Donderdag 18 juli 2013
De dag dat ik Jezus zag.
Soms kom je iemand tegen in je leven die alles anders maakt.
Ken je dat gevoel?
Dat had ik dus vandaag. Het was niet zomaar iemand die
voorbij kwam wandelen. Het was Jezus.
Ongelofelijk.
Kwam zomaar voorbij alsof het niks was. Met een levensgroot
kruis op zijn schouder en een wieltje aan de achterkant. Een kruis op wielen.
En dat ging ook zo voorbij hè. Op het moment dat je denkt: Zie ik dit goed ? was
ie al het hoekie om. En de geschiedenis herhaalde zich want de mensen op het
terras lachten hem uit met zijn kruis en bespotten hem. ‘Schimpf und Spott!’ Naast
mij zat ook nog een Duitser die mitt Riessenbegeisterung dass ganz verruckt
fand en op zich was hij best aardig voor een Duitser. We hadden het ook net
over de verbeterde verstandhouding tussen Nederlanders en Duitsers en dat gaat
behoorlijk op, die vlieger behalve dan met voetbal. Want voetbal is oorlog.
Wij zaten dus net met een kring bijdehandte Haarlemmers te
brainstormen over een briljant plan: Er zou eens een mooie ouderwetse Western
gemaakt moeten worden over Haarlem. “Once apon a time in Haarlem”, met Bies van
Ede als The Ugly en Jan Beenen als een boef met een bal aan zijn voet, Max
Sipkes zou dan vermoord worden in de bak met vissen, althans gemarteld, want
dan werd ie onder water gehouden en zouden die vissen die nu voeten schoon happen
naast Koops zijn ogen eruit vreten zodat hij eindelijk zou zeggen waar de grote
poet lag. In Teylers waarschijnlijk waar zich tegelijkertijd een mooie romance
afspeelde tussen een Haarlemse schone, een zeemeermin met een stoere jongeling
en dat onder het klagerige geluid van die Damiaatjes, die luiden als er iemand
werd opgehangen op de Markt. Of gevierendeeld. En we zouden een missverkiezing gaan houden : op zoek naar de Haarlemse Claudia Kardinale. Nou dat soort verhalen deden zich zo de ronde toen
inene Jezus voorbij kwam. Onder de Bavo. Opzienbarend.
En dan lul je toch niet meer.
Want dat
is de Heer. Die kom je echt niet elke dag tegen. Net op het moment dat je bezig
bent met diepzinnige zingeving en de geschiedenis.
Dus ik stap op mijn fiets om hem in te halen, want hij liep
verdomd hard.
En ik was nieuwsgierig en geraakt door het beeld van die man
met dat kruis.
Vroeger in de kerk zat ik daar ook altijd naar te kijken,
die afbeeldingen van de kruisgang met tranen in mijn ogen. Dat mensen dat doen
en dan ook nog dankbaar zijn voor dat vreselijke lijden! En zo’n huilende moeder
erbij. Afschuwelijk. Ik kon het maar niet begrijpen. Tot vandaag.
Hij stond even stil met zijn kruis bij de Studio. Vlakbij de
Kruisstraat.
De mensen lachten hem uit of toe en maakten foto’s. Ze
hadden ook gezegd dat ie gevaarlijk was maar ik vond hem er niet gevaarlijk
uitzien. Dus ik stelde me voor en vroeg hem waar hij mee bezig was. En hij
vertelde dat hij liep met zijn kruis van Brussel naar Amsterdam of andersom. Toen
had ik natuurlijk moeten zeggen: “Ja maar dan moet je toch gewoon via Utrecht?”
Maar daar kwam ik niet op. Net zoals ik had kunnen vragen: “Loop dan eens even
over het Spaarne.” Om te kijken of het wel zuivere koffie was. Maar hij was erg
aardig en oprecht en vooral blij. En hij legde uit dat het de bedoeling was dat
mensen dat kruis dan zagen en wisten dat Jezus voor hen persoonlijk gestorven
was als verlichting van hun zonden. Dus dat is wel een hoop geloof en liefde.
Want wie doet zoiets?
En daar kon ik hem geen ongelijk in geven. Toen vroeg hij of
hij voor mij mocht bidden. En ik dacht: Dat is nooit weg. Ik heb ook nog wel
wat zondes waarvan het zonde is dat ze er nog zijn. Toen ging net mijn
telefoon. Ik zeg: “Kut, oh, cut, I’m so sorry,
my telephone..I hate this! Net
nu! At this crucial moment!” Want ik zag dat kruis in mijn ooghoek.
En hij zei
heel rustig: “Answer it, you must always answer when you are called.”
En het was ‘home’ met de hoog nodige vraag: “ Mam, wat eten
we.”
En ik zei kortaf met een rood hoofd terwijl Jezus glimlachte:
“Ehh..lekker!”
En toen ging hij voor mij bidden terwijl ik zijn kruis
vasthield. Midden op de Grote Markt terwijl iedereen naar ons keek. En hij
hield mijn hand vast en vroeg de Heer of hij in mijn hart wilde komen en mij
zegenen.
En vooral mijn zondes te vergeven. En dat vond ik wel fijn
want ik voel me vaak schuldig.
Nu ook eigenlijk, want terwijl ik dit opschrijf denk ik:
Jezus, wat een bezieling! Om zoiets te doen, te lopen met zo’n kruis door Europa,
zonder tomtom en mensen te redden van hun ongeloof en de hoon op je neer te
laten dalen. En waar moet hij slapen met dat kruis. En eet ie ook poffertjes?
En dat kruis was best zwaar. En dan helemaal naar Brussel.
Ik denk dat er cocaïne in zat.
En ik zong voor hem: The Lord blesses you and keeps you. Want ik wilde iets terug doen.
PS De volgende dag at hij een patatje.
.jpg)
