Ben is jarig

Ben is jarig!                

illustratie: Meike Brandsma, kleindochter

De wijze uil stoot bedachtzaam en in zijn eigen schaduw. De jaren gaan tellen. De punten minder. "Het leven is een aflopende zaak", mompelt hij. Zijn verjaardag is per definitie geen reden tot vreugde. "Weer een jaar dichter bij de dood." Zijn helder blauwe ogen onder de zware leden zien de ballen in het driebanden klein of groot. Hij zucht en denkt, rekent en tuurt, zijn hart klopt onregelmatig en hij plant de kromme vingers in het groene tapijt. 'Defensief spelen.' De keu glijdt ritmisch maar stug over de rug van zijn klamme hand. Stroef. Oef. De benen zijn zwak, de handen trillen. De ouderdom laat zich gelden.

Verdomme, niet het oud worden is het probleem, maar het jong zijn. De geest, de bezieling, de wil, het presteren het doelgerichte bezig zijn op eigen terrein is volop aanwezig. Aan prestatiedrang geen gebrek. "Je moet toch een doel hebben." 

Ik Ben. Dus ik biljart.

En graag een beetje op niveau. Winnen is belangrijker dan meedoen zeiden ze altijd al bij de Olympische Spelen.

De achterhand leidt, net als in de dans, dat is gevoel, ritme, veerkracht, afstoot, cadans. Hoe subtiel is dat spel met de drie ballen en vier banden. Waar raak je 'm, hoe raak je 'm , hoe hard raak je 'm , en wat hou je over. Kortom, dit is een metafoor voor het hele leven.  Een moeilijke puzzel die je op verschillende manieren op kunt lossen. Over wit of over rood, gevoel of verstand, met links of rechts effect, het is net een politiek gevecht. "Ik stem CDA."

Biljarten mensen, daar komt heel veel bij kijken. Het is intenser dan Zenn en Yoga tegelijk, het is geduld, ontspannen inspannen, het is techniek, tactiek, intimidatie, frustratie, het is incasseren, het is controle, het is vermaak, het is tegen je verlies kunnen, het is gezelligheid, het is veel appelsap drinken en moeten pissen, het is twee witte en een rooie, weer een dooie, het is ouderwets, Perzisch tapijtje en een pijp roken in de kroeg, kringelende rook in het gele licht, mannen met dikke buiken , hangbuikzwijnen op het  groene laken met één been in de lucht in te strakke gilets, luidruchtig gelal aan de bar en dan toch: concentratie, het is een scheidsrechter die met zijn handen op zijn rug  zegt: " En nog twee", het is een scorebord dat niet liegt, het is blauw krijt, het is een tergend langzaam tempo, het is de tijd, het is de snelheid die je inhaalt, de klok, die tikt, steeds sneller , het is wachten en nog eens wachten op je stoeltje terwijl je tegenstander in een flow zit, het is voor en tegenspoed en het is jouw fluisterstem op de T.V met een visie. Het is jouw leven. Het zijn de grote biljarters die jij hebt verslagen, Ceulemans en  Jaspers. Het is jouw biljarthuisje in de tuin, waar jouw passie hangt, waar de trofeeën staan. Het is biljarten in een wedstrijdteam met twee kleinzoons bovendien.

Dat is toch bijzonder Ben en dat Ben jij ook. Ik zeg: Tel je moyenne.

xxx je oudste dochter.