17 september 2017, Frysk bloed tjoch op!







Wat een heerlijk weerzien met 'onze diep-Friezen' op het Bildt in St Jacobi parochie.
Daar, in dat kleine café aan de Oosthoek hebben Joop en ik nu drie keer, met veel plezier  opgetreden. De eerste keer met Wim Daniels (Brabo),

 Ook wel bekend van Pauw en Witteman , toen Pauw het nog met Witteman deed.



de tweede keer met Levi Weemoedt ( Drent)

 en nu met Jean Pierre Rawie (import-Groninger) . En dat is drie. Heren van de taal.
Wij voelen ons hier thuis. Net als in Boekelo of Westwoud of Nw en St Joosland. Weg uit de 'Rampstad' met z'n pretentieuze grachtengordelgeneuzel.
Wij zijn hier meer dan welkom en dat blijkt uit al die kleine attente dingen die het zo prettig maken om op te treden. Er is bijvoorbeeld bij voorbaat al gebak. Dan ben je meteen op je gemak. Er liggen Friese petjes en schorten klaar voor het saamhorige gevoel.

Dan is er een fijne techneut die zorgt voor het beste geluid. Dan zijn er zelf getimmerde voetenbankjes op de ideale hoogte en die zijn dan ook nog eens mooi gelakt. Dan is er mooi uitzicht.
Daar kan een dichterlijke ziel heerlijk uren voor zich uit zitten turen.

Het café ligt op een dijk, waar je kris kras door de schapen met 30 km per uur aan komt keutelen.
Waar in de pauze buiten gerookt en gedronken wordt onder de plaatselijke parochie vlag.

Dan is er alle moeite gedaan door de organisatie om de boel te promoten en dat heeft geleid tot een hoop teleurstelling, want van de 300 bellers konden er niet meer dan 70 in.
Waarom?
 " Het moet wel leuk blijven."
Dus gezellige tafeltjes tussen de stoelen zodat er weliswaar minder stoelen in konden maar wel bier en bitterballen op tafel. Er zijn wel 500 bitterballen van stevige kwaliteit!
Ik vind het een uitstekende keuze.
En dan het interieur. De helft van het plafond, ja echt de helft, hangt vol met de meest geavanceerde spots in alle kleuren. Wij zeggen dan ook met de presentator Jan van Thiel, die net bij Neil Diamond is geweest: Welkom in het Ziggodome van Fryslan !

Wat hier gebeurt is uniek mensen.
Dan over het optreden: het was geweldig. Natuurlijk vind ik dat, want het ging hartstikke goed met onze liedjes, vier blokjes van 20 minuten,  nieuwe teksten,  met de sfeer, met de samenwerking met die mooie meneer Jean Pierre Rawie. Hij droeg stijlvol in pak met goede stem zijn verzen voor. Die zijn klassiek schoon. Zo kom je ze niet meer tegen. Ze brengen je in een weemoedige sfeer, dat wel. Ik werd er niet vrolijk van. Dat benadrukte hij ook: "Het wordt niet gezellig." Daar waren wij dan weer voor.
Kijk, je komt op een punt in je leven dat je na een flinke hersenbloeding behoorlijk beroerd bent en  beseft: ik leef nog. Mijn arm doet het niet meer zoals ik het wil en ik loop met een stok maar ik leef en heb lief! Tel uw zegeningen.  Daarnaast zijn je beste vrienden al in de Hemel aan het bier. Neem zijn beste vriend Driek van Wissen, de vrolijke, dierbare  Dichter des Vaderlands die wij zomaar in een klap moesten missen.  Hier zongen wij hem toe in de trein met het lied: "Leve de regenten de regenten van ons land en hun lakeien, en hun lakeien bij radio, tv en krant."

J.P Rawie verstaat de kunst van het beeldend onder woorden brengen van al die moeilijke dingen, zoals we die allemaal wel kennen maar waar we wellicht liever voor wegrennen. Ga er maar aan staan. Hoe moeilijk is het ook om te weten dat je een keer dood gaat en afscheid moet nemen van je liefste, van je onbenaderbare vader, van je lieve vergeten moeder, van je eigen verstopte ik. Hoe moet dat dan?

Jeanpierre Rawie

Deadline

Ik ondervond het sterven aan den lijve,

 

in dagelijkse omgang met de dood;

 

ik leef nog; en ik kan er idioot

 

genoeg niets dieps of zinnigs over schrijven.

 

 

De meeste grote woorden zijn te groot

 

voor zoiets doodgewoons: in leven blijven.

 

Maar toch, ik kan de liefde nog bedrijven

 

en bijna alles doen ‘wat God verbood’.

 

 

Zo is het dus, jezelf te overleven;

 

ik kijk naar buiten door dezelfde ruit,

 

 

ik schrijf zoals ik altijd heb geschreven,

 

ik denk, voel, wind mij op en maak geluid,

 

 

 

maar ik besef: door stervenden omgeven

 

schuif ik alleen mijn deadline voor mij uit.

Tja, daar word je stil van en nederig . Zwaarmoedig was het, maar toch zo mooi verwoord dat je geraakt werd. Door de waarheid. Ik althans. Ik vond het liefdevol en moedig. Wilde luisteren naar die confronterende,  getormenteerde woorden. In de Volkskrant stond vandaag dat hij nooit de P.C Hooftprijs zou krijgen omdat hij niet 'vernieuwend 'genoeg was. Daar moesten wij wel om lachen. Sowieso het hele prijzenfestival op het gebied van taal en liedkunst is toch een kwestie van : het gaat niet om wat je kent maar wie je kent. Maar goed, Joop zegt dan : "Wij zijn verbitterd." Dat is ook zo en wat Rawie betreft : het feit dat hij geen échte 'Groninger was, maakte het voor de Friezen ook acceptabeler dat hij hier was. Je voelde als het ware een zucht van verlichting.
Wij begonnen met het Frysk Volklied en dat is dan ook meteen VOL en hard meezingen met staan en hand op het hart.


Je zou er Noord Koreaanse beelden bij kunnen krijgen of Amerikaanse maar het gaat even om het gevoel: eigen volk eerst. En dat is logisch. Dat knaagt ergens wel bij mij, want ik vind het altijd heerlijk om die volksliederen te zingen die een 'volk' zo typeren , waar zij trots op zijn, in hun eigen taal, dat je dichtbij ze komt, maar tegelijkertijd is het natuurlijk het begin van alle ellende, van de onverdraagzaamheid, van een burenruzie, van 020 en 010. Wij verbinden ons dan toch met een volkslied of een oranje leeuwin. En zo heeft de heer Buma, een Fries, bedacht dat de kindertjes weer het Wilhelmus moeten leren op school. Staand.
En wij vinden dat de kindertjes op school veel moeten zingen want dan leren ze op elkaar af te stemmen en ze worden er vrolijk van en iedereen hoort erbij. En dat ze dat ook best in de Tweede Kamer mogen doen.
Daarom zingen wij ook het lied: 'Het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt.'
 Kijk dan heb je een lied voor iedereen!
Verder zingen wij vooral nieuwe dingen. Want dat blijft interessant om te doen. Joop heeft weer een paar pareltjes geschreven voor jong en oud bijvoorbeeld deze met een steekhoudend refrein.


"Zou ik anders leven als God niet bestaat
Zou ik anders leven als God wel bestaat,
Anders ja, maar hoe?
Of doet het er niet toe
Is dat niet de vraag waar het om gaat
of is dat NIET de vraag waar het om gaat. "


Dat was het weer, tot de volgende keer met een hartelijke groet en je moet je moed niet laten zakken. Dank aan publiek en organisatie in het bijzonder aan Johannes Hoitsma.
Liefs! Jessica.

11-9-2017

Tiet voor een nieuw blog!





En waarom?
Om toch.


Ik loop mijlen achter op mijzelf. Kent u dat gevoel? Nou ik zal de boel weer bijspijkeren, voor je het weet lig je in je graf en dan is het nog niet af.
Er zijn zeer mooie optredens geweest.


Een daarvan is het afscheid van een wel heel bijzondere vrouw. Rie Schild. Zij was de hospita van de Leidse studenten van Minerva en daar was Joop er een van. Prachtige anekdotes passeren de revue op haar begrafenis die stijlvol in pak en Rie-das gedragen door haar jongens een schitterend beeld geven van een absoluut top-wijf. 'Nou here, de klere! "Zo kom je ze niet vaak tegen. Ik denk ook dat al die generaties mannen die daar nu waren in haar een soort moeder hebben ervaren in de tijd dat ze misschien wel door heimwee gekweld dat vreselijke geweld van die eerste studentenjaren door moesten zien te komen. Rie Schild zorgde ervoor dat ze braaf koffie dronken en niet al hun geld er in een avondje doorheen joegen, dat de meiden niet de baas werden en dat ze hun studie serieus namen want je moest wel je best doen. Als je te lang in je nest lag te stinken kwam ze langs met de plantenspuit of een emmer koud water als je een kater had.
Tot op hoge leeftijd heeft ze daar op het Rapenburg 110 nog de scepter gezwaaid en is eigenlijk nooit afgetaaid. Zo weinig respect als zij had voor mensen van hoge komaf louter vanwege dat aangeboren feit, noem een Willem Alexander , zoveel respect hadden haar huisgenoten voor haar, een vrouw van 'weinig studie maar no-nonsense- hard werken en een geweldig gevoel voor humor. En toch warm.
Maar nu is ze dus koud. Bijna 95. Ligt in haar kist van hout.
En op het Rapenburg hangt de vlag halfstok.

'Haar zanger'  Joop en ik hadden de eervolle taak om haar uit te zingen. Naast de kist met haar portret stond het koffiezetapparaat en haar eigen stoeltje en wij zongen met al die mannen samen een mooi hartstochtelijk lied over en voor haar. Als Rie je niet mocht was je behoorlijk de sigaar maar ze had wel een feilloos gevoel voor het al dan niet deugen van de jongens. 


( Rie en haar Frans die al eerder in de hemel was, komen voor in het lied : 3 oktober van Joop en Jessica te vinden op YouTube.)


En ze stond mooi pontificaal in alle kranten!
R.I.P R.I.E.

Staal Haarlem, 3 september 2017,


Jessica en Suzan doen  "A - Meezing - Afternoon"

Het mooie van zingen is dat er zoveel valt te zingen. Ik bedoel maar, er zijn zoveel liedjes!
En dan komen er ook nog steeds nieuwe liedjes bij. Dat je denkt, waarvoor, waarheen?
Vaak brengen liedjes iets van troost maar ook van blijdschap, vrolijkheid, herkenning of mooi was die tijd. Zo vind ik het heerlijk om mooie melancholische liedjes te zingen met Suzanne Groot die virtuoos is op viool en dat is best een geinige combi met mij, zeg maar frivool.

Zo spelen wij allerlei quilty pleasures, voor ons plezier met veel meezingvertier en o.a. een prachtige tekst van Bianca de Kat over mensen met die andere dimensie, dementie.
Zo is de cirkel weer rond als de wijnvlek van eergisteren want haar tekst valt prima samen op het lied van Herman van Veen, liefde van later.
Het optreden in het Haarlemse Staal was helemaal bijzonder omdat dochter, Meike Brandsma, daar haar expositie hield over haar vissen. Zij heeft elke vrijdag een vis geschilderd en die hingen daar nu allemaal pontificaal leuk te hangen en daar wordt een moeder toch wel heel

trots van. En ook nog een prachtige pagina in het Haarlems Dagblad!

 Bovendien kunnen wij wel stellen dat deze locatie in Haarlem zo prettig is om op te treden. En dat het dus heel jammer is dat Sabien Bosman, de tent per 1 januari gaat verkopen. Daarom bedanken en eren wij haar met de prestigieuze eenmalige prijs de "Gouden Pollepel" vanwege haar fijnzinnige geroer in de soep, gulle hapjes en riante gastvrijheid.

En toen mocht ik solooo naar Boekeloo!
Dat was een heel avontuur. Ik was gevraagd om mee te doen aan het Cabarestival van Boekelo!

 en omdat ik daar met Joop een paar keer gespeeld heb in het Verborgen Theater leek mij dat wel leuk om eens te doen. Helemaal omdat de speellocaties voor de 8 deelnemende cabaretiers zo bijzonder waren, bijvoorbeeld een treincoupe , een kapsalon, een supermarkt , een atelier, een vrachtwagen of een zoutboortoren. In die zouttoren mocht ik en dat was absoluut niet zouteloos.
 Zo gezellig!
Van buiten..

Van binnen..

Nou, ik heb daar vier keer opgetreden en dat was als voor de klas. Vier keer een ander klasje dat je meeneemt in de liedjes. En het leuke was: ze deden allemaal mee. Kortom, ik werd er helemaal blij van.
Ook van de recensie van Ton Ouwehand , een krantenman met verstand en deze leuke doorkijkfoto van Frans Nikkels (dankjewel).

OOST WEST
JESSICA VAN
NOORD BEST

 
Er zijn nogal wat mensen die een interessant gezicht opzetten terwijl ze de clichématige opmerking maken dat er maar twee soorten muziek zijn: goede en slechte. Sommigen kunnen daaraan de naam van een grote geest uit de muziekwereld vooraf laten gaan. Handig, kun je een nog interessanter gezicht trekken. Maar wat heb je eraan om muziek of om wat voor podiumkunst dan ook vanuit dit subjectieve perspectief te bekijken.
Wie ben jij dan wel niet om te zeggen wat goed is en wat slecht. Veel beter is een onderscheid te maken tussen 'echt' en 'onecht'. Geloof je degene die op een podium staat, of verdenk je de artiest ervan dat hij of zij gebruik maakt doorgecalculeerd format, verder te noemen het Volendamse model.
Uiteindelijk gaat het erom dat je als toeschouwer de artiest die op het podium staat gelooft.
En bij Jessica van Noord was daar zaterdag op het Cabarestival geen enkele twijfel over. Wie een van haar vier optredens zag kon weinig anders dan vaststellen dat dit echt was. Deze vrouw geloofde je. Hier was geen sprake van een dubbele agenda, hier was het Volendamse model ver te zoeken. Er stond een vrolijke vrouw op het podium die je meesleurde in haar wereld. Een wereld die helemaal niet gek ver verwijderd bleek van de onze. Maar zij kijkt er met grote vraagteken-ogen naar. Zij verbaast zich over veel dingen waar een gemiddeld mens niet over nadenkt.
De wereld zoals Jessica van Noord er tegenaan kijkt, zit helemaal niet zo ingewikkeld in elkaar. Met samen zingen, kom je al een heel eind. Dat kreeg ze moeiteloos voor elkaar. Iedereen zong, sloeg handen ineen op de momenten dat er vanaf het podium om werd gevraagd. Er werd op afgesproken momenten meegeklapt, kortom het publiek at uit haar hand. Geestig om de wereldhits van iemand als Rod Stewart gefileerd te horen. In de Nederlandse vertaling bleef er weinig van heel.
Of het bij een groot publiek ook gewerkt zou hebben weet ik niet. Maar voor dit festival in zo'n kleine setting was Jessica een ideale artiest: grappig, innemend en ironisch. En door haar terloopse manier van doen deed ze een beetje aan Brigitte Kaandorp denken en ook dat kan geen kwaad.

BOE keloo.

Tijdens de afterparty in 't Verborgen Theater zag en hoorde ik helaas maar heel eventjes de nieuwe winnaars van de verborgen Bokaal : Piepschuim. Twee zeer muzikale jongens met goeie Nederlandstalige liedjes. Bravo! Zij hebben nu dus de beker met de Grote Oren, de publieksprijs, waar wij ook nog steeds trots op zijn.

Gaat dat zien en horen dus Piepschuim!





Omdat ik nog even wilde nagenieten van het feest in Boekelo ging ik de volgende dag nog even nagenieten van Boekelo. Ik nam dan ook de stoomtrein en kwam terecht in de vorige eeuw. De trein was zo mooi met hoogglanzend hout, groen en rood metaal, koperen hekjes, leren koffers, klapraampjes , schetige schapen in de veewagen met geurend hooi en geknaag uit de ruif, een conducteur in oud uniform met rode vlag en het  geluid van de stoommachine, van de bonkige rails op de houten banken zonder comfort, het rustige rustieke kruipende tempo zonder bellende mensen met dode ogen aangesloten op een apparaat en doppen in hun oren, maar met een levendige groep uit de Achterhoek die met elkaar op klompen dansen en zingen en vrolijk zijn!
Wat een toegift, mooier kon het niet.
Vroeger was alles beter.

Als u echt even vrolijk wilt worden, klik op korte flash mop!

Wij gaan naar Boekelo.

https://www.facebook.com/jessikameel/videos/1652115754829829/


Met dank voor het lezen en tot de volgende keer!


P.S. Joop en Jessica spelen 17 september in Fryslan samen met de dichter J.P Rawie.