Tiet voor een nieuw blog!
En waarom?
Om toch.
Ik loop mijlen achter op mijzelf. Kent u dat gevoel? Nou ik zal de boel weer bijspijkeren, voor je het weet lig je in je graf en dan is het nog niet af.
Er zijn zeer mooie optredens geweest.
Een daarvan is het afscheid van een wel heel bijzondere vrouw. Rie Schild. Zij was de hospita van de Leidse studenten van Minerva en daar was Joop er een van. Prachtige anekdotes passeren de revue op haar begrafenis die stijlvol in pak en Rie-das gedragen door haar jongens een schitterend beeld geven van een absoluut top-wijf. 'Nou here, de klere! "Zo kom je ze niet vaak tegen. Ik denk ook dat al die generaties mannen die daar nu waren in haar een soort moeder hebben ervaren in de tijd dat ze misschien wel door heimwee gekweld dat vreselijke geweld van die eerste studentenjaren door moesten zien te komen. Rie Schild zorgde ervoor dat ze braaf koffie dronken en niet al hun geld er in een avondje doorheen joegen, dat de meiden niet de baas werden en dat ze hun studie serieus namen want je moest wel je best doen. Als je te lang in je nest lag te stinken kwam ze langs met de plantenspuit of een emmer koud water als je een kater had.
Tot op hoge leeftijd heeft ze daar op het Rapenburg 110 nog de scepter gezwaaid en is eigenlijk nooit afgetaaid. Zo weinig respect als zij had voor mensen van hoge komaf louter vanwege dat aangeboren feit, noem een Willem Alexander , zoveel respect hadden haar huisgenoten voor haar, een vrouw van 'weinig studie maar no-nonsense- hard werken en een geweldig gevoel voor humor. En toch warm.
Maar nu is ze dus koud. Bijna 95. Ligt in haar kist van hout.
En op het Rapenburg hangt de vlag halfstok.
'Haar zanger' Joop en ik hadden de eervolle taak om haar uit te zingen. Naast de kist met haar portret stond het koffiezetapparaat en haar eigen stoeltje en wij zongen met al die mannen samen een mooi hartstochtelijk lied over en voor haar. Als Rie je niet mocht was je behoorlijk de sigaar maar ze had wel een feilloos gevoel voor het al dan niet deugen van de jongens.
( Rie en haar Frans die al eerder in de hemel was, komen voor in het lied : 3 oktober van Joop en Jessica te vinden op YouTube.)
En ze stond mooi pontificaal in alle kranten!
R.I.P R.I.E.
Staal Haarlem, 3 september 2017,
Jessica en Suzan doen "A - Meezing - Afternoon"
Het mooie van zingen is dat er zoveel valt te zingen. Ik bedoel maar, er zijn zoveel liedjes!
En dan komen er ook nog steeds nieuwe liedjes bij. Dat je denkt, waarvoor, waarheen?
Vaak brengen liedjes iets van troost maar ook van blijdschap, vrolijkheid, herkenning of mooi was die tijd. Zo vind ik het heerlijk om mooie melancholische liedjes te zingen met Suzanne Groot die virtuoos is op viool en dat is best een geinige combi met mij, zeg maar frivool.
Zo spelen wij allerlei quilty pleasures, voor ons plezier met veel meezingvertier en o.a. een prachtige tekst van Bianca de Kat over mensen met die andere dimensie, dementie.
Zo is de cirkel weer rond als de wijnvlek van eergisteren want haar tekst valt prima samen op het lied van Herman van Veen, liefde van later.
Het optreden in het Haarlemse Staal was helemaal bijzonder omdat dochter, Meike Brandsma, daar haar expositie hield over haar vissen. Zij heeft elke vrijdag een vis geschilderd en die hingen daar nu allemaal pontificaal leuk te hangen en daar wordt een moeder toch wel heel
Bovendien kunnen wij wel stellen dat deze locatie in Haarlem zo prettig is om op te treden. En dat het dus heel jammer is dat Sabien Bosman, de tent per 1 januari gaat verkopen. Daarom bedanken en eren wij haar met de prestigieuze eenmalige prijs de "Gouden Pollepel" vanwege haar fijnzinnige geroer in de soep, gulle hapjes en riante gastvrijheid.
En toen mocht ik solooo naar Boekeloo!
Dat was een heel avontuur. Ik was gevraagd om mee te doen aan het Cabarestival van Boekelo!
en omdat ik daar met Joop een paar keer gespeeld heb in het Verborgen Theater leek mij dat wel leuk om eens te doen. Helemaal omdat de speellocaties voor de 8 deelnemende cabaretiers zo bijzonder waren, bijvoorbeeld een treincoupe , een kapsalon, een supermarkt , een atelier, een vrachtwagen of een zoutboortoren. In die zouttoren mocht ik en dat was absoluut niet zouteloos.
Zo gezellig!
Van buiten..
Van binnen..
Nou, ik heb daar vier keer opgetreden en dat was als voor de klas. Vier keer een ander klasje dat je meeneemt in de liedjes. En het leuke was: ze deden allemaal mee. Kortom, ik werd er helemaal blij van.
Ook van de recensie van Ton Ouwehand , een krantenman met verstand en deze leuke doorkijkfoto van Frans Nikkels (dankjewel).
OOST WEST
JESSICA VAN
NOORD BEST
Er zijn nogal wat mensen die een interessant gezicht opzetten terwijl ze de clichématige opmerking maken dat er maar twee soorten muziek zijn: goede en slechte. Sommigen kunnen daaraan de naam van een grote geest uit de muziekwereld vooraf laten gaan. Handig, kun je een nog interessanter gezicht trekken. Maar wat heb je eraan om muziek of om wat voor podiumkunst dan ook vanuit dit subjectieve perspectief te bekijken.
Wie ben jij dan wel niet om te zeggen wat goed is en wat slecht. Veel beter is een onderscheid te maken tussen 'echt' en 'onecht'. Geloof je degene die op een podium staat, of verdenk je de artiest ervan dat hij of zij gebruik maakt doorgecalculeerd format, verder te noemen het Volendamse model.
Uiteindelijk gaat het erom dat je als toeschouwer de artiest die op het podium staat gelooft.
En bij Jessica van Noord was daar zaterdag op het Cabarestival geen enkele twijfel over. Wie een van haar vier optredens zag kon weinig anders dan vaststellen dat dit echt was. Deze vrouw geloofde je. Hier was geen sprake van een dubbele agenda, hier was het Volendamse model ver te zoeken. Er stond een vrolijke vrouw op het podium die je meesleurde in haar wereld. Een wereld die helemaal niet gek ver verwijderd bleek van de onze. Maar zij kijkt er met grote vraagteken-ogen naar. Zij verbaast zich over veel dingen waar een gemiddeld mens niet over nadenkt.
De wereld zoals Jessica van Noord er tegenaan kijkt, zit helemaal niet zo ingewikkeld in elkaar. Met samen zingen, kom je al een heel eind. Dat kreeg ze moeiteloos voor elkaar. Iedereen zong, sloeg handen ineen op de momenten dat er vanaf het podium om werd gevraagd. Er werd op afgesproken momenten meegeklapt, kortom het publiek at uit haar hand. Geestig om de wereldhits van iemand als Rod Stewart gefileerd te horen. In de Nederlandse vertaling bleef er weinig van heel.
Of het bij een groot publiek ook gewerkt zou hebben weet ik niet. Maar voor dit festival in zo'n kleine setting was Jessica een ideale artiest: grappig, innemend en ironisch. En door haar terloopse manier van doen deed ze een beetje aan Brigitte Kaandorp denken en ook dat kan geen kwaad.
BOE keloo.
Tijdens de afterparty in 't Verborgen Theater zag en hoorde ik helaas maar heel eventjes de nieuwe winnaars van de verborgen Bokaal : Piepschuim. Twee zeer muzikale jongens met goeie Nederlandstalige liedjes. Bravo! Zij hebben nu dus de beker met de Grote Oren, de publieksprijs, waar wij ook nog steeds trots op zijn.
Gaat dat zien en horen dus Piepschuim!
Omdat ik nog even wilde nagenieten van het feest in Boekelo ging ik de volgende dag nog even nagenieten van Boekelo. Ik nam dan ook de stoomtrein en kwam terecht in de vorige eeuw. De trein was zo mooi met hoogglanzend hout, groen en rood metaal, koperen hekjes, leren koffers, klapraampjes , schetige schapen in de veewagen met geurend hooi en geknaag uit de ruif, een conducteur in oud uniform met rode vlag en het geluid van de stoommachine, van de bonkige rails op de houten banken zonder comfort, het rustige rustieke kruipende tempo zonder bellende mensen met dode ogen aangesloten op een apparaat en doppen in hun oren, maar met een levendige groep uit de Achterhoek die met elkaar op klompen dansen en zingen en vrolijk zijn!
Wat een toegift, mooier kon het niet.
Vroeger was alles beter.
Als u echt even vrolijk wilt worden, klik op korte flash mop!
Wij gaan naar Boekelo.
Met dank voor het lezen en tot de volgende keer!
P.S. Joop en Jessica spelen 17 september in Fryslan samen met de dichter J.P Rawie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten