12-12-2004-  12-12-2014, Utrecht.

"O wat is het lang geleden, dat wij het samen deden.."

Tien jaar geleden mocht ik voor het eerst ‘meedoen’ met Joop Visser. Bij Jacob in ‘t Ledig Erf, Utrecht.

En dat vieren wij vandaag.

Voor het eerst mee in de rode Daewoo, nog een paar keer de vier liedjes zingen onderweg op de A2. Dat zijn: ‘Leve de Regenten, Eenzaam op moederdag, Ik kampeer in de Heer en Jozef met de kalkoen.’ Ik vind ze steengoed.

Onbevangen stap ik in dit spannende avontuur. Daar mag ik dan zomaar meezingen met de vermaarde liedjeszanger. “Kom er dan de laatste twee nummers voor de pauze bijzitten en de op het eind ook, zing je gewoon mee.”

Parkeren voor de deur van de gemoedelijke kroeg zit er niet in. Paar rondjes om de kerk en ik vind dat we ‘daar’ wel kunnen staan. Dat leverde een vette parkeerbon op. Oei. Ik zal me er nooit meer mee bemoeien.

Jacob de kroegeigenaar is wel een apart typ. Een fan en zeer behulpzaam. Ik krijg ook een boekje van hem dat hij net heeft geschreven: Waar is mijn Noorse trui? En daar staat zijn kroeg op. Het podiumpje komt in de goede hoek en de hele tent wordt leeggehaald. Alle tafels en stoelen gaan eruit. We gaan soundchecken en dat heb ik dus nog nooit gedaan: in een microfoon zingen, dat is even wennen. Maar de geluidsman krijgt de stemmen mooi bij elkaar en de gitaar erachter zoals Joop dat graag wil.

Het loopt vol. Wat heet: bomvol. Je kunt je kont er niet meer keren. Goh, wat leuk om ‘zijn’ publiek te zien. Die mensen zijn fans, kennen zijn liedjes en hebben hem grijsgedraaid. Sommige enthousiastelingen komen te dichtbij. Beginnen ze over Jaap Fischer en het Ei zei en dan reageert hij of ze het over een ander hebben. En dat is ook een beetje zo. Het was een andere periode.

“Mevrouw, ik ben inmiddels 300 liedjes en zelfs een zangeres verder. Als het aan U had gelegen zong ik nu niet meer.”

Daar heerst veel onbegrip over. Ze willen gewoon de oude liedjes horen die ze weer terugbrengen in de tijd die zo belangrijk is in je leven, waarin het allemaal gebeurt ergens tussen je 12^e en 20^e. En hij kwam toen met een nieuw geluid en werd een hype. Daar kun je dan ook niets aan doen. Maar als maker van allemaal nieuwe liedjes, schilderijtjes noemt hij het, is het veel interessanter om daar mee bezig te zijn. Vooruit te kijken. " Je zegt toch ook niet tegen Picasso: Hey Piet, kun je nog eens iets uit je blauwe periode schilderen?'

Hij gaat beginnen, daar op een barkruk en een gitaar en krijgt de hele volle kroeg stil en aan het lachen en het meezingen.  Stuurt nog even een klein kind weg dat aan de snoeren zit te peuteren en dat levert even een pijnlijk momentje op voor de moeder die met een rood hoofd de tent verlaat. Maar goed, dat stoort dus en de mensen staan zelfs buiten op de gracht waar ze ook speakers hebben opgehangen. Ik vind het geweldig, die teksten en de droge manier van brengen.

Dan mag ik dus op die kruk naast hem en gewoon doen of ik dit al jaren doe. Niks aan het handje. Hartstikke leuk. Ik concentreer me op de teksten en het gaat vanzelf. En dan is het pauze.

“Neem in elk hand een glas, kunnen we weer verder gaan mensen.”

De tweede helft verloopt nog soepeler en het is een topmiddag. We doen ook nog een toegift samen, vind ik wel stoer hoor. Haha!

“Je moet je moed niet laten zakken”, een opbeurend lied dat iedereen meezingt!

Dat is pas helemaal gezellig zeg als die lui uit volle borst mee gaan zingen. Ook de geluidsman is erg enthousiast over onze combinatie en zegt tegen Joop dat hij daar vooral mee door moet gaan. Met mij dus.

Ik word er verlegen van. Dat we een mooi en grappig duo vormen.

Dat is een goed compliment.

Ben helemaal gelukkig. Zo is Joop aan zijn derde periode begonnen.  Joop&Jopie, noemen we ons.

Om het te vieren gaan we uit eten, bij een of andere Chinees. Het is heel vet, maar dat mag de pret niet drukken.

Ik vind het alleen al een feest om met die gitaar door de stad te lopen. 

Jubels!

En als ze niet gestopt zijn met zingen, dan zingen ze nu nog.

Kreeg een glimlach uit de Hemel..

I.M. Nookie, mijn vriendin.

Het is nu precies een jaar geleden. Hoe idioot. Ik denk dagelijks aan haar en dan brand ik een kaarsje. Zit ik haar foto's te kijken, komt Amy Whinehouse door op de tv met "I died a hundred times'  ..

en krijg ik een mailtje van de 'helderzienden-club'  en haar dochter tegelijk. Dat is nu precies het lijntje dat ik met haar heb.
Dit schreef ik bij haar overlijden en dat komt nu weer terug met de wetenschap dat ze er echt niet meer is, wat een gemis.

...Vorige week maandag belde ze me. Ik stond een lap stof te kiezen voor een achtergrond voor een nieuw op te nemen lied op Youtube. Roze met witte sterren. Het moest op Gordon slaan en een beetje op Talent. Ik was er wel tevreden over, ook omdat het maar 4 euro per meter koste.

“He Nookie!” Ik was meteen blij omdat zij het was!

Maar ze zei iets dat ik niet kon geloven.

Ze zei: “Lieverdje, ik wil nog even zeggen dat ik heel veel van je houd en dat je in mijn gedachten bent want ik ga zeer binnenkort dood.” Ze klonk zwak.

En ik weet niet meer wat ze nog meer zei want ik dacht alleen maar: Dat kan gewoon niet waar zijn!

Maar ze had overal uitzaaiingen en er was niets meer aan te doen en dat wilde ze ook niet. En ze zei dat ze 'boven' meer kon betekenen dan hier op dit moment. Voor ons zou zorgen. Ik moest vreselijk huilen bij Jan Sickes Lappenland boven de rollen stof en vond in een klap geen lap meer belangrijk. 

Behalve dan als zakdoek.

Ik wilde naar haar toe, haar nog een keertje zien, afscheid nemen en besloot naar Ruurlo te gaan een week na dit onheilsbericht. Gewoon even langs, al was het maar een klein momentje, zonder aankondiging want daar zou ik haar misschien alleen maar mee belasten.

Verbijsterd was ik toen ik daar het erf opreed in het mooie Ruurlo. Een prachtige zonnige dag, 2 december, de bloemen bloeiden nog. Maar ik was te laat, ze was net overleden. Ik schrok me dood. Ach jeetje, ik wilde haar nog even knuffelen. Maar had geen idee van het stadium waarin zij al verkeerde, de eindstreep. Ze was er al overheen! 

Ze zou in haar eigen ouwe Mercedes stationwagen haar laatste reis maken, geen kraaien.

Ik was te laat, dacht ik maar later dacht ik: Nee, het is goed dat ik ben gegaan juist nu. Voor de meiden en haar lief en wellicht ook voor Nookie die al zo ver was dat ze niemand meer wilde zien. Helemaal ingeteerd door de ziekte en verwrongen van pijn. Vernederd door haar lichaam dat altijd haar pronkstuk was, zij was een 'Black Beauty! Paardenmeisje.

 "Het mooiste plekje op de aarde!'  noemde Nookie haar boerderij altijd blij. Nookie is voor mij niet zomaar iemand, zij is mijn grote voorbeeld en levensbron geweest in mijn jeugd. Ze was het buurmeisje dat op ons paste als moeder het weer eens stik benauwd had en met haar speelden we poppenkast en toneel, zongen liedjes en huppelden op straat met springtouwen of gingen rolschaatsen of roeien in de plastic opblaasboot. 
Hier zaten we samen in de rondvaartboot.

Ze las zo goed voor dat je het echt geloofde. ‘Het meisje met de zwavelstokjes’, daar ging ik van huilen en van ‘Alleen op de Wereld’ met dat hondje ook. Alleen in Amstelveen. Zo voelden wij ons natuurlijk, in die burgerlijke, ‘keurige, treurige, suffige, duffige, beschaafde’ 70er jaren doorzonwoningen die veel weg hadden van een aquarium. Glazen huisjes.Zo’n raam waar je in kunt verdrinken.

Gelukkig hadden wij onze fantasie en Nookie had een appelboom in haar tuin waar we veel in zaten en uit aten. Ze leek ook op Sneeuwwitje en dan speelden we de boze koningin met de mooie rode appel.

Nookie was mooi en spannend. Ze was een soort Pocahontas, gitzwart lang haar en een bleek, doorschijnend gezichtje met straalblauwe ogen. Ongezonde vegetarische look. Een zigeunerin met hippiejurken en glimmende belletjes om haar buik, een danseres. Vrolijk en melancholisch tegelijk. Een oude ziel. En volkomen over het hoofd gezien.

In de pubertijd ging zij verhuizen naar het zo mogelijk nog burgerlijker Bilthoven en wat miste ik haar.

Later ging zij in Amsterdam wonen en mocht ik bij haar logeren. Dat was zo geweldig dat ik daar ook meteen de eerste menstruatie kreeg." Ha een spontane eisprong", zei ze blij en legde me uit dat het feest nu kon beginnen. We kochten taart en gingen naar de bioscoop. Louis de Funes.

We namen de tram naar het Waterloopplein en daar was zij een bekende van iedereen. Ze deelde koeken uit of andere cadeautjes, ze was zoo lief en een lichtje voor de mensen. 

Ze kocht voor mij hippe kleren met spiegeltjes en die wilde ik nooit meer uit doen. En ze droeg een Afghaanse jas met lange haren.

Nog later verhuisde ze met haar gezin naar een boerderij in Ruurlo. Nookie was gek op dieren en verzorgde oude paardjes en papegaaien en varkentjes en honden en katten en duiven en 
konijnen en wandelende takken en dan met name de zielige, die al af waren geknapt en geschreven. Die knapte zij op. Ze kocht ook heel duur voer voor de dieren en mineralen. Zo had ze een hond met drie poten, een kreupel en blind paard en een varken dat rondliep in de boerderij. Babe was er niks bij.

Hoe leuk wil je het hebben. Een sprookje.

Het was een feest om bij haar te zijn. Ik waande mij in het paradijs daar bij haar en al haar lievigheid. Ze kon goed luisteren en kijken.

Dan kookte ze vegetarisch en macro chaotisch want ze hield van gezond en eerlijk. Als je ergens aan leed kwam ze steevast met een alternatief geneesplan en dieet. Ze was zeer gedreven in het helpen van andere mensen en dieren. Ze ving vooral de zwakkeren op. Ze had pleegkinderen en zorgde voor alles en iedereen die zich verloren voelde.

En ze was helderziend. Nookie had een gave, ze was een goede fee!

Handlezen of voetreflexen en praten met de gidsen dat was voor haar iets dat bij het leven hoorde.En ze zal er ook nog zijn voor ons,daarboven, dat weet ik zeker. 

Daar zaten we dan aan de ronde grenen tafel in de woonkeuken die alles van Nookie ademt. Haar sfeer, haar glinsterende belletjes, lampjes, slingers, vlinders, engeltjes, oude blikken, tinnen speelgoed, bloemenkransen, roze koffiezetapparaat.

"Raad eens hoe de kist van mama eruit ziet?", zegt Lonneke, haar dochter die net zelf moeder is geworden van een prachtig meisje en het leven heeft doorgegeven.

"Knalroze, met glitter!!! Heeft ze zelf uitgezocht."

Helemaal Nookie.

Ik ga niet kijken naar haar. Er was zo weinig van haar over. Ik wilde haar herinneren zoals ze was, mooi zwierig, kleurrijk, bijzonder.

En ze wil een feestelijk afscheid met vrolijke liedjes.

Of ik wil zingen?

Natuurlijk.

'De hordeloper', is het verzoeknummer. Ze heeft ons vrijdag nog gezien in een flits bij DWDD! En gelachen om ons. 
Zaterdag was ze er niet meer. 
En de wereld draait gewoon door. 
Hoe is het mogelijk.

Nookie was er toen ik voor de eerste keer met Joop zong in Bouwkunde in 2004 en wat was ze trots op mij, op haar kleine buurmeisje en wat was ik blij met haar komst, evenals de laatste keer in Deventer op 27 april dit jaar, toen zat ze er weer en ben ik nog naar haar toegelopen tijdens het optreden om haar te knuffelen en daar ben ik nu zo blij om. 
Ik bel Joop en hij hij troost mij. 
Ja natuurlijk gaan we zingen voor haar.

God, wat een mooi mens en wat zal ze een rust hebben nu, dat hoop ik. Ze heeft alles gegeven.

De honden zijn aangeslagen, de papegaai zwijgt in alle talen. Als ik haar wel aan de telefoon had schreeuwde Coco erdoorheen: “Nou Doeoeoeoeiiii!!! “ En wel zo hard dat we wel op moesten hangen.

“Hij is jaloers”, zei ze dan.

Rust zacht lieve schat, je hebt de Hemel verdiend.