Onvergetelijk .                                                                                                
Verhuizen in tijden van C.

Normaal gesproken maak je in je leven een paar momenten mee die onvergetelijk zijn.
Neem je eerste losse tand, dat doelpunt van Messi, het ophalen van puppy Sjors, je bevalling in de gang, je opgebaarde liefste opa met een keu in zijn kist, een spraakmakend optreden bij HG*tTalent, of een verhuizing. Allemaal categorie: High Impact.
 Na 20 jaar het lieve huis verlaten, weg uit Haarlem, naar het dorp van mijn broertje. Lisserbroek. Dat is op zich al heel wat zonder de sneeky sluimerende dreiging van dood en verderf door een vreselijk virus, Corona. Betekent dat krans van licht ?

We noemen haar C.

Net als Kanker ook wel K. wordt genoemd,  omdat het te erg is. "Weet je wel( stem wordt gedempt) "Oma heeft K."
We horen hele enge verhalen uit China en Italië. Onvoorstelbaar! Er komen koppen in de krant. Meningen. Contra-meningen. Die mensen lopen met kapjes voor hun mond onder paniekerige ogen. Wat is er aan de hand? Overdrijven ze niet een beetje?


14 maart 2020.
Het begint dichterbij te komen dat creep virus.
Mijn kapster belt af.
Daar begint de doffe ellende.
Je hebt hoofd- en bijzaken.
Hoe moet dat nu met het model en die doffe uitgroei.
Oei.

Joop en ik zouden gaan optreden in Westwoud en zowel Annie en Roel van de Schalm als wij hadden er reuze naar uitgekeken. Het zou een al lang verwacht strak uitverkocht optreden worden met Levi Weemoedt de sympathieke dichter uit Assen. Hij heeft altijd wel een scherpe neus voor pech en ongeluk.

Maar toen kwam er een bericht van de overheid:

"Groepen van meer dan 100 personen mogen niet meer bij elkaar komen."

Nog nooit in 17 jaar een optreden afgezegd. Dit is de eerste keer. Hoef ik ook niet meer naar de kapper. Laat maar lekker uitgroeien. Puur natuur en lekker niet duur. Elk nadeel heb ze voordeel.
Dit is een soort autoloze zondag en dat is best leuk, als kind. Lekker rolschaatsen op de A9. Weet je nog?
Wij volwassenen moeten dit serieus nemen en gewoon luisteren naar de baas van het land.

Meneer Rutte.

Ik heb het eerlijk gezegd nooit zo op meneer Rutte, ( zie het lied: Wie gelooft, wie gelooft wat Rutte belooft, die is niet goed bij zijn hoofd) maar nu denk ik: Sorry,  meneer Rutte, ik heb oprecht respect voor u.

En geef die mensen in de zorg dan ook het salaris van de top van de samenleving, want dat zijn ze ! Van levensbelang. Leuk een applausje op een woensdagavond maar doe iets. En is dit niet het moment van het basisinkomen? Al die mensen die nu in de problemen komen, help gewoon.
Verder vind ik hem dus
best wel sterk zoals hij daar de leiding neemt. Ik ben zelfs een beetje verrast.
En je zou maar de baas zijn van het land en zulke beslissingen moeten nemen. Zoals een goeie leraar voor de klas zijn leerlingen vriendelijk maar vooral duidelijk toespreekt: " Jongens en meisjes, het is erg naar maar zo gaan we het doen met z'n allen. Dan kunnen we dit samen intelligent oplossen."

Geen optredens. Dat betekent dan in mijn geval dat ik geen werk meer heb. Cultuur is ook een sector die meteen keihard onderuit gaat. Grappig hoe er toch weer heel veel nieuwe ideeën, muziek en creativiteit ontstaat in deze bange tijd. Hier in Lisserbroek plakken kinderen de ramen vol met bloemen. Mensen zijn lief voor elkaar, attent. Een dorp, net wat u zegt.

Joop heeft een lied gemaakt. Het is een hartenkreet. We nemen het acuut op mijn telefoontje. Moeten wel een beetje te dicht bij elkaar zitten voor beeld en geluid. We doen het kort maar krachtig en stuiven dan weer uit elkaar.   Hij blijft 'optimistisch'. Laat men dit maar viraal verspreiden.

"Corona, wie wil er nou met jou naar bed/
 Corona, hoeveel heb jij er al besmet/ 
Jouw komst ondermijnde de zekerheden van ons bestaan/
De zieksten en zwaksten / 
Gingen er onverbiddelijk aan/
Corona, hoe onbarmhartig kun je zijn?/
Corona, jij bracht alleen verdriet en pijn/
Ik prijs de dag/ dat jij voorgoed verdreven bent/
Corona, ik snak naar jouw end!' 

( te vinden op YouTube/ facebook)

Ondertussen hebben wij  nog een week om te verhuizen en dan gaat het om futiele dingen als , een vloer leggen, een kast timmeren, lampen aansluiten en de verhuiswagen regelen. Lekker belangrijk, maar toch, je moet het wel ff doen allemaal.  Alles komt in een stroomversnelling, de Coronastroom. Angstaanjagende beelden uit Italië, het journaal, de krant, alles gaat dicht. Rutte spreekt ons weer toe. "Mensen, we moeten afstand houden van elkaar!!' , de scholen gaan dicht, de horeca , de kerken, de kroegen, de musea, de kapsalon, de pedicure, de schouwburgen , de sportschool en eigenlijk alles wat buitenshuis leuk is. Kinderen mogen nog wel buiten spelen maar de ouders moeten goed opletten dat ze niet te dicht bij elkaar komen. Hoe moet dat!
Handen wassen honderd keer per dag.
Ik probeer de horrorbeelden te negeren. Anders kan ik niet slapen. En wie heeft daar wat aan.

De vloer wordt gelegd, de verhuiswagen komt met twee zoons , zij aan zij,  die zijn onafscheidelijk. Ook ik krijg een warme knuffel. Daar doet geen Corona iets aan. Dan verdwijnt je huis in een auto, zorgvuldig gestapeld, de bank, de kasten , de lampen, de boeken, de schilderijen. Waarom heeft een mens zoveel spullen. Ondanks de narigheid zijn we blij met dit op het nippertje geslaagde verhuisfeit.

21 Maart, de lente is begonnen, de zon schijnt. Wat zullen we klagen.
Onze zoons staan paraat, wat een rijkdom.
Corona doet even niet mee. De huizen hebben namen.

Er liggen ook bootjes

Het nieuwe huis wordt binnen een mum van tijd thuis. We wanen ons in een vakantiesfeer maar wat is er ook alweer. Zo'n vaag onbestemd gevoel in de maag bij het ontwaken.

OJA, CORONA.

Bij vlagen dringt de werkelijkheid tot mij door. Het is bizar. We nodigen voorlopig maar even niemand uit . Zelfs onze ouders 'mogen' niet komen. Dat doet zeer maar we raken steeds meer doordrongen van de risico's.  Voor zover we daar invloed op hebben houden we ons kringetje 'klein'. Weinig contacten. Zodat je hopelijk niks oploopt en vooral niks door kan geven. Zo is het nu even. We moeten dit samen doen!  Hoewel, hoelang??
We horen Rutte aan.

De cijfers liegen er niet om. De mensen in de zorg strijden voor al die levens en raken uitgeput. De frontstrijders zijn zo dapper! Mijn sociale schoondochters, alle drie in de zieken/zwakken/kinderenzorg. Straks raken ze besmet! Is dit echt? Kan mijn kleindochter niet eens knuffelen.
Dat is nog het ergste. Een kind van 2 snapt het gelukkig nog niet denk ik dan.
Een surrealistische nachtmerrie.

Ondertussen moeten er wel boodschappen gedaan. De supermarkt is een soort sciénce fiction serie. Ik krijg een Deja-Vu . Dr Spock. Star Trek. Mensen met handschoentjes aan en monddoekjes, gedesinfecteerde karretjes, beschermde kassières. The Handmade Tailes. De afgewende blik, de angst overheerst.
Alles draait om het scherm.  Het scherm is nu de nieuwe werkplek, de nieuwe Zumba les, de nieuwe supermarkt, de nieuwe internet gezelligheid, de nieuwe creativiteit. Zoom, zoom, zoom, weg privacy.  Nu moeten er geen virussen komen in de computer want dan zijn we helemaal reddeloos verloren. Arme mensheid , terwijl de meeste mensen deugen toch?

Het belangrijkste is dat we het óók (tralalala, we willen geen corona) tussen de oren een beetje gezellig houden. Daarom wandelen we op onmogelijke tijden door de polder, zonder een kip op de weg. De natuur barst uit haar voegen. 'Een nieuwe lente, een prima begin, voor een nieuwe vriend of een nieuwe vriendin" zing ik dan. Lammetjes, kleine eendjes, fris lentegroen en de prachtige bollenvelden , onze nieuwe achtertuin, de Ringvaart onze nieuwe voortuin.

 

bootje voor de deur Bona Spes (goede hoop)

Genieten is een laatje dat je opentrekt.
Nu gaan we even niet nadenken.
Niet tobben.
Geen telefoon. Geen journaal.
Kijk naar de natuur, proef de lente, de frisse lucht, de eerste warme zonnestralen, de geurende hyacinten, de knalrode tulpenvelden en het water.
"Waarom zou je zitten zeuren als de bloemen staan te geuren en de bollen uit hun kleuren staan te barsten"

ons huis met de veranda 

We krijgen bloemen van de buren en kaartjes en aardappelen van Boer Buitenhuis. Zo'n warm welkom. Ik loop door de buurt . Zie de bootjes en de huizen. De boomgaard waar een geadopteerde appelboom op ons wacht.

Weer een week later zijn alle protocollen aangescherpt en verlengd tot eind april.
1 april 2020. Geen grappen.

Nee, op 1 april is de overdracht van ons oude huis aan de nieuwe bewoners. Je zou zeggen een belangrijk en feestelijk moment maar ook nu is C. evident.
Een fris jong stel met twee kleine meisjes gaan van de Duinoord hun droomhuis van maken. Ze moeten maanden verbouwen. Vol goede zin. De tuin is mij dierbaar, daar ligt Sjors. Het enige moeilijke punt om dit huis te verlaten is onze lieve hond. Hij is wel vergaan denk ik maar hij is hier nog. Fijne zonnige tuin. Daar zullen ze hoop ik heel veel plezier van hebben, zeker in deze tijd. Maak maar een trampoline.
We kunnen elkaar niet hartelijk de hand drukken en ook zelfs geen deurkruk.  Bij de notaris zitten we alle vier in een hoek met een eigen pen voor een snelle handtekening. Ik hoef die hele gortdroge acte niet te horen, we moeten er zo snel mogelijk uit.
De notaris is geen saaie notarisman en lacht ook om de kinderen die op moeders schoot hangen en hier helemaal geen zin in hebben. Maar ze moesten mee want er was geen oppas. 'Herkenbaar',  zegt ie. Via de achterdeur verlaten we om beurten het pand, geven geen hand.
"Veel geluk in jullie nieuwe huis en gezondheid!

Een onvergetelijk moment.