Met geen Talent optreden in Gent!                                                                       18 november 2017


Het is nu vier jaar geleden zegt de klok en ik ben weer terug bij ons grote avontuur 'Holland got''s Talent.

We worden er vaak naar gevraagd. Hoe dat nou zat. En ja, dat was me wat.


 Dit kwam nu weer bovendrijven omdat wij in Gent ook bekend zijn geworden om ons gebrek aan talent. De Belgen vinden het geweldig, wat een stunt. Vorig jaar waren wij hier ook en heeft de Volkskrant daar uitgebreid aandacht aan besteed. Werden we toch nog ontdekt. :)

En we hebben weer zo heerlijk, vrolijk en vrij gespeeld in het plezante, gastvrije, intiem volzette Vizitfabriekske.

Allerlei  mooie liedjes, ingedeeld in de befaamde series afgestemd op het publiek. Daarom hier en nu beginnen met "Boven Gent rijst eenzaam en grijst, d 'oud Belfort, zinbeeld van 't verleden'  en de stemming is meteen goed, die van saamhorige samenzang.

Gent sterft van de wreedheden, Isis is er niets bij.

Aansluitend zingen liederen uit de Visser's  Gedenckklanck bijvoorbeeld nummer drie: ( zie ook op YouTube)


Vrienden en beminden, bij ons zijn heel veel hufters, bij ons zijn heel veel hufters, die zichzelf geen hufter  vinden, dat is het mooie van Nederlanders, dat wij zo verdraagzaam zijn, dat is het mooie van Nederlanders, dat maakt ons Nederland, zo fijn.


Ook daar kunnen de Vlamingen zich goed in vinden. Verder gaan we met de #metoo serie, waar veel romantiek en erotiek passeert doch altijd met goeddunken van beide partijen. Wij zeggen altijd : ongewenste intimiteiten bestaan niet, alleen ongewenste personen.
Zo hebben we het nummer  Op de meubelboulevard  en  De Winkel op het repertoire. Sex met dieren mag niet meer  en Geen vrouw windt mij meer op.
Daarnaast leren we het gretige, zanggrage publiek meerstemmig onze meezingers aan voor thuis, onder de douche of in de keuken bij de afwasmachine:  Au, au, au, wat hou ik veel van jou. Een lied met hit potentie ! En Je scheidt, je scheidt, de juf die zegt altijd, het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt!
Ook een lied uit de reclame serie mag niet ontbreken en is tevens een goed pauze nummer: Heineken maakt alles stuk, het Leidseplein, je huwelijk.
Omdat het morgen zondag is en Gent vol met imposante kerken staat , spelen we verschillende liederen uit de relie-serie waaronder het lied: Zou U anders leven als God niet bestaat en  Je hebt geen benen nodig om de Heer te volgen. Er wordt enthousiast meegezongen.
Zo doen we veel liedjes, ook over de missie naar Afghanistan, over Jan de Manager, over het Tuig dat hogerop zit, over de Regenten van ons land en hun lakeien bij radio, tv en krant, over de man die van alles geprobeerd heeft om haar terug te krijgen maar alles verkeerd doet, over al die kleine en grote onvermogens van mensen in het algemeen, over macht en misbruik, over echt en onrecht, over dieren , sport en maatschappij,  alles wat mensen doen en  over kleine Anna, het meisje dat zich nog niet bewust is van deze van Godverlaten wereld en gewoon lekker buiten speelt, in bomen klimt, droomt, voetbal en gelooft in sprookjes. Over romantiek die boven alles uitstijgt.
En alles van waarde is weerloos. Wees maar blij dat je niet doorgebroken bent in Holland Got's Talent, zei onze geluidsman in Gent. " Dit is een verademing en ongekend , geniaal, engagement."


P.S. Verder kunt u nog een interview met J&J lezen in 'de Kanttekening' ook te vinden online op Blendle,  door Gemme Burger en u bent weer helemaal bij!


P.S 2 Joop en Jessica zijn in te huren voor uw onvergetelijke besloten partij met liedjes op maat.

   MIJN LIEVE OMA, 54 jaar.

Mijn lieve oma.
54 jaar.
Daar staar ik nu naar met mijn eigen 54 jaar. In mijn dagboek. Ik was 13. Mijn oma was jong maar toch oud.
Ik zie een grijs permanentje met blauwspoeling en een jurk met een ceintuurtje om het bollige buikje boven de vleeskleurige pantykousen in stevige instappers. Een fijn gouden horloge en kettinkje met belletjes.  Om haar arm een donkerblauwe handtas zonder enige poespas, stevig, leer. Een tas die een zelfverdedigingscursus overbodig maakte. Een beige regencoat . Een lieve ingetogen lach, een zachte stem, handige handen, vlotte vastberaden passen, soms verdrietige ogen, onderdanig in haar koude keuken verlicht door een tl-balk met twee gammele kasten met in de rechter: de drop-pot. De kast rook muf. Het aanrecht had een graniet geblokte vierkanten spoelbak waar ik in mocht afwassen. Dan stond ik op een krukje. Afwassen was leuker dan afdrogen, vooral de pannen.
Als ik moest afdrogen dan liet ik de pannen staan, die moesten dan nog in de week, vond ik, met extra Lux. Dan maakte ik heel veel sop en mocht belleblazen.
Ik vond het fijn bij oma. Niet bij opa, want die was vaak streng en boos. Hij gaf pianoles in de achterkamer en dan gluurde ik door de glas en loodramen van de suitedeuren, rood vond ik het mooist of paars. Ik snapte niet dat de leerlingen van opa het leuk vonden om piano te spelen want opa schreeuwde vaak dat ze het niet goed deden. "Een BES! Je ziet toch dat daar een BES staat!!"
Opa was autoritair maar soms ook grappig als hij naar Sjef van Oekel keek. Hij leek ook wel op Sjef van Oekel. Waldolala met blote vrouwen, dat vond hij prachtig maar oma werd dan chagrijnig. Opa had de hele tafel voor zich alleen. Daar lag plakkerig plastic over het Perzische tafelkleed omdat opa altijd plakte. Hij plakte namelijk allemaal schriften vol met voetbaluitslagen en foto's uit de krant. Collages. Er was geen wit plekje meer over. De schriften waren bruin gekaft en kregen een nummer in de kast achter het fluwelen gordijn. Hij had er meer dan 100 of 200. Als opa plakte dan stond de radio aan en de tv. Oma nam mij dan mee om boodschappen te doen. Ik logeerde daar bijna ieder weekend en dan ging ik met oma wol uitzoeken en stof want oma was heel knap in naaien en breien en haken. En heel precies. Er ging een weldadige rust van haar uit. Zij leerde mij alles en ik vond het fijn om te knutselen. Oma breide de mooiste truien met patronen erin. Als ik iets moois zag, bijvoorbeeld een ingebreide olifant dan haalde ze wol en maakte hem na. Oma had engelengeduld. Ze was ook heel zuinig maar dat kwam natuurlijk ook door de oorlog. Ze spaarde alle restjes wol en niks mocht weggegooid. Als we gingen eten moest elke kruimel van je bord en een augurkje werd in plakjes gesneden op de deksel van de pot en dan kreeg je twee flinterdunne  plakjes. Wel kocht ze speciaal voor mij lekkere Gelderse gekookte worst waar ik dan ook een plakje van kreeg op brood. Opa at heel vies. Ik kon daar niet goed tegen. Hij slurpte en smakte en commandeerde oma dat hij nog een schep jus over zijn aardappels wilde. Hij likte zijn diepe bord leeg. Als het tegenzat ging hij tijdens het eten zijn nagels knippen.
Het leuke aan opa was dat hij een bretellen had over zijn dikke buik. Als ik dan kwam logeren trok ik daar altijd aan en dan werd hij zogenaamd boos. Dat knalde zo lekker. Opa kon goed verhalen vertellen. Vooral over de oorlog en dan ging hij achter zijn orgel zitten en deed met zijn voetpedaal het monotone geluid van de bommenwerpers na. 'Hoor, hoor, daar kwamen ze, de moffen." Dan vertelde hij een spannend verhaal over het bombardement van Rotterdam en haalde scherven uit een doosje die hij daar had opgeraapt. Of van die keer dat hij met zijn buurman onder de plankenvloer van de gang lag en de soldaten over hem heen liepen. Dat zijn buurman zo bang was dat ie in zijn broek pieste maar dat ze weer vertrokken met die rotlaarzen en hun geschreeuw. Hij speelde dat dan na met vuur in zijn ogen achter zijn dikke brillenglazen.
Opa speelde ook orgel in de kerk en was dirigent van het kerkkoor waar oma ook in zong. Elke zondag ging ik dan mee naar het bejaardenhuis van de nonnen en zat naast oma en las de Latijnse teksten. Ergens vond ik het heerlijk dat warme gevoel van het Gregoriaanse gezang en dat orgel steeds een tel ervoor. Het voelde vredig en oma was lief. Na de mis was er dan in de aula koffie met cake en kreeg ik twee plakken met limonade en was er een tentoonstelling van de haak en breiwerkjes van de nonnen. Het mooiste vond ik het aquarium met een soort sponsje dat je aan de buitenkant kon bewegen zodat het raam zeg maar gelapt werd, maar als je het te snel deed viel het er aan de binnenkant af en dat had ik vaak. Er zwommen tropische vissen in, met blauw en neon kleuren en maanvissen. Ik telde ze. Elke week keek ik of er een dood was.
Als we thuis kwamen bij oma ging opa naar het voetbal luisteren en dan ging ik het kerkboekje overschrijven, het Latijns want dat vond ik zo mooi. Oma ging eten koken want tussen de middag aten zij warm. Vaak iets met gebakken uitjes en veel jus.
Na het avondeten mocht ik even televisie kijken, ti ta tovenaar of meneer de uil. Op de tv stonden twee opgezette eekhoorntjes, een donker en een lichtgekleurd. Na de tv tanden poetsen en met blote benen naar bed. Het was koud boven en overal lag zeil op de grond. Het bed had een kapokmatras met allemaal deuken erin en zware bruine dekens en soms mocht ik in oma's bed en dan legde ze mij over. Dat was fijn want op haar nachtkastje lagen altijd vier dropjes. Die at ik dan op. Onder opa's bed stond een grote zinken po en dat vond ik vies. Er was ook een brandkast in de kamer met belangrijke dingen erin die nooit konden verbranden ook als het hele huis in de brand stond. Er was een marmeren wastafel en geen douche. Het leukste in het huis was de treinkamer. Opa was gek op treinen en had een hele baan aangelegd met vilten heuvels en tunnels en lichtjes en sneeuw, dat was net een sprookje. En er waren kuifje boeken en die mocht je lezen maar nooit een oortje omvouwen en er was een doos met lego en een doos met metalen dinky toys en mens erger je niet en domino. Oma speelde graag een spelletje met mij en soms wel twee, ze was nooit te moe of had geen zin. Wat een lieve oma.
Ze was een echte dame. Altijd keurig met een gepoederd gezicht en elke week naar de kapper voor wassen, watergolven, liet zich nooit gaan, was lief en zorgzaam. Niet vrolijk. Zorgelijk. Soms zag ik haar stiekem een poeder nemen tegen de hoofdpijn, een witte kruis poeder en die waren heel vies.
Ik zag haar verdriet en ze zei dat ik zo op 'haar  Tineke' leek. Opa en oma hadden een mooie, sportieve dochter verloren op haar 18 e jaar aan acute leukemie. Een vreselijk drama. Haar schilderij hing op de schoorsteen. Oma kon een half jaar niet huilen na haar dood, was in shock. Opa schreef de requiemmis en speelde die bij de uitvaart. Hij kon zijn verdriet kwijt in de muziek. Opa was altijd bezig met muziek. Jammer dat ik dat nooit met hem heb kunnen delen want ik ben pas op mijn 40 e gaan zingen en toen was hij er niet meer. Soms denk ik met een glimlach aan hem terug en had hem wel beter willen kennen, die excentrieke, muzikale, dominante grapjas. Saai was ie niet! Op een gegeven moment wilde opa dood. Hij kon niet meer pianospelen en ook geen Duits voetbal meer kijken met zijn  beste vriend de pastoor. Die was zomaar overleden en ze hadden het vergeten te zeggen tegen mijn opa die daar aankwam voor de wekelijkse tv avond en toen was hij dus dood. Ook mocht hij niet orgelspelen op zijn begrafenis. Toen is het licht bij opa volgens mij uitgegaan en stopte hij met eten en drinken. Daar kon geen oma meer iets aan doen. Hij stierf in de achterkamer naast zijn orgel en oma was strak en verbitterd. Ze verkocht meteen zijn vleugel en verliet 'dat grote , koude, vochtige rothuis.'
Ze kwam in een behaaglijke flat terecht met centrale verwarming, hoogpolig tapijt en sfeervolle schemerlampen. Maar ze was ongelukkig. Ze miste haar buurtje, de loopjes naar de melk- en groenteboer, de stomerij, de markt. Ze ging raar lopen en het breien lukte niet meer. Er bleek een grote tumor in haar hoofd te zitten en die zouden ze weghalen. De avond voor de operatie gingen we lekker uit eten en nam ze tong Picasso met vruchtjes en een driedubbel grote bananensplit bij Dreefzicht. "Zo die nemen ze niet meer af." En dat was een goed besluit, want ze overleefde de operatie niet. Ze was 75 jaar.
In haar kist gingen de opgezette eekhoorntjes mee. Ik was dol op haar, ze was zo lief.
En nu ben ik ook 54 jaar en bijna oma !
Waar blijft de tijd. Ik zal mijn best doen, in haar geduldige geest.
Lang leve alle oma's!

 Over voetbal gesproken

Meneer van Galen moet z'n broek ophalen (nee niks met #metoo-gedoe, gewoon een rijmpje) was een meester a la Thijsse. Streng maar rechtvaardig.

Hij wist alles en gaf goedbedoelde adviezen.

Zo zei ie tegen mij : 'Overdaad schaadt'.

Uno momento dado speelt dat weer op vanwege de 'klassieker Feyenoord- Ajax vandaag dus.

Klassenfoto.

Ik wilde mijn Feyenoord-petje op. Had ik gekocht van mijn zakgeld in de Kuip waar ik was geweest met mijn vader, die sportverslaggever was. Zo mocht ik dan regelmatig mee naar Feyenoord en mijn broertje naar PSV. Hij is nog steeds voor PSV, mijn broertje. Ik kreeg een kaartje voor het sta-vak achter het doel van Eddy Treytel en een gulden voor een broodje frikandel in de rust.  Het Feyenoord shirt met Nico Jansen erop dat ik wilde kopen was nog te duur. Vijfentwintig gulden.

Dus op de foto een rood wit shirt aan van de Hema en een broekrok, het meest vreselijke kledingstuk ooit uitgevonden gemaakt door oma van ruwe spijkerstof van de markt. Ik voel het nog schuren. 

Wij hadden een sportieve klas, althans de jongens. Ik deed mee met voetballen op het schoolplein met een tennisbal. Voor school, na school, tussen de middag. Michael Teunissen en Michael Tan, achterste rij rechtsbuiten naast die juf, waren heel goed en Hubert, achterste rij linksbuiten ook. Jammer genoeg staat Johnny van het Schip niet op de foto die ook bij ons in de klas zat. Hij was een leuke jongen met een grappig accent want hij kwam uit Canada en kon heel hard lopen en goed voetballen. Met het schoolvoetbaltoernooi was hij de ster en op de afscheidsmusical deed hij een voetbal-act op het podium: balletje hooghouden.

Dat zal ik nooit vergeten want hij vroeg toen of er een vader was die hem kon verbeteren. En ja hoor: mijn vader ging het balletje hooghouden. Maar Johnny won natuurlijk en dat is logisch.

Later kwam ik Johnny tegen tijdens een wedstrijd van de Oud Internationals tegen het eerste van DSS waar zoon Jorrit een onvergetelijke eerste goal maakte voor een paar duizend toeschouwers. Ik was zo trots als een paard met 7 lullen, zeggen ze dan. Die wedstrijd verloren ze wel maar dat mocht de pret niet drukken en Johnny herkende mij als dat 'grappige voetbalmeisje van de Graaf' uit de klas en dat was leuk.

Johnny doet het nu erg goed met PEC Zwolle.

 Dus ik ben dit seizoen voor PEC Zwolle en hoop dat ze iedereen dolle en niet het schip ingaan.

 Met Pieter naar Pisa.                                                                                        

Pieter had er al veel over gehoord. Italië! Daar wilde hij ook wel eens naar toe. Hij boekte een fly drive met kris Kras voor een prikkie en was al meteen in zijn sas. Acht dagen, vliegtuig, huur-auto, 4 hotels en 8 keer ontbijt voor 500 euro p.p.

Zo startte hij zijn toeristische trip in Pisa.

Hij bekeek de toren en kwam tot de conclusie: dat ding staat scheef.

Daar is geen houden aan. Zeker niet voor een klein kaboutertje.

En hij klom de trappen op die behoorlijk wentelden. Pieter kreeg al gauw last van zijn kuiten en evenwichtsorganen maar boven zag ie de klepel hangen.

En zijn vriendin moest zo nodig doen wat bijna een miljoen Chinezen met selfie-sticks zonder enige vorm van schaamte daar doen: die toren tegenhouden.

Pieter vond het behoorlijk gênant maar zijn vriendin had er gewoon lak aan. Hij zei nog: kun je niet iets originelers bedenken maar ze lachte gewoon net zo stom als al die toeristen.

Wat hij wel erg leuk vond was het klasje kleuters dat braaf met een schetsboek de toren Van Pisa zat te tekenen. Zo worden de kunstenaars hier gemaakt, dacht Pieter en hij hield meteen van Italië.

En hij reed door naar het stadje Lucca.

Het leuke aan Lucca was dat hij daar een paar vrienden tegenkwam.

Het hotel was het behoorlijk saai. Het lag aan de snelweg en er zaten allemaal overigens rustige Chinezen in. Maar gelukkig was Nederland aan het voetballen tegen Zweden.

Ze moesten met 7-0 winnen maar dat ging dus vet niet lukken ook al was Robben heel goed.

Pieter heeft meer vertrouwen in de vrouwen. Qua winnen. En die hebben tenminste niet van die lelijke tatoes en rare kapsels. Gewoon geen kapsones. Althans nog niet. Houen zo!

Na een ontbijt met veel zoete broodjes trok Pieter verder naar Florence.

Daar ging hij in een toeristenbus zitten zodat hij alles goed kon zien. Wat een mooi beeld toch die David. Zucht en die hemelse lucht.

Pieter was behoorlijk verliefd geworden inmiddels. En op de Ponte Vecchio gooide hij er een slot tegenaan en deed een wens. Hij wenste een Ferrari Testarossa.

Waar Pieter zich vreselijk aan stoorde was die zogenaamde moderne kunstdrol midden op het plein waar alle oude mythische beelden staan van de grote kunstenaars. Het was zoiets van 'schijt aan de goden'. De drol verpestte het hele plein. 

De politie vond er ook niks aan. En alle Florentijnen wilde dat ding weg hebben maar hij was van een Rus dus dat krijg je niet zomaar voor elkaar. Daar zit Poetin natuurlijk achter.

En Pieter was wel onder de indruk van die mooie uniformen. Pico bello!

Dit was zelfs de generaal van de luchtmacht. Kijk maar naar al die medailles. Hij was hier omdat zijn kolonel ging trouwen en hij zei nog: No, no, no! en pieter snapte dat wel toen hij die bruid zag. Die was duidelijk de baas. Twee koppen groter dan dat kleine kolonelletje.

Tijd voor het serieuze werk nu: Op naar Venetië.

Onderweg zag Pieter daar inene Buma van het CDA. Hij zat verstopt in de vrachtwagen. Incognito. Maar als je goed luisterde dan hoorde je zo uit die vrachtwagen het Wilhelmus.

Pieter ging speciaal naar Venetië om de tentoonstelling van Damien Hirst te bekijken.

Nou dat heeft ie geweten!

 Dat was natuurlijk mega indrukwekkend. Groot geschapen. En ook hier weer vrienden tegengekomen.

Mickey!Hier werd ie van de zeebodem geplukt.

 en Mowgli!

en deze spannende dame met leeuw

 Maar het mooiste is daar toch dat blauw, groene water. De kleine steegjes met fraai gekleurd pleisterwerk, het licht en de stilte die daar het prettige contrast vormt met de hysterische selfies schietende toeristenstroom richting San Marcoplein.

En natuurlijk de waslijnen.

Daar doemt een drijvend cruisehotel op.

En hier drink je koffie opgediend door een soort lakeien met livreien onder het genot van de zoete zomer Vivaldi tonen van een strijkorkestje. De romantiek spat er van af.

De Italianen versieren alles. Meubels, auto's, eten, kleren en alle vrouwen. En ze zijn ook goed in plafonds schilderen. Pieter ging nog even naar het Doge paleis met de bus, dat is dus een boot en keek zijn oogjes uit. Wat een grote zaal! En magistraal uitzicht over het weidse water.

Pieter zag een leuk tasje ook met een slot . Zijn vriendin is bijna jarig dus hij dacht: dat koop ik voor haar maar het was 1200 euro.

En het jasje wat ze zo geinig vond was 2700 euro.

Toen gaf hij haar maar een pet.

En daar was ze heel blij mee vooral ook omdat echt niemand in Venetië met zo'n pet liep.

Verder gingen ze nog even naar Verona. Daar wilden ze wel naar de opera maar helaas, die was er niet op die dag.

Wel een stelletje Romeinen die rookpauze hielden.

En Pieter vond het wel welletjes. Hij had behoorlijk veel gelopen en ging nog even uitrusten bij het Gardameer.

En verder was het hier ook heel sprookjesachtig met veel zwanen. Het leek wel het Zwanenmeer.

En toen ging Pieter weer naar Haarlem waar het ook 20 graden was in oktober en de zon oranje kleurde en de wereld in brand stond en Pieter vond dat de kinderen lekker moesten gaan spelen op straat zonder mobieltjes en tekeningen maken en zingen en touwtje springen zoals in la bella Italia.



17 september 2017, Frysk bloed tjoch op!







Wat een heerlijk weerzien met 'onze diep-Friezen' op het Bildt in St Jacobi parochie.
Daar, in dat kleine café aan de Oosthoek hebben Joop en ik nu drie keer, met veel plezier  opgetreden. De eerste keer met Wim Daniels (Brabo),

 Ook wel bekend van Pauw en Witteman , toen Pauw het nog met Witteman deed.



de tweede keer met Levi Weemoedt ( Drent)

 en nu met Jean Pierre Rawie (import-Groninger) . En dat is drie. Heren van de taal.
Wij voelen ons hier thuis. Net als in Boekelo of Westwoud of Nw en St Joosland. Weg uit de 'Rampstad' met z'n pretentieuze grachtengordelgeneuzel.
Wij zijn hier meer dan welkom en dat blijkt uit al die kleine attente dingen die het zo prettig maken om op te treden. Er is bijvoorbeeld bij voorbaat al gebak. Dan ben je meteen op je gemak. Er liggen Friese petjes en schorten klaar voor het saamhorige gevoel.

Dan is er een fijne techneut die zorgt voor het beste geluid. Dan zijn er zelf getimmerde voetenbankjes op de ideale hoogte en die zijn dan ook nog eens mooi gelakt. Dan is er mooi uitzicht.
Daar kan een dichterlijke ziel heerlijk uren voor zich uit zitten turen.

Het café ligt op een dijk, waar je kris kras door de schapen met 30 km per uur aan komt keutelen.
Waar in de pauze buiten gerookt en gedronken wordt onder de plaatselijke parochie vlag.

Dan is er alle moeite gedaan door de organisatie om de boel te promoten en dat heeft geleid tot een hoop teleurstelling, want van de 300 bellers konden er niet meer dan 70 in.
Waarom?
 " Het moet wel leuk blijven."
Dus gezellige tafeltjes tussen de stoelen zodat er weliswaar minder stoelen in konden maar wel bier en bitterballen op tafel. Er zijn wel 500 bitterballen van stevige kwaliteit!
Ik vind het een uitstekende keuze.
En dan het interieur. De helft van het plafond, ja echt de helft, hangt vol met de meest geavanceerde spots in alle kleuren. Wij zeggen dan ook met de presentator Jan van Thiel, die net bij Neil Diamond is geweest: Welkom in het Ziggodome van Fryslan !

Wat hier gebeurt is uniek mensen.
Dan over het optreden: het was geweldig. Natuurlijk vind ik dat, want het ging hartstikke goed met onze liedjes, vier blokjes van 20 minuten,  nieuwe teksten,  met de sfeer, met de samenwerking met die mooie meneer Jean Pierre Rawie. Hij droeg stijlvol in pak met goede stem zijn verzen voor. Die zijn klassiek schoon. Zo kom je ze niet meer tegen. Ze brengen je in een weemoedige sfeer, dat wel. Ik werd er niet vrolijk van. Dat benadrukte hij ook: "Het wordt niet gezellig." Daar waren wij dan weer voor.
Kijk, je komt op een punt in je leven dat je na een flinke hersenbloeding behoorlijk beroerd bent en  beseft: ik leef nog. Mijn arm doet het niet meer zoals ik het wil en ik loop met een stok maar ik leef en heb lief! Tel uw zegeningen.  Daarnaast zijn je beste vrienden al in de Hemel aan het bier. Neem zijn beste vriend Driek van Wissen, de vrolijke, dierbare  Dichter des Vaderlands die wij zomaar in een klap moesten missen.  Hier zongen wij hem toe in de trein met het lied: "Leve de regenten de regenten van ons land en hun lakeien, en hun lakeien bij radio, tv en krant."

J.P Rawie verstaat de kunst van het beeldend onder woorden brengen van al die moeilijke dingen, zoals we die allemaal wel kennen maar waar we wellicht liever voor wegrennen. Ga er maar aan staan. Hoe moeilijk is het ook om te weten dat je een keer dood gaat en afscheid moet nemen van je liefste, van je onbenaderbare vader, van je lieve vergeten moeder, van je eigen verstopte ik. Hoe moet dat dan?

Jeanpierre Rawie

Deadline

Ik ondervond het sterven aan den lijve,

 

in dagelijkse omgang met de dood;

 

ik leef nog; en ik kan er idioot

 

genoeg niets dieps of zinnigs over schrijven.

 

 

De meeste grote woorden zijn te groot

 

voor zoiets doodgewoons: in leven blijven.

 

Maar toch, ik kan de liefde nog bedrijven

 

en bijna alles doen ‘wat God verbood’.

 

 

Zo is het dus, jezelf te overleven;

 

ik kijk naar buiten door dezelfde ruit,

 

 

ik schrijf zoals ik altijd heb geschreven,

 

ik denk, voel, wind mij op en maak geluid,

 

 

 

maar ik besef: door stervenden omgeven

 

schuif ik alleen mijn deadline voor mij uit.

Tja, daar word je stil van en nederig . Zwaarmoedig was het, maar toch zo mooi verwoord dat je geraakt werd. Door de waarheid. Ik althans. Ik vond het liefdevol en moedig. Wilde luisteren naar die confronterende,  getormenteerde woorden. In de Volkskrant stond vandaag dat hij nooit de P.C Hooftprijs zou krijgen omdat hij niet 'vernieuwend 'genoeg was. Daar moesten wij wel om lachen. Sowieso het hele prijzenfestival op het gebied van taal en liedkunst is toch een kwestie van : het gaat niet om wat je kent maar wie je kent. Maar goed, Joop zegt dan : "Wij zijn verbitterd." Dat is ook zo en wat Rawie betreft : het feit dat hij geen échte 'Groninger was, maakte het voor de Friezen ook acceptabeler dat hij hier was. Je voelde als het ware een zucht van verlichting.
Wij begonnen met het Frysk Volklied en dat is dan ook meteen VOL en hard meezingen met staan en hand op het hart.


Je zou er Noord Koreaanse beelden bij kunnen krijgen of Amerikaanse maar het gaat even om het gevoel: eigen volk eerst. En dat is logisch. Dat knaagt ergens wel bij mij, want ik vind het altijd heerlijk om die volksliederen te zingen die een 'volk' zo typeren , waar zij trots op zijn, in hun eigen taal, dat je dichtbij ze komt, maar tegelijkertijd is het natuurlijk het begin van alle ellende, van de onverdraagzaamheid, van een burenruzie, van 020 en 010. Wij verbinden ons dan toch met een volkslied of een oranje leeuwin. En zo heeft de heer Buma, een Fries, bedacht dat de kindertjes weer het Wilhelmus moeten leren op school. Staand.
En wij vinden dat de kindertjes op school veel moeten zingen want dan leren ze op elkaar af te stemmen en ze worden er vrolijk van en iedereen hoort erbij. En dat ze dat ook best in de Tweede Kamer mogen doen.
Daarom zingen wij ook het lied: 'Het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt.'
 Kijk dan heb je een lied voor iedereen!
Verder zingen wij vooral nieuwe dingen. Want dat blijft interessant om te doen. Joop heeft weer een paar pareltjes geschreven voor jong en oud bijvoorbeeld deze met een steekhoudend refrein.


"Zou ik anders leven als God niet bestaat
Zou ik anders leven als God wel bestaat,
Anders ja, maar hoe?
Of doet het er niet toe
Is dat niet de vraag waar het om gaat
of is dat NIET de vraag waar het om gaat. "


Dat was het weer, tot de volgende keer met een hartelijke groet en je moet je moed niet laten zakken. Dank aan publiek en organisatie in het bijzonder aan Johannes Hoitsma.
Liefs! Jessica.

11-9-2017

Tiet voor een nieuw blog!





En waarom?
Om toch.


Ik loop mijlen achter op mijzelf. Kent u dat gevoel? Nou ik zal de boel weer bijspijkeren, voor je het weet lig je in je graf en dan is het nog niet af.
Er zijn zeer mooie optredens geweest.


Een daarvan is het afscheid van een wel heel bijzondere vrouw. Rie Schild. Zij was de hospita van de Leidse studenten van Minerva en daar was Joop er een van. Prachtige anekdotes passeren de revue op haar begrafenis die stijlvol in pak en Rie-das gedragen door haar jongens een schitterend beeld geven van een absoluut top-wijf. 'Nou here, de klere! "Zo kom je ze niet vaak tegen. Ik denk ook dat al die generaties mannen die daar nu waren in haar een soort moeder hebben ervaren in de tijd dat ze misschien wel door heimwee gekweld dat vreselijke geweld van die eerste studentenjaren door moesten zien te komen. Rie Schild zorgde ervoor dat ze braaf koffie dronken en niet al hun geld er in een avondje doorheen joegen, dat de meiden niet de baas werden en dat ze hun studie serieus namen want je moest wel je best doen. Als je te lang in je nest lag te stinken kwam ze langs met de plantenspuit of een emmer koud water als je een kater had.
Tot op hoge leeftijd heeft ze daar op het Rapenburg 110 nog de scepter gezwaaid en is eigenlijk nooit afgetaaid. Zo weinig respect als zij had voor mensen van hoge komaf louter vanwege dat aangeboren feit, noem een Willem Alexander , zoveel respect hadden haar huisgenoten voor haar, een vrouw van 'weinig studie maar no-nonsense- hard werken en een geweldig gevoel voor humor. En toch warm.
Maar nu is ze dus koud. Bijna 95. Ligt in haar kist van hout.
En op het Rapenburg hangt de vlag halfstok.

'Haar zanger'  Joop en ik hadden de eervolle taak om haar uit te zingen. Naast de kist met haar portret stond het koffiezetapparaat en haar eigen stoeltje en wij zongen met al die mannen samen een mooi hartstochtelijk lied over en voor haar. Als Rie je niet mocht was je behoorlijk de sigaar maar ze had wel een feilloos gevoel voor het al dan niet deugen van de jongens. 


( Rie en haar Frans die al eerder in de hemel was, komen voor in het lied : 3 oktober van Joop en Jessica te vinden op YouTube.)


En ze stond mooi pontificaal in alle kranten!
R.I.P R.I.E.

Staal Haarlem, 3 september 2017,


Jessica en Suzan doen  "A - Meezing - Afternoon"

Het mooie van zingen is dat er zoveel valt te zingen. Ik bedoel maar, er zijn zoveel liedjes!
En dan komen er ook nog steeds nieuwe liedjes bij. Dat je denkt, waarvoor, waarheen?
Vaak brengen liedjes iets van troost maar ook van blijdschap, vrolijkheid, herkenning of mooi was die tijd. Zo vind ik het heerlijk om mooie melancholische liedjes te zingen met Suzanne Groot die virtuoos is op viool en dat is best een geinige combi met mij, zeg maar frivool.

Zo spelen wij allerlei quilty pleasures, voor ons plezier met veel meezingvertier en o.a. een prachtige tekst van Bianca de Kat over mensen met die andere dimensie, dementie.
Zo is de cirkel weer rond als de wijnvlek van eergisteren want haar tekst valt prima samen op het lied van Herman van Veen, liefde van later.
Het optreden in het Haarlemse Staal was helemaal bijzonder omdat dochter, Meike Brandsma, daar haar expositie hield over haar vissen. Zij heeft elke vrijdag een vis geschilderd en die hingen daar nu allemaal pontificaal leuk te hangen en daar wordt een moeder toch wel heel

trots van. En ook nog een prachtige pagina in het Haarlems Dagblad!

 Bovendien kunnen wij wel stellen dat deze locatie in Haarlem zo prettig is om op te treden. En dat het dus heel jammer is dat Sabien Bosman, de tent per 1 januari gaat verkopen. Daarom bedanken en eren wij haar met de prestigieuze eenmalige prijs de "Gouden Pollepel" vanwege haar fijnzinnige geroer in de soep, gulle hapjes en riante gastvrijheid.

En toen mocht ik solooo naar Boekeloo!
Dat was een heel avontuur. Ik was gevraagd om mee te doen aan het Cabarestival van Boekelo!

 en omdat ik daar met Joop een paar keer gespeeld heb in het Verborgen Theater leek mij dat wel leuk om eens te doen. Helemaal omdat de speellocaties voor de 8 deelnemende cabaretiers zo bijzonder waren, bijvoorbeeld een treincoupe , een kapsalon, een supermarkt , een atelier, een vrachtwagen of een zoutboortoren. In die zouttoren mocht ik en dat was absoluut niet zouteloos.
 Zo gezellig!
Van buiten..

Van binnen..

Nou, ik heb daar vier keer opgetreden en dat was als voor de klas. Vier keer een ander klasje dat je meeneemt in de liedjes. En het leuke was: ze deden allemaal mee. Kortom, ik werd er helemaal blij van.
Ook van de recensie van Ton Ouwehand , een krantenman met verstand en deze leuke doorkijkfoto van Frans Nikkels (dankjewel).

OOST WEST
JESSICA VAN
NOORD BEST

 
Er zijn nogal wat mensen die een interessant gezicht opzetten terwijl ze de clichématige opmerking maken dat er maar twee soorten muziek zijn: goede en slechte. Sommigen kunnen daaraan de naam van een grote geest uit de muziekwereld vooraf laten gaan. Handig, kun je een nog interessanter gezicht trekken. Maar wat heb je eraan om muziek of om wat voor podiumkunst dan ook vanuit dit subjectieve perspectief te bekijken.
Wie ben jij dan wel niet om te zeggen wat goed is en wat slecht. Veel beter is een onderscheid te maken tussen 'echt' en 'onecht'. Geloof je degene die op een podium staat, of verdenk je de artiest ervan dat hij of zij gebruik maakt doorgecalculeerd format, verder te noemen het Volendamse model.
Uiteindelijk gaat het erom dat je als toeschouwer de artiest die op het podium staat gelooft.
En bij Jessica van Noord was daar zaterdag op het Cabarestival geen enkele twijfel over. Wie een van haar vier optredens zag kon weinig anders dan vaststellen dat dit echt was. Deze vrouw geloofde je. Hier was geen sprake van een dubbele agenda, hier was het Volendamse model ver te zoeken. Er stond een vrolijke vrouw op het podium die je meesleurde in haar wereld. Een wereld die helemaal niet gek ver verwijderd bleek van de onze. Maar zij kijkt er met grote vraagteken-ogen naar. Zij verbaast zich over veel dingen waar een gemiddeld mens niet over nadenkt.
De wereld zoals Jessica van Noord er tegenaan kijkt, zit helemaal niet zo ingewikkeld in elkaar. Met samen zingen, kom je al een heel eind. Dat kreeg ze moeiteloos voor elkaar. Iedereen zong, sloeg handen ineen op de momenten dat er vanaf het podium om werd gevraagd. Er werd op afgesproken momenten meegeklapt, kortom het publiek at uit haar hand. Geestig om de wereldhits van iemand als Rod Stewart gefileerd te horen. In de Nederlandse vertaling bleef er weinig van heel.
Of het bij een groot publiek ook gewerkt zou hebben weet ik niet. Maar voor dit festival in zo'n kleine setting was Jessica een ideale artiest: grappig, innemend en ironisch. En door haar terloopse manier van doen deed ze een beetje aan Brigitte Kaandorp denken en ook dat kan geen kwaad.

BOE keloo.

Tijdens de afterparty in 't Verborgen Theater zag en hoorde ik helaas maar heel eventjes de nieuwe winnaars van de verborgen Bokaal : Piepschuim. Twee zeer muzikale jongens met goeie Nederlandstalige liedjes. Bravo! Zij hebben nu dus de beker met de Grote Oren, de publieksprijs, waar wij ook nog steeds trots op zijn.

Gaat dat zien en horen dus Piepschuim!





Omdat ik nog even wilde nagenieten van het feest in Boekelo ging ik de volgende dag nog even nagenieten van Boekelo. Ik nam dan ook de stoomtrein en kwam terecht in de vorige eeuw. De trein was zo mooi met hoogglanzend hout, groen en rood metaal, koperen hekjes, leren koffers, klapraampjes , schetige schapen in de veewagen met geurend hooi en geknaag uit de ruif, een conducteur in oud uniform met rode vlag en het  geluid van de stoommachine, van de bonkige rails op de houten banken zonder comfort, het rustige rustieke kruipende tempo zonder bellende mensen met dode ogen aangesloten op een apparaat en doppen in hun oren, maar met een levendige groep uit de Achterhoek die met elkaar op klompen dansen en zingen en vrolijk zijn!
Wat een toegift, mooier kon het niet.
Vroeger was alles beter.

Als u echt even vrolijk wilt worden, klik op korte flash mop!

Wij gaan naar Boekelo.

https://www.facebook.com/jessikameel/videos/1652115754829829/


Met dank voor het lezen en tot de volgende keer!


P.S. Joop en Jessica spelen 17 september in Fryslan samen met de dichter J.P Rawie.