Overal is wel wat . Deel 1. De houtvaart

Uit de serie:                          Overal is wel wat.    
                                                                                                                                             

“Kijk, overal is wel wat.”
“Dat is absoluut waar.”
“Ook als je denkt: daar gebeurt nooit wat, dan nóg is er altijd wat. “
“ Ik zeg altijd: Elk huisie heb z’n kruisie.”
“Ik heb alles meegemaakt. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het meegemaakt.”

De vrouw van 62 jaar , kort bont kapsel, vermoeide lijnen in het gezicht in een vlot balletachtig badpak met een schootje zit naast mij uit te puffen op een plastic kuip stoel in de Houtvaart. Het is de heetste dag ooit gemeten en ik móest naar het water. Zij ook. Zij is alleen en ik ook, om  ff af te koelen.

Het is stervensheet en stervensdruk. Elke vierkante meter is bezet zowel in het bad als aan de kant. Overal gillende kinderen met waterpistolen en stuiterende duikpartijen van de duikplank. Het is één gonzende, plonzende kluwen mensjes. De sfeer is die van enthousiasme en plezier. Plezier van het nutteloze spel. Tien keer in het bad springen en er weer uit klimmen. Balletjes overgooien, op drijvende matten klauteren en ervan afgegooid worden, stompen in je zij krijgen van uitslaande schoolslagbenen, jongetjes met stoer gedrag , meisjes met danspasjes en handstanden, ouders met help!- het- is-6 -weken- vakantie- gedrag en grootouders met  alle- geduld- van- de- wereld- gedrag. Kortom, stereotiep , niets nieuws onder de zon behalve dan dat die gouden ploert boven de 40 graden is gekomen vandaag. Een nieuw hitte-record. De schaduw is onze beste vriend. Het is een kwestie van smeren en keren. Thuis is het niet uit te houden.

“Zéker niet met die man van mij. Daarom zeg ik: ‘Blijf jij maar lekker thuis met je jicht, ik smeer ‘m.’ Hij moest zo nodig met vervroegd pensioen, zonder mij daar in te betrekken. Nou, ik kan je wel vertellen, het is dikke, vette crisis, bijna echtscheiding. Zit ik elke dag met die man op de bank. Vreselijk. Hij wil niks, hij doet niks, hij vindt niks. Ik ben helemaal mijn vrijheid kwijt.”

“ Niet te hebben toch? Zou niks voor mij wezen. Heeft ie nog jicht ook? ”

“ Ja, z’n voeten he daar zit het in. Opgehoopt urinezuur. Hartstikke pijnlijk maar hij wil geen pijnstillers. Nou dan zoek je het maar uit ook, zeg ik dan. Daar ben ik hard in. En ja, we zouden naar Duitsland met de caravan maar dat ging dus ook mooi niet door met die hitte en die jicht en nu ik die files zie op het journaal ben ik blij dat we thuisgebleven zijn. “

“ De thuisblijvers hebben weer eens gelijk gekregen. Schiphol is ook al zo’n puinhoop. Je zal d’r staan met je koffers en je hele gezin voor de vakantie en maar wachten. Vreselijk! En dan die hitte, kun je beter hier zitten toch? Wil je een stukje watermeloen?”

“ Ha lekker, dank je. Er zorgt nooit eens iemand voor mij eigenlijk. 
Maar goed ik werk ook nog 24 uur in de week, in de zorg dus dan heb je wel vakantie nodig. Zwaar hoor de zorg. Emotioneel ook. Kind wat daar allemaal gebeurt. Zo zielig die mensen. Sommigen zijn zo eenzaam daar kijkt geen hond meer naar om. Was er laatst een vrouw overleden, komt die dochter die nog nooit bij d’r moeder geweest is de bankpasjes leegplunderen en de spullen op marktplaats zetten. Zeg ik tegen dat wijfie: ‘ Laat je nog wat geld over voor de begrafenis?’  Zegt ze: ‘ Ze kan wel in een kartonnen doos hoor, meer is ze toch niet waard.” Dat zei ze. Geloof je toch niet? De klompen vallen je af en toe uit met wat ik daar mee maak. Maar toch heb ik door schade en schande geleerd: Oordeel niet want je wéét het niet he. Overal is wel wat schat, wat ik je brom. En ik ben blij dat ik dat kan doen voor die mensjes. Ik zal je zeggen, toen die vent van mij met z’n vervroegde pensioen aan kwam zetten ben ik als de sodemieter naar school gegaan. Veertig jaar geen schoolbank gezien en leren kan ik niet maar ik dacht: Ik moet het halen, niveau 2 zorg. En het is gelukt. Mijn dochter heeft mij geholpen met de computer en verslagen maken want dat zag ik echt niet zitten maar nu ben ik zo blij dat ik werk heb. Ik ga nooit met pensioen. Je moet toch wat doen. Ik snap die vent van mij niet dat ie maar niks zit te doen.

Ja en mijn dochter daar ga ik ook elke week heen. Elke woensdag naar Zeist, daar woont ze, takke end en met de files is het ellende. Maar goed ik moet haar toch helpen. Ze heeft vier kleine kinderen en weegt nog maar 40 kilo. Ze is helemaal op.

Ze had er twee, dat was al meer dan genoeg, maar toen kwam er nog onverwacht een tweeling bij! Had ze er vier. En geen werk meer want dat gaat niet samen. Ze is holistisch therapeut met allemaal moeilijk gedoe en die kinderen mogen nooit eens een lekker happie want dan zit er iets in wat ze niet mogen en ik durf niks meer spontaan mee te brengen. Laatst had ik zelf gebakken cake, ik bak graag, maar dan moet ik eerst een heel protocol sturen of ze het wel mogen. Nou, ik nam het mee en ze hadden het in een mum op. Maar goed ze heeft het moeilijk met die drukke koters. Het zoontje heeft iets met tics en concentratiestoornissen. Je wordt er gek van. En financieel hebben ze ook helemaal niks want zij moest zo nodig 4 kinderen. Maar d’r man is wel zo verstandig dat ie niet van d’r afgaat s want dan moet ie alleen maar alimentatie betalen en gaat ie alsnog failliet. Haha!

Ja mijn zoon die is dus wel pas gescheiden. Dat is erg hoor, je zoon zo kapot zien gaan. Ze hadden een kindje gekregen dat veels te vroeg werd geboren met 28 weken, net levensvatbaar maar toen kreeg de baby een hersenbloeding en nou doet er van alles het niet. Zijn armpje wil niet en zijn hele ontwikkeling gaat traag. Je hebt gewoon levenslang als ouder! Wat moet je? Zielig hoor. Nou en zij trok het niet en hij is weggegaan en nu heeft hij het gedaan natuurlijk. Slaat helemaal nergens op want waar twee kijven daar hebben twee schuld zeg ik altijd. En overal is wel wat. Het is geven en nemen, plussen en minnen en je moet er zelf wat van maken.

Kijk toen die vent van mij met vervroegd pensioen thuiskwam gingen bij mij dus alle bellen rinkelen. Eerst kwam ik in een psychose terecht, gun je ook niemand. Na 6 maanden in de kliniek moest ik weer zelf gaan leven en heb ik via die huisarts van mij een assertiviteitscursus gedaan. Toen wist ik inene: Godverdomme, je bent alleen gekomen en je gaat ook alleen je kist in en daar tussen in moet je het zelf opknappen. Mijn man zegt dat ik niet meer aardig ben tegen hem maar ik ben veels te goed geweest al die jaren. Kijk en nu denk ik, stik er maar in met je jicht, ik ga naar de Houtvaart.