Joop en Jessica maken lol met Anne Soldaat en Tim Knol                       Eemnes 18 en 25 maart 2018

Na het troosteloze winkelcentrum van Schalkwijk belanden wij in het warme bad van een mooi donkerbruin stampend, vol, dampend, knol theater café van Staal even voorbij knooppunt Eemnes. Daar gaan wij twee zondagmiddagen spelen vanwege het feit dat de heer Wortel ons zo enthousiast heeft uitgenodigd en wij het leuk vinden om te spelen als we dus zo vrolijk worden gevraagd en onthaald en betaald met bitterballen toe. Daarbij komt ook nog dat de heer Wortel de heer Knol met de heer Soldaat aan ons gekoppeld heeft op een mooie zondagmiddag en zo blijven wij van de straat met  deze twee Toppers, maar dan anders, Tim knol en Anne Soldaat. Wat een aardige jongens. Achter het café is het goed toeven in de woonkamer van de familie Staal die dienst doet als kleedkamer met uitzicht op de polder op deze eerste zonnige lentedag in de zomertijd. Ik krijg ook nog een lekkere tosti. Mijn dag kan niet meer stuk. Tim Knol is nogal hot deze dagen. Hij is bij die vreselijke deBiel Chelen in de studio geweest en overvallen door een stripster, een vrouw met hele grote tieten waar sommigen van kunnen genieten en anderen juist weer niet. Smaken verschillen nu eenmaal. Maar deze 'grap' van die kleuter Chielemans viel pontificaal verkeerd bij Tim en hij distantieerde zich hier dus van door het pand subiet te verlaten en zich vervelend opgelaten te voelen c.q. plaatsvervangend te schamen met name ten opzichte van zijn band die daar zonder een cent te vangen op komt draven en dat maakt deze man gewoon helemaal o.k. Ook in de Volkskrant staat hij dus onder de noemer TOP en geen flop. Chiel is een flop. Kijk, daar zit je graag mee in een kleedkamer. En dat wil heus niet zeggen dat je geen lol kunt hebben met Tim Knol en zijn vriend Soldaat die werkelijk geweldig virtuoos op die gitaar tekeer gaat en schiet ik deze plaat.
Zou ook best mooi zijn voor een platenhoes.

 Wat dan ook weer eens opvalt na zo'n 'hype' van de media is het accent dat gelegd wordt op de rel met in dit geval een del. Zo kom je als arme muzikant die zijn langverwachte  cd wil promoten in aanraking met verkeerde types en word je misbruikt door zo'n mislukte plaatjesdraaier.
Grappig om zo uit te wisselen met Tim. Hij heeft ons als 15 jarige jongen een keer life gezien in Westwoud, bij Kees en Annie Ooteman.  En toen was hij met zijn vader mee naar ons optreden en nu is hij 28 en zelf een reizende ster. Wat leuk ook dat in het publiek Aris Bouwens zit, de West-Fries die zo'n beetje alle artiesten in zijn museum annex theater sleepte naar zijn hol , ook broeder Knol. Tim vertelt dat hij ons ook zo hilarisch en fijn vond bij die lullige Holland Got's Talent show met ons lied: de Hordeloper. Uit de musical de Hordeloper. Dat wij die hele van D'ellende met zijn macht en wurgcontracten mooi te kijk hebben gezet. Dat het zo jammer is dat wij, muzikanten, min of meer afhankelijk zijn van die jongens bij de media, een enkele oprecht betrokken sympathisant daargelaten zoals meneer Kick van der Veer die hier ook was en ons wel gedraaid heeft in zijn programma. Maar dan nog blijft het een schandaal dat de NPO zo weinig Nederlandstalige muziek draait en er zijn zoveel goeie liedjes gemaakt in dit land. Hoor jij ze? Neem Wende Snijders, Ellen ten Damme, Alex Roeka om er maar een paar te noemen. "Ok, wij zijn verbitterd", lacht Joop. "Tja, één keer bij DWDD en je zalen zitten vol Knol." En daarom is het dus fijn als je onafhankelijk kunt zijn. Een cd maken kost veel geld en mensen kopen die nauwelijks meer, behalve de echte fans, omdat een paar handige lui zoiets als Spottify hebben uitgevonden en je dus als artiest kunt fluiten naar je cd verkoop. Dan moet je het dus van je optredens hebben en bijvoorbeeld een Guus Meeuwis worden, groot denken, stadia vol Knol maar ja , dat ligt ook niet iedereen. We zitten zo te kletsen dat we vlak voor het optreden nog snel een programma moeten maken. En zij ook.

En dan starten wij met een uur Nederlandstalige liedjes uit onze verschillende series: De lenteserie met veel romantiek in "Het was lentezacht in de lentenacht en de maan scheen tevreden / het was lentezacht in de lentenacht / toen wij het hele erge deden', gevolgd door het aandoenlijke lied over de twee varkens, ook goed voor de dierenpartij: "Twee varkens op weg naar het abattoir/ en ze hielden zoveel van elkaar".
Dan uit de aardrijkskundige serie het nummer over Veenendaal " Het blijst van allemaal/ word ik van Veen van Veenendaal 3x/  dat ik er niet vandaan kom / dat ik er geen mensen ken / en dat ik er nooit naar toe zal gaan/ omdat ik niet belazerd ben..' , of 'Boekelo- mis je zoooo'.
 In verband met de altijd terugkerende politiek en maatschappij kritiek zingen wij uit de maatschappelijke serie het lied:   'Het tuig zit hoger op'  met de actuele frase: 'Waar stinkt het het minst bij de ING? - Antwoord: Op de plee." En  het bekende en herkenbare lied: 'Ónze Jan is manager geworden' over graaiers gesproken.
Uit de verzoeknummerserie het gevoelige lied "In de Schemering" en het subtiel doch erotische  'Er was niemand in de winkel". We eindigen uitbundig met de meezingserie. Er wordt voluit en meerstemmig meegezongen op "Het had nog heel veel erger kunnen zijn" als troostlied en ook voor de mensen die denken: 'Goh ik was toch voor Tim Knol gekomen, krijg ik dit!'  Maar wij zeggen dan ook dat het na de pauze een stuk beter zal worden. En muziek is geen wedstrijd. Wat een heerlijke sfeer.
De kroeg is zo vol en warm dat wij gepropt achter de bar het optreden van Tim en Anne kunnen volgen en ik ben jaloers op dat geweldige gitaarspel.

Leuk om dit zo dichtbij en akoestisch mee te maken, heerlijk muzikaal en ook zo anders dan wat wij doen. Tim houdt af en toe een praatje en ook hij benadrukt dit, de shit van muziekwedstrijden op de tv, de uitbuiting van kinderen in 'the Voice Kids' aansluitend op het nummer: 'The kid's heart' , want muziek is geen wedstrijd. Fijne muziek en uitermate sympathiek. Het mooiste nummer vond ik 'Song for Grandma' een ode aan zijn oma waaruit een goed kloppend hart spreekt. Tim deugt. Hij is echt.
En ik heb lekker een gesigneerde cd van die twee.

mooi hoesje ook

dag !

16 maart 2018, Schalkwijk,  Joop en Jessica maken er wat van.

                                                                                                                                         foto's zijn van Jan Heijer

Omdat wij de laatste jaren daar optreden waar we worden uitgenodigd, en dat is meestal een besloten partij, komt er wel eens iets bijzonders voorbij. Zo waren er de afgelopen maanden mooie feestjes op prachtige locaties bijvoorbeeld in een oude molen in Amsterdam voor een uitgelezen Volkskrant publiek, op een golfresort in Elst, in een reusachtige villa met een oprijlaan in Overveen waar ik bijna ben gebeten door de hond des huizes, in een knus theater in Nijmegen, een woonkamer in Heemstede allemaal voor enthousiaste jarige en overjarige fans en kenners van het repertoire met hun aanhang die varieert van een klein, intiem tot een groot al dan niet chique formeel gezelschap. Zo blijven wij lekker spelen. En zo blijft Joop nieuwe liedjes maken op maat en op de gelegenheid.  En zo kwamen wij dus op uitnodiging van de gemeente Haarlem terecht in het Winkelcentrum van Schalkwijk.

Daar heb ik heel wat voetstappen liggen in de tijd dat ik daar woonde, in Schalkwijk, in een grasdakwoning. Ik vond de omgeving vreselijk deprimerend , de lelijkheid, de troosteloosheid, de grauwe hoogbouw, de altijd gierende wind om de flats, de troep, de stoplichten, de Europaweg, Friet van Piet en de pitbulls. Daar liep ik dan met de kinderwagen. Het winkelcentrum Schalkwijk was  de plek waar ik op aangewezen was voor de boodschappen en met Sinterklaas stonden we daar op het Hemaplein. Over de Hema gesproken, daar heb ik zelf nog eens in blinde paniek een zwangerschapstest gedaan op de W.C. Ik was namelijk een vriendin tegengekomen en die zei tegen mij bij de Hema toen ik net in een halve worst hapte en daar met drie kleintjes liep:” Goh, ben je nu alweer zwanger?” Ik zeg: “Hoezo?” “Nou, je bent zo dik.” Ik zeg: ‘Ja, dat gaat er niet meer vanaf na de derde, dat zei mijn moeder ook al.” En toen begon ik dus te denken: Het zal toch niet? Ik naar het Kruidvat, test kopen, naar de Hema, plasje doen met één kind in de draagzak en twee op de gang en ja hoor: een streep, ik was zwanger. Ik bleek al vier maanden te zijn. Met de kennis van nu ben ik natuurlijk heel erg blij met dat cadeautje, deze geweldige toegift, maar toen was ik wel even in een lichte shock.

Dat kwam nu allemaal weer terug op dat Hemaplein. Er daar stond een hele markt opgesteld met kramen voor ouderen met informatie over de toekomst. Hartstikke goed. Liefdevol, dienstbaar. Een Welzijnsmarkt. ‘Thuis in de Toekomst’ met ter zake doende info. Hoe doe je dat ook allemaal als oudere als je langer thuis wilt blijven wonen. Vroeger, in de goede oude tijd, kon je gewoon gezellig een bejaardenhuis in op je 65^e maar dat is er tegenwoordig niet meer bij. Je moet dan geloof ik heel veel mankeren en vooral geen buren of kinderen hebben die voor je kunnen zorgen en je eigen huis opeten. Nou ja, het fijne weet ik er niet van maar wel dat het dus handig is als je weet waar je moet zijn en wie je dan kan helpen. Daar was deze markt voor bedoeld en 'Joop en Jessica' waren dan het blokje amusement op het Woonplein, bij de Hema.

Het was zeldzaam Siberisch koud. Ik had mijn therminale ondergoed voor de gelegenheid onder mijn leuke kleertjes aangetrokken en mijn wollen mutsje op.  En dat was maar goed ook. Het podium stond precies op de tocht van het gat tussen de Kijkshop en de Jamin. De klapstoeltjes voelden ijzig aan. En dan stonden er nog ronde tafels op het plein om met mensen te praten over hun persoonlijke situatie. Daar moesten wij dan storend doorheen zingen op het woonplein. Gelukkig hadden we mentale steun van een klein clubje zootje ongeregeld dat gezellig meezong en richten wij daar maar het S.O. koor op, Schalkwijk Ongeregeld.  Zo bezongen wij met elkaar ‘Schalkwijk’ onder toeziend oog en oor van de gebiedsverbinder van Schalkwijk de heer M. de G,  mijn broertje, die onlangs hier in dit zelfde winkelcentrum de koning mocht ontvangen en gewoon zijn handen in zijn zakken hield,

 “Schalkwijk/ wijk van mijn dromen/ met je ruimte/ je gras en je bomen/ met je liefde en leed/ met je vreugde en smart/ Schalkwijk, wijk van mijn hart. “ Van baby tot opa van kaal tot kaal, ze wonen hier allemaal/.. Van vluchteling tot illegaal, ze wonen hier allemaal.”  

Sloeg in als een bom. Vooral bij de gebiedsverbinder van Schalkwijk en de Wethouder die klaarstond voor zijn toespraak. Jur, voor zijn vrienden.  Die man is ook overal en nergens tegelijk. Ik vind het echt knap. Net als de hele organisatie van zo’n evenement. Geweldige inzet en attente vent.

Daarom zongen wij ook vanwege het verbindende element : “Je scheidt/ je scheidt/ Jur die zegt altijd/ het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt.” Er werd fijn meegezongen door de harde kern die zat te klappertanden op de klapstoeltjes en ons bijna niet hoorde. Ze lieten zich niet kennen. En wij ook niet. Daarom hadden we ook nog een troostlied voor hen en iedereen die wel eens denkt: Kan het nog erger? Ja, mensen, meestal kan het nog erger en dan zing je dus mee met het lied: “Het had nog heel veel erger kunnen zijn”,  4 keer herhalen, meerstemmig en haal het uit je tenen.

Na ons konden ze zich warmen bij Miss Etam met een kop koffie en een koekje en een quiz. “Had je maar een vak moeten leren”, zegt Joop. Later zingen we nog voor een enkele verdwaalde ziel met een rollator ‘Daar bij die molen.’  Ik hou van molens. Het was een mooi beeld, wij samen op het podium van het desolate Hemaplein, de geluidsman die ook graag weg wilde en die grijnzende oude dame met twinkelende ogen die bleef staan en vrolijk het lied dat zij kende meezong. De blues in optima forma. Mooier kan het toch niet. Toen kwam er nog een gezellige moeder met een kindje. Daar zongen we ‘In de maneschijn’ voor. En ik ben lekker net oma, dacht ik toen op het Hemaplein. De cirkel is rond. En zo is het leven. Van baby tot opa, van kaal tot kaal, ze wonen hier allemaal.