Moederdag!

“Wees goed voor je moeder, je hebt er maar eentje ”

 

Dat is nog eens een dag.

Het gaat met fases bedacht ik mij. Dat je er toch eigenlijk stiekem wel aan hecht of dat je er juist tegen vecht in de zin van ‘ onzin, houd op met die flauwekul, commerciële vorm van ramptoerisme en ik ben een geëmancipeerde moeder dus ik doe er niet aan mee.”

Maar dat is dan wel zielig als de kinderen klein zijn dus daar ga je al! dan ben je toch vertederd door de kleurplaten, de plakwerkjes en later de fraaie klei- en schilder-kunstwerken. Die hang je dan voor het raam of op je koelkast met een magneet.
Tot volgend jaar Moederdag, opdat wij niet vergeten.

Dit ook omdat de stropdas die ik als kind voor mijn pa had geknipt van een soort stug stofje met een pijp erop in stiksteekjes, niet gedragen werd die dag en dat deed behoorlijk pijn. Dat zou ik nooit doen.

Zo knutselen ze op de Vrije School voor ‘de liefste moeder aarde’ een antroposofische pannenlap of een schortje en weet je meteen weer waarom ze je ook zo waarderen. Omdat je ook zelf zo graag je eigen brood bakt vanwege de gemene gluten.

Maar dat is toch erg lief allemaal. Erger vind ik het als pa dan de stad in gaat om nog iets te scoren en alleen al vanwege de druk op alle feestdagen steevast eindigt met cliché cadeau’s die ergens het midden houden tussen Kruidvat geurtjes tot Aldi geraniums en als het meezit een huishoudelijk apparaat dat alleen maar in de weg staat: een sapcentrifuge van de Blokker. Of een zoveelste frituurpan. De beste cadeau’s zijn dan ook 'verwen-arrangementjes' voor moeder alleen in haar eentje om bij te komen. Of met een vriendin om dan samen te klagen over het bestaan waarin je wereld zo klein is geworden dat het loopje naar de brievenbus in de tuin al goed is voor een hysterische huilbui van je angstige knulletje.

Ontbijtjes op bed lopen ook vaak uit de hand. De thee gaat om, het dienblad in zijn geheel gaat om en de beschuiten met hagelslag belanden tussen de lakens en ik moet wachten tot sint-juttemis tot er sowieso eens iets naar boven doorkomt. Maar uiteraard ben je blij met zoveel aandacht en de rol van laat-je-maar-eens-goed-verwennen-vandaag!

Kijk nou wat een schatjes in bad. Waar blijft de tijd..

Ik verbaas me erover hoe snel het is gegaan. Over clichés gesproken. Want toen we met vier kinderen in de luiers, slapeloze nachten, huilbaby’s met voedsel-allergieën, botbreuken, alle dagen heel drukke jongetjes, wekelijkse bezoeken aan Triversum en geen dag zonder Riagg, politiebureau’s, ziekenhuizen, constant wisselende scholen en nog meer vreselijke instanties, het ‘gewone’ dagelijks leven aan het vieren waren, leek een dag wel een maand. En een nacht een jaar.

Maar, in ene gaat het dan hard, zeggen ze en dat is waar. En dan ben je blij en dankbaar dat ze groot zijn en grappig en lief en zichzelf en open en aardig, naast alle impulsiviteit. Dat ze hun plekje hebben gevonden, dat je trots op ze bent, dat ze op de goede weg zijn , in hun eigen talenten terecht zijn gekomen, leuke mensen zijn geworden. Dat ze attent zijn en je trakteren op een aardbei met chocolade-dip ...hoe lief!! 

of een goed ritueel in ere houden: rituals, zo’n lekker smeerseltje 'voor de rijper wordende huid mam' en een mooi dagboekje omdat ze weten dat je dit allemaal niet wilt vergeten. En zo'n kaartje doet het ook goed:

En dan denk ik: het was zwaarrrrr, moeilijk, moeilijk moeilijk, maar aan het eind van de tunnel is het licht.

En aan het eind van de tunnel zit ie dicht.

(want je moet nooit te vroeg juichen, heb ik geleerd)

love you guys!

XXXXmother.