16 maart 2018, Schalkwijk,  Joop en Jessica maken er wat van.

                                                                                                                                         foto's zijn van Jan Heijer

Omdat wij de laatste jaren daar optreden waar we worden uitgenodigd, en dat is meestal een besloten partij, komt er wel eens iets bijzonders voorbij. Zo waren er de afgelopen maanden mooie feestjes op prachtige locaties bijvoorbeeld in een oude molen in Amsterdam voor een uitgelezen Volkskrant publiek, op een golfresort in Elst, in een reusachtige villa met een oprijlaan in Overveen waar ik bijna ben gebeten door de hond des huizes, in een knus theater in Nijmegen, een woonkamer in Heemstede allemaal voor enthousiaste jarige en overjarige fans en kenners van het repertoire met hun aanhang die varieert van een klein, intiem tot een groot al dan niet chique formeel gezelschap. Zo blijven wij lekker spelen. En zo blijft Joop nieuwe liedjes maken op maat en op de gelegenheid.  En zo kwamen wij dus op uitnodiging van de gemeente Haarlem terecht in het Winkelcentrum van Schalkwijk.

Daar heb ik heel wat voetstappen liggen in de tijd dat ik daar woonde, in Schalkwijk, in een grasdakwoning. Ik vond de omgeving vreselijk deprimerend , de lelijkheid, de troosteloosheid, de grauwe hoogbouw, de altijd gierende wind om de flats, de troep, de stoplichten, de Europaweg, Friet van Piet en de pitbulls. Daar liep ik dan met de kinderwagen. Het winkelcentrum Schalkwijk was  de plek waar ik op aangewezen was voor de boodschappen en met Sinterklaas stonden we daar op het Hemaplein. Over de Hema gesproken, daar heb ik zelf nog eens in blinde paniek een zwangerschapstest gedaan op de W.C. Ik was namelijk een vriendin tegengekomen en die zei tegen mij bij de Hema toen ik net in een halve worst hapte en daar met drie kleintjes liep:” Goh, ben je nu alweer zwanger?” Ik zeg: “Hoezo?” “Nou, je bent zo dik.” Ik zeg: ‘Ja, dat gaat er niet meer vanaf na de derde, dat zei mijn moeder ook al.” En toen begon ik dus te denken: Het zal toch niet? Ik naar het Kruidvat, test kopen, naar de Hema, plasje doen met één kind in de draagzak en twee op de gang en ja hoor: een streep, ik was zwanger. Ik bleek al vier maanden te zijn. Met de kennis van nu ben ik natuurlijk heel erg blij met dat cadeautje, deze geweldige toegift, maar toen was ik wel even in een lichte shock.

Dat kwam nu allemaal weer terug op dat Hemaplein. Er daar stond een hele markt opgesteld met kramen voor ouderen met informatie over de toekomst. Hartstikke goed. Liefdevol, dienstbaar. Een Welzijnsmarkt. ‘Thuis in de Toekomst’ met ter zake doende info. Hoe doe je dat ook allemaal als oudere als je langer thuis wilt blijven wonen. Vroeger, in de goede oude tijd, kon je gewoon gezellig een bejaardenhuis in op je 65^e maar dat is er tegenwoordig niet meer bij. Je moet dan geloof ik heel veel mankeren en vooral geen buren of kinderen hebben die voor je kunnen zorgen en je eigen huis opeten. Nou ja, het fijne weet ik er niet van maar wel dat het dus handig is als je weet waar je moet zijn en wie je dan kan helpen. Daar was deze markt voor bedoeld en 'Joop en Jessica' waren dan het blokje amusement op het Woonplein, bij de Hema.

Het was zeldzaam Siberisch koud. Ik had mijn therminale ondergoed voor de gelegenheid onder mijn leuke kleertjes aangetrokken en mijn wollen mutsje op.  En dat was maar goed ook. Het podium stond precies op de tocht van het gat tussen de Kijkshop en de Jamin. De klapstoeltjes voelden ijzig aan. En dan stonden er nog ronde tafels op het plein om met mensen te praten over hun persoonlijke situatie. Daar moesten wij dan storend doorheen zingen op het woonplein. Gelukkig hadden we mentale steun van een klein clubje zootje ongeregeld dat gezellig meezong en richten wij daar maar het S.O. koor op, Schalkwijk Ongeregeld.  Zo bezongen wij met elkaar ‘Schalkwijk’ onder toeziend oog en oor van de gebiedsverbinder van Schalkwijk de heer M. de G,  mijn broertje, die onlangs hier in dit zelfde winkelcentrum de koning mocht ontvangen en gewoon zijn handen in zijn zakken hield,

 “Schalkwijk/ wijk van mijn dromen/ met je ruimte/ je gras en je bomen/ met je liefde en leed/ met je vreugde en smart/ Schalkwijk, wijk van mijn hart. “ Van baby tot opa van kaal tot kaal, ze wonen hier allemaal/.. Van vluchteling tot illegaal, ze wonen hier allemaal.”  

Sloeg in als een bom. Vooral bij de gebiedsverbinder van Schalkwijk en de Wethouder die klaarstond voor zijn toespraak. Jur, voor zijn vrienden.  Die man is ook overal en nergens tegelijk. Ik vind het echt knap. Net als de hele organisatie van zo’n evenement. Geweldige inzet en attente vent.

Daarom zongen wij ook vanwege het verbindende element : “Je scheidt/ je scheidt/ Jur die zegt altijd/ het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt.” Er werd fijn meegezongen door de harde kern die zat te klappertanden op de klapstoeltjes en ons bijna niet hoorde. Ze lieten zich niet kennen. En wij ook niet. Daarom hadden we ook nog een troostlied voor hen en iedereen die wel eens denkt: Kan het nog erger? Ja, mensen, meestal kan het nog erger en dan zing je dus mee met het lied: “Het had nog heel veel erger kunnen zijn”,  4 keer herhalen, meerstemmig en haal het uit je tenen.

Na ons konden ze zich warmen bij Miss Etam met een kop koffie en een koekje en een quiz. “Had je maar een vak moeten leren”, zegt Joop. Later zingen we nog voor een enkele verdwaalde ziel met een rollator ‘Daar bij die molen.’  Ik hou van molens. Het was een mooi beeld, wij samen op het podium van het desolate Hemaplein, de geluidsman die ook graag weg wilde en die grijnzende oude dame met twinkelende ogen die bleef staan en vrolijk het lied dat zij kende meezong. De blues in optima forma. Mooier kan het toch niet. Toen kwam er nog een gezellige moeder met een kindje. Daar zongen we ‘In de maneschijn’ voor. En ik ben lekker net oma, dacht ik toen op het Hemaplein. De cirkel is rond. En zo is het leven. Van baby tot opa, van kaal tot kaal, ze wonen hier allemaal.