uit de gezinslevenserie:

HELEMAAL ALLEEN, HUILEND OP EEN STEEN

Huisdieren horen erbij.

 Klein beginnen. Hamsters. Schattig van die kleine Marc Marie Huybersjes. Ieder z'n afwijkingen he. Mijn kinderen mogen ook een hamstertje uitzoeken.. En een superkooi met glijbanen en gekleurde buizen en een molen om 's nachts in te rennen ook door de kamer. Want toen ik zelf nog klein was hadden we twee hamsters, Knabbel en Babbel, en die zijn toen, per ongeluk, uit enthousiasme, door mijn kleine zusje fijn geknepen.Traumaatje. Loop je op als kind en zeker als je met de dood te maken krijgt van je beste vriend, je goudhamstertje. Begrafenis met optocht , fanfare met pannen en deksels, zelfgebakken koekjes en opgebaarde hamster in sigarenkistje versierd met madeliefjes en paardestekken  daar hield ie zo van. Graf onder de gouden regen, vanwege de goudhamster.

Na de hamsters deden de een slag grotere caviae hun entree. Ook twee. Witje en Zwartje. En toen Witje een keer ontsnapte uit haar buiten ren en voor altijd verdween in het struikgewas, werd Zwartje zwaar depressief en stierf gedwee van heimwee. Konijntjes dan in een hok buiten, erg lief en zacht, Ernie en Bert, aimabele animals. Maar de lol van het hok verschonen was er gauw af. En toch wel zielig zo'n beest in een hokje.

Geen hokjesgeest meer. Over op een hondje, maar dat hondje legde wel eens een strontje op het keukenzeil en toen zei mijn moeder op een dag: We hebben geen hondje meer. 

Nog een keer een zenuwachtig mislukt hondje geprobeerd Tonny. Maar Tonny kefte zo naar dat moeder het beest iedere keer in de wc smeet als de deurbel ging en op een dag naar het asiel heeft gebracht. Ze zei tegen ons dat Tonny op een boerderij mocht wonen waar ie een veel beter leven had dan bij ons steeds op de wc... en gaf mijn zusje, die er het meest verdriet van had, een Tinaboek. Maar een week later stond Tonny in het Haarlems Weekblad met een grote zielige foto in de rubriek: Baasje gezocht. Dat had mijn opa, die ook veel van Tonny hield gezien en toen viel mijn moeder dus door de mand.

Dus nu gezellig een fijne hond Sjors en twee katten omdat een klein poesje zooooooo leuk is voor je dochter van 10 .En dat het loeder Lotje dan moeder wordt en het zielig is om al haar kinderen weg te doen houd je dan een zoon. Harry.  Harry is een domme dikke kater die door de glazen deurtjes springt omdat het eten daarachter staat. Een soort Garfield. Hij is zo lui dat ie zelfs geen muizen vangt.

De katten mogen van mij nu wel een keer , deze zomer bijvoorbeeld, op de BBQ.

Mijn poezen liefde is overgegaan bij het constante gezeik van die beesten op mijn aanrecht en het irritante gekrab aan de deuren, het gebraakbal op mijn nieuwe bank en gekat tegen Sjors. Sjors mag altijd blijven, hij blaft niet, hij kwispelt altijd, kijkt vriendelijk en doet aardig tegen iedereen. Als er een inbreker komt zegt ie braaf waar de laptop ligt. Zo hoort het. Sjors doet ook gewoon mee met voetbal kijken en soms is ie voor Engeland of Italie..zoals het uit komt..gewoon sportief. Met kerst doet ie ook niet lullig..alleen heeft ie wel het kindje Jezus uit de stal opgevreten.

  

                                                                                                                                                                    Het kwam onverwacht.

Dochterlief had het allemaal al bedacht. Het glazen huis van twee bij drie  meter werd naar boven gebracht.

Twee zware jongens tilden zich een breuk. Ik dacht: Vind ik dit leuk?
” Wat gaat er in dat hok komen?  Geen DJ, neem ik aan..?”
” Nou, ik krijg ‘m van Jesse.”

“ Je krijgt wat van Jesse”
” Ja kijk, hij is nooit thuis en kan niet voor ‘m zorgen.”
" Kan niet voor wie zorgen.”

“Gerrit.”
”Gerrit wie?”
”Gerrit de baard varaan.”

Het is zover. We hebben een reptiel in huis.

Weliswaar geen slang of vogelspin maar een akelig stekelig soort leguaan die dus een baard op kan zetten als het 'm niet zindt. En het is geen sint. 

 

" Als dat beest een keer van je kamer af komt, is ie voor Harry he..of gaat ie in de soep."

" Doe niet zo gestrest, hij is lief!" En daar loopt die baardaap zo in de nek van mijn dochter.

 Ze ziet het als een kunstwerk.

En ik ben er ingeluisd. Luizen..!!spreek me er niet van, duizenden luizen hebben hier huisgehouden. In deVrije School tijd met al die leuke verkleedpartijen.

" Je loopt nog een ziekte op, een inheemse soort , ringworm, waar je nooit meer van afkomt. En hou je deur op slot, als je weg bent want ik zie je broers ervoor aan dat ze met de varaan aan de haal gaan, dat ze 'm in MIJN bed gaan leggen...of in bad laten zwemmen."

Gerrit is wat je noemt een stille. Hij beweegt nauwelijks. Zit daar maar in zijn nep woestijn met plastic plantjes huilend op zijn steen, helemaal alleen. Dure UV lamp erboven die de ZON moet voorstellen. De zon gaat met een klok om 2200 uur uit. Dan gaat Gerrit slapen want dan is ie moe van al dat gezit op die steen. Af en toe beweegt ie z'n kraal oogjes en dan zie je iets...van..emotie.Meestal is ie chagrijnig. " Hij is blij vandaag!" zegt Meike dan. "

 Gerrit heeft een levendige dag. Dat merk je dan ook als ie z'n eten krijgt.

Gerrit krijgt drie sprinkhanen per dag. Levende. Die zitten dan in een klein doosje te wachten in de kast. Met z’n twaalven in een dozijn, voor vier dagen. Dat is hun dodencel. Meike strooit er dan wat eiwitten over om ze wat vleziger te maken. Anabolen. Zeg maar peper en zout. Gelukkig zijn de sprinkhanen zich van geen kwaad bewust en springen zonder argwaan het glazen hok in waar Gerrit ze ofwel meteen grijpt, kraakt en weg slikt ofwel nog even lekker dartel laat rondspringen op en rond zijn stekelige kop. De broers kunnen geen genoeg krijgen van het voeder uurtje.."Moet je kijken mam..hij zit nu nog op zijn kop.."

I

Als Meike uit huis gaat gaat Gerrit dus mee. En Lotje ook, die is ook van haar. .

Leeg nest..en dan...zit ik helemaal alleen te huilen op een steen...