7 juni 2013, Grande Finale

En het Goud is voor Westwoud!

Thuiskomen, dat is het. Zo voelt het bij Kees en Annie Ooteman van Dorpshuis de Schalm. Dat is de plek waar Joop mij ook tien jaar geleden mee naar toe nam en zei: “Wacht maar tot we in Westwoud zijn, daar is het echt leuk.” En ik was als groen blaadje naast de vermaarde zanger meteen welkom bij de Ootemannen, ookal hadden ze zoiets van: ‘Waar komt hij nu mee aanzetten?’ Maar na ons eerste optreden daar in hun gymzaal die toen ook vol zat met recht toe recht aan West Friezen werd ik meteen geaccepteerd en zouden er nog vele optredens volgen in alle zalen die ze daar hebben. In de gemoedelijke sfeer van het café biljart tot op het eigen Joop Visser Podium. 

Een unieke plek met gastvrije mensen, een thuishaven voor de omgeving. Of je er nu wilt biljarten, klaverjassen, zingen, volleyballen of een bruiloft vieren, alles kan. En zo is er dan ook de uitgekiende programmering van theatervoorstellingen met grote namen uit de Amerikaanse singer- songwriter ‘scene’ en toppers van het Nederlandstalige lied, als Alex Roeka, Maarten van Roozendaal, Kees Thorn, Jeroen van Merwijk en Joop Visser met Stip op nummer 1 . En daar ben ik het dan weer eens mee eens.

Kees weet van aanpakken. Zo wordt de gymzaal voor de gelegenheid omgebouwd tot theaterzaal. De groene vloerbedekking komt uit de Rai en de mooie rode stoelen uit het dorpshuis van Hoogkarspel. Wat een geweldige organisatie met allemaal vrijwilligers.

Ervoor:

Erna:

Annie regelt de kaartverkoop en er is een ware stormloop ontstaan. Zo is het bomvol en is er in het hele dorp geen plek meer om te parkeren.

De mannen van de techniek hebben de camera’s weer mooi opgesteld en zo zal deze gedenkwaardige avond worden vastgelegd. Ik vind het waardevol, een live opname van ons laatste concert. Al was het maar voor mezelf. Van Joop hoeft het niet. Hij is geen ‘terugblikker’. Hij was liever geëindigd met 7 man publiek en een oude hond ergens op een anonieme plek in Groningen, ver weg.

 ” Maarja. Dat komt allemaal door jou”, bromt ie in de kleedkamer. “ Ik heb dat volgzame hè.”

“ Ja dat slaafse.”

“Precies. Jij hebt gelijk.”

Mooi ook om zo in een sportzaal te eindigen. Ik voel me thuis als voormalig gymjuf als ik die vreselijke ringen zie hangen waar ik altijd spierpijn van kreeg om van de balk maar niet te spreken waar je dan op moest koppeltje duiken (wie bedenkt dat? trauma) en via de kastdeksel op het podium stap en de kale kleedkamer met klere haken en koude tegels ruik en voel. Ik was meer van de balsporten.

Die geur van twintig verschillende deodorantbussen tussen de haarlak en het gekam en geklep van permanent ongestelde meiden die er alles aan doen om maar zo kort mogelijk te hoeven gymmen. Ik hield hun cycli bij in mijn agenda met rode kruisjes. Maar daar in de kleedkamer hangt ook de zoete smaak van de overwinning, het scoren, de vrolijke feestjes onder de douche met het hockeyteam en de voetbalmeiden waar ik er een van was. Het is een grote flash back ook al was ik spits. Scoren is fijn.

En nu hangen onze petjes naast elkaar en ligt de gitaar gestemd klaar. Klaar voor de wedstrijd. Finale.

Eerst maar even eten met elkaar. Fijne catering en gezelligheid met de familie Ooteman en geluidsmannen. En als toetje een prachtige taart waar ik een brok van in m’n keel krijg.

Ik hoop wel dat ik mijn emoties een beetje onder controle kan houden want ik ben nogal wiebelig. De uien doen ook hun werk.

Aan de voorbereiding heeft het niet gelegen. Aan de vloerbedekking ook niet. Aan het publiek al helemaal niet. We gaan op en spelen hetzelfde programma als in Heemstede maar het pakt totaal anders uit. Wonderlijk hoe dat werkt met de chemie van de zaal, de sfeer van het momento dado.

“ U heeft recht op 6 liedjes”, zijn toch gevleugelde woorden geworden. Ik ben er altijd blij mee als Joop dat zegt want er gaat nogal wat mis en dan blijven er wellicht 6 ‘hele’ liedjes over. Die wel lukken.

En zo spelen we de lenteserie met de nieuwe nummers als “ Het was lentezacht in de lentenacht”, “Geen vrouw windt mij meer op”, “Het is fijn in het bos en in de keuken” en “In de teringherrie van de discotheek’ voorop. Het verhaal van “Wat kunt u van ons verwachten met een pleidooi voor het plaatsen van het bordje ‘Onbetrouwbaar!’ bij banken, kerken, kinderdagverblijven, ziekenhuizen en de NS is een fijne conference geworden. Maar kan niet op tegen de spontaan ontstane verwarring die wij voelen bij het lied ‘Boekelo’. Het gaat volkomen de mist in dat lied maar dat pakt hilarisch uit. Ik heb dat nog nooit verkeerd gedaan en uitgerekend vandaag. Hoe is het mogelijk! Joop pakt het heel goed op en zo hadden we het nooit in kunnen studeren als we dat al zouden willen. Van de nood een deugd maken. Het wordt een hoogtepunt. Ik drijf uit m’n pak maar geen hond die het ziet of ruikt. En trouwens, zweet hoort erbij in de gymzaal.

Gelukkig is het pauze.

De tweede helft gaan we los. Dan komen de krakers aan bod in de politieke serie, de maatschappelijke serie, de sportserie, de meezingserie, de relieserie. Liederen als Jomanda, De Schemering, De Hordeloper, De Winkel, Het Margarinehoertje, De Manager, het Tuig zit hogerop en Voetbal is simpel zijn klassiekers. En dan komt er een klein stemmetje in mij dat zegt: dit is dus de laatste keer en dreigt er een snik. Maar het lukt.

Eindigen met 'je moet je moed niet laten zakken' en een hommage aan deze plek is zo fijn want het is puur goud in Westwoud.

‘Je denkt, wat is het pest koud

terwijl je door de mest sjouwt

Straks gaat ook nog de rest fout

O, was ik maar

Bij Kees en Annie!’

Als we in de kleedkamer zitten uit te puffen, zingen ze nog door in de zaal. Het is een waar feest. En het is mooi geweest.

De maestro heeft alles gegeven. De wedstrijd is gespeeld.

En dan de ontlading met een fijne afterparty in het oergezellige café. Ik ga aan de drank. Kees de schat komt meteen met bitterballen aan en een biertje. En al die lieverds die zijn gekomen om dit met ons mee te vieren, eervol en hoog bezoek van vakbroeders, dierbaar cryptogram vriend, familie, koorzangers, olifanten, hartelijke west friezen, de cadeautjes, de kaarten, over dosis kalmerende thee, de prachtige pioenen, de lieve woorden en de borrel met befaamde tacodip als dingetje erbij.

                                       Hier sta ik tussen de kersverse Olifant en zijn Slurf.

Cadeautafel.

Beter hadden wij het niet kunnen treffen. D@nk! Dit was de mooiste tijd van mijn leven. Een groot cadeau. Tien jaar met Joop op de loop. En ik laat m’n tranen even de vrije loop. Kees troost me: “Je bent wel met de beste liedjesmaker die er is op pad geweest.”

“Ja daarom juist.”

Het was geweldig. 

Als de DVD uitkomt kunnen we nog even fijn nagenieten.

Liefs!

Jessica van Noord.