6 januari 2017,
Wim en Domien, die hebben het hier wel gezien..
Wat een timing.
Twee leukerds van ons Haarlemmer Oliekoor, overal goed voor, een sopraan en een
tenor gingen er tegelijk vandoor. Twee begrafenissen op een dag. Het
moet niet gekker worden. Zo kom je dan in twee verschillende levens
terecht met een groep die zo hecht aan haar leden hecht.
Want het samen zingen heeft ons bij elkaar gebracht en op zo’n moment
is dat wel het mooiste wat er is: die verbondenheid in al onze
verscheidenheid.
‘Het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt.’
Stoop is wat mij betreft altijd een jongetje
gebleven met z’n 'Alle Dagen Heel Druk'. Enthousiast, luidruchtig,
breeduit lachend, gepassioneerd zingend met gebaren en glimmend,
ondeugend schuine moppen tappend. Maar ook zeer serieus bezig
met de Heer en zo meer. Zijn kerkelijke carrière is Goddank voortijdig
mis-gelopen. Hij was toch teveel een wat je noemt mensen mens van vlees
en bloed en het vlees is zwak, of juist gewillig. Nouja, hij heeft daar
een fijn gezin aan over gehouden. Stoop heeft
een zeeroo-positief leven gehad en is daar dankbaar voor net als zijn
familie en wij als koor, wat wil je nog meer. Wij vieren dan ook zijn
afscheid uitgebreid. Bovendien was hij een sterk sociaal bewogen en
politiek actief figuur, kortom een beminnelijk mens
waar je ook nog mee lachen kon.
Dat hij aan zijn eind moest komen tegen een boom (of
vlak daarvoor) met zijn mobiele fiets verbaast mij dan ook niets want
eigenlijk past dat wel bij hem. Bam! Vlam in de hersenpan. Nee, Wim was
geen saaie man.
De mis was ook niet mis. Veel verhalen, veel
rituelen en ons mooie gezang, veel was het, zoals Wim was, veel.
Blijmoedig. Hij had veel te geven, kwam op voor degenen die het nodig
hadden. In de Geest van de Here Jezus die dan zegt in Mattheus
25: ‘ “Ik verzeker jullie, alles wat jullie voor een van deze minste
broeders van mij hebt gedaan, heb je voor mij gedaan.” Hier spreekt de vakbondsman. Amen.
R.I.P Wim.
En dan die lieve, kleine dondersteen, Domien met haar
dappere pruik. Domientje zat altijd zo mooi vooraan als eerste sopraan.
En ze zeurde niet, leek nog steeds een kleutertje. Kleuterjuffen gaan
ook op kleuters lijken volgens mij. Dat poppengezicht,
dat kleine lijfje en dat rimpelloze koppie. Aahhh... een beetje
Calimero. Zij ontroerde mij altijd op de een of andere manier. Ik weet
niet waarom, maar ik vond haar altijd zo stoer als ik dan hoorde dat ze
weer een of andere reis had gemaakt naar Nieuw Zeeland
of een weekendje naar de sauna ging in Nieuwe Schans. Ruim 90 jaar! De
uitgetreden non. Dat had ze dan ook weer een beetje gemeen met Wim, die
weliswaar gelovig was maar tot op zekere hoogte. Toen hij zijn Gerda
tegenkwam ging de pij dus uit.
De laatste tijd ging het al niet meer zo goed met
Domientje, ze trok zich een beetje terug en nu was het dan zover, het
was mooi geweest.
Hoe raar is het dan toch zo’n overlijdensbericht terwijl ze al zo oud was. Dat besef je dan gewoon niet. En tegelijk met Stoop!
Twee voor de prijs van een.
Ik dacht nog, wat zou het mooi zijn als we ze samen konden begraven. Broodjes kroket met een taartje toe.
Als ze dat nou even hadden geregeld..nouja..
Bij Domien ben ik bij de crematieplechtigheid
geweest en ik kan je zeggen: dat was nou nog eens bescheiden en
bevrijdend! Met een lach hebben wij daar gestaan. Geen toespraken en
gedoe. Drie liederen die zij mooi vond geluisterd en als
wens van die kleine dat we met elkaar om de kist zouden meezingen met
haar favoriete lied: 'Do-re-mi' uit de Sound of Music. Weliswaar drie keer achter
elkaar.
Kijk, dan ben je toch van puur goud hè, en een echte kleuterjuf.
Ik ben blij dat ik hen heb gekend. Petje af.
Wim en Domien, boven wordt het steeds gezelliger.
Dat staat vast!
Liefs, liefs..