30 mei 2013,

Antwerpen ligt op een steenwerp afstand eigenlijk

“Klinkt ver, Belgie.”
” Dat is het ook. In beleving, niet in afstand. Groningen is verder. Totaal andere sfeer, let maar op, stil publiek”, zegt Joop.

Gelukkig hebben we onze Belgische tomtom Sidonia die daar alras thuis is. Zij wijst ons op ne flitsbakken en leidt ons schoon door het drukke trafiek van het BelgischeVlaanderen, recht op de parking aan . Ik houd haar op schoot want het schijnt dat men hier geen verklikker op het raam mag hebben met gevaar voor torenhoge boetes. Jawel, we zullen onze opwacht maken in Antwerpen in Theater Zuidpool. Gastvrije mensen, de Belgen. Blij en vereerd met de komst van ‘levende legende’ Joop Visser , aka Jaap Fischer met “excuus, nog efkes wennen aan u”, Jessica. 

Maar allez, ik vergeef het ze dadelijk, gezien hun adoratie voor de grootmeester van de kleinkunst of liever gewoon kunst, want  klein dat klinkt zo lullig. En als duo is het hier nog echt pionieren en dan is het jammerlijk genoeg dat wij hier nu op ons eindje lopen. Joop kent men van een tiental jaren geleden en dat heeft alras zoveel indruk gemaakt dat men er nog van nasiddert.

Dat voel ik.

Antwerpen is schoon. Stad van duizelingwekkende diamanten, Vlaamse frituur en propvolle pralines. Kortom, vrouwen zijn er dol op. 

We bezichtigen de Onze Lieve Vrouwe Kathedraal en willen een kaarsje branden maar hij is net dicht.

 Verder is het opvallend rustig hier. Joop steekt nog even over door het rode voetgangerslicht en een vrouw begint te lachen en wijzen. Het schijnt dat je daar een boete van 160 euri voor krijgt als de stille het zien! Je zou er toch ene hartcrisis van krijgen.

“Zo, ik heb dus net 160 euro verdiend”, draait Joop de boel fijnzinnig om. 

“Ik zou het nog een paar keer proberen, als ik jou was, je loopt binnen.”

Die kasseien zijn wel onhandig met hakken. “Kunnen ze het hier niet gewoon asfalteren.”

Maar allez. Prachtig plein met imponerend stadhuis met bombastisch, nationalistisch vlaggenvertoon en koetsen met Belgische grote paarden en een wulpse fontein. Middeleeuwse patriciërshuizen met gouden ornamenten sieren het plein. 

Wij genieten op een bankje in de zon die toevallig schijnt. Belgen vallen op door hun prominente neuzen. Ik weet ook niet waarom maar als je er op gaat letten haal je er veel grote gokken uit model aardbei. We lopen terug naar het theater waar we zeer welkom zijn. 

De buitenkant ziet er niet uit. Een soort garagedeur met graffiti en een paar posters van grote toneelspelers als Jan Decleir en zijn dochter die hier hun thuisbasis hebben vormt de toegang. Eenmaal binnen stap je in een andere, magische wereld. Artistiek, alternatief, acteurs, authentiek. Oud en vervallen pand met behoud van sfeer. 

De kleedkamer met hoge plafonds en grote openslaande deuren grenst aan de voormalige tuin die theaterzaal is geworden. Oplopende tribune met dichtgepakte zetels en een verhoog (podium) met daar en bij een drietal deurproaterkes (micro’s) . Brede zaal, uitstekende geluidsman.

Wij gaan dra spelen voor geweldig publiek. Zo aandachtig als hier geluisterd wordt en geapplaudisseerd dat zijn we in Nederland wel haast verleerd. Eeeel bedachtzaam, intelligent, bescheiden en respectvol. We spelen ruim twee uur inclusief toemaatjes. Dat zijn geen tomaatjes maar toegiften. Ik houd me in met m’n Vlaamse accent want dat vinden ze volgens Joop niet plezant als ik dat doe maar ik heb daar zelf wel goesting aan. Ik word meteen geaccepteerd als volleerd Belg.
Joop heeft een enorme toeloop bij de cd verkoop. Veel bewondering en kreten als “Proficiat”. En ik drink lekker een Duveltje in het sfeervolle spijskot dat, hoe kan het anders, onder de grond is gelegen in een spannende grot. Kelders daar zijn ze ook wel goed in, in België. Fijne reacties van een opvallend jong publiek.

 “Amai! Wonderschoon u beiden weet het publiek wel eel lang te boeien hoor!” en nog iemand drukt mij de hand met een bewonderend: 100 karaat goud, proficiat!” En zij hebben veel verstand van diamant.

Zo sympathiek die Belgen. Jammer dat we nu pas ontdekt zijn.