R.I.P Maarten Proost.

De dood is weer eens voorbij gekomen.
Genadeloos, in een klap en zonder gelegenheid te geven om afscheid te nemen. Maarten Proost, de zachtmoedige , dienstbare, bescheiden, techneut en onze prettige geluidsman heeft tijden het knutselen in zijn tuin plotseling een acute hartstilstand gekregen. Achtenzestig jaar. Zijn lief trof hem daar zomaar levenloos aan. Niks meer aan te doen. Wat je noemt een regelrechte nachtmerrie.
Joop kwam ook voor een vreselijke verassing te staan toen hij spontaan dacht: Ik fiets even langs bij Maarten en daar de lakens voor het raam zag hangen omdat Maarten inmiddels plompverloren ijskoud in de woonkamer lag opgebaard. Deze zagen wij niet aankomen. Hemeltje lief, wat een enorme shock.
"Boven wordt het steeds gezelliger", mompelt Joop droevig. Na Kees Ooteman moeten wij nu ook Maarten missen. Twee mensen die zo direct betrokken waren bij het werk van Joop en ook van ons samen. "Tja, het verleden is een ander land."  We zijn aangeslagen. Joop kent hem al 45 jaar. Bij het opnemen van een vinylplaat in het jaar dat Jaap als Joop een doorstart maakte in de EMI studio in Heemstede ontmoette hij hem aan de andere kant van dat grote raam met het mengpaneel en hadden zij meteen een klik. De klik van oprechte betrokkenheid en vakmanschap in combinatie met zijn grote gevoel voor dienstbaarheid. Een aardige vent. Joop: "Daar trof ik hem in die vreselijke studio waar allemaal mensen rondlopen die alleen maar bezig zijn met verkopen, of het nu langspeelplaten zijn of autobanden, het maakt ze niks uit. Allebei rond en zwart. Als het maar verkoopt. Maarten was de uitzondering waarbij ik mij meteen op mijn gemak voelde. Hij luisterde. Niet voor niets was hij ook de favoriete geluidsman van Robert long en de Zangeres zonder Naam. Nou, in dat rijtje voel ik mij dus prettig."
We luisteren in de grote aula van Westerveld naar de hartenkreten van zijn dierbaren en ik zie de blanke houten kist staan met een hart van rozen en een foto erop van die authentieke, sympathieke Maarten met zijn petje. Slonzig gekleed met een kwajongensgezicht, lichte blauwe ogen en een glimlach. Wars van zijn kakkineuze komaf , een man van eenvoud en met een mening. Door alle verhalen uit verschillende hoeken krijg je een mooi totaal beeld van de mens die hij was, wat hij betekende voor zijn familie en die van zijn liefste. Zo'n hecht stel. Helemaal samen. Primitief kamperen, fietstochten maken, wandelingen, skiën, sportief en creatief. Met de kennis van nu hebben ze gelukkig nog een heel groot zeer geslaagd feest gevierd vorig jaar waar wij hebben wij ook hebben gezongen en Maarten regelde uiteraard het geluid want dat kon hij als de beste. Hij voelde Joop haarfijn aan. Wat vooral naar boven komt in de verhalen is zijn onafhankelijke geest en vermogen om overal praktische oplossingen voor te bedenken. Zo'n handige man die alles maken kan.
"Sommige mannen zijn een lopende oplossing", zegt Joop.
" Precies, en anderen juist weer niet."
"Nu hebben wij een probleem want Maarten heeft er voor gezorgd dat wij onze cd's  in onze eigen home studio konden opnemen dankzij zijn opname-apparaat dat zelfs Jessica kon bedienen. Met heel veel toewijding en geduld heeft hij de opnames klaar gemaakt , onze stemmen in balans gebracht met de gitaar. Hij stemde af, hij wist hoe het moest. Bovendien maakte hij ook onze fietsen als er weer eens een band lek was en het leuke van hem was dan dat hij dat zo zorgzaam en met plezier deed. Kortom, wij hebben nu een probleem. We willen eigenlijk het liefst met grote letters 'Stommerd! ' op zijn kist schrijven."

We zingen tot slot een afscheidsliedje , over echte liefde, met een brok in de keel, tekst van Joop.

"Gisteren ging jij van mij heen, ach wat helpt het of wij treuren.
Gisteren liet jij mij alleen, 't kan altijd gebeuren.
Zwaaide jij een laatste keer, en toen zag ik jou niet meer.
En toen was het over. 
En  toen was het over.

Gisteren toen jij mij verliet, gaf jij mij nog zoveel kussen.
Zoveel kussen voor verdriet, dat zich niet laat sussen.
Zwaaide ik een laatste keer, en toen zag ik jou niet meer.
Heb ik jou verloren.
Heb ik jou verloren.

Zo gelukkig waren wij, alle dagen met z'n beiden.
Zo gelukkig waren wij, tot we moesten scheiden.
Gaf jij mij een laatste lach, en toen ik jou niet meer zag.
Is mijn hart gebroken.
Is mijn hart gebroken."

And, we'll meet again.