Gedichtje in tijden van onheil, voor mijn lieve moedertje
Tussen hoop en vrees
ben je als een wees die dwaalt en maalt en niets meer zeker weet
Tussen hoop en vrees
ben je als een lamgeslagen hond die zijn wonden likt
Tussen hoop en vrees
bestaat een wereld van verschil die groter is dan je wil
Tussen hoop en vrees
hoor je de stem die naar je luistert
Tussen hoop en vrees
leer je dat je toch zelf moet slapen
Tussen hoop en vrees
mogen ze je niet plagen
Tussen hoop en vrees
zijn er armen die er toe doen
Tussen hoop en vrees
hoop je het meest
Geen opmerkingen:
Een reactie posten