R.I.P Sjors,  Wereldhond  leefde in Haarlem van  6-9- 2003 tot 25- 4-2017


 (schilderij door Art Margriet Fischer, zie facebook)

'God, zegen Sjors
Hij is nu dood
Zijn tong, verhemelte, was rood
Toen was het wit
Toen was hij dood
God, zegen Sjors

Hij was een hond
Zijn naam was Sjors
Maar in zijn hondenlichaam stak
Een beste ziel
Een verre tak
Een oud verbond
God, zegen Sjors."

(Vrij naar het gedicht van Jan Hanlo, Hond met bijnaam Knak, gezongen door Joop en mij op de cd Voormary)

Het is zover. Onze grote vriend is heengegaan. Euthanasie. Omdat dat kan. Met mensen is dat moeilijker. Ook al denk ik vaak, als ik bij de dementen op de gesloten afdeling vandaan kom: en nu allemaal. Ondraaglijk en uitzichtloos lijden moet je geloof ik en het zelf kunnen zeggen. Sjors niet. Daar zeggen wij: stop. Hij was op en kon alleen nog maar een beetje liggen op z'n rode kussen en waggelen naar de keuken voor een broodje smeerworst. Lopen ging haast niet meer, plassen ook niet en zo schuif je de grens steeds verder op tot het punt waarop je zegt: Nu is het echt op, ouwe gabber. We gaan de dierenarts bellen. Dat moeten wij mensen dan beslissen over een weerloos wezen dat in wezen pure liefde is. Van goud. Altijd lief, vrolijk en trouw. Dat snijdt door je ziel. Kon hij het maar even bevestigen dan met een kwispeltje van  het is goed, laat mij maar gaan. Dat kwispelen ging nog. De laatste dagen van die lieve hond ontstond er een onvoorwaardelijk saamhorigheidsgevoel met onze vier kinderen die met hem zijn opgegroeid. Dat is onbetaalbaar, warm en rijk. Gedeeld verdriet en geluk.

We hebben veel mooie herinneringen aan hem. Toen we 'm bijna 14 jaar geleden gingen halen bij de fokker, (al die kleine pups waren natuurlijk om op te vreten) was Sjorsie een beetje een 'domme' en daar viel ik voor. Niet te bijdehand. Gewoon lief.
Meike liet hem nog vallen daar bij de fokker en daar kon zij niks aan doen want zij laat altijd alles vallen :) ook de goudhamster en die had toen een dwarslaesie , maar Sjors heeft daar niks aan over gehouden. Ik dacht nog: Ja hoor, nu hebben we er een hond met ADHD bij, welkom bij de club! maar nee, hij was meteen helemaal top. Nooit een probleem gehad met hem. Naar andere honden was ie onbevangen en naïef. Hij liep vrolijk op de meest afschuwelijke pitbulls af en verdomd, dat werkte ontwapenend. Zelfs de gruwelijkste monsters kreeg hij niet agressief. Hij was te leuk. Ze noemden hem ook wel de parkhaas omdat hij zo mooi kon rennen met wapperende oren en schitterende schijnbewegingen. Het mooiste vond ie het dan als andere honden achter hem aan gingen rennen en dat hij die dan met scherpe wendingen af kon schudden. Blij makende taferelen.
Sjors was in alle seizoenen een hond om te zoenen.
Sneeuw at ie op.

Lentebollen ook.
En het kindje Jezus uit de kerststal. Hij had het niet zo op de kerstdagen.

Heel bijzonder aan Sjors was ook dat hij tegen vuurwerk kon. Hij gaf geen krimp van al die knallen. Liep gewoon rustig de 'Gaza strook van Haarlem Noord' in zonder blikken of blozen.
Hoogtepunten waren ook onze WK's en EK's met Sjors die altijd te porren was voor een feestje, zolang er maar worst was, zou het hem een worst wezen.
De ene keer was ie voor Engeland, hier met de Gijpvogel


De volgende ronde voor Italië

 
Maar het meest toch voor Oranje

 
En dat is logisch.
In het gezin nam Sjors ook de plaats van allemansvriend in. Bij tumult, boosheid, verdriet of stress was een meewarige blik met opgetrokken wenkbrauw van Sjors genoeg om dat teniet te doen. Hij was een super katalysator.  Een wijze hond met charisma.
Hier kreeg hij een nieuwe mand en je ziet de goedkeuring en tevredenheid.


Zelfs de katten gedroegen zich aardig in de buurt van Sjors. Harry was wel onder de indruk van Sjors ook al was hij te lui om muizen te vangen

Lotje was niet voor de poes!

Zo komt er een eind aan een dierbare periode met huisdieren. Leeg nest. Het erge van dieren is dat ze dood gaan. Net als kabouters.
Bij de begrafenis van een van de kabouters heeft Sjors nog gewaakt. Terwijl hij allesbehalve een waakhond was. Nee je kon heel makkelijk bij ons inbreken. Sjors deed altijd enthousiast als er iemand binnenkwam. Tegen iedereen.

Hij heeft onlangs nog de krant gehaald en bleef daar ook heel gewoon onder. Hij had geen kapsones terwijl hij daar toch alle reden voor had. In de Volkskrant staan is echt niet niks.
 Daar weet ik alles van.

Zijn twee grote hobby's waren met stip: eten en kuilen graven. Soms groef ie zo enthousiast een kuil in het park dat hij er zelf in verdween. Dan zag je alleen nog het puntje van zijn staart.
Alleen zijn laatste kuil heeft hij niet zelf gegraven.
Hij ligt mooi in de tuin in een vrolijke dekbedhoes en een vergeetmenietje.
 En vergeten zullen we hem nooit!!

Dag superhond. Bedankt dat je er was! Het was een feest met jou erbij.