19 Februari 2013, mosterd na de maaltijd is ook lekker, Koops, Haarlem, Damstraat, hek van de dam, paar dagen na Valentijn.

Het leven is een feestje maar je moet wel zelf de slingers ophangen.


ET Phone Home.

Werkt altijd, een thema.

Fijn Valentijn. Liefde en wat men daar dan zo onder verstaat.

Liefde is wat je noemt een heet hangijzer in de liedkunst. De minstreel weet hij veel. Al dat geouwehoer met zo’n troubadour. Dat is een waarheid als een paard.

(koe is synoniem voor paard tegenwoordig).

Maar het tilt je op, je gaat er van zweven en sommigen zijn er letterlijk in gebleven. De liefde dan. Of het verdriet, vergeet dat vooral niet.

Alle cliché’s zijn waar.

Ik hou van jou, zo simpel en zo waar. Zeg het maar eens anders. Wees maar eens origineel.

Gelukkig is er dan iemand als Gerben Brakenboer die dat in woorden weet te vatten. Puur en oprechter trouw. Hij eindigt dan ook met een statement: ik hou van jullie. Hoe lief wil je het hebben? 

Gerben Brakenboer in de volksmond ook Gerb Gremdaat genoemd.

Of een Fons die altijd de eerste viool speelt en nu glundert als zijn dochter Elin naast Mylou Frenken, niet de minste, het enige echte Haarlem lied mag zingen.

 Liefde. In alle vormen. Mooi!  De heren liefde. Eindelijk uit de kast.

En dan de navelstrenge band tussen moeder en zoon die jaloersmakend is te noemen. Doe mij zo’n moeder. Onlangs ehh.. best stokoud geworden, maar te hip voor woorden. Het stralende middelpunt, onze mascotte.

Als we toch hip gaan doen doet iedereen mee op zo’n heerlijke meezinger van Patricia Paay waar Hans Vos zijn eerste erotische piekmoment mee heeft beleefd (uit betrouwbare bron). Hij was dertien en La Paay stond daar met haar leuke boezem te seksen op het podium. Ja daar kan je dan niks aan doen. Dan is dat groter dan jezelf.

Leuk liedje: je bent niet hip, je bent niet vlot. Goed idee van Mylou om dat in deze setting samen te doen met virtuoos gitaarspel van Eric Coolen. Toppertje.

Dit naast alle hoogtepunten van vanavond die in een fijne chaotische, losbollige sfeer toch tot een saamhorig geheel zijn gekomen. Soms kwamen de heren Ampzing zelfs gelijktijdig klaar.
Dat is op zich een unicum.

Bedoeld als openbare repetitie zijn deze Ampzing avonden uitgegroeid tot ongeëvenaarde feestjes. Menig theater zou er jaloers op zijn, die sfeer. Het is blijmoedig en pretentieloos met behoud van kwalitatief goede momenten. Ordinair en toch goedkoops.
Mooie melancholische liedjes vanavond en onvervalste klassiekers in duet vorm. Sjamke sjanst met Hans op z’n Frans. 

Belle histoire. Bovendien doe ik dan met Hans een duet maar dan was ik Nicole no kidding man en Hans Robby William. Daar moeten we in doorgaan. Tweestemmig zingen is op zich ook best een kunst. En dan helemaal als je het niet kunt lezen. 

Fons raakte gevoelige snaren met zijn lied over de verloren liefde evenals Hans solo. Solo is ie beter. Hij maakte een tekst waar ik even kippenvel van kreeg vooral in de context van een vriend die het niet gered heeft: wanneer ga je nu eens dood.

Ik zeg: hij kan in de top tien van Driehuis Westerveld.

Daar komen we nu met z’n allen ook steeds vaker en dat doet je dan beseffen dat je leeft en lief hebt. No kidding. Zonder dollen.

Bies is ook van de gevoelige liederen. Een dichter he, dichter bij kun je niet komen.Hij is de vleesgeworden melancholie zeker nu hij gaat stoppen met roken.

Hij heeft er een hard hoofd in. Maar wel het hart op de goede plaats.

Mooi als de liefde ervan afspat bij een enkeling die dat gegeven is zoals Sjamke. Ze straalt tot over haar oren en haar prachtige haardos glans en geurt naar de lente. Ze zingt over haar talent, de tel neurose. Met de humor die ook alle narigheid zo mooi kan relativeren. De zelfspot is een sterk wapen in de bestrijding van onze eigen zwakke hoeken. Haar grote liefde is er vanavond ook en dat schuiven zij niet onder stoelen of banken en hoe blij kan je daarvan worden.  Niets mooier dan de liefde in z’n prilste vorm. Eric Coolen gaat ervan dromen, zei ie. Ik ook.

Michelle van Trigt zingt een ‘Telkens weer’ met een ingetogen en omfloerste country-achtige stem. Ze beleeft dit lied duidelijk en daar zie je dan hoe prachtig zoiets wordt. Ik zeg Dolly Parton.

Mylou daar en tegen gaat er volgens haar eigen lief ‘schaamteloos’ tegen aan en dat vind ik nou zo mooi aan haar. Ze durft het ten minste en ze bouwt het gestaag op. Iedereen zingt dan ook mee, de aanstekers zijn niet van de lucht. “Haarlem, Haarlem, Haarlemmer houd jij ook van mij?’ is een ijzersterk refrein en de single wordt geperst dus dat is een echte keiharde hit.Geweldig.

Maken wij hier allemaal fijn mee.

Zo was het ook al zo’n enerverend gebeuren om met de Ampzingers dat mooie lied op te mogen nemen van Bies van Ede over Lennaert Nijgh, de Solipsist en dat gaan we nu ter plekke ook doen. Dan is Bies dus Boudewijn de Groot, waar hij ook echt niet voor onder doet, Mylou doet Jose Koning en ik Mylou Frenken en dan zo nog wat coupletten. Mooi lied, eervol om te doen. De begeleiding van Henk Tijbosch en Neil op basgitaar en alle Ampzingers is  helemaal fijn. Met verkrachte eenden komen we er wel.

Hier zegt Bies: Ik doe Boudewijn.

Dan Jan Beenen, mijn persoonlijke favoriet. Waarom? Tja. Jan Beenen heeft het gewoon. Hoog knuffelgehalte. Vooral wanneer Jan Beenen dan iets gaat zingen als: ik geef me niet graag bloot. Dat begrijp ik. En dat hij zo zenuwachtig is en moed heeft ingedronken. Dat hij daar zo ontwapenend staat met zijn kersverse baard en wispelturige wenkbrauwen waar Johan Derksen een puntje aan zou kunnen zuigen. Nee, Jan Beenen ontroert mij tot in mijn tenen. Hij is echt.

Hij doet me ook altijd aan Igor denken uit Harderwijk. Daar ben ik dol op als ie dan door z'n snorharen gaat blazen.

En complimenten voor de mensen achter de bar die met gevaar voor eigen leven zich door de meute begeven met hoog gedragen dranken, laten we ze danken. Waarom sta ik toch altijd in de weg? Helemaal driedubbele dank voor het veilig in bewaring houden van mijn vergeten portemonnee.

Het publiek is überhaupt weergaloos in Koops. Ze staan er toch maar mooi naar te luisteren al die Valantijnse ongein.

 Bovendien is het helemaal geen Valentijn, maar blijft het een mooi thema, de liefde. In voor en tegen spoed. Met een hoop geloof blijft de liefde toch de mooiste van de drie. Dit hele alles behalve Houterige Valentijnse festijn is fijn vastgelegd door Franklin achter de camera en dat levert fraaie sfeerbeelden op.

Tot besluit: ik ben er klaar mee.

"Valentijn, mag dat over zijn

Liefde doet meestal hartstikke pijn

Wat een schaap leek dat bleek een wild zwijn

Weer geen kaart van dat stuk chagrijn

Zijn humeur zwart als een kolenmijn

Weer misgekleund, nu spring ik voor de trein."

Er komt weer een nieuwe weerman.

Het weer is er weer eens. Het weer is er altijd. Dag en nacht. Hard en zacht. En de weerman of weervrouw staat haar mannetje. Want het weer is zeer belangrijk. Het weer is vaak belangrijker dan een tsunami ergens op de wereld met honderd duizenden doden of een aanval op Syrië. Het weer is je wereld.   Je staat ermee op en je gaat ermee naar bed. Het weer daar wil je meer van weten. Het weer daar kijk je naar uit. En laten we wel wezen: de weerman of vrouw moet het helemaal hebben. Geen getut of zogenaamd spannend gedoe maar gewoon betrouwbaar, duidelijk en troostrijk: het komt allemaal best goed mensen. Erwin Kroll had het helemaal. Van Erwin kon je het gewoon hebben als ie dan met een slechte tijding kwam. Oprecht en geen leuk- doenerij met oat moan en een stelletje geiten erbij of op z’n Rtl’s Helga’s. Brrrr. Nu komt er dus weer een nieuwe bij de NOS.

Naast de sympathieke Gerrit H. uit Fryslan, een echte Groninger: Peter Kuipers Munneke.

Zowaar ook met rood haar. Ik hoop dat ie droog is en het weer met hem. Zo droog als Groningse worst. Ik gun de nieuwe het voordeel van de twijfel, maar laat hij wel even zorgen voor een mooi voorjaar en een stralende zomer. Dat zou ik als KNMI opnemen in de voorwaarden.

Erwin Krol ga ik wel missen, hij wist het altijd zo mooi te verzachten, dat kutweer.

Een tijdje terug was ik bij de presentatie van een mooi boek over het weer, maar dan extreem. Met fotografen Raymond Rutting en Sasha de Boer in de hoofdrol, Tegenpolen. Ze waren op de Polen geweest en toen zag ik Erwin K. in het echt. De enige echte Erwin Krolllllllll!!

TEGENPOLEN

Je zou zeggen: 

Begin er niet aan, je tegenpool.

                                                                     Zij Noord, hij Zuid

                                                                     Zij koud, hij warm

Erg koud, een graad of min 40 met of zonder wind.

Boven land of zee, wisselvallig, met zonnestralen en veel ijs.

Ze schijnen elkaar aan te trekken. Dat ligt aan de gevoelstemperatuur.

Juist de tegenpolen. In het begin trekken tegenpolen elkaar aan terwijl ze zich later juist vaak van elkaar afstoten, als het nieuwe eraf is, dan irriteert zij zich aan hem om die verschillen. Dan zoekt soort juist soort, bijvoorbeeld een nieuwslezeres die een nieuwslezer scoort.

Maar een tegenpool schijnt, aanvankelijk, aantrekkingskracht te hebben, dat is magnetisch en energetisch. Het betere veldwerk.

Dat komt voort uit nieuwsgierigheid.

En dat is ‘zij van het nieuws’ zeker.

En zo kruisen ze elkaar’s polen.

Noord en Zuid.
De sfeer is best broeierig. Broeikaseffect hè, daar doe je weinig aan. Maar deze Polen willen toch een bijdrage leveren, een druppel op een gloeiende plaat.

De opbrengst gaat voor een deel naar een goed doel. Het goede doel is:

Bio gas koken in India. Ver gezocht.

Dat is tegen het opwarmen van de aarde.

En voor de Polen.

Ja, niet de Polen die hier komen klussen maar de Polen van de kappen.

Ja niet het kappen van de bossen maar van de poolhonden.

Die heb je in het Noorden en ijsberen.

En in het zuiden heb je de parmantige pinguïns.

Dat vertelt de speciale gast van vandaag: Erwin Kroll, voor de lol, de weerman, die je ook niet elke dag tegenkomt.

Erwin is behoorlijk in de weer. Hij ijsbeert.

Je zou kunnen zeggen, ADHD, Alle Dagen onder Hoge Druk.

Erwin kan niet stil staan.

Erwin beweegt CONSTANT. Ook als ie in slow motion is.

Erwin is niet voor een gat te vangen, ook niet voor een pool.

Hij eet van twee walletjes. Straks moet ie weer naar het 6 uur journaal voor het weer. Voor zo'n dooie camera.

Erwin is blij dat hij nu eens oog in oog staat met zijn kijk buis kinderen.

Erwin heeft nu eindelijk eens contact met zijn publiek . Hij is een ras-enthousiast verteller. Daarbij loopt ie druk heen en weer, maar ja, ze zeiden vroeger natuurlijk altijd tegen hem: 
"Krijg het heen en weer!" 
Dat is hem niet in z'n kouwe kleren gaan zitten. Maar het heeft hem ook geen windeieren gelegd hoor.

Een volle zaal genodigden hangt aan zijn lippen voor de presentatie van het omkeer boek: “Tegenpolen”, bekokstoofd door de fotografen Raymond Rutting van de Volkskrant en Sacha de Boer de charmante nieuwslezeres. Sympathieke en sociaal bewogen mensen. Raymond heeft een lintje, een hoge, want hij heeft Trix met haar hond ook gefotografeerd en dat is niet niks. Dat is hoger dan Pieter Broertjes aan wie ze een broertje dood heeft vanwege dat hele Bernhard verhaal. Dit even terzijde.

Ze hadden geen betere locatie voor de presentatie kunnen vinden: 'De Zonnestraal', klopt ook helemaal bij hun positieve Pool verhaal inclusief Erwin, de Heer van het Weer. Hij weet het als geen ander te brengen: het slechte nieuws verzacht hij gelijk de zon een zware depressie doorbreekt. 
Ja dat kan hij allemaal, Erwin is magistraal.

Daarvoor zijn wij hier ook op de juiste plek op het juiste moment, ver van de bewoonde wereld, tussen de Loosdrechtse bossen en plassen met mooie wolken luchten.

Het is een voormalig sanatorium voor TBC klanten die baat zouden hebben bij veel licht in een bosrijke omgeving. 

Zo dicht bij het KNMI en het NOS journaal, dan kan er ook helemaal niks meer mis gaan. Helemaal als Erwin er is.

OVER DE KOOK

OVER DE KOOK.

Ze zeggen wel eens. Het leven is een feestje maar je moet zelf de slingers ophangen. Daar geloof ik in.

Zo is er elke dag wel een feestje van te maken. De meeste feest zit uiteindelijk tussen de oren. En soms maak je iets mee waar je zelf eigenlijk niets mee hebt, helemaal niet zelfs, maar waar je dan toch uiteindelijk helemaal van over de kook raakt. Dat je dacht: dat kan ik niet, maar dat je er in wezen rete veel talent voor hebt. Dat je er gewoon een ster in bent, net als Jammie. Dat het niet lang meer kan duren of je wordt ontdekt, als parelhoen onder de zwijnen.

Zo heeft mijn leuke schoonzus een verjaardagspartijtje georganiseerd in een echte kook studio. Vanaf de Dijk stappen zestien vrouwen, van allerlei pluimage, in een taxi naar het industrieterrein van Hillegom waar een normaal mens nog niet dood gevonden wil worden. Het is stil, kil , bijna donker en verlaten. We moeten vlakbij de Karwei zijn. 

Maar eenmaal binnen doet de buitenwereld er niet meer toe.

 De trap op langs wat zwevend bestek komen we in een bar annex lounge gedeelte. Hier kun je hangen of chillen met een lekkere cocktail.

De rokers kunnen  beneden uitblazen in de pub. Voor de intellectuelen onder ons is er genoeg leesvoer.

Er hangt veel schone kunst aan de muur.

 Ook een troubadour.

Na het nodige uitstelgedrag gaan we over tot het leveren van een mega prestatie: met 16 vrouwen vier gangen bereiden. Hup: aan de gang.

Chef kok John geeft een summiere uitleg van begin tot eindproduct. Voor hem is het een peulenschil.
Pocheren, flamberen en passeren door een zeef is voor hem gesneden koek. Een passie die zijn weerga niet kent.

 Hij heeft de rust van Boeddha en raakt niet gauw over de kook. Alles is hier eten wat de klok slaat.

Ook de lampen zijn behangen met eetgerei.

 Esther leest de namen op. Goddank zit ik in de soep groep.

Het voorgerecht is iets met tonijn, avocado en mango.

TARTAAR VAN TONIJN MET AVOCADO EN MANGO EN EEN GELEI VAN LICHTE SOJA EN WASABI
niet te verwarren met Wibi Soerjadi.

Het eindresultaat mag er wezen.

 Sommigen worden balorig van het koken.

De soepgroep is voor het betere roer werk. We moeten kwarteltjes ontleden en uitjes snijden en er zit zuurkool in en slagroom.

Ik doe het vieze werk. Met blote handen.

Hier wordt de soep heet opgediend. Soep moet heet zijn zegt mijn schoonmoeder ook altijd.

***

ZUURKOOLSOEP MET KWARTEL

En zo ziet ie eruit. Zoveel werk in zo’n klein kommetje.

En iedereen is het er over eens. Wij hebben van zijn leven nog nooit zulke lekkere soep gegeten.

Het hoofdgerecht is voor de gevorderden. Die moeten echt aan de bak met parelhoen en gefrituurde schorseneren en allerlei wortelsoorten waarvan ik nog nooit gehoord heb.

Zij staan dan ook te zwoegen.

Dit is een peterseliewortel.

Van de parelhoen moet het voorhuidje opgerold worden.

Hier ligt ie in de pan. Ik houd een oogje in het zeil. Heel belangrijk bij koken: de oplettende blik.

De schorseneren worden licht gefrituurd en smaken naar betere chips.

Dit zit er allemaal in.

En deze cantarellen, maar dan andere naam, met een dakje van parmezaan.

Probleem is wel dat we ook alles moeten opeten.

PARELHOENFILET MET PORTOBELLO CHAMPIGNON GEVULD MET RISOTTO

***

Wat een heerlijk eten, je wil het niet weten.Alles Biologisch en dynamisch, ik zeg: je proeft het.

Dan de uitsmijter. Het toetje. Ook volledig met de hand bereid. Zelf ijs creëren in de ijsmachine, wat geslagen room op een bodempje van bloed sinaasappelen en jawel de vlammenwerper op de crème brule.

Hoogstandje.

Het lijkt zo simpel. Maar het is je reinste kunst.

Hier lust je er dan wel weer twee van.
CREME BRULEE VAN HAAGSE HOPJES, WITTE WIJN SABAYON EN SITRUSSORBET

Na het toetje wordt chef kok John bedankt voor de astronomische gastvrijheid, geweldige ambiance en inspirerende kookles. Het was een top avond. Niet willen missen.

Voortaan weet ik mijn plaats.

vrij vertaald: Keuken.