Kerstpiek. Alle Dagen Heel Druk.

Soms val je van het een in het ander. Met zingen valt er gewoon een hoop te zingen vooral in december. Dus je hebt allerlei verschillende dingen met zingen. Zo zing ik in alle kringen. En dat is wat ik het liefste doe.
Met kinderen zingen is één zo'n enerverend en inspirerend ding. Ik zing bijvoorbeeld met kinderen van basisschool de Kring. Voor de gelegenheid gedoopt tot 'De Kerst Kring Zingers'. Dat zijn 60 kinderen van rond de 10 jaar en wat hebben ze het geweldig gedaan met hun juffen. Daar ben ik dan vreselijk trots op, dat deze kinderen na 8 keer repeteren een kerstrepertoire staan te zingen als een goed klinkend blok op een bomvol schoolplein voor hun ouders en alle andere leerlingen en alles uit het hoofd en met plezier. Dank aan de school, de vrijwillige ouders, de leerkrachten en de kinderen voor dit mooie moment. En aan de weergoden, want het was Goddank droog. De foto's zijn een beetje donker want dat was het ook, de donkere dagen voor de kerst.
Maar met de kinderstemmen werd alles licht.
Een mooie traditie die we in ere moeten houden, wat mij betreft. 

Daarnaast zing ik wekelijks met mensen met dementie op de gesloten afdeling ( eindstation) in een verzorgingstehuis samen met Joop. Wij zingen dan liedjes van vroeger, Sint en Kerst, oud Hollands, de betere smartlappen tweestemmig met gitaar en liedjes en gezangen die dichtbij hen komen, bij hun hoop, geloof en liefde, gereformeerd, katholiek of atheïst. Bij hun afkomst, Amsterdam, Rotterdam of Veendam , thuis en verre geheugen. Dan blijkt dat muziek weer zoveel meer kan betekenen dan wat dan ook. Het biedt troost en herkenning en levert vreugde en saamhorigheid op. Even 'vergeten' ze hun ellendige omstandigheden. Prachtig om te zien wat er dan gebeurt met mensen die nauwelijks in staat zijn om nog te spreken, te bewegen en in pijnlijk verwrongen houdingen hun dagen moeten slijten, liggend of gebonden in een stoel. Ze lachen, klappen, zingen mee, de ogen worden levendig en een enkeling die dat nog kan, danst op het ritme van de gitaar. Het is puur en écht'. Net als bij de kinderen.

In het verlengde hiervan heb ik ook heerlijk gezongen met een zeer dierbaar clubje koorvrouwen om van te houden met de naam: 'De Noot is Hoog.' Of je er een -d of -t bij denkt , die noot, dat mag allebei. Maar wij zingen met z'n 7en mooie vierstemmige muziek , vooral tot ons eigen plezier en met kerst is dat natuurlijk hemels want er zijn zoveel prachtige kerstliederen en Carols in fraaie toonzettingen. Voor mij is dat net een snoepwinkel waar je niet kunt kiezen tussen de spekjes en de toverballen.
Nu zongen wij in een zorgcentrum en ook daar werd het doel bereikt: een beetje lieve, mooie saamhorigheid. Met een advocaatje toe!

Omdat muziek zo'n verbindende factor is vind je ook regelmatig gelijkgestemden. Mensen die ook met hun hele ziel en zaligheid hun instrument/stem bespelen en daarmee anderen blij kunnen maken.

Suzanne Groot is ook zo iemand. Zij speelt virtuoos viool en is initiatiefneemster van het project MuzIC waar ze als viooldiva op de I.C's va ziekenhuizen aan het bed speelt samen met haar vioolpartner Maria. Dat is om kippenvel van te krijgen. Zoals zij het zelf omschrijft: 'Pillen eruit en muziek erin", dat is wel waar het op neerkomt. Terug naar de menselijke maat.
En dan heb ik dus de eer om samen met haar muziek te maken. Daar leer ik veel van want zij heeft ervoor geleerd met alle conservatoriumjaren en ik breng weer liedjes en grappen in. Onze samenwerking is de ideale combi van klassiek met een kwinkslag, improvisatie met een traan en een lach, mooi en toch niet ordinair, ja eigenlijk heeft het alles in zich om te floreren.
Helemaal omdat er dan ook nog een geweldige vormgeefster bestaat die daar los op gaat.

Zie meikebrandsma.com  voor al uw originele illustraties :)

En zo komen wij allen tezamen. 'Het gaat om wat je samen bindt en niet om wat je scheidt, zei Jezus al altijd.'

Ons optreden in de knusse herberg van Noord Scharwoude , die vol zat, je kon bijna geen adem meer halen, was wel een hoogtepunt vanwege de optimale samenzang met medewerking van 'de Noot is Hoog', een eigen kerstkindje, mijn moedertje met haar nieuwe knie, publiek van boven het kanaal dat zelfs de wedstrijd van AZ moest missen en een vat zuurkool met worst toe.
Advocaatjes zijn lekker maar dit mag er ook zijn. Dank aan Aris en Corry.

Tussen alle bedrijven door in deze maand vol pieken, had mijn leukste dochter bedacht dat het gezellig was om naar Dusseldorf te gaan in een snelle flits of flexbus. Naar de kerstmarkt. Heeft u wel eens een kerstmarkt bezocht? Nou hou ik persoonlijk erg van kitsch en hoe erger hoe mooier en samen met haar is het altijd goed dus stapten wij vol goede moed in de flexbus. Drie uurtjes later kwamen we op het Haubtbahnhof van Dusseldorf en dat zag er behoorlijk grauw uit. We stortten ons daarom maar vol overgave in het circus van de kerstmarkt en die bestond uit zogenaamde gezellige blokhutten opgesteld tussen de lelijke flats en hoogbouw met vooral veel sfeerverlichting en glühwein.

Ik had het mij wat romantischer voorgesteld met mooi zingende koortjes en Dickens achtige taferelen maar hier was het een en al lelijkheid en Bratwurst en op zich is dat heus niet vies. We gingen ook nog in het Riessenrad dat uitzicht bood op de Rijn en een verder nare stad. Maar we hebben viel spass gehat.

Het hotel lag tussen de tram, de snelweg en het spoor in geklemd maar van binnen was het super toll mit Netflix en een goed bed, het was schoon en gemutlich, hip.
Het schijnt een keten te wezen. Net als Mc Donalds maar dan anders. Na een lacherige nacht mochten we nog een dag rondzwalken op de kerstmarkt en een goeie schnitzel verorberen in een erg degelijk Duits restaurant met veel gesnauw. De serveerster zat duidelijk aan de cocaïne gezien haar gesnuif en wilde ogen, gegooi met de glazen en gestamp met de laarzen. We durfden haar niets meer te vragen. We kochten nog enkele fraaie ornamenten voor in de boom en een broodje voor in de bus. Ik nam nog een lekkere appelbol voor de ultieme lol.

De flexbus zou ons in het getto van Dusseldorf oppikken om 17.00 uur en wij stonden daar braaf een half uurtje van te voren te wachten want wilden hem beslist niet missen. Toen kwam er een melding op het mobieltje: 'De bus komt een half uur later.' Scheisse! Aber wir dachten, dat is jammer maar we houden het nog wel een half uurtje vol in -3 met een koude oostenwind en veel ongure types en geen leuke kroeg in de buurt. We gingen hinkelen. 'Ping!' De bus komt een uur later. Dat was geen scheisse meer maar gewoon kut. Wat nu. Toen zijn we maar een blokje gaan lopen langs de snelwegen en het verkeersplein leuk overgestoken en uiteindelijk in een dartkroeg beland met nog meer ongure figuren. En na een half uur weer terug naar de flexbushalte. Je wilt hem niet missen he die bus. 'Ping. De bus komt over een half uur."
Nu werd ik wel een beetje wanhopig. We bedachten een alternatief plan. De trein. Dat kost je dan 100 euro en vier overstappen maar dan kom je in ieder geval thuis. Als ie nu niet komt nemen we de trein. Maar hij kwam. Met een oververhitte chauffeur. Het kwam allemaal door 'Strassburg'. Alles zat dicht. Door de kerstmarkt idioot. Je moet daar ook niet heen gaan, zo'n markt. Het trekt rare types aan die dan in gaan rijden op mensen of om zich heen gaan schieten. "Het moet eruit, zegt de thearpeut!' Nou de chauffeur was helemaal over zijn theewater en toen kwam hij tot overmaat van ramp met de melding: Meine Damen und  Herren, entschuldigung aber das Toilet is auch kaput. "
Nou toen knapte er iets in mij, want dat ging ik zeker niet halen! En ik vroeg hem om dan halverwege even gezellig te stoppen bij een schone benzinepomp voor een sanitaire stop en dat deed hij met veel gezucht, want hij was al zo laat, maar de hele bus moest nodig en we stonden in de rij voor zo'n klaphekje en daar zijn we uit protest onder door gekropen omdat ie het niet deed en er zijn grenzen aan wat een mens kan hebben.
Middernacht kwamen we aan op een troosteloos Sloterdijk en rijk met de gedachte, wat heb ik toch een heerlijke dochter en: 'Het had nog heel veel erger kunnen zijn. '

Daar moest ik eigenlijk een week van bijkomen maar dat kon niet want Joop en Jessica gingen de volgende dag naar de Lutte om te zingen op een besloten partij in een sfeervolle herberg: Het Ros van Twente. Hoe leuk is dat als je dan zulke fans hebt. Een hele bus vol. 'De Lutte uit, altijd lastig.'

In de herberg zongen wij voor een zeer aandachtig en prettig publiek van Groningers tot Twenten, van psychiaters tot patiënten en van jong tot oud, van zoet tot stout. We kregen koek. En een boek.

En toen kwam er nog één eindsalvo. Pal na de kerstdagen, de 27e dus in Boxmeer. Daar wordt het niet minder van. Theater de Weijer heeft ons gevraagd om daar te komen spelen in hun super gezellige ambiance van theatercafé. Met goed geluid en licht en bloemen, broodjes en hapjes in de kleedkamer. Hartelijke Brabantse gastvrijheid!

Dat komt eigenlijk door Anne Soldaat die dat heeft gevraagd toen wij samen met hem en Tim Knol speelden in een soortgelijk café in Eemnes. En omdat dat zo leuk was, hebben we dat gedaan.

Zo kom je nog eens ergens en zo was dat dus ook heel snel uitverkocht na de **** van het NRC voor de cd Voor Kees en Annie. Je kunt zomaar populair worden in dit vak.
En dit was echt een heel goed, fijn slot optreden van het jaar in een zeer enthousiaste zaal vol warme lieve mensen met een stormloop op de cd verkoop na afloop, kortom, we zijn weer eens ontdekt.

En zeker na deze ingezonden brief in de Volkskrant. 
Zeer sportief dat ze 'm hebben geplaatst.
De Volkskrant is een fijne krant. 

 

 Gelukkig Nieuwjaar dan maar. Blijf zingen en spelen dan zul je je niet vervelen, is een West Fries spreekwoord.

xx Jessica.