Nieuwe Dimensie. Zingen met mensen met dementie.

Ze zit met haar konijn op schoot. Een fors pluche konijn dat ze dicht tegen zich aandrukt. Je zou er ook een haas in kunnen zien vanwege z’n grote oren.

“In een groen- groen- groen- groen knollen- knollen land daar zaten twee haasjes Hildebrand en de een die blies zijn fluite- fluite-fluit en de ander sloeg de trommel”. We doen met gebaren. Alleen loopt het niet goed af met het konijn en dat is dan weer niet zo fijn.  "Zielig!” roept een dame. En dat is het ook. 

De man die vastgenageld zit in zijn rolstoel met 0.0 reactie op wie dan ook begint te kermen. Het lijkt op keihard loeien. Maar later meer op mekkeren. De anderen reageren erop. Wat is dat? “Een geit?” “ Ja een geit.”

Zijn vrouw is er, zij is een stuk jonger en heeft het zwaar met haar partner die momenteel agressief is. “Hij heeft die kleine vrouw vastgepakt en ik heb zijn vingers, die haar arme dunne armpje fijn knepen moeten loswrikken, ik dacht dat zijn vingers braken, zo vast zat ie." 

 Hij schreeuwt en is boos. Hemeltergend. Ze zet hem apart.

De stemming kan zo omslaan. Zo is de alleroudste dame van een bepaalde hoge stand vandaag bijzonder vrolijk en blijmoedig terwijl ze vorige keer moord en brand schreeuwde.”Diefff!!! Diefffff!!” Ze was haar armband kwijt. Zat met drie handtassen opschoot en een antieke poederdoos. Haar ogen schoten vuur en een heel lief, bescheiden, stil dametje moest het ontgelden. Zij was als de dood voor haar en we hebben haar maar even weggereden. “Mijn moeder wacht op mij, ik moet naar huis”. Kom maar hoor, ik breng je naar je moeder.

“O, was ik maar bij moeder thuisgebleven, o was ik maar met jou niet meegegaan!” Zingen we dan. Afleiden als de bliksem. Ze zingen mee en onze vaste 'danseres' van 95 staat op en we maken een dansje. Anderen klappen in hun handen. De Amsterdamse is verdrietig. Ze wil weg. “Ik moet nu gaan, ik krijg visite. In de Kerkstraat. Daar woon ik, ga je met mij mee?” Ik loop een blokje met haar en dan hebben we een gesprek: “ Mag ik raden?” “Tuurlijk!’Olga!”  “Ja, Olga! Leuk hè.” “Heel leuk hoor.” En ze is weer vrolijk als we haar Amsterdamse liedjes zingen van de Jordaan. ‘Bij ons in de Jordaan, waar de bloemen voor de ramen staan.” Ik pluk een paar nep-rozen uit de vaas en deel ze uit aan de dames. Ze stralen. "Is dat voor mij? Mooi !" Ze worden blij en dat is toch prachtig.

Ed is jarig. Er is visite voor hem, zijn broer en diens vrouw zijn er en ze blijven voor de muziek. “Lang zal ie leven!” en dat zingen ze allemaal mee. En dan over zijn stad: Rrrrotterdam, ‘Geen woorden maar daden’. Je ziet hem opleven. Voor even niet verdrietig.

De verwarde jongere man die hier ook zit heeft bezoek, zijn vrouw is er. Zij zitten hand in hand op de bank en zij is in tranen. Wat een verdriet. Vooral voor de partners. We zingen een troostlied.” Heerlijk land van mijn dromen, waar mijn verbeelding steeds gaat, waar ik zo graag mag komen, waar het verdriet niet bestaat.” Droomland, droomland, o ik verlang zo naar droomland..” De oudste van het stel gebaart driftig mee. Woest zwaait ze en houdt haar gebit in een hand. Maar ze blijft waardig en de mannen in de zaal zijn onder de indruk van haar. Dat zie je. Zij is het opperhoofd. De laatste der Monnikanen. Met haar valt niet te spotten.

We sluiten af met ‘Ik heb eerbied voor jouw grijze haren, voor je rimpels van zorgen en pijn”. En ik aai ze over hun grijze bollen.
 Je ziet het hier allemaal haarfijn. Met je diep doorgroefd gelaat. Elke rimpel is er een van betekenis.
En dan lees je in de krant over de waan van de dag : 'To botox or not to botox."  

De wereld zit zo raar in elkaar.

Hier is het in ieder geval allemaal echt.
En altijd op zoek naar 'de uitgang', zo dement als een deur.

(foto uit de Volkskrant.)