slim slim?

Doe mij nog een pint blind

Ik ga door het lint

Bind mij maar vast gast

Ik kom uit de kast kwast

Was jij Anastasia

En ikke Grey.

Ontzettend leuk en eervol om te doen want het viel goed en ik had totaal niet verwacht dat er zoveel mensen en toestanden zouden zijn. Struis blijkt naast begenadigd schrijver ook over stand-up-podiumtalent te beschikken. Vriend Onkenhout deelt ook enthousiast mee in de totale euforie van dit succes. Wat een fijn jongensboek.

Guus Hiddink krijgt het eerste exemplaar en vertelt dan ook hoe hij ooit op het Cios in Overveen is begonnen, hoe hij gevormd is door die echte goeie docenten, hoe belangrijk dat het in een bepaalde periode in je leven en dat hij voorlopig nog wel even doorgaat. Dat is mooi . Een man met gezag. Hij loopt dan wel met een kruk maar dat kan natuurlijk wel handig zijn om eens een  lel mee uit te delen. Als meester. Na het lezen van vijftig tinten Grijs en Struis ga je de boel wel een beetje door elkaar halen, maar een beetje sm op zijn tijd moet wel kunnen. Zo rolt de gemiddelde voetballer  regelmatig met zijn ogen, bijt op zijn tong, hangt wel eens in de touwen of krijgt eens een kopstoot of wat klappen.
Ik verwacht ook wel een trilogie. Struis, Struizer, Struist.
En na de Gijp nu de Struisvogel bij het Kruidvat.

Voor het signeren door de beide heren staat een imposante rij. Dit is nu al een bestseller en wij waren daarbij! Ik wil er een aan mijn vader geven en  hoe leuk is dat: gesigneerd door Guus en Edwin met wat aardige woorden erin.

Ben moest er wel even , heel even dan, om  glimlachen. En dat is heel wat.

impressie gefilmd..zie..http://youtu.be/WXln6z476FU

20 maart 2014

Joop & Jessica welhaast postuum ontdekt in België.

Beter laat dan nooit. We doen een Vlaams blokje.

Amai! Daar gaan we dan twee keer in een week spelen bij onze Zuiderburen.

Puur toeval. Eerst nabij Antwerpen, de stad van duizelingwekkende diamanten en propvolle praline’s op een privé partij van een fan, dame, 50 jaar, arts, linkse politica die hard op haar vingers kan fluiten om de aandacht van de meute te krijgen. Wij worden sympathiek en zeer gastvrij onthaald. Haar feest vindt plaats op zo’n beetje de mooiste dag in maart ooit, bijna 20 graden in een paradijselijk, eigen gecreëerde beeldentuin met intieme terrassen, vuurkorven, pannen mosselen en friet en bloeiende planten in Hoboken, ietwat voorbij Antwerpen, alwaar wij het drukke trafiek met onze Vlaamse Tomtom listig voorbij zijn geslopen.

De gasten zijn zeer enthousiast over de aanwezigheid van hun jeugdheld: Jaap Fischer. Joop Visser, dan wel nu met Jessica. Ze kunnen het bijkans niet geloven en ‘je zou er toch een hartcrisis van bekomen!’ Een fan gaat meteen vooraan zitten en schudt meewarig zijn grove hoofd: ”Het is niet te geloven dat ik hier nu zit, dat ik hem mag zien spelen."

En in Nederland wordt ie niet eens herkend! “ Ze zijn op de hoogte van de 'hordeloper-stunt' in het
programma Holland Gott’s Talent, hebben zich 'verkneukeld'  en voelen bijkans plaatsvervangende schaamte voor die platvloerse Hollandse jury. Zo heb je dus die fijnzinnige Gordon  en nu is "onze Geert"  ook weer bezig met zijn provocaties. Geert en Goor. Nederland op zijn smalst. Nu ligt er dan een Gordon sanitaire om Geert. Het is het beeld van Icarus. Hij overspeelt zijn hand en komt te dicht bij de zon.Te hoog in de bol gestegen, dan val je hard.
"Sorry Geert, sorry Geert, je doet iets verkeerd"

Maar goed,  wij houden veel van België. Wij willen meer, meer, meer Belgen!

Ik wil er niet veel van zeggen verder maar de woorden ‘Levende Legende’ nemen welhaast mythische proporties aan. Ik zeg tegen Joop: “Jij bent hier meer een held dan in Nederland, laten we hier maar blijven.”

En dat klopt ook want een profeet in eigen land wordt vaak niet gehoord. Neem Jezus, neem Cruyff.

Neem Bram Vermeulen.

De sfeer is zeer gemoedelijk, zachtaardig, lieflijk, bescheiden, warm en gastvrij.

Vanwege het fantastische weer is het optreden buiten, voor ongeveer 70 man zonder 'deurproaterkers' (microfoons) en dat is pittig!  Ruim een uur zingen we en hoe aandachtig luistert het publiek.  Het is een sprookjesachtig tafereel. De maan schijnt tevreden, de mezen pimpelen mee en ik ook na afloop met een lekker stevig blond Belgisch Bier!

En dan gaan we naar

MECHELEN

voor de Presentatie van :

'ER IS NIETS TE ZIEN  EN DAT MOET JE ZIEN'

We hebben weinig tijd om na te sidderen van dit avontuur want soms komt alles tegelijk in een soort van stroomversnelling. Zo gaan wij nu naar Mechelen spelen bij de presentatie van de biografie over Herman de Coninck door Thomas Eyskens met de titel: “Er is niets te zien en dat moet je zien.”

Ook Herman de Coninck was een bewonderaar van het werk van Jaap Fischer en als zodanig komt hij ook in deze biografie voor en hoe mooi is het dan dat hij daar dan ook bij speelt, de ‘levende legende’.


We spelen twee blokjes van 20 minuten.
De wedstrijd wordt in de kleedkamer gewonnen zeggen wij altijd. Voorbereiding is alles. Wat wel en wat niet. Zoeken en voelen. Proeven en bevinden.

En zo zie je ook nog iets van mooi Mechelen. 

Leuke blote mannen in het park..

En dan gaan we op pad!

Boekhandel 'de Zondvloed'  ligt prachtig in de Onze Lieve Vrouwenstraat van Mechelen en heeft een verrassend, indrukwekkend  interieur. Erg ruim maar toch met een intiem karakter. Alweer zeer gastvrije mensen die stapels boeken en stoeltjes hebben verplaatst om wel 200 mensen te kunnen ontvangen. Werkelijk een fabelachtige winkel met verschillende verdiepingen. 

Leuk om hier wederom (in Hoboken was hij er ook) virtuoos gitarist Jokke Schreurs te ontmoeten. Hij speelt net zo behendig als het Rosenbergtrio in een met een geweldige swing. Ik ben perplex en jaloers.

 "Dat is gemeen, zegt Joop, nu durf ik niet meer."

"Maar hij speelt ook wel tien uur per dag op dat ding."

"O, ja nou, dan kunnen wij dat ook best."

Maar allez...Door de aankondiging van de ‘muzikale omkadering van het geheel door Joop Visser 'aka' Jaap Fischer’ is die boekhandel dus wel tot de laatste plaats bezet geraakt. Met dicht opeen gepakte zetels en nog weinig happen zuurstof zitten wij op ene verhoog vanwaar we het publiek van twee kanten moeten bespelen. Het is een idiote opstelling, zo twee ruimtes, rechts en links van ons, op verschillende niveau's , net als bij bowlen, de split. Onze concentratie ligt dus bij het geluid. En dat is helemaal goed. We zingen uit de verschillende series, romantiek, poëzie, maatschappij, dieren en de meezingserie. En natuurlijk de  speciaal gecomponeerde ode aan deze dichter:

“Zonder ik, zonder onderwerp.
 Lier aan wilgen gehangen.
Ander instrument aangeschaft.

Met voorhamer van grote
gevoelens op xylofoon
van ziel. Ziel kapot, natuurlijk.

Met hark ziel in hoek
geveegd en opgestookt.
Meer ziel dan hij dacht.

En vervolgens op hark viool
gespeeld, met zaag als strijkstok.
Een liedje. "

Dit gedicht staat in de bundel: "Geef me nu eindelijk wat ik altijd al had."
Herman de Coninck, de mooiste gedichten.

Bijzonder om in deze sfeer te spelen. Het publiek is laaiend enthousiast. Ze zijn werkelijk lyrisch. Over hun 'idool'. Een vrouw komt met een gelukzalige lach vertellen dat ze weer 50 jaar jonger is geworden vandaag. “Honderd procent karaat goud, proficiat!’ En ze zingen ook mee met onze uitsmijter, ‘O Marianne met je mooie ogen’ en vanwege het hoge Jaap Fischer gehalte: ‘de Cipier, tierelierelier’.

Joop moet er wel om lachen. Hij is geen terugblikker en blijft een maker. Een schilder met liedjes dan. Hij noemt het koektrommeltjeskunst. De liedjes van Fischer kunnen bijgezet in een museum. Vroeger mocht het in bepaalde kringen niet gedraaid worden, nu kan het geen 'kwaad' meer en valt het onder nostalgie. Jan Rot heeft het wel eens raak getypeerd, in deze trant:

 Wie een mens eert om zijn verleden, negeert zijn heden en ontneemt hem zijn toekomst.

Piet Piryns heeft een gesprek met Thomas Eyskens en ik ben geraakt door het levensverhaal  van De Coninck en de woorden die zo kunnen treffen, spotten en verlichten tegelijkertijd. De afzondering, de Katholieke kerkse kliek en de pedofilie van zijn vader, de band met zijn moeder. En dan denk ik: wat een geluk dat je zo’n talent hebt. Dat je een begenadigd dichter bent. Dat je de taal als instrument hebt en met prachtige woorden uitdrukking kunt geven aan gevoelens die herkenbaar zijn en taboe, dichtbij komen en troosten, relativeren. Met zoveel humor en zo mooi.

Joop spreekt ook zijn bewondering uit voor hem, en dat is dan wederzijds.

En dat maakt mensen tot diepzinnig zielsverwant, zonder dat ze elkaar persoonlijk kennen. Maar herkennen in hun werk.

En zo vind je bijna niemand.

Amsterdam, 7 maart 2014

Buitenaards Boekenbal

Om maar met het hoogtepunt te beginnen: Ik zeg: doe mij maar Rotterrrrrdam. Zonder sterallures.

Altijd al geprefereerd boven de Amsterdamse bluf-grachtengordel-mentaliteit. Feyenoord! Geen woorden maar daden. En dat ze dan uitgerekend in literair elitair 020 met Lee Towers komen aanzetten vind ik wel een stunt.

Ahoy! Ik zat dan ook op het puntje van mijn stoel in de fraaie schouwburg. Ha Lee! En met de X-factor van ik gun-het-hem , zeg maar gun-factor, zette Lee tout Amsterdam naar zijn stevige hand en daar heeft hij ook een patent op. Die krachtige arm- beweging die wij allemaal wel kennen van Lee. Laat Lee maar schuiven. Hij heeft de mooie combinatie van gewoon maar toch ook ordinair, kwetsbare kemp en toch taliban, knuffelbaar maar toch wel een echte man, iets met een sonore hijskraan. Staat als een huis. Lee Towers! Leen van de Toren. Hij zingt Bowies lied over majoor Tom. En dat mes snijdt dan weer aan twee kanten want het heeft iets buitenaards en natuurlijk ook iets met Tommy! Tommy Wieringa, de man van het boekenweekgeschenk. 

Dat gaat dan over een oude man met een jonge vrouw. Daar hou ik niet van. Dat zij dan tegen zo’n man opkijkt omdat hij iets voorstelt en dat ze dan eindigt als zijn verzorgster. Tommy vindt dat niet oké. Tommy zegt dan dat die man gewoon teveel gedreven is door zijn begeerte en niet kan accepteren dat ie oud is en dood gaat, ooit. En dat die relatie tot mislukken gedoemd is vanwege de ziektekiemen die dat vreselijke leeftijdsverschil nu eenmaal in zich draagt. En daar zal Tommy, die toch ook best Tom kan heten, wel gelijk in hebben.

Fijn dat we er weer bij mogen zijn, dit jaarlijkse ballenfestijn waar de schrijvers en vooral de niet-schrijvers elkaar vinden in de waan van hun eenzame bestaan. 

En we zullen doorgaan. Want het is dikke, vette, crisis.

Wie leest er nu nog een boek? Wellicht heeft Tommy de mensen weer de boekhandel in gekregen met zijn mooie jonge vrouw.

De bonte avond kan beginnen. Zeer fraaie decors, projecties van luchtballonnen en raketten, hemellichamen, marsen en manen vormen de achtergrond van de buitenaardse sterren die onze ziel mogen verlichten met hun hemelse stemmen, muziek dan wel verzen.

 Blindganger en opper Marsman Bijlo wijst de weg op onnavolgbare en sympathieke wijze. In een vliegensvlug tempo leest hij zijn braille schrift dat je denkt: hij is wel sneller dan het licht. 

De broertjes met mooie krullenbollen en gitaren Tangarine zingen zeker zo mooi als Simon and Garfunkel , The Everly Brothers en John Lennon & Paul Mc Carthy bij elkaar. Twee stemmen die klinken als een. Magistraal!

Spinvis daarentegen is niet te verstaan, maar dat hoort er geloof ik bij. Hij is nogal zweverig. Maar dat klopt ook bij de luchtballon.  “Dit is duidelijk boven ons niveau. Bovendien speel jij weer geen cello”, moppert Joop. En daar slaat hij de spijker op zijn kop.

Dichters Eva Rovers, Ingmar Heytze en Kira Wuck reizen al dan niet graag en volgens mij komt het erop neer: Waarvoor, waarheen, je neemt toch altijd jezelf mee. De thuisblijvers hebben weer eens gelijk gekregen.

Maar wellicht is dat te kort door de bocht.

Als klap op de vuurpijl staat daar dan de megaster, de Grote Beer van de avond: Lee Towers. Kijk, dan heb je wat. Helemaal groots begeleid door de Mighty Typhoons met blazers en drie beeldschone Typhonettes, jonge mooie vrouwen. Ook speciaal voor Tommy.

En het Bal is geopend. Champagne!

En dan gaat het beginnen, de rondedansjes door de gangen met de cameraploegen en de zalen waar je  BNers kunt spotten in het wild. Aangeschoten wild. Onze diva's en divannen als Carice en Halien gezien, Conny P. is nu met haar broer, Kader A. met een Star Wars pet, Heleen van R. en een echte pornoster Bobby E. mogen er helemaal zijn, de verloren zoon Jelle B.C, dikkertje dap A.F.Th van der H. zat, zat op de trap, buitenaardse opa bakkebaard Redmond O.H. en Midas D. met zijn populaire poepboek. Een Gatverdegatver in de markt.

Joop heeft de rood-wit geblokte raket in zijn smoking broek gestoken en wij lopen achter zijn ferme kruisraket aan. Hij staat er mooi bij. Subtiel en toch op scherp. Verder heeft hij niets met Kuifje en zijn raket naar de maan.

 En ik had mijn zilveren moonboots aan. Dat was ook best leuk. En een mars jurk met een kuil erin. En we gaan op de foto. Een staatsieportret.

En nog een met een raket.

En eentje van Jan Zandbergen:

De muziek op het grote podium is dansbaar en daar maken wij dankbaar gebruik van. Het is immers bal! 

We maken een dansje en een praatje en een rondje en nog een rondje en dan kan het zomaar drie uur worden. 

Bart Chabot is ook niet kapot te krijgen. Joop ziet in hem wel een prima staatssecretaris van defensie. En daar zijn de heren het helemaal over eens. 

Als we dan verzadigd zijn van het heerlijke ballenfestijn dalen we af naar de 'gate'  waar de vormgevers een vliegtuig-slurf hebben aangelegd en het personeel in KLM blauw de blauwe gasten uitgeleide doet. Je ontkomt er niet aan, de aankomst dan wel vertrekhal. Het begin en het eind van de reis. Als een metafoor voor het leven. Daar struikelt menig balletje over de drempel ondanks de waarschuwing van een monotone stem: 'Mind your step.' Zo eindigt het Buitenaardse Boekenbal met een regen van gevallen sterren. Met uitglijders en slippertjes. Mannen van Mars en vrouwen van Venus. En als ze niet gestopt zijn met ballen, ballen ze nu nog.