Vrije School

Ziezo, de kinderen zitten op school. Pfff. Ik was al om 6.00 uur op. Tijd voor de krant. Het ochtendritueel met allemaal aankleden, eten, tandenpoetsen, broodtrommels vullen, pakjes drinken erbij, euritmie schoentjes niet vergeten en natuurlijk moet er een bal mee voor onderweg, is weer met de nodige weerstand verlopen. Er gaat logistiek altijd wel iets mis. Ze zitten op de Vrije School en we gaan daar zingend en huppelend naartoe met een dubbele kinderwagen waar een baby inligt en een peuter inzit en twee kleuters ernaast . Dat is nog relatief goed te doen. Behalve dan als we vlak voor vertrek in de winter een totale verschoning moeten plegen omdat er weer een in zijn luier heeft gepoept en meestal is dat Wisse. Dan moet dat skipak uit en stilliggen doet ie niet. Dat is een soort worsteling. Er gaan heel wat luiers op een dag doorheen. Katoenen, want ik ben milieubewust. We wonen ook in een milieu woning met een grasdak en geen centrale verwarming en kalkzandstenen muren met dure milieuvriendelijke verf op de houten kozijnen die na een jaar al helemaal vervaagd is. We hebben geen afwasmachine, geen droger, geen auto en één kachel. De luiers zijn overigens wel met ophaalservice. Als we dan het schooltje op tijd hebben bereikt moeten de kleutertjes eerst netjes de juf een hand geven en braaf in de kring op hun stoeltje gaan zitten totdat iedereen er is. De ouders moeten dan achter het stoeltje van hun kind hurken voor het afscheidsritueel en dan doen we met z’n allen de ‘ochtendspreuk’. Dat is best lastig voor mij want ik heb twee kinderen in die klas en de baby Jorrit begint dan bijvoorbeeld te huilen voor een voeding en kleine Wisse klimt alweer naar boven richting  het poppenhuis waar hij dan de boel gaat verbouwen. Later is hij ook verhuizer geworden. Maar dat is wel een ramp, want juf Gabi in haar lange wollen rok en zelfgesponnen  geitenharentrui , rode appelwangen en zweet op haar bovenlip , heeft alles perfect geordend, elke kabouter op z’n eigen plekje , alles even schattig, warm, donker, omhullend en lief. Juf Gabi kijkt dan heel boos naar mij en ik word heel rood. Het zweet breekt mij uit. “Er mag nog niet gespeeld worden”, zegt ze streng. Tot overmaat van ramp heb ik dan mijn sleutels in de gauwigheid op de seizoen tafel gelegd en dat is werkelijk een overtreding waar zo’n beetje de doodstraf op staat. “ Van wie zijn deze sleutels naast Koning Winter!??” ‘Van mijn moeder!’ roept Jelle vrolijk. Dat is dus een vorm van heiligschennis. Rudolf Steiner kijkt dan ook heel ernstig naar beneden uit zijn antroposofische lijst. Ik krijg de neiging om er een rendier van te maken maar dat vertel ik maar niet. Dat het andere ouders wel lukt om hier een soort zen, fluisterend rustmoment van te maken frustreert mij nog meer dan de 5 dikke dagelijkse poepbroeken van Wisse. Ik voel de afkeurende blikken. “Die jongens zijn wel heel erg druk.” En ja, dat is ook zo. Maar ik denk dat ze daarom dus juist goed zitten op de Vrije School met het vrije, spelende kind in de hoofdrol. Daar mogen ze lekker hutten bouwen en zagen en timmeren en verkleden en brood bakken en toneelstukjes doen en zingen en springen en klimmen en zichzelf zijn toch? Hier zijn toch lieve juffen met engelengeduld?  Ik ga er helemaal in op. Ik word er ook heel zenuwachtig van, want je doet het nooit goed. Het is toch een soort dogmatische leer en de sfeer is serieus, met zonder gevoel voor humor. Je zou het sektarisch kunnen noemen.  Als de juf op huisbezoek komt, schuif ik gauw de barbies en de baby Born pop onder de bank en zet de kamer vol met het verantwoorde loei dure houten treinbaantje, bak ik zelf zuurdesembrood, zorg dat de seizoen tafel bij is met verse bloemen en hang een gekleurde lap over de tv. De grote rubberen Tyrannosaurus Rex die op batterijen een diep grommend geluid maakt en een cadeau is van Ome Piet, die altijd grote plastic cadeaus aan de kinderen geeft om mij te pesten, heb ik zojuist in de grijze container geflikkerd. Weg ermee. Ik dacht: dat kan écht niet als de juf langskomt. Alles ziet er perfect uit, bloemetjes, geurende oven, schoon huis, was opgeruimd, verse muntthee, suikervrije koekjes. En daar komt ze het tuinpad op met haar lange rok, de muts, over de oren. Ze gaat zwijgend zitten. Hemeltje. Natuurlijk val ik gigantisch door de mand want de jongens gaan uitgerekend nu juist heel lang zeuren om snoep, dat ze nooit krijgen en “We mogen toch altijd tv kijken waarom nu niet.” Ik blijf  zogenaamd kalm en zeg rustig en met overwicht: “Omdat de juf er nu is en die wil even met mij praten en thee drinken.” Maar daar trappen ze niet in en het gaat door met : “ Wat gaan we eten?” Ik weet het nog niet, maar zeg vastbesloten: “ Macaroni.” ‘He mam, niet wéer macaroni. Dat hebben we gisteren ook al gegeten.” Hebben we een toetje?’ “ Als je je bord leegeet krijg je een toetje. Nou, ga nu maar even buiten spelen, ik roep jullie zo.” En Juf Gabi kijkt zorgelijk en gaat vertellen dat Jelle, de oudste zoon niet mee wil doen met de kabouter breien en dat dat juist zo goed is om zijn eigen grenzen te voelen. Ik knik bedeesd. “Ja, want met die breinaalden tegen zijn lijfje aan, voelt ie dat en moet hij zich beheersen met kleine bewegingen en komt hij bij zichzelf. Maar Jelle gebruikt de breinaalden om mee te vechten .” Ojee, ja hij haat dat breien. Hij vindt het voor meisjes.” Ik ratel wat onsamenhangend door.” Ik had ook net een Robin Hood pak voor hem gemaakt.  Eigenlijk wil hij het liefst als Kapitein Haak voor Carnaval op school, maar dat mag niet he, het moet een figuur zijn uit een legende en geen Disney. En Peter Pan is zijn lievelingsfilm. Nou toen hebben we maar Robin Hood gedaan.”  Ik maak trouwens allerlei kleren zelf voor de kinderen op de naaimachine en timmer een heel poppenhuis voor Meike, met meubeltjes en een parket vloer van ijslolly stokjes. Kijk daar staat ie, mooi he!” Ik deed erg mijn best en het huisbezoek leek wel een soort test . Dus ik wilde goed overkomen bij de juf. “En we lezen ook voor hoor. Elke avond voor het slapen gaan, de sprookjes van Grim, of de versjes van Annie M.G of Pipi Langkous en Woeste Willem, dat vind Jelle heel leuk. “Voorlezen is prima, maar Woeste Willem is  dus een piraat en dat is toch geen goed voorbeeld voor Jelle en Pipi Langkous is natuurlijk een stout meisje dat niet luistert en dat is nou net wat er aan ontbreekt bij Jelle. Er moet iets gebeuren. Ik stel voor dat hij op schilder therapie gaat, de nat in nat techniek. Dat hij zich gaat verbinden met vloeiende kleuren om zijn gevoel te laten stromen en dat in combinatie met Euritmie voor het aarde element. Dan leert hij ook het alfabet uit te beelden en het wezenlijke zijn in verbinding met het heelal. Dat zou goed zijn voor hem.” Buiten hoor ik een hoop gegil. Het is Matthijs, het buurjongetje. In de zandbak. Jelle slaat met een schep op zijn kop. ‘Jelle, laat dat!’ schreeuw ik. “Hij heeft mijn kasteel stukgemaakt!! ‘ Ondertussen ruik ik een mengeling van poep en een brandlucht. Shit! Helemaal het brood vergeten uit de oven te halen. Ik doe dat ook nooit, brood bakken. Meike jengelt om haar Baby Born pop en de twee kleintjes, die ik in bed had gelegd voor het middagtukje hebben  hun poepluier uitgedaan en de inhoud aan het behang gesmeerd.  Ze liggen te schateren in hun bedjes. Juf Gabi gaat en laat een briefje achter met het nummer van de Euritmie juf en schildertherapeut. Ik zwaai haar uit met de kinderen en uit de grijze bak komt een dreigend geluid. Whhhhaahhhh!