Joepie. Ik mag naar Broadway, het leukste huiskamerfestival van Nederland.
En helemaal 'solo. Nou nou. Best raar voor een door en doorgebakken duo. Dat is volstrekt anders. Joop heeft het allemaal bedacht. "Eerst ben je leerling , dan gezellig een tijdje gezel en nu ben je meester, heb je het 'vak geleerd'. Ga je 'best maar doen. We zijn hier wel een keertje of 6 samen geweest. En daar ga ik dan met mijn gitaartje en programma op pad. Mentaal ondersteund door mijn leuke dochter , mijn persoonlijke assistent, kledingadviseur en ontwerpster. Gelukkig is 'Broadway' een warm bad van één en al vriendelijkheid en zorgzaamheid en ken ik daar de weg. Het kinderlijke kerkje herken ik al gauw als ik de boot afrijd.
De weg van Kliff die het dorp Den Hoorn door midden klieft met centraal de grote tent, de tempel of doome van al dat bruisende creatieve talent dat zijn weerga niet kent en waar alles samenkomt en bubbelt.
Wie daar allemaal niet rondlopen in het wild. En wie daar allemaal niet aan meewerken. Het hele welwillende dorp stelt zijn huis, atelier, garage, bollenschuur, woonkamer, klaslokaal of carport open voor drie dagen en nachten gespuis. De vrijwilligers die dit vrij en gewillig doen zijn al weken in de weer met snoeren, stoelen, lampen, slepen met piano's op hondjes, dranghekken, groene muntjes in plastic zakjes doen, schermen ophangen, hamburgers bakken, oesters wassen, bier tappen en nog meer bier tappen. Dan zijn er schema's gemaakt van allerlei mogelijke combinaties van tijden, dagen, artiesten, onkostenvergoedingen, locaties, slaapplekken, vegetarisch en agrarisch voedsel en persoonlijke voorkeuren dat het je niet zal gebeuren dat je iets te kort komt, deze mooiste dagen van het jaar. De dagen van de Heilige Geest, dat je die dan maar mag krijgen, het is gewoon een groot feest. Het voelt als een soort brugklaskamp van 5 dagen met nachten van gemiddeld drie uur waarna je geen stem meer hebt en nooit meer naar huis wilt.
Want daar komt het echte leven weer om de hoek kijken waar we nu zo mooi over kunnen zingen, fantaseren, filosoferen, relativeren, musiceren en vibreren. Het moet eruit zegt de therapeut. En dan het publiek. Zonder publiek geen repliek. Het publiek spiegelt ons, het publiek is onze spons. Soms slurpt het de oester gulzig leeg, soms moet het even wennen aan die vreemde smaak en soms zegt het bij voorbaat al: gatver. Smaak is gewenning en hoe meer je proeft, hoe meer je went aan al die verschillende smaken. Dat kan verrassen, dat kan mee of tegen vallen, maar dat kan in ieder geval nooit het Broadway festival vergallen. Daar is dit te leuk voor.
De huisvesting in Hotel op Diek voelt al behoorlijk chique. All inclusive. Met polsbandje. Lekker bed, eigen badkamer en uitgebreid ontbijt met onbeperkt koffie en bovendien op loopafstand van het hele gebeuren. De galerie waar ik ga optreden heeft een capaciteit van 39 stoelen en die zijn vier keer vol bezet. Dat is al helemaal leuk.
Het zijn vier verschillende optredens met toch een eenvoudig gemeenschappelijk doel: dat de mensen er vrolijker uitgaan dan ze binnenkwamen. En dat is gelukt. Ik ben blij.
Dat ze zelfs meerstemmig hebben meegezongen en weten dat je kunt zingen in alle kringen, van hoog tot laag, van dik tot dun, van donker tot licht, van links tot rechts, van goed tot slechts, van kind tot dement, van homo tot retro- seksueel, van katholiek tot protestant, van groot tot klein , van bier tot wijn, van Jood tot Palestijn. Kortom: "Het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt."
En dat is nou precies het gevoel dat ik hier krijg, met al die leuke, lieve creatieve artiesten die allemaal met hun eigen 'ding' bezig zijn , maar ook weten hoe dit is, dat toeren, dat reizen, dat eten uit de magnetron, dat maken, dat scheppen, dat onzekere, dat bange, dat zoekende, dat altijd willen blijven spelen, dat zinvolle vervelen. En de bevrijdende bevestiging van de recensies. God zag dat het Goed was. En dat is dan weer mooi meegenomen.
Als alle optredens zijn uitgespeeld en uitgezeten kan de afterparty beginnen met een hamburger met ui, bier en de nachtband. Als ik ergens 'jaloers' op ben is het op muzikanten die schijnbaar moeiteloos alles kunnen spelen en dan nog goed ook. Johan Hoogeboom kijkt gewoon de tonen uit die piano. De gitarist is achteloos weergaloos, speelt zo nu en dan even fantastische solo's. Je kunt zomaar elk denkbaar nummer influisteren bij zangeres Catrien Tromp en dan maakt Mylou Frencken daar spontaan een aankondiging van en hup daar gaan ze dan, zingend en swingend de vrijwillige dappere gastzanger dienstbaar ondersteunend tot ze ongeveer tegelijk al dan niet kreunend klaarkomen. Zo staan er zomaar allerlei talenten op. Holland Got's T*lent is er niks bij. Gelukkig zonder jury. Gewoon super gezellig. Een geweldig zingende vrouw uit Alkmaar , een leuk koppeltje Broadway meisjes, een Texelaar met de naam Lap, een heuse Ramses Shaffy met Liesbeth List, een zandtekenares die dus meer kan dan zand tekenen. Potverdorrie, dat is nog eens een leuke bonte avond. Hoogtepunt: Je bent niet hip, je bent niet vlot, je ouwe fiets is altijd kapot, lekker tweestemmig van Patricia Paay.
En dat doen ze dus drie avonden achter elkaar. Wat een sfeer, stampvol, warm, broeierig, handjes in de lucht, en geweldige begeleiding. Respect.
Zondag huur ik voor het eerst in mijn leven een elektrische fiets en dat is dan meteen een verloren zaak: dit is het helemaal. Wat een luxe, tegen de wind in de dijk op met het gevoel van een hand in je rug.
Wad een mooi eiland is het ook.
Je komt geen stoplicht tegen. Wel paarden en een hoop schapen, kersverse lammetjes, lamsvlees ook en mijn favorieten: de kabouters.
Op de slotavond ben ik lekker publiek en mag vier optredens meemaken. Ik laat mij verrassen en dat is zo goed bevallen. Zo kom ik bij de mannen van 'Bovenste Knoopje open' terecht en die doen mij beseffen dat je altijd lekker kunt blijven spelen. Leuk, goed en grappig. Goeie dialogen, prikkelend, fantasie- en bloemrijk en ontnuchterend tegelijk. Ik zat op het puntje van mijn stoel. Kirsten van Teijn zie ik samen met super gitarist Leon Sibum met o.a. een erg mooi beeldend lied over de Zee dat ze net een dag geleden gecomponeerd hebben en nu al uitvoeren en een tirade over haar moeder die erg dominant en irritant is en dan Piepschuim. Die energieke muzikanten met hun vrolijke uitstraling maar ook o.a. heel indringende lied over een man die met zijn twee zoontjes voor de trein springt. Bam, die komt binnen. Het nare en zware van dit lied is dat het zo is blijven hangen bij mij dat ik nu bij elke treinovergang zal denken aan die man en die twee zoontjes. Zo heftig kan het zijn. De kunst. Het gedicht, het schilderij, het beeld, het lied. Je krijgt heel veel te verstouwen als je al die voorstellingen gaat aanschouwen. Gelukkig stampten ze er met een hoop vrolijkheid en muzikaliteit overheen. Zondermeer: keileuk Piepschuim. Moet je heengaan. En dan als uitsmijter kwam ik zomaar terecht in een surprise party van Arno van der Heyden , op en topvrijwilliger en geweldig entertainer. Ik heb mij slap gelachen en kreeg nog een hapje en een drankje toe in de tuin onder een prachtige sterrenhemel met sikkelvormige maan. Das pas lachen.
Mooi, mooi, mooi. En ook nog met een fraai t-shirt waar 'wij alle artiesten opstaan terug naar het vasteland waar elk stoplicht keihard brandt. Ik ga erin slapen. Dan zijn jullie er weer even allemaal. Het was gezellig en een soort van familie. 'Het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt. Hou vast dat eilandgevoel, als je begrijpt wat ik bedoel. Want niets ontspant zoals een eiland, zelfs als het schip strandt, ontspant, niets zoals een eiland.
Dank aan Cor en Charlotte, de Nachtband en alle Vrij Willige Types, jullie waren super. Liefs! Jessica. xx
