R.I.P lieve  KEES OOTEMAN
overleden op 25 februari 2019

In dierbare herinnering aan de man die samen met zijn Annie zoveel voor Joop en mij heeft betekend.

7 juni 2013, Grande Finale . En het Goud is voor Westwoud!
Thuiskomen, dat is het. Zo voelt het bij Kees en Annie Ooteman van Dorpshuis de Schalm. Dat is de plek waar Joop mij ook tien jaar geleden mee naar toe nam en zei: “Wacht maar tot we in Westwoud zijn, daar is het echt top.” En ik was als groen blaadje naast de vermaarde zanger meteen welkom bij de Ootemannen, ook al hadden zij zoiets van: ‘Waar komt hij nu mee aanzetten?’ Joop is bij hen heel lang geleden begonnen en zij kennen al zijn liedjes. En nu kwam hij daar zomaar met een vrouw samen zingen. Dat was wel even wennen. Maar na ons eerste optreden daar in hun gymzaal, die toen ook vol zat met recht toe recht aan West Friezen, werd ik oprecht welkom geheten en zouden er nog vele optredens volgen in alle zalen die ze daar hebben. In de gemoedelijke sfeer van het café biljart tot op het eigen Joop Visser Podium.

Een unieke plek met gastvrije mensen, een thuishaven voor de omgeving. Of je er nu wilt biljarten, klaverjassen, zingen, volleyballen of een bruiloft vieren, alles kan. En zo is er dan ook de uitgekiende programmering van theatervoorstellingen met grote namen uit de Amerikaanse singer- songwriter ‘scene’ en toppers van het Nederlandstalige lied, als Alex Roeka, Maarten van Roozendaal, Kees Thorn, Jeroen van Merwijk, Freek de Jonge, Tim Knol en Joop Visser met  Kees Stip op nummer 1. En daar ben ik het dan weer eens mee eens.
Kees Ooteman weet van aanpakken. Hard werken en zweten. Zwart t-shirt, spijkerbroek, bril, glimmend voorhoofd. En dienstbaar. Zo wordt de gymzaal voor de gelegenheid omgebouwd tot theaterzaal.



De groene vloerbedekking komt uit de Rai en de mooie rode stoelen uit het dorpshuis van Hoogkarspel. Wat een geweldige organisatie met allemaal vrijwilligers. Kees rolt persoonlijk 200 meter rollen vloerbedekking uit.
Annie regelt de kaartverkoop en er is een ware stormloop ontstaan. Zo is het bomvol en is er in het hele dorp geen plek meer om te parkeren.
De mannen van de techniek hebben de camera’s weer mooi opgesteld en zo zal deze gedenkwaardige avond worden vastgelegd. Ik vind het waardevol, een live opname van ons laatste concert. Al was het maar voor mezelf. Van Joop hoeft het niet. Hij is geen ‘terugblikker’. Hij was liever geëindigd met 7 man publiek en een oude hond ergens op een anonieme plek in Groningen. “Maar bij Kees en Annie is het ook goed.”
En nu hangen onze petjes naast elkaar in de kleedkamer en ligt de gitaar gestemd klaar. Klaar voor de wedstrijd. Finale.

Eerst maar even eten met elkaar. Fijne catering en gezelligheid met de familie Ooteman en geluidsmannen. En als toetje een prachtige taart met in marsepeinen letters: DE ALLERLAATSTE KEER waar ik een brok van in m’n keel krijg. Heeft Annie geregeld.

 “ U heeft recht op 6 liedjes”, zijn toch gevleugelde woorden geworden. En zo spelen we de lenteserie met de nieuwe nummers als “ Het was lentezacht in de lentenacht”, “Geen vrouw windt mij meer op”, “Het is fijn in het bos en in de keuken” en “In de tering-herrie van de discotheek’ voorop. Het verhaal van “Wat kunt u van ons verwachten met een pleidooi voor het plaatsen van het bordje ‘Onbetrouwbaar!’ bij banken, kerken, kinderdagverblijven, ziekenhuizen en de NS is een fijne conference geworden. En een waarheid als een koe.

De tweede helft gaan we los. Dan komen de krakers en verzoeknummers aan bod in de politieke serie, de maatschappelijke serie, de sportserie, de meezingserie, de relie- serie. Liederen als 'Jomanda', en Kees  absolute favoriet 'In de Schemering', 'De Hordeloper', 'De Winkel', 'Het Margarinehoertje', 'De Manager', 'het Tuig zit hogerop' en 'Voetbal is simpel' zijn klassiekers. En dan komt er een klein stemmetje in mij dat zegt: Besef je het wel? Dit is dus de laatste officiële openbare keer.
Dat is zo’n raar iets, de laatste keer. Zeker als je het van tevoren weet.
Eindigen met 'Je moet je moed niet laten zakken' en een hommage aan deze plek is zo fijn want het is puur goud in Westwoud.

‘Je denkt, wat is het pest koud
terwijl je door de mest sjouwt
Straks gaat ook nog de rest fout
O, was ik maar
Bij Kees en Annie!’

Als we in de kleedkamer zitten uit te puffen, zingen ze nog door in de zaal. Het is een waar feest. En het is mooi geweest.
De maestro heeft alles gegeven. De wedstrijd is gespeeld.
En dan is er de ontlading met een fijne afterparty in het oergezellige café. Kees, de schat,  komt meteen met bitterballen aanzetten en een biertje. Hij ziet dat ik het een beetje te kwaad heb. Alsof het leven hier ophoudt.
" Dit was de mooiste tijd van mijn leven. Een groot cadeau. Tien jaar met Joop op de loop. " En ik laat m’n tranen even de vrije loop. Kees troost me: “Hey Jes, Je bent wel met de beste liedjesmaker die er is op pad geweest.” Hij snapt het. Dat was in 2013.

Vijf jaar later presenteren we een nieuwe cd. En hij heet: Voor Kees en Annie. Het moest zo zijn denk ik dan.

Op 14 februari mocht ik nog optreden op het Joop Visser podium met een Valentijnsprogramma, samen met Suzanne Groot op viool. 'Liefdesliedjes en verdrietjes'. Kees was er bij en hij zong mee, was vrolijk. Ik kon het gewoon niet bevatten als ik naar hem keek. Nog een dikke week te leven.
 De Schalm was omgetoverd tot een grand café met lange tafels, versierd met hartjes en verse bloemen op tafel en heerlijke gerechtjes. Zo liefdevol gedaan door Roel en zijn mensen. Wat een bijzondere avond. Met een lach en een traan en dankbaar om hier te mogen staan.

En nu is Kees dood. En Joop en ik zingen nog steeds samen. Wie had dat kunnen bedenken. Het leven zit raar in elkaar.
En helemaal als je het weet, dit is de laatste keer.
De dag voor zijn overlijden hebben wij hem nog mogen zien en knuffelen thuis in zijn comfortabele ligstoel met uitzicht op de wedstrijd PSV-Feyenoord (1-1) op het grote scherm. Hij was rustig en af en toe lachte hij , maakte nog grappen met Joop, citeerde nog een liedje: "Er zijn altijd zakken zat." Zijn ogen zal ik nooit vergeten, de blik, zo helder en zeker en toch ook zo hondsverdrietig. Dit leven kon hij niet meer leijden. Teveel pijn, te weinig Kees, gebonden aan een stoel, te verdrietig. Uitzichtloos.
Hoe droevig ook, toch ook mooi dat dit dan kan, dat je eruit kunt stappen .
En wij hopen dat hij zijn rust heeft gevonden. Het moet een bizarre tijd zijn geweest met de geplande dood, een sterfdatum om naar uit te kijken, alles wat je niet wilt en toch ook weer wel, dat je blij bent als het zover is maar ook niet, dat vreselijke gemis, de leegte , de uitputtingsslag voor hem en Annie en de familie maar wat een mooi afscheid heeft hij kunnen nemen van dit leven. In het volle bewustzijn van allemaal dierbare vrienden alles nog kunnen zeggen zonder hinder van enig decorum. Je keek recht in zijn ziel, in een waarheid in een echtheid in een doorgeefluik naar het eeuwige leven. En voor zover hij daar niet in geloofde hoop ik dat hij daar ergens nog eens iets van zich zal laten horen.

Dag lieve Kees,
We zullen jou en Annie altijd bij ons dragen. Dank voor alle mooie bijdragen.
Jullie blijven in ieder geval altijd samen bestaan al was het maar in de vorm van een cd.