Uit de serie : Overal is wel wat, deel 2 : Opruimwoede

Soms moet je gewoon uit de kast komen.

Ook al blijf je liever dromen van maatje 38 en hangt die kast dus vol met de mooiste baljurken en strak getailleerde jasjes waar ik niet meer in pas. Nu denk ik: Vaarwel adieu, dit gaat ‘m écht niet meer worden ook niet met een spotschoolabonnenment en een streng dieet. “Vergeet het maar. Je bent best een leuke oma, dik in de overgang met een verlaagde vetverbranding en opgehoopt vocht in enkels, oedeembenen heet dat ( mijn oma had het ook)  de ouderdom, dan vraag je er ook om, dan is er geen weg meer terug naar dat strakke lijf, je hebt je beste tijd gehad schat en je hebt best leuke ogen,” spreek ik mijzelf bemoedigend toe als ik die glanzende, zijden japonnen in een Aldi tas prop. Het ruimt lekker op. Ik breng ze naar de Stijlloods, een tweedehandswinkel waar ik zelf regelmatig iets aparts scoor.

Het huis is leeg, het nest is leeg nu het hoofd nog. Dan kan er weer nieuwe ruimte komen, zeggen ze.

Volgens de opruimgoeroe Marie Kondo met haar boek Spark Joy is het heerlijk bevrijdend als je dingen wegsmijt waar je niet meer naar omkijkt. Het ont spullen doet je gewoon smullen naar méér , méér, méér wegdoen. Minder, minder, minder hebben en vasthouden. Laat los. Soms wil ik serieus in een Tiny house. Je hoeft niet meer naar tuincentra en meubelboulevards om die leegte op te vullen. Wat heb je helemaal nodig in het leven? Een paar oordoppen, een oogmasker, een oplader en een schone onderbroek. Weg met al die spullen uit een ver verleden, richt je op het heden. En leef de toekomst, wat je toekomt . Vooruit! Hup, gooi weg. Wat moet je in godsnaam nog met die boekenkast vol waar je al sinds de verhuizing (jaar 2000) niet naar hebt omgekeken? Wat staat daar nou bijvoorbeeld helemaal in.. 

-         De Doe het zelf tuin ( mislukt)

-         Houten speelgoed  ( te duur)

-         Beweegbare wandplaten (nooit gemaakt)

-         Het groene babyboek ( ze waren roze)

-         Bijna dood ervaringen ( waarom in Godsnaam?)

-         Fantastische tuinen (helemaal niet gelukt)

-         Hardlopen ( das war einmahl)

-         WK voetbal ( boeken geschreven door mijn pa, kan ik natuurlijk niet weggooien)

-         De seizoentafel ( deed ik dan weer wel aan in mijn antroposofische jaren, mijn favoriet was de Paashaas)

-         De wording van Europa ( heb ik nooit begrepen en is voor mij een onvoorstelbaar iets )

-         Hamsters, huisvesting en verzorging ( mijn favoriete boek! )

-         Feng shui in het dagelijks leven ( stom gedoe, van alles twee voor je raam)

-         Alles over dromen ( durf ik niet te lezen)

-         De Olympische Spelen, verbroedering of verloedering ( mijn eigen eindscriptie op de A.L.O met tekening van Dik Bruynesteyn, met de kennis van nu helemaal niet zo slecht)

-         De wortelkinderen ( te braaf voor woorden maar wel lief, bewaar ik voor kleine Liv)

-         Sociaal onhandig (wanhoop)

-         Bachremedies voor kinderen (wanhoop)

-         Dyslectische kinderen (wanhoop)

-         Nieuwe tijds kinderen ( wanhoop)

-         Voedselallergie en intolerantie  ( wanhoop)

-         Praktisch luisteren ( grote wanhoop)

Dan staan er nog een paar echte schrijvers tussen die ik nog wel eens wil herlezen en vooral de dichtbundels. Als je gedichten leest ben je meteen in een andere wereld en kun je wegdromen en fantaseren en heb je dus al helemaal niets meer nodig. De geest raakt vervuld van iets wezenlijks.  Zo blijf ik steken bij de titel: ‘Geef mij nu eindelijk wat ik altijd al had’ van Herman de Coninck en vraag mij af of het tóch nog zal lukken om maatje 38 terug te krijgen. 

Waar kan een mens zich al niet druk om maken en zo’n gedicht maakt het leven waarachtig licht. 

                                                 

                                                                        ‘O, ik weet het niet,

                                               maar besta, wees mooi.

                                                 Zeg: kijk, een vogel

                                                en leer me de vogel zien.

                                                Zeg: het leven is een brood

                                                   om in te bijten en de

                                                    appels zien rood

                                                   van plezier, en nog, en

                                                         nog, zeg iets.

                                                  Leer me huilen, en als ik

                                                               huil

                                                  leer me zeggen: het is niets.’

   ( Herman de Coninck)