donderdag 31 december 2015

Vuurwerkstress. 
GELUKKIG NIEUWJAAR MET JAN EN PIET 


"Voor tien uur mogen jullie niet naar buiten!" mama schreeuwt nu al.
"Daaaaaaagg, fijne dag!" Papa smeert 'm. 
" Die mag lekker werken", bromt moe, nu al moe.
Jan is druk bezig de buit te verdelen.
Met een precisie van een horlogemaker verdeelt hij de porties bommen en granaten.
Liefkozend praat hij tegen zijn pijlen.
Hij prijst ze de hemel in.
"Ohh, wat ben JIJ mooi.."
Piet mag z'n handen dichtknijpen met zo'n solidaire broer.
Krijgt er zo de helft van Jan.
Maar zonder Piet vindt Jan er geen moer an. 
Daar gaan ze dan. 
"Blijf voor de deur en straks alles opvegen!" krijst mama.
Ze geeft ze een bezem en een vuilniszak.
" En doe je bril op! Heb je gezien hoeveel ogen eruit vliegen door die pijlen van jullie!"
 Piet mompelt..."Ik ga echt niet met zo'n debiele bril lopen hoor, bekijk het!"
En daar verdwijnt de eerste de beste bom in de groenbak van de buren.
"KOM DIRECT BINNEN! NUUUUUUUU!!!!!!!!!!!!!!" 
Mama raakt overspannen.
" Verdomme, gaan we nou ff NORMAAL doen!! Anders flikker ik al die zooi nu direct weg, pech gehad!"
Jan knikt en Piet niet.
Stresskip, denkt Piet.
Ze bouwen het rustig op.
De knallen worden heviger, de pijlen klimmen hoger, de kruitdampen doen de ramen beslaan.
Maar het went.
Jan en Piet genieten.
En het plein in Haarlem Noord doet niet onder voor de Gaza strook. 
Ze beschieten elkaar met pijlen en jahoor, dacht mama het niet..daar schiet zo'n loslopend stuk tuig een Romeinse kaars op Piet.
Precies onder zijn oog. Een schampschot.
Want Piet wilde die bril niet.
"Maar het is niet mijn schuld.
Dus mama moet niet gaan zeuren."
En dat doet mama dus ook niet

 En Sjors?
Die is onverstoorbaar.
Onvoorstelbaar!
Harry de kater zit al de hele dag onder het aanrecht te janken.
Maar Sjors geeft geen krimp, zoals het vrouwtje, dat bij elke knal en sirene in elkaar krimpt.
Hij gaat zelfs vrolijk kwispelend mee uit, rechtstreeks  het mijnenveld in.
" Doe toch eens als een normale hond. Je moet trillen als een riet met je staart tussen je poten hoor Sjors."
Maar hij kijkt zo onnozel dat het vrouwtje denkt: " Was ik maar zo...."

Het wordt donker en Jan en Piet hebben bijna al hun kruid verschoten.


 20.00 uur 
Daar zitten ze dan al klaar in de kring in spanning , wachtend op het altijd weer veelbelovende, overschatte NIEUWE JAAR:
Opa met z'n pijp, oma met de vrede, tante die en die, ome zo en zo, slimme neefje en nichtje, papa, mama, Klaas de grote broer met veel bravoure en zijn vriendin voor het grote gewin en Jan en Pietje met zijn nieuwbakken grietje.
Ze is lief en mooi en heeft het temperament van Maxima. Argentijnse vader ook.
Er gaat gegokt worden.
De jaarlijkse bingo drijft de familie op een hoop en de balletjes komen uit het washandje en worden in een tergend langzaam, zeg maar Haarlems, tempo opgelezen door de pater familias, opa Ben. 
" Hij gaat hard achteruit " mompelt mama tegen haar zus die net haar enkel heeft gezwikt. Ze loopt met krukken. 
" Tjongejonge, ik hou het niet bij hoor pap."
" Ik neem nog een appelflap." 
En mama neemt haar vijfde.
 "Ze zijn verrukkelijk!"
Tante Dien en ome Luc hebben weer de hele dag in de keuken staan bakken en bakkeleien want Luc wil oliebollen met krenten en Dien zonder en Dien heeft gelijk. Die met krenten blijven het langst over.
En dan komen de gevulde eieren langs van tante Lisette.
En dat ruikt zo lekker.
"BINGO!" Jahoor, de vriendin wint weer.
Rookpauze!
"Laatste peuken mensen!"
Ze mogen roken in het biljarthok van opa. 
Alleen opa mag altijd overal z'n pijp opsteken.
Ookal heeft oma astma.
En is ome Paul aan de zuurstofcylinder aangesloten.
Hij heeft nog maar een longinhoud van 16%.
Sauzijnenbroodjes.
" Lekker hoor en helemaal niet vet."
Tante Dien zegt dat ze de nieuwe Sonja in huis heeft.
" Ik ben al begonnen alleen dit staat er niet in", grijnzend neemt ze er nog een.
Gerookte zalm met toast van tante Ien, de zus van Ben en Dien.
Combineert ook lekker met die eieren van net en de drop gaat ook zo op.
Oma heeft dan nog een schaal met rauwe ham met monchou en verschillende vleessoorten.
Gaat er prima in.
" Doe nog een wijntje!"
De magen gaan draaien en de getallen verdubbelen.
Mama heeft de slappe lach maar dat komt van de drank.
En ze kijkt niet meer op haar bingokaartje want ze heeft straks toch 15 miljoen.
En ze leidt iedereen af van de bingo want ze vraagt aan tante Dien:" Wat ga jij kopen van je 15 miljoen?" En tante Dien wil wel een bootje met een kajuit.
Het loopt uit de hand.
De concentratie verslapt.
Maar dat komt ook door het slappe draaien van opa.
Valse bingo's vloeien rijkelijk al was het alleen al vanwege het feit dat tante Lisette nummers doorkrast bij haar buren als ze niet kijken. 
En maar zielig kijken met die krukken.
Jan en Piet worden onrustig.
Piet heeft van z'n grote broer, Klaas de diplomaat een scheut baccardie in z'n cola gekregen en kijkt behoorlijk scheel. 
Hij ziet twee tietjes.
En ze knijpen er samen tussen uit.
Jan heeft er de pest an.
Nu moet ie met z'n kleine hoogbegaafde neefje die natuurlijk wel zo'n debiele bril opzet vuurwerk gaan afsteken.
Want die luistert wel naar z'n vader.
De TV gaat aan.
"De Klok!!!!!!!!"
Inene is iedereen opgewonden.
Net als de klok.
Nog tien minuten en dan is het zover.

Papa knalt de champagne glazen vol...........
Aftellen..10-9-8-7-6-5-4-3-2-1...?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!BAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM
Jan gooit een rotje in de open haard.
Ome Paul snakt naar lucht.
Tante Dien slaat op de vlucht.
Mama zucht..
Opa geeft 'm  Jan een flinke draai om z'n oren." Ben je nou helemaal!"
Iedereen is boos op Jan.
"Ga jij maar naar Afghanistan!" roept mama.
Jan heeft verdriet. 
Het is toch geen dynamiet!
Ze begrijpen hem niet.
Niemand.

En Pietje..heeft nu ook al z'n grietje.

zondag 29 november 2015



29 november 2015 Nationale Hannie Schaft Herdenking 70 jaar

HANNIE SCHAFT HERDACHT.





Hannie Schaft was niet laf.

Hannie Schaft knalde onze vijanden af.

Hannie Schaft verdient lof.

Hannie Schaft vocht tegen de mof.

Hannie Schaft had lef.

Hannie Schaft leeft.

Vrouwenkoor Malle Babbe mag weer een muzikale bijdrage leveren aan de herdenking van ‘onze’ verzetsheldin Hannie Schaft. Een traditie voortgekomen uit de verschrikkingen van de Tweede wereldoorlog. De Holocaust, de honger, de horror, de angst. Nauwelijks te bevatten voor de generaties van daarna maar toch in stand gehouden door jonge mensen die het verhaal van ‘Haar met het rode Haar’ willen blijven vertellen. Een verhaal dat actueel blijft. Een verhaal van moed tegenover rampspoed.

Het is nu 70 jaar geleden dat Hannie in deze magistrale Bavo werd herbegraven zoals dat heet. Hoe mooi en sterk is het dan om vandaag te openen met het Koninklijk Haarlems Mannenkoor’ Zang&Vriendschap’ en het lied: 'Waar de blanke top der duinen..’ zoals dat 70 jaar geleden hier ook klonk.

Het is een mooi beeld, de krasse mannen met hun pakken en oranje stropdassen onder leiding van een vrouwelijke dirigent die de boel strak leidt. 

Muziek is onverwoestbaar. Ook als bepaalde componisten WOII niet hebben overleefd, klinkt hun ‘ Kaddish’ compositie hier nu indrukwekkend uitgevoerd door Irene Maessen, sopraan en Reinild Mees op de vleugel.

Verhalen zijn ook onverwoestbaar als ze doorverteld worden van generatie op generatie of opgeschreven bijvoorbeeld in een dagboek. Zo heeft Hans Keilson, 
de bescheiden schrijver die omtrent zijn 100e nog eens ‘ontdekt’ werd , via zijn dochter hier een beeldend verhaal achtergelaten over het angstaanjagende gejaag van de vijand, tot in details beschreven.

Dat het meisje met het Rode Haar velen geïnspireerd heeft om haar leven te vertolken blijkt ook uit de aanwezigheid van twee musical-sterren, Jim Bakkum en Roos van Erkel die de hoofdrollen spelen in de gelijknamige musical. Zij zingen  een lied: 'Aan het einde van alles' en vertellen het verhaal op eigen wijze.

De hoofdrol ligt hier voor gastspreker Sybrand Buma die door zijn persoonlijke verhaal over zijn grootvader een relevante koppeling maakte met Hannie Schaft en deze tijd van angst en onzekerheid. "Ze waren één in hun strijd voor vrijheid en recht."

Want hoewel Hannie Schaft in tegenstelling tot Buma's grootvader een communiste was, zaten ze tijdens de Tweede Wereldoorlog beide in het verzet. Buma benadrukte dat tegenstrijdige politieke of religieuze visies geen barrière hoeven vormen voor het nastreven van een gemeenschappelijk doel: "Zo moet ook de samenleving van vandaag één front vormen tegen terrorisme, radicalisme en onverdraagzaamheid."
Daar is geen speld tussen te krijgen.

Want daar is ie weer: “Het gaat om wat je samen bindt, en niet om wat je scheidt’! En dat liedje geven wij onze kinderen dan weer mee.

Na Evgeniya Peschanskaya, top-violiste met blote rug (erg koud) die haar instrument virtuoos laat ‘huilen’ zijn wij aan de beurt voor ons korte maar krachtige optreden ter ere van Hannie Schaft.

Onze dirigent Leny van Schaik heeft haar handjes goed warm


gehouden onder een warme kruik en dat was ook hard nodig. We kunnen spreken van extreme omstandigheden qua gevoelstemperatuur in de Bavo. Ik stel voor dat ze daar fleece-dekentjes in de banken leggen zoals ze op terrasjes ook wel doen. Want het is mooi om op te treden in de Bavo maar je kunt wel beter je terminale ondergoed aandoen. Verder is dit natuurlijk van ondergeschikt belang. 



Gelukkig kunnen we weer zingen met elkaar en de harten verwarmen, de zielen verlichten, de angsten te lijf gaan en onze gevoelens van onmacht over al die narigheid in de wereld vorm geven en met elkaar delen op een harmonieuze manier. 

foto: Ad Schaap

We zingen de prelude van Chopin met onze stemmen als orkest zoals ze dat in het Jappenkamp hebben gedaan. De kracht van een lied blijft tot op de dag van vandaag voelbaar. Tot slot vertolkt ons ‘eigen meisje met het Rode Haar’ het ‘Hannie Schaftlied’ zeer indrukwekkend en maakt daarbij oogcontact met de vrouwen die het dichts bij Hannie Schaft stonden, haar kompanen in verzet Truus en Freddie Oversteegen.

Deze mooie mensen zou je de hele wereld toewensen.



RTVNH heeft een live uitzending gemaakt van deze herdenking.

Te zien op:



http://www.rtvnh.nl/gemist/tv/642










vrijdag 20 november 2015

"Het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt"

RTVNH: "Haarlems Kinderkoor neemt leuk en positief lied op: 'Het gaat om wat je samen bindt, niet om wat je scheidt!"


HAARLEM Kinderkoor Zing je blij! uit Haarlem heeft een leuk en positief lied opgenomen. Het lied 'Samen' gaat over hoe we moeten zoeken naar wat ons mensen bindt in al onze verscheidenheid en niet naar wat ons scheidt.
Het kinderkoor bestaat uit leerlingen uit groep drie tot en met zes van de Bavoschool in Haarlem Noord. De kinderen repeteren voor het koor tijdens de naschoolse opvang. Het koor wordt geleid door de Haarlemse 'Zangleidsters' Jessica van Noord en Marieke Kleinlein. De tekst van het lied is geschreven door Joop Visser. 
Lied voor iedereen
"Het lied is net uitgekomen en het valt allemaal samen met de gebeurtenissen in Parijs. De boodschap van het lied moet iedereen meekrijgen", vertelt Jessica. "Zeker nu er zoveel behoefte is aan een positief geluid. Het lied is niet alleen voor kinderen, maar ook voor volwassenen. Wat mij betreft gaat iedereen dat lied zingen. Voetballers, politieagenten, de burgemeester. Hup!"
Jessica krijgt burgemeester Schneiders van Haarlem vast wel aan het zingen. Ze liet hem het lied horen en hij was erg onder de indruk. "Ik ben er trots dat dit in Haarlem gebeurt, zei hij", aldus de zanglerares.
De onderstaande video is gemaakt door Henk Tijbosch

En wij zijn er supertrots op dat we dit lied hebben opgenomen met de kinderen van ons koortje: 'Zing je Blij!
'Je scheidt, je scheidt, de juf die zegt altijd, het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt. 'Dat blijft lekker hangen. Het is in wezen een 'schijt' goeie tekst. Maar dan wel netjes gezongen met een korte ei.
En dan natuurlijk waar het helemaal om gaat. Het is een anti-pest-liedje. Of je nu donker bent of licht van kleur, of je nu in God gelooft of in Allah of in helemaal niets, of je nu dik bent of dun, of je nu van pizza houdt of van couscous, het maakt niet uit want : 
"Dat is niet belangrijk, de juf die zegt altijd, het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt."
Het is een mooi project, dit lied van Joop Visser en de uitvoering door de kinderen. Hij wordt nu waarschijnlijk alsnog ontdekt vanwege zijn briljante teksten. Na het 'Koningslied'  heeft hij dit ook speciaal gemaakt voor de kinderen van ons koortje,  Lang leve Joop! 

Joop en Jessica hebben het  liedje dus al een paar keer gezongen tijdens hun optredens en dat sloeg meteen aan als 'meezinger'. Ook in België viel het goed.
"De ene die heeft krullen
De ander die is kaal
En die daar is een Vlaming
En die daar is een Waal
Maar dat is niet belangrijk, Filip zegt altijd, het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt"
Amai! En  onze premier Mark Rutte weet dat ook.
Het is dus een lied voor grote en kleine kinderen. In de hele wereld. Zo actueel als maar kan zijn. Daarom verplichte kost op school, zing dit lied en er is geen verdriet! Daar mag je toch van dromen.
Zo zijn wij met ons kinderkoor begonnen in de kring om de kinderen te vragen wat ze 'anders' vinden van zichzelf, of ze wel eens gepest worden vanwege dat 'anders' zijn en hoe ze dat vinden. Dan komen daar zulke ontroerende dingen uit. En ze luisteren naar elkaar en leren dat ze elkaar respecteren. En daarom past dit lied ook in hun wereld en zingen ze het met plezier.
Een dansje met gebaren erbij  maakt die intentie van 'Samen' oprecht voelbaar en vrolijk! 
Zo zou je op het schoolplein toch heerlijk samen kunnen zingen en dansen en onbezorgd kind zijn zoals het hoort. Het kind dat speelt verveelt zich niet. Dat geldt ook voor volwassenen. Verveling is dodelijk.
En zo zijn we ermee aan de slag gegaan. En toen kwam het mooie filmpje op Youtube en dat werd met veel enthousiasme begroet en gedeeld. Waarvoor onze dank! 

En een interview met de kinderen kunt u hier terugzien:



RTVH heeft er meteen een item van gemaakt in hun journaal omdat het lied welhaast gelijk in beeld kwam met de vreselijke aanslagen in Parijs op die vrijdag de 13e. Je zou er bijgelovig van worden.
Dan ben je natuurlijk met stomheid dan wel lamgeslagen en op zoek naar een manier om deze idiotie' vorm' te geven in je hoofd, in je bestaan, een andere manier te zoeken  om hiermee om te gaan, zonder al die boosaardigheid en haat, maar een lied zingen met elkaar , een positief geluid laten horen, kan altijd.
De kinderen weten wel hoe het moet. Laat het maar aan hen over. 


Joel vat het geheel mooi samen in het interview op de tv: 
"  Ja, het is wel een beetje handig om een beetje hard te zingen want dan kunnen heel veel mensen het horen."

En zo is het! Hier  nog een keertje het liedje waar het allemaal om draait ! Wij zeggen in koor: Zingt het voort..


Liefs van 'De Zangleidsters"!





zaterdag 24 oktober 2015

Nieuwe Dimensie. Zingen met mensen met dementie.

Ze zit met haar konijn op schoot. Een fors pluche konijn dat ze dicht tegen zich aandrukt. Je zou er ook een haas in kunnen zien vanwege z’n grote oren.
“In een groen- groen- groen- groen knollen- knollen land daar zaten twee haasjes Hildebrand en de een die blies zijn fluite- fluite-fluit en de ander sloeg de trommel”. We doen met gebaren. Alleen loopt het niet goed af met het konijn en dat is dan weer niet zo fijn.  "Zielig!” roept een dame. En dat is het ook. 
De man die vastgenageld zit in zijn rolstoel met 0.0 reactie op wie dan ook begint te kermen. Het lijkt op keihard loeien. Maar later meer op mekkeren. De anderen reageren erop. Wat is dat? “Een geit?” “ Ja een geit.”
Zijn vrouw is er, zij is een stuk jonger en heeft het zwaar met haar partner die momenteel agressief is. “Hij heeft die kleine vrouw vastgepakt en ik heb zijn vingers, die haar arme dunne armpje fijn knepen moeten loswrikken, ik dacht dat zijn vingers braken, zo vast zat ie." 
 Hij schreeuwt en is boos. Hemeltergend. Ze zet hem apart.
De stemming kan zo omslaan. Zo is de alleroudste dame van een bepaalde hoge stand vandaag bijzonder vrolijk en blijmoedig terwijl ze vorige keer moord en brand schreeuwde.”Diefff!!! Diefffff!!” Ze was haar armband kwijt. Zat met drie handtassen opschoot en een antieke poederdoos. Haar ogen schoten vuur en een heel lief, bescheiden, stil dametje moest het ontgelden. Zij was als de dood voor haar en we hebben haar maar even weggereden. “Mijn moeder wacht op mij, ik moet naar huis”. Kom maar hoor, ik breng je naar je moeder.
“O, was ik maar bij moeder thuisgebleven, o was ik maar met jou niet meegegaan!” Zingen we dan. Afleiden als de bliksem. Ze zingen mee en onze vaste 'danseres' van 95 staat op en we maken een dansje. Anderen klappen in hun handen. De Amsterdamse is verdrietig. Ze wil weg. “Ik moet nu gaan, ik krijg visite. In de Kerkstraat. Daar woon ik, ga je met mij mee?” Ik loop een blokje met haar en dan hebben we een gesprek: “ Mag ik raden?” “Tuurlijk!’Olga!”  “Ja, Olga! Leuk hè.” “Heel leuk hoor.” En ze is weer vrolijk als we haar Amsterdamse liedjes zingen van de Jordaan. ‘Bij ons in de Jordaan, waar de bloemen voor de ramen staan.” Ik pluk een paar nep-rozen uit de vaas en deel ze uit aan de dames. Ze stralen. "Is dat voor mij? Mooi !" Ze worden blij en dat is toch prachtig.
Ed is jarig. Er is visite voor hem, zijn broer en diens vrouw zijn er en ze blijven voor de muziek. “Lang zal ie leven!” en dat zingen ze allemaal mee. En dan over zijn stad: Rrrrotterdam, ‘Geen woorden maar daden’. Je ziet hem opleven. Voor even niet verdrietig.
De verwarde jongere man die hier ook zit heeft bezoek, zijn vrouw is er. Zij zitten hand in hand op de bank en zij is in tranen. Wat een verdriet. Vooral voor de partners. We zingen een troostlied.” Heerlijk land van mijn dromen, waar mijn verbeelding steeds gaat, waar ik zo graag mag komen, waar het verdriet niet bestaat.” Droomland, droomland, o ik verlang zo naar droomland..” De oudste van het stel gebaart driftig mee. Woest zwaait ze en houdt haar gebit in een hand. Maar ze blijft waardig en de mannen in de zaal zijn onder de indruk van haar. Dat zie je. Zij is het opperhoofd. De laatste der Monnikanen. Met haar valt niet te spotten.

We sluiten af met ‘Ik heb eerbied voor jouw grijze haren, voor je rimpels van zorgen en pijn”. En ik aai ze over hun grijze bollen.
 Je ziet het hier allemaal haarfijn. Met je diep doorgroefd gelaat. Elke rimpel is er een van betekenis.
En dan lees je in de krant over de waan van de dag : 'To botox or not to botox."  
De wereld zit zo raar in elkaar.
Hier is het in ieder geval allemaal echt.
En altijd op zoek naar 'de uitgang', zo dement als een deur.

(foto uit de Volkskrant.)

zaterdag 17 oktober 2015

9 oktober 2015,

Boven Gent Rijst.



Het is een heel end naar Gent. "Maar met een vrouw die kaart kan lezen hoef je nergens voor te vrezen, ben je altijd op de goede weg! ' En wat is Gent Allejezeke's schoon! Een belevenis.



De van tierelantijnen vergeven herenhuizen langs het water, de bruggen behangen met bloembakken, de magistrale kathedralen, pieken en torens, de klokken, de kerken, de kloosters, de eeuwenoude muren, stadswallen, de moderne kunsten, de oude kunsten, de mensen met de prominente neuzen, de sfeervolle donkere stamenees, spijskotten, het klassieke kasteel, het kaarslicht, de pardon, kloterige kasseien. Je zou er maar overheen moeten op een racefiets. Das niet plezant voor de sjokkedeizen.
Hier zitten we even bij te komen van al het lopen en dat is hard nodig. Er is iemand die gaarne een Kodakske van ons wil schieten vanwege onze pet en de mooie tegeltjes.  Die pet is wel lekker op een vleesklak ( kale kop). Verder hebben we ook een genoeglijke koffieklets over het Gent dat hij zo goed kent. Het levert aardige tegeltjeswijsheden op. Bijvoorbeeld:
Een gemiddelde Vlaming 'poept' (neukt) graag met z'n twee en een Hollander poept op de WC.
Daar heb ik dan wel goesting an.
















En dat is dan weer even een vrolijke noot, want je waant je in de Middeleeuwen. Amai, mijne frak! De wreedheden. (OMG!)


 Geweld is dus van alle tijden. Waar IS zijn best doet zich van zijn vijanden te ontdoen, was dat toen niet anders in naam van de Heer. En de ridders van toen waren een soort Hells Angels te paard.

"Wij geloven in een wereld waar mannen niet de baas zijn. Een wereld waar mannen de baas zijn, daar geloven wij niet in..
Wij geloven in een geloof waar mannen niet de baas zijn, een geloof waar mannen de baas zijn, daar geloven wij niet in.."

Gelukkig kunnen wij met de muziek en scherpe teksten mensen een 'pleziertje' brengen. Liedjes over de liefde, de vakantie, gedichten op muziek, liedjes over heimwee naar verstilde plaatsen, mooie ballades, levensliederen, 'zuster Carla' de musicalhit: 'de Hordenloper'  maar ook het actuele 'Vluchtelingenkamp'  passeren de revue.
Wij zijn uitgenodigd om te komen spelen in ''t Vizitfabriekske'. De naam alleen al tovert een glimlach op de lippen en dekt de lading van een zeer welkome sfeer. Zij verzorgt allerlei kunstzinnige activiteiten, lezingen, concerten en zijn vooral gericht op Gidswerk in Gent , dus als U daar bent: Vizit hen!



Deze fraaie poster hebben zij ook gemaakt.


In hun voormalig textielfabriekske spelen wij voor een intiem publiekske en dat is te zeggen wonderschoon. Waarom? Nou omdat het zo een attent, bescheiden, lieflijk en slim luisterrijk gehoor is. En ook wel een beetje vanwege de verering omtrent de 'Levende Legende' die men hier een heldenstatus heeft aangemeten. Dat is dan wel weer even een amai-moment, voor ons nuchtere Ollanders. Wij zijn zo fier als ne gieter.
Zo treffen wij in het  Gents 'Designmuseum ', dit even tussendoor, een wandtekening aan met allerlei cliche's over 'Belgen versus Nederlanders". Getekend door Eva Mouton, erg leuk. (aanrader)








Ons programma wisselt per optreden, per stad, per gelegenheid. Dat maakt het voor ons ook levendig en speciaal. Zo hebben wij voor deze gelegenheid uit de onvolprezen bundel: 'Kun je nog Zingen, Zing dan mee! '" het lied 'Kloeke Roeland" ingestudeerd:  'Boven Gent Rijst!'

                                                  Boven Gent rijst, eenzaam en grijsd 
't Oud Belfort, zinbeeld van 't verleden 
Somber en groots, steeds stom en doods 
Treurt d'oude held op 't Gent van heden 
Maar soms hij rilt, en eensklaps gilt 
Zijn bronzen stemme door de stede 
Trilt in uw graf, trilt Gentse helden 
Gij, Jan Hyoens, Gij, Artevelden 
Mijn naam is Roeland, 'k kleppe brand 

En luide storm in Vlaanderland



Dat wordt zeer gewaardeerd. Evenals de Nederlandstalig liederen van klassekwaliteit kaliber Joop Visser. Zij zijn eraan verslingerd en erop gebrand vanwege die rare taalstrijd.
Maar wij zingen dan:
"De ene die heeft krullen, de ander die is kaal en die daar is van Gent en die daar is een Waal..
Maar dat is niet belangrijk, de juf die zegt altijd, het gaat om wat je samenbindt en niet om wat je scheidt.."

En het is een plezant optreden met veel mooie momenten. We mogen alweer terugkomen en zijn ook meteen geboekt voor een theater in Mechelen. Zo gaat dat maar door en blijven wij  strak en vast op de bonnefooi troubatoeren.

Verder bezoeken wij allerlei Gentse hoogtepunten.
Het kloeke kasteel, 't Oud Belfort, zoals je als kind een kasteel zou tekenen, rijst boven Gent uit. Je kunt erop klimmen, maar ik heb hoogtevrees.


En wat dacht je van de Sint Baafs Kathedraal met daarin het 'Lam Gods' in levende lijve! Hemels! Ik sla er wel van lam. Zoo mooi. Zo prachtig van kleur en diepe betekenis. En dat in die tijd geschilderd.




Het Lam Gods dat wegneemt de zonden der Wereld.

Je gaat welhaast in God geloven.
Dan wel in de heilige Geest. Of op zijn minst bezieling.
Maar ook weer niet als je dan de plompe mensheid ziet. Al die toeristen om ons heen voor het heilige Lam Gods zitten vast aan een apparaat! Louter druk bezig met hun 'debieltjes' met doppen in hun oren en in zichzelf gekeerde, lege blikken. Ze kijken niet.
De moderne tijd, net wat u zegt.
Doe mij dan maar een paar monniken. Desnoods met sokken in sandalen.
Wij verblijven in een klooster waar nog 8 oude paters wonen.
Zoek de spelfout.



Dit is het uitzicht uit mijn kleine kamertje in het klooster. De vijver van Karel de V, 'sloeg zijn wijf, vijf!, dacht ik.
Daar kun je dan meditatief kuieren en dromerig voor je uit staren. Ik zie daar echt wel een prinses met een bal spelen die dan in de vijver terecht komt en dat er dan een grote vieze dikke kikker zit die de bal eruit haalt maar in ruil daarvoor wel bij haar aan tafel mag eten en in haar bedje mag slapen.. en dat ie eigenlijk een betoverde prins is. En ze leefden nog lang en gelukkig.



De donkere Middeleeuwen bestaan nog! Ik zweer het u. Ik was best een beetje bang.
De paters lopen daar toch rond en zingen Gregoriaans in de kapel in hun versleten, oude bruine pijen compleet met koord.  Ik verwonder mij daar toch over. Bijzonder toch. Je hele leven daaraan wijden. Weg van de snelle wereld, met al zijn verleidingen en drukte, herrie en gedoe, een opgesloten leven leiden tussen deze zware muren in een vast ritme. Dag in, dag uit bezig zijn met pilaren bijten, zingen, peinzen, wandelen, tuinieren, lezen, studeren, boterhammen met muizenstrontjes (hagelslag) eten en  voor de gezelligheid  wat 'sigaren wijn en gekeuvel'.
Ach, zo slecht is dat eigenlijk niet.
En je hebt altijd nog je fantasie.
En misschien komt er wel een meisje langs. Om mee te zingen.























zondag 4 oktober 2015

Dit is een bericht uit Oisterwijk.

mooi verslag ( plus interview achteraf ) van ons optreden daar kunt U lezen op deze link en dan bent u weer helemaal bij :) Met de Groeten uit Oisterwijk!

2015.pdfhttp://guo.inoisterwijk.nl/files/2015/10/GUO-Nieuws-oktober-2015.pdf

dinsdag 22 september 2015

Frysk Bloed Tjoch op!



Fryslan Boppe. Ja wij Hollanders mogen daar gaan spelen. Een van de fijne uitnodigingen die wij zo krijgen nu we eigenlijk 'gestopt' zijn. Wij zijn dus 'gestopt' met de avondvullende optredens in theaters. Maar hoe leuk is het om zo 'wolkom' geheten te worden en op velerlei verzoek te spelen. Zo beleven Joop en Jessica steeds weer hele mooie avonturen.
Bijvoorbeeld  in een mooi oud afgelegen cafe in Sint Jacobiparochie met de naam: De Oasthoek.



Wij gaan er tegen aan.
Als je de Afsluitdijk overrijdt met 130 km per uur kom je al in een rustig vaarwater. En wat is dat IJsselmeer toch groot. Zouden ze best kunnen dempen toch?
Het cafe ligt aan een oude dijk. Je komt in een andere wereld. En beseft dat je daar ver van af staat door het leven in de drukke 'Rampstad'.( L.W)  De gemoedelijkheid straalt je tegemoet. Warm welkom met ambachtelijke koek uit de Oosthoek.



en aardige Friese koppen. Wij gaan hier een middag vullen afwisselend met Wim Daniels, een charmante, aardige Brabo die veel van taal weet en zijn nieuwe boek 'Blits'  komt promoten. Hij doet dat behoorlijk blits, fris, vlot, rap en razend knap met het publiek. De 60-er jaren komen voorbij met hun typische woorden in de muziek, mode en politiek. Hij legt verbanden, associeert allerhande en maakt er een interactieve quiz van. Dat levert een groot gevoel van saamhorigheid op en het wedstrijdelement wordt niet geschuwd. Sommigen worden heel fanatiek. Sommigen slaan door. Weten niet van ophouden.
Het publiek is slim, maar dat wisten wij wel. Wij hebben altijd slim publiek.
 Hier zie je bijvoorbeeld drie wijze mannen voor de wedstrijd. Ze hebben het over voetbal volgens mij. Of iets met Jack, breek me de bek niet open.


   En ik ben het ermee eens.



De kroeg dampt en is stampvol. Na een blokje Joop en Jessica en een blokje Wim  onder leiding van Jan van Thiel moet er nodig frisse lucht in. Roken mag alleen buiten en dat is voor sommige pijprokers een hard gelach.
"Vroeger was alles beter", is dan ook een veelgehoorde kreet.


En "hardlopers zijn doodlopers', ook.



"Na de pauze wordt het niet veel beter",  zeggen wij altijd maar het zit wel degelijk een opbouw in.
 De drank maakt een hoop los en zo kan het zomaar zijn dat wij in de grote finale, het laatste blok, waar Wim D. helaas niet bij kon zijn vanwege de sushi die zijn vrouw besteld had voor maar liefst 125 euro, en die laat je ook niet zomaar door je neus boren, het diep Friese publiek volop meezingt met onze meezingserie. 'Wij hebben gelijk op elk gebied ".  Zij zingen het in het Frysk en dan klinkt het ook leuk. En lekker eigenwijs.
Dat de Friezen bij ons bekend staan als 'stug' dat heb ik niet kunnen ontdekken. Ze zijn van meet af aan open en spontaan aan het meezingen. Het Frysk Volkslied als openingsnummer gaat zo voluit dat de ruiten er bijkans uitspringen. Ze gaan er bij staan met de hand op het hart en ik heb dan ook een vrolijk hartjes schortje aan. Hup Heerenveen!


Dat wij daarna met een gevoelig mooi getoonzet gedicht aan komen zetten van Gysbert Japicx doet geen bellen rinkelen. Dat vinden wij wel weer grappig. Speciaal ingestudeerd, de hele week mee bezig geweest en dan dit.
'Liefste Liefje, Hart en Zinnendiefje, ik ben mijn eigen kwijt aan jou.'
Mooi toch!
Daar komt het op neer al dat hartenzeer.
Zo krije ze les oer Gysbert Japicx , de man ut Boalsert dy't in wichtige rol foar de Fryske toal hie en dat wisten zij nie.
Maar dat hebben ze dan toch mooi meegekregen. Net als al die andere liedjes over therapeuten, managers, mannen die de baas zijn, echte vogels dan wel Grieken, vluchtelingen, soldaten, politici en andere omhooggevallen figuren die de dienst uitmaken, stewardessen, kapiteins, het tuig dat hogerop zit, of het nou katholieken zijn of protestanten, hordelopers en alles wat er maar in naam van God of goddeloosheid, liefde dan wel liefdeloosheid kan gebeuren. Neem nou een cipier. Wat gaat er in zo iemand om.
Op verzoek, na de bloemen, zingen we nog het mooie verstilde lied: 'In de Schemering' dat tijdens het uitdelen van de heerlijke  bitterballen dan toch iets minder eenzaam wordt. En zo heb elk voordeel weer z'n nadeel.

Met dank aan de bijzonder hartelijke ontvangst in het gastvrije cafe De Oosthoek, kroegbaas Andre Groeneveld, Johannes Hoitsma voor zijn enthousiame, de aardige Hongaarse geluidsman, Jan van Thiel voor zijn dienstbare presentatie, Wim Daniels voor zijn Blitsende amusement en prettige samenwerking en het publiek voor zijn en haar aandacht. Wij komen graag terug. Fryslan Boppe!






zondag 6 september 2015

De Hordenloper

In mijn vorige leven was ik een veelbelovende atlete. Als klein meisje (6 jaar) mocht ik al op atletiek in Amstelveen en de atletiekbaan bestond uit een grasveld met witte krijtlijnen. De gympjes van de Hema waren goed genoeg maar toen ik op een mooie dag de oude rode, soepele, suède puma of was het slazenger? wedstrijdspikes van Mieke Sterk kreeg was ik als een kind zo blij.  Deze spikes hadden op een Olympische baan gelopen. Ik had nog maar maat 34 maar met drie paar sokken en wat watten in de punten liep ik dus op haar maat 39 Olympische spikes. Mieke was heel goed in o.a. hordenlopen en deed naast atletiek ook aan politiek. IJzer Sterke vrouw. 
Ze knalde dwars door allerlei starre barrières heen dus dat hordenlopen was voor haar gewoon ff lekker loeihard door roeien en ruiten gaan.

foto: Mieke Sterk 


Toen ik toch bleef struikelen over die flapschoenen van haar ben ik overgestapt op de Adidas lichtblauwe spikes met witte strepen, die de meisjes allemaal hadden. Je wilt er toch bij horen. Het was een hechte club. In die groep van 10-11 jarigen zaten meiden die altijd wonnen. Ze waren toen al Nederlandse kampioenen op de sprint, de horden en hoogspringen. Als we een wedstrijd hadden gehad zaten ze op de achterbank op de terugweg steevast met drie medailles om hun nek en ik had nooit wat. Ze waren ook nog eens heel mooi. Ze hadden mooie lange hertenbenen en ik niet. Ik had korte, stevige voetbalbenen eigenlijk en strakke achillespezen, brede voeten en stijve heupen. Maar met mij konden ze dan weer lachen, zeiden de ouders. Dat was wel zo. Want zo strak als de schema’s, zo serieus waren de kinderen al bezig met hun Persoonlijke Records's en anders de ouders wel. Het PR was zo’n beetje het enige dat telde. 

Zo sukkelde ik lekker de puberteit door op de atletiekbaan in Haarlem waar ik lid werd van vrouwenclub Atmodes. Het tenue was vreselijk. Groen met wit. Broekjes waar je dikke billen in had. Althans ik. Maar wat een geluk! De trainer waar ik als 6 jarig kind al dol op was en mee dolde in Amstelveen, de grappige swingende Les Brown, kwam gelijk met mij in Haarlem trainen. Hij zei altijd vrolijk: Okidoki!  En omdat hij specialist was op de werpnummers, ging ik speerwerpen. 

Hier in actie op de spikes van Mieke, die ik inmiddels paste.

De rest kon ik toch niet bijbenen. Boven mijn bed hingen de helden van die tijd:  Lydia Kuys (speer)  met Jos Hermens (hardlopen)  en Frank Nusse, een hordenloper op een kalender geloof ik.
 Verrassend genoeg bleek ik wel een handje te hebben van speerwerpen. Ik had namelijk een snelle arm. En dat klopt want ik deed niets liever dan keihard gooien. En vroeger speelde wij al indiaantje met zelfgemaakte speren die wij op elkaar gooiden. 
Maar, zo werd ik ook nog eens goed  en fanatiek in atletiek! Ik kreeg zelfs een eigen wedstrijd-speer van de club met het gewicht helemaal naar mijn hand gezet en mocht op speciale trainingsweekenden mee naar Papendal. Nou! En ik gooide dat kreng toch 46 meter weg. Mijn PR!  Bijna nog een keer een discuswerper doorboord  die in het veld zijn discus liep te zoeken want er kwam een windvlaag onder mijn speer waardoor ie verder ging dan ik dacht. Hij ging als een speer en schampte de schouder van de discusbeer. En dat terwijl er net een gewaardeerd jurylid van onze club door een kogel was getroffen. Het is een linke sport. 
Tja, atletiek. De moeder der sporten. Dan mochten mijn zus en ik ook nog eens regelmatig mee met onze vader, de sportverslaggever, naar de wereldatletiekwedstrijden in Zurich, Koln en Brussel. Ik heb nog in de lift gestaan met Sebastian Coe en Steve Ovett. Ik was voor Sebas. Maar ik denk niet dat hij dat nog weet.  Daar zag je dan die prachtige, oppermachtige stilist Carl Lewis lopen en verspringen en Sergei Bubka die een wereldrecord sprong met zijn polsstok, waar mijn zus dan weer een grote fan van was. 

Hier is Sergei z'n aanloop aan het uitzetten vlak voor onze neus. Op de achtergrond zie je gestapelde hordes. 


Mijn zus was dan ook de eerste vrouw  in Nederland die dat ook ging doen, polsstokspringen en dat vond ik super stoer. 

En wij keken dan naar Segei die dan zijn Pr en dat van de wereld verbeterde met 1 lullige cm in Zurich. En dan kreeg ik kippenvel. want je denkt dan: Waar houdt het op? Kan het nog hoger, sneller, verder?

En wij wisten toen nog niks van doping.
Dat kreeg ik ook van Daf. Kippenvel. Onze Daf! Want van Daf staan wij wel helemaal paf. Ook al heb je helemaal niets met atletiek en denk je in je hartje: hardlopers zijn doodlopers. Daf is nu weer zo'n voorbeeld voor kleine meisjes om hard te gaan lopen. En wat ik zo leuk vind aan Daf is dat zij
1. heel gewoon Daf blijft 
2.ook niet eens met haar handen bij de grond komt als ze gebukt staat met rechte benen.
 Zij heeft een stijve onderrug. En dat zie je er dus niet aan af, bij Daf.

Wat dat betreft zijn hordelopers natuurlijk veel soepeler. Die moeten steeds in een soort spagaat over zo’n hekje springen en precies uitkomen met drie passen ertussen. Daar moet je echt wel een heeeeel speciaal type voor zijn. Maar hoe het toch zover komt dat je horden gaat lopen blijft wel een vraag. 
Dat hoort u dus in het lied van Joop Visser en Jessica van Noord uit de gelijknamige musical: De Hordeloper. Daar zit het hele leven in. Dat is soms ook niet te harden. Het ligt er ook maar aan hoe hoog je de lat legt. Je zou het ook een levenslied kunnen noemen waar een hoop horden te nemen zijn. 

Soms zijn ze hoog 

soms zijn ze laag
soms vallen ze om
soms blijven ze staan

Maar met een beetje talent en een hoop inzet kom je er wel. Of andersom. En sommigen hebben gewoon helemaal geen talent, dat is drie keer nXXX. En dat gaat 'm ook niet worden met of zonder horden. Wordt dan maar liever postbode.

Tja, "De Hordenloper uit de musical de Hordenloper" die de eindstreep jammerlijk niet haalde.