Een Schots en Scheef reisverslag.


Ken je dat verhaal van die vijf vrouwen die naar Schotland gingen? Nou ze gingen. En natuurlijk omdat ze zo lekker met elkaar kunnen zingen. En dat niet alleen. Want uiteindelijk is het geheel meer dan de som der delen en heeft ieder zo zijn eigen specialiteit, zeg maar kwaliteit en dat is dan wat ons samen bindt en niet wat ons scheidt.  Hier zie je de "Lassies."

'De Lassies' bestaan uit van links naar rechts: Marian, lyrische tweede sopraan, die werkelijk alles kan met een pan en een naaimachine en bovendien ook nog links kan rijden. Ria, zwoele alt, ook 's nachts goed voor een sonoor geluid en tevens koersvast chauffeur. Bovendien jarig en AOW gerechtigd. Ella, eerste sopraan met veel logistiek talent, zeg maar de road manager en routeplanner zonder wie wij nooit zover waren gekomen. Ze houdt ook van buikdansen en tuinieren en boeren. Dan Anneke, de diep lage alt met de totale visie en onze woordvoerster in moeilijke zaken, bekwaam jurist met een groot hart en gepromoveerd tot Jap-Anneke, bijna alle mooie foto's zijn van haar constant klikkende hand met een enthousiaste kreet: Ahhh fotomomentje! En dan mocht ik ook nog mee als 'Schot in de Roos' en ik kan dus van dit alles helemaal niks behalve dan melk kloppen. En zingen. Maar op huis-tuin en keuken gebied ben ik er dus niet. Zo heeft ieder zijn talent.
En zo vliegen wij met een klein KLM cityhoppertje naar het Noordelijk gelegen Inverness en dat is gelukkig maar anderhalf uur.

Vandaar gaat de reis verder per te kleine Volvo met weliswaar brede banden. De eerste rotonde linksom nemen is even lastig en achterin met z'n drietjes is niet te doen. Ik zit in het midden op de gordels. Zeg maar het tussen Schot. We rijden langs Lochness en zien geen monster, wel een prachtig kasteel: het Eilean Don Castle. Bovendien treffen wij het met het weer, geen regen en een en al bloeiende brem en wilde bloemen. Ik zeg: fotomomentje.

We rijden naar Isle of Skye en vallen van de ene ansichtkaart in de andere. Vandaar ook al die foto's. Ook leuk voor mensen die denken: Zal ik naar Schotland gaan? Dan zeg ik dus: doen!

En dan komen we aan bij ons huisje, Knott 6, en dat ligt aan deze fraaie baai. Verder wordt het idyllische cottage omgeven door schapen. En nog een diersoort: Midges. En dat zijn dus super kleine kutmuggen die als een wolk de aanval inzetten en neerstrijken en dan met name Anneke, de lekkerste van het stel, opvreten waar ze bij zit. Zij is ons 'vapona-stripje' dus alleen al daarom een zeer verdienstelijk lid. Maar dat leuke gezellige buiten bankje is dus maar voor korte duur. Het rare van die midges is wel dat ze er zijn, of ze zijn er niet. Zeg maar to be or not te be. Maar als ze komen dan moet je gewoon wegwezen want in no time zit je onder de beten. Ookal heb je je ingespoten met Deet, een soort wc eend tegen muggen, het helpt niet. In deze tijd van het jaar zijn er veel midges, code oranje.

Op zich is dat ook geen punt, want in het huisje is het ook heel gezellig. Met knusse kamers en een woonkeuken met een heuse cooker. Er wordt druk gekookt, gezongen en geborduurd aan de tafel. Marian naait zelfs onze initialen in de Schotse sjalen zodat we niet in de war raken en ondertussen kwaken wij over heel veel belangrijke zaken .

Na een stevig ontbijt 

trekken we nog stevigere stappers aan en gaan richting Kilt Rock. Daar zijn opnames gemaakt voor the Lord of the Rings en je voelt de sfeer en het verbond van the Fellowship als je daar loopt. Frodo voorop. Anneke is onze wijze Gandalf met haar wapperende grijs-witte manen. En natuurlijk is onze dwerg ook mee met zijn lantaarntje.

Op naar Mordor.

Soms moesten we gevaarlijke richels over maar wij zijn gewoon heel stoer.

En op het hoogtepunt met al die tapijten mosgroen om ons heen en louter stilte, zingen we vierstemmig een dierbaar lied: 'Da unten im Tale' en dan moeten we wenen van ontroering en dankbaarheid om zoveel geluk en gemis van een stel dierbare vriendinnen. Soms voel je je zo verbonden met hemel en aarde dat je zeker weet: Ze zijn er nog, ergens.

Verder zit er veel schot in. We komen leuke Schotten tegen en ik wilde eigenlijk een Schotse rok kopen maar dat viel even tegen. Zo'n exemplaar is reuze zwaar en er zitten meters stof in, kost wel 800 euro. Maar dan heb je ook wat en ja, het is waar, de doedelzak bungelt daar vrolijk en vrij onder, met zonder. Je ziet het ook al aan die koppen.

Maar de ene Schot is de andere niet.

Dit zijn chauffeurs.

Dit is mijn persoonlijke favoriet.

En zo snuiven we ook wat cultuur. En gaan naar het kleurrijke stadje Portree.

Bezoeken nog een kasteel met fraai interieur , prachtige tuinen en sublieme ligging, een absolute must see: Dunvegan Castle. Dit is wel een prijswinnende foto van onze JapAnneke. Gewoon een schilderij! Kan zo in het Rijksmuseum.

In de baai zwemmen en zonnen zeehonden. Een plaatje uit de Middeleeuwen dat nog steeds bewoond wordt door de oorspronkelijke familie en met grote klasse wordt onderhouden. Zo stijlvol.

Ahh een hemelbed. Oftewel, een stofnest.

En dan de tuinen. Je gelooft je ogen en neus niet want hier ruiken de rozen nog naar rozen en doen alle bloemen wat ze moeten doen: Mooi zijn, bloeien en lekker ruiken. De Lassies zijn er stil van en dat zijn ze niet vaak.

Hier tussen de watervallen die vallen .

Waarom lukt dit nou nooit in mijn tuin. Als ik al een klein zonnebloempje zorgvuldig heb voor gekweekt en geplant is ie na een dag al opgevreten door de slakken.

 

hemelsblauw

Irissen op lange stelen, wil je paarse, wil je gele? Of klein Afghanistan dan.

Kortom, compleet gebiologeerd en gefrustreerd dan wel geïnspireerd door zoveel schoonheid in alle gecultiveerde eenvoud, zijn wij weer in de Volvo naar ons Knott huisje teruggekeerd.

Huisje weltevree ligt er voorbeeldig bij.

Daar wacht ons de herder die de schapen komt voeren en Ella, die in haar hart en nieren eigenlijk een boerin is, gaat hem helpen. Ze wilde zich ook opgeven voor boer zoekt vrouw maar ze heeft al een man. Maar je ziet dus iets gebeuren met haar oertalent: het voeren van de dieren en het staan met de poten in de klei, kortom; een en al aarde-element. Wij moedigen haar aan achter het hek. Er loopt een lam lam bij en die moeten ze zien te vangen voor een prednisonprik. Ella maakt fraaie omtrekkende bewegingen net als de hond uit de film Babe.

En dan is het wel mooi geweest met de natuur en gaan we terug naar Inverness om ons in het Pub-leven te storten vol zang en muziek. Heerlijke virtuoze viool, banjo en gitaar met opzwepende folk in the Hootananny, het beste podium in Schotland, zeggen ze. Het swingt de pan uit en wat een sfeer. Aan de andere kant van de straat zie je zwaar uitgedoste luidruchtige types op enorme stiletto's in te kleine pakjes rond stiefelen. Het is duidelijk een uitgaansavond.

Uit alle kroegen klinkt live muziek. Men zingt en swingt. Wat een heerlijkheid. Dat zie je dus niet in Nederland, dat spontane. Ik denk dat ik hier blijf.

Het was een heerlijke reis, met elkaar in dit aardse paradijs met momenten van eenzame hoogtes en zoals Ella dan zegt: Atmosferische gelaagdheid. Hier kijken we nog even naar het witte strandje.

En toen keerden wij rijk, rustig en vrolijk tegelijk terug naar ons nederig nederlandje en als zij niet gestopt zijn met zingen, dan zingen ze nu nog.