12-12-2004  
12-12-2019

HOERA!! 15 jaar Joop en Jessica!

Vijftien jaar geleden mocht ik voor het eerst ‘meedoen’ met Joop Visser. Bij een zekere ‘Jacob’ in een kroeg: ‘t Ledig Erf, Utrecht.

Een memorabele dag die ik nooit zal vergeten.

Daar zaten we dan in de rode Daewoo, nog een paar keer de vier liedjes te zingen onderweg op de A2.  ‘Leve de Regenten' , 'Eenzaam op Moederdag', 'Ik kampeer in de Heer' en 'Jozef' met de kalkoen.’ Ik vind ze steengoed. Wat een humor, heerlijk.

Onbevangen stap ik in dit spannende avontuur. Daar mag ik dan zomaar meezingen met de vermaarde liedjeszanger. Hij zei: “Kom er dan de laatste twee nummers voor de pauze bijzitten en de op het eind ook, zing je gewoon mee. Ik geef wel een seintje. " Jacob de kroegeigenaar is wel een apart typ. Een grote fan en zeer behulpzaam. Ik krijg ook een boekje van hem dat hij net heeft geschreven: ‘Waar is mijn Noorse trui? ‘En daar staat zijn kroeg op. Het podiumpje komt in de goede hoek en de hele tent wordt leeggehaald. Alle tafels en stoelen gaan eruit. We gaan soundchecken en dat heb ik dus nog nooit gedaan, in een microfoon zingen, dat is even wennen. Maar de geluidsman krijgt de stemmen mooi bij elkaar en de gitaar erachter zoals Joop dat aangeeft. 

Het loopt vol. Wat heet: bomvol. Je kunt er je kont niet meer keren. De mensen staan buiten op de Oude Gracht te dringen . Ze hebben er ook boxen opgehangen en gelukkig is het droog. Goh, wat leuk om ‘zijn’ publiek te zien. Die mensen zijn fans, kennen zijn liedjes van binnen en buiten en hebben hem grijsgedraaid. Sommige enthousiastelingen komen te dichtbij. Er is een mevrouw die hem wil tekenen, daar moet ie niks van hebben. Beginnen ze over Jaap Fischer en het Ei zei en dan reageert hij of ze het over een ander hebben. En dat is ook een beetje zo. Het was een andere periode.

“Mevrouw, ik ben inmiddels 300 liedjes en zelfs een zangeres verder. Als het aan U had gelegen zong ik nu niet meer.”

Daar heerst veel onbegrip over. Ze willen gewoon de oude liedjes horen die ze weer terugbrengen in de tijd die zo belangrijk is in je leven, waarin het allemaal gebeurt ergens tussen je 12^e en 20^e. En hij kwam toen met een nieuw geluid en werd een hype. Daar kun je dan ook niets aan doen. Maar als maker van allemaal nieuwe liedjes, schilderijtjes vindt hij het zelf,  is het veel interessanter om daar mee bezig te zijn. Vooruit te kijken. " Je zegt toch ook niet tegen Picasso: Hey Piet, kun je nog eens iets uit je blauwe periode schilderen?'

Hij is geen terugblikker, maar een ziener. Dat zie ik. Hij heeft daar helemaal niks mee, het verleden, leeft vooruit, constant met nieuwe dingen bezig. Dat is toch geweldig.  ‘Hou op met die koektrommeltjeskunst”.

Hij gaat beginnen, daar op een barkruk en met zijn gitaar krijgt hij de hele volle kroeg stil, aan het schateren en meezingen.  Stuurt en passant nog even een klein kind weg dat aan de snoeren zit te peuteren en dat levert even een ongemakkelijk momentje op voor de moeder die met een rood hoofd de tent verlaat. ‘Mag dat kind hier weg?”

Ik vind hem geweldig, die ijzersterke teksten en de droge manier van brengen. Wat een grappige man. Ik ken hem van het koor waar we samen zingen en hij is voor mij dus gewoon die bas/bariton en ik een sopraan. Zo zijn we samen begonnen met zingen. Hij vroeg aan mij of we eens wat duetten konden doen samen en dat leek mij wel leuk. Geen idee wie hij was. Jaap Fischer? Dat hoorde ik later allemaal pas. Ik denk dat het daarom ook zo goed heeft gewerkt voor hem maar ook voor mij. We hadden er gewoon plezier in om samen te gaan zingen en dat waren dus in eerste instantie klassieke duetten voor bariton en sopraan. Zaten we dan te oefenen en voor mij was het al zowieso helemaal nieuw, de muziek. Ik was gewoon gymjuf en had mij nooit serieus bezig gehouden met muziek, wat je zegt een compleet nieuwe wereld. En dan zomaar met deze bijzondere man die het meteen zag in mij, haha!! Hij is daar trots op. “Ik zag het meteen: Die heeft het.” Nou, dat is dus leuk want ik zie dat dus helemaal niet en vind het met de kennis van nu, na 15 jaar samen op pad met hem en 700 optredens verder , ongelofelijk wat mij en hem dus is overkomen. Het liedje ‘een enkele keer ontmoet ik je weer’ vind ik dan ook van toepassing: “Herkenning van dezelfde blik, dezelfde ziel, dezelfde ik, dezelfde jij, hetzelfde kind, in mij, in jou in mij, in jou, in mij”.  Joop: “Waar vind je zo iemand die zo bij je past zonder te zoeken. Dat is het mooie, je weet niet wat je zoekt, maar als je het gevonden hebt dan weet je : Dat was wat ik zocht. Hoe noemen ze dat ook wel, woe wij. Dat zijn wij. En het groeit alleen maar, het wordt maar niet minder. Dat is een liedje van Robert Long.”

Dan mag ik dus op die kruk naast hem en gewoon doen of ik dit al jaren doe. Niks aan het handje. Hartstikke leuk. Ik concentreer me op de teksten en het gaat vanzelf. En dan is het pauze.

“Neem in elk hand een glas, kunnen we weer verder gaan mensen.”
De tweede helft verloopt nog soepeler en het is een topmiddag. We doen ook nog een toegift samen, vind ik wel stoer hoor.

“Je moet je moed niet laten zakken”, een opbeurend lied dat iedereen meezingt!

Dat is pas helemaal gezellig zeg als die lui uit volle borst mee gaan zingen. Ook de geluidsman is erg enthousiast over onze combinatie en zegt tegen Joop dat hij daar vooral mee door moet gaan. "Jullie zijn een mooi duo, de stemmen mengen goed en het contrast is lekker pittig."

Ik word er verlegen van. Dat we een mooi en grappig duo vormen.
Dat is een goed compliment. We worden ter plekke uitgenodigd als duo voor de Nacht van de Poëzie. Hoe ik heet? "Jopie", zegt Joop.

Zo is Joop aan zijn derde periode begonnen. En dat terwijl hij net wilde stoppen. 'Dankzij jou ben ik dus nog 15 jaar blijven zingen maar wel een carrière misgelopen als succesvol schrijver. " Daar proosten we op. Met kruidenthee. 

Om het te vieren gaan we uit eten, bij een of andere Chinees. Het is heel vet, maar dat mag de pret niet drukken.
Ik vind het alleen al een feest om met die gitaar door de stad te lopen.