Wat een heerlijk weerzien met 'onze diep-Friezen' op het Bildt in St Jacobi parochie.
Daar, in dat kleine café aan de Oosthoek hebben Joop en ik nu drie keer, met veel plezier opgetreden. De eerste keer met Wim Daniels (Brabo),
de tweede keer met Levi Weemoedt ( Drent)
en nu met Jean Pierre Rawie (import-Groninger) . En dat is drie. Heren van de taal.
Wij voelen ons hier thuis. Net als in Boekelo of Westwoud of Nw en St Joosland. Weg uit de 'Rampstad' met z'n pretentieuze grachtengordelgeneuzel.
Wij zijn hier meer dan welkom en dat blijkt uit al die kleine attente dingen die het zo prettig maken om op te treden. Er is bijvoorbeeld bij voorbaat al gebak. Dan ben je meteen op je gemak. Er liggen Friese petjes en schorten klaar voor het saamhorige gevoel.
Dan is er een fijne techneut die zorgt voor het beste geluid. Dan zijn er zelf getimmerde voetenbankjes op de ideale hoogte en die zijn dan ook nog eens mooi gelakt. Dan is er mooi uitzicht.
Daar kan een dichterlijke ziel heerlijk uren voor zich uit zitten turen.
Het café ligt op een dijk, waar je kris kras door de schapen met 30 km per uur aan komt keutelen.
Waar in de pauze buiten gerookt en gedronken wordt onder de plaatselijke parochie vlag.
Dan is er alle moeite gedaan door de organisatie om de boel te promoten en dat heeft geleid tot een hoop teleurstelling, want van de 300 bellers konden er niet meer dan 70 in.
Waarom?
" Het moet wel leuk blijven."
Dus gezellige tafeltjes tussen de stoelen zodat er weliswaar minder stoelen in konden maar wel bier en bitterballen op tafel. Er zijn wel 500 bitterballen van stevige kwaliteit!
Ik vind het een uitstekende keuze.
En dan het interieur. De helft van het plafond, ja echt de helft, hangt vol met de meest geavanceerde spots in alle kleuren. Wij zeggen dan ook met de presentator Jan van Thiel, die net bij Neil Diamond is geweest: Welkom in het Ziggodome van Fryslan !
Wat hier gebeurt is uniek mensen.
Dan over het optreden: het was geweldig. Natuurlijk vind ik dat, want het ging hartstikke goed met onze liedjes, vier blokjes van 20 minuten, nieuwe teksten, met de sfeer, met de samenwerking met die mooie meneer Jean Pierre Rawie. Hij droeg stijlvol in pak met goede stem zijn verzen voor. Die zijn klassiek schoon. Zo kom je ze niet meer tegen. Ze brengen je in een weemoedige sfeer, dat wel. Ik werd er niet vrolijk van. Dat benadrukte hij ook: "Het wordt niet gezellig." Daar waren wij dan weer voor.
Kijk, je komt op een punt in je leven dat je na een flinke hersenbloeding behoorlijk beroerd bent en beseft: ik leef nog. Mijn arm doet het niet meer zoals ik het wil en ik loop met een stok maar ik leef en heb lief! Tel uw zegeningen. Daarnaast zijn je beste vrienden al in de Hemel aan het bier. Neem zijn beste vriend Driek van Wissen, de vrolijke, dierbare Dichter des Vaderlands die wij zomaar in een klap moesten missen. Hier zongen wij hem toe in de trein met het lied: "Leve de regenten de regenten van ons land en hun lakeien, en hun lakeien bij radio, tv en krant."
J.P Rawie verstaat de kunst van het beeldend onder woorden brengen van al die moeilijke dingen, zoals we die allemaal wel kennen maar waar we wellicht liever voor wegrennen. Ga er maar aan staan. Hoe moeilijk is het ook om te weten dat je een keer dood gaat en afscheid moet nemen van je liefste, van je onbenaderbare vader, van je lieve vergeten moeder, van je eigen verstopte ik. Hoe moet dat dan?
Jeanpierre Rawie
Deadline
Ik ondervond het sterven aan den lijve,
in dagelijkse omgang met de dood;
ik leef nog; en ik kan er idioot
genoeg niets dieps of zinnigs over schrijven.
De meeste grote woorden zijn te groot
voor zoiets doodgewoons: in leven blijven.
Maar toch, ik kan de liefde nog bedrijven
en bijna alles doen ‘wat God verbood’.
Zo is het dus, jezelf te overleven;
ik kijk naar buiten door dezelfde ruit,
ik schrijf zoals ik altijd heb geschreven,
ik denk, voel, wind mij op en maak geluid,
maar ik besef: door stervenden omgeven
schuif ik alleen mijn deadline voor mij uit.
Wij begonnen met het Frysk Volklied en dat is dan ook meteen VOL en hard meezingen met staan en hand op het hart.
Je zou er Noord Koreaanse beelden bij kunnen krijgen of Amerikaanse maar het gaat even om het gevoel: eigen volk eerst. En dat is logisch. Dat knaagt ergens wel bij mij, want ik vind het altijd heerlijk om die volksliederen te zingen die een 'volk' zo typeren , waar zij trots op zijn, in hun eigen taal, dat je dichtbij ze komt, maar tegelijkertijd is het natuurlijk het begin van alle ellende, van de onverdraagzaamheid, van een burenruzie, van 020 en 010. Wij verbinden ons dan toch met een volkslied of een oranje leeuwin. En zo heeft de heer Buma, een Fries, bedacht dat de kindertjes weer het Wilhelmus moeten leren op school. Staand.
En wij vinden dat de kindertjes op school veel moeten zingen want dan leren ze op elkaar af te stemmen en ze worden er vrolijk van en iedereen hoort erbij. En dat ze dat ook best in de Tweede Kamer mogen doen.
Daarom zingen wij ook het lied: 'Het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt.'
Kijk dan heb je een lied voor iedereen!
Verder zingen wij vooral nieuwe dingen. Want dat blijft interessant om te doen. Joop heeft weer een paar pareltjes geschreven voor jong en oud bijvoorbeeld deze met een steekhoudend refrein.
"Zou ik anders leven als God niet bestaat
Zou ik anders leven als God wel bestaat,
Anders ja, maar hoe?
Of doet het er niet toe
Is dat niet de vraag waar het om gaat
of is dat NIET de vraag waar het om gaat. "
Dat was het weer, tot de volgende keer met een hartelijke groet en je moet je moed niet laten zakken. Dank aan publiek en organisatie in het bijzonder aan Johannes Hoitsma.
Liefs! Jessica.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten