‘Ík neem!’. Hij was vier jaar en mini-pupil bij DSS. Dat staat voor 'Door Samenspel Sterk'. Jorrit Brandsma met zijn spierwitte koppie haar en kleinste maatpak voetbaltenue, rood-groen met witte broek was meteen al een leider. De broek hing op z’n knietjes en z’n voetbalschoenen hield ie aan in bed. Zijn scheenbeschermers ook. Daar was een voetballertje geboren. Waar de bal was, was hij. Op straat, op het schoolplein, op de voetbalclub. Niets leukers dan pupillenvoetbal. Allemaal  kleuters achter de bal aan als éen kluwen jongetjes, schreeuwende ouders aan de kant die er op zaterdag om 7.00 uur uit moesten, maar er was er dan toch steeds éentje met het hoogste woord die alle ballen nam met zijn linker-pootje: Jorrit Brandsma, de nieuwe Coen Moulijn. En dat is nog steeds zo. Afgelopen zondag stond ik daar in de straffe Noordenwind naar mijn volwassen kind te kijken. Het eerste speelde uit tegen RCH, een geduchte tegenstander. En ze stonden met 2-0 achter toen ik kwam maar wonnen met 4-2 ! Jorrit was de ster van het veld. Zonder dollen. De spelverdeler met inzicht, goed meeverdedigen, passes op maat en een prachtige vrije trap die er in ging. Technisch allemaal goed in orde. Wat was ik trots. Vooral omdat hij niet alleen de motor was van het team maar ook zo positief de rust en tegelijkertijd een drive van jewelste in zich had. Ik zag het aan zijn ogen, die wilden gewoon gaan! En zonder éen onvertogen woord. Op goede voet met de scheids. Geen woorden maar daden. Geweldig. En dan een mooi stuk in de krant met citaat: "Middenvelder Jorrit Brandsma: "We hopen dat we goed kunnen voetballen, maar de basis is strijd." En  " Middenvelder Brandsma vond het een verdiende zege. "Het stond goed bij ons en ook na de 2-0 lieten we niet ons koppie hangen. Dat is ook een kwaliteit." Kijk, dan weet je waar het om draait in de sport.



 Ik dacht terug aan de jaren waar hij zo 'onhandelbaar' was als de pest, driftig en brutaal, schelden vreselijk en luisteren naar de coach? Ho maar! ADHD noemen ze dat, of een of andere leuke variant, geen concentratie en alle dagen heel druk. Stuiterbal. Ik heb daar regelmatig met kromme tenen bijgestaan, zo ging hij uit zijn plaat. Dan werd ie weer geschorst en was er helemaal geen land meer mee te bezeilen. Dat de club hem binnen boord heeft gehouden mag dan ook een wonder heten. Maar ze hadden een zwak voor het jochie. Ze zagen wat hij in huis had . Ze hebben hem altijd gesteund en daar ben ik DSS heel dankbaar voor want het was wel zijn tweede huis, een soort familie, de voetbalclub, de lieve mensen achter de bar, de trainers, vaders en coaches. Hij had talent maar was lastig te sturen en moet je hem nu zien, éen en al toewijding en sportiviteit. Hij heeft zich zo goed ontwikkeld. Op een speciaal-onderwijs-school beland en toch zijn Cios-diploma  gehaald. Je moet ook maar net de goeie juf tegenkomen . En nu het lichtend voorbeeld als begeleider en coach voor kinderen met ouders die moeten werken. Een hoop luizen verder. Kortom, alles komt goed! Jezus, wat is dat fijn. Ik kan wel janken van dankbaarheid. Lang leve de teamsport. Door Samenspel Sterk.