14 juli 2012
IN DE RIJ VOOR GERRIT KOMRIJ

De hemel huilt. 

Een Hollandse zomer vol plensbuien. 

Niks frivool ‘Le Quatorze Juillet’. Aan m’n pet.

14 juli is een bijzondere dag.

14 juli 2012 wordt het heengaan van Gerrit Komrij betreurd op de treurbuis, die hij zelf zo verguisde.

Hoe kan het toch samenvallen, de regen, de eenzaamheid, de ontheemden, de liefde.

Ik voel me een voyeur als ik de tv aanzet om deel te nemen aan de herdenking van Gerrit Komrij die ik een paar keer van nabij heb mogen meemaken aan de zijde van mijn eigen zinnige duo deel, Joop V. Gerrit en Joop konden elkaar goed verstaan en omhelsden elkaar dan ook als broeders. Goedlachs, royaal en puntig. Gerrit in zijn alwetendheid, met zijn sterke mening en prachtige poëzie gekoppeld aan een leven vol zelfkennis en melancholische ironie. Hij kwam daar fijnzinnig mee weg. De spot drijven met televisie en er uiteindelijk zelfs mee uit gevaren worden. De camera’s draaien het leven af van de man die liever in Portugal woonde te midden van zijn eigen bibliotheek en liefhebbende Charles. Ze zijn een paar weken geleden nog getrouwd.

 Dank zij die camera’s en mooie documentaire verrijken wij ons met een inkijk in zijn leven en zijn geniale schrijfsels en volledige volzinnen die hem quasi mijmerend over zijn volle lippen ontglippen. Zijn stem draagt zijn woorden traag , ritmisch en toch helder. Beeldende taal. Elke zin is een verhaal. Zijn vastberaden pennenstreken op een maagdelijk blank vel zonder lijntjes, het fraaie handschrift recht en toch sierlijk, de woorden die naar elkaar verlangen, de woorden die elkaar vangen, de woorden die wonen in zijn grote achterhoofd, waar hij niet op gevallen is. Zijn ogen zijn stoutmoedig, prettig uitdagend dan weer melancholisch. Een sympathiek mens.

Het meest gegrepen ben ik door zijn conclusie dat het zich niet thuis voelen wel eens aan hem zelf zou kunnen liggen en niet aan de plek waar hij woont. Ik denk dat hij nu rust heeft. ‘De rust van een kist..’
” Thuiskomen tussen die 6 plankjes, ja zelfs een ‘ongelovige hond als hij’, Komrij, de immer bezige bij.

Mooie kist, een geslepen pennendoos. Gerrit ligt in zijn eigen Winterwijkse pennendoos, gedragen door de zwarte raven, ouderwets, stijlvol. Zomerse, afhangende bloemen sieren de kist en het Felix Meritis waar de notabelen hem de laatste, Nederlandse eer zullen betuigen. Niet omdat dat nou zo fijn is maar omdat dat er bij hoort, er zijn teveel mensen die even iets kwijt moeten over hem en ja daar moet hij zich dan maar even voor lenen. 

Maar hij laat zich niet kisten, deze grote geest is er dan weliswaar letterlijk geweest , het zal een ‘feest’ worden. Een afscheidsfeest met mensen die er toe doen en die troost bieden aan zijn grote geliefde door gedeelde hilarische verhalen waar men om kan lachen. Mensen die hem gevonden hebben in de zin van het woord en verzameldrift. Hoge en lage cultuur. Vrienden die naar Portugal togen met grof geschut. Duizend bommen en granaten zijn er over de grens gesmokkeld om Gerrit en Charles te beschutten tegen de vijandelijke linies en opinies. Veel drank ook ter verhoging van de feestvreugde en om de eenzaamheid te verdrijven. Nachten lang drinken en klinken met vrienden in de Portugese villa. Gastvrij en romantisch. We luisteren naar  persoonlijke gedichten en anekdotes van Remco Campert, Jan Mulder, Kees van Kooten en Onno Blom en een muzikaal liefdesgedicht  ‘Simpel Verlangen’ van Gerrit door Huub van der Lubbe, en een prachtig stuk klassieke muziek. Hemelse stemmen. Waarom moet er toch een dode vallen om zulke kwaliteit op de buis te krijgen?

 De mooi ogende Dichter des Vaderland Ramsey Nasr heeft moeite om zijn emoties te onderdrukken bij het uitspreken van zijn ontroerende gedicht dat raakt aan het gevoel van de ontheemde. Dat schept een band die het verstand te boven gaat. Dichter des Vaderlandsen vinden elkaar maar Driek van Wissen heeft ie gemist..?..en die is toch al doder dan Gerrit. Het stille zwijgen om Driek's heengaan door de elite was pijnlijk te noemen. 

En in de hal op het Boekenbal zal Gerrit's markante kop pronken naast die van Harry M.

Het wordt steeds gezelliger in de Hemel.