22 December 2012


GASSEN NAAR ASSEN


Nog een eindejaars salvo voor en na de Kkkkk-dagen is behoorlijk intensief. Vandaag naar Assen, volgende week nog naar Nijmegen.
Ver weg ook. En kijk wat zie ik nou… ‘dat ik langs de eindeloze wegen .. terwijl het stroomde van de regen .. jou in het donker..tegen…”(uit: Sylvia)

“Daar zitten ski’s in.”
“Goed merk.”
We gaan naar het hoge Noorden..daar zijn de mensen van weinig woorden. Ze slikken ook vaak de n in. Fijn om in deze dagen vol behagen die liedjes te zingen die je in de lente weer niet zingt. Dat is nou het mooie van ons repertoire: genoeg voorraad op maat voor elk moment van het jaar.
Op naar Assen, de Nieuwe Kolk. Dat is geen kleintje meer zoals wij gewend zijn. Het kleintje Kolk vond ik wel een wolk van een zaal vooral voor ons verhaal maar nu is het meteen een mega ‘all-inclusive’ theater annex zalen complex, bioscoop, parkeergarage en bibliotheek ineen. Alleen Ikea ontbreekt nog. Wij worden inpandig gastvrij onthaald door de mensen van de techniek en de charmante gastvrouw die precies het goede doet op het goede moment.

Prima krachten. Heerlijk is dat.
Verder is het een doolhof van een theater met een wanstaltige smaak. Je waant je in een terminaal ziekenhuis.

De lange gangen zijn steriel groen met wit..dat geeft het gevoel van op weg naar de operatie kamer op een trieste brancard op piepende wieltjes en totaal lamgeslagen aan de goden overgeleverd zijn.
Echt zo’n beeld van je laatste gang..

Ik word zeer baldadig. Heeeeel kinderachtig maar ik kon het niet laten…Durf het bijna niet te vertellen maarja, dat is nu eenmaal gebeurd en ik kleur er nu weer van.. Puberaal als we waren toen we door die doods gangen liepen om te gaan soundchecken kwamen we langs de Keuken en toen heb ik die K veranderd in een N.
En gelachen dat we hebben.. Gegierd! Ik piste zowat in mijn broek, zo’n goeie grap hadden we nog nooit gemaakt. Nouja. Toen we terug liepen was het bordje weg. Ik schaamde me wel een beetje want die mensen waren heel aardig. (Wil ik dan toch even.. ehh..sorry voor zeggen..bij deze.)
Eten in de artiestenfoyer met sympathieke geluidsmannen. Het is een en al design wat de klok slaat..en dan van het tenenkrommende soort. Wie bedenkt dat toch? Alles zo somber, grijs en zwart..mooie portretten van artiesten alsof ze het lachen vergaan zijn... dat is toch Bert Visscher , niet te verwarren met Joop Visser niet..? in donkere grijstinten, stoelen die niet zitten en lampen die geen licht geven, lepels die niet scheppen en borden die niet diep zijn. Design, zucht Visser..
De kleedkamer heeft een code die ik wel kan onthouden, 12341234.

Dat is handig als je een gitaar in je handen hebt. Mag het een beetje praktisch zijn in een theater.. De stoelen van de zaal zijn ook in zo’n grauwe vlees nog vis peper en zout mosterd kleur..brr.

Gelukkig zitten er mensen op.
De Rabo bank zaal. Ja dat is een bank met een goed verhaal.
Nouja, wij zijn toch blij met de vakbroeders om ons heen en de voorstelling is fijn, blijmoedig, sfeervol, saamhorig, want dat is zo als je met meer mensen tegelijk iets hoort… gloedvol en gewoon heerlijk vol lol. Met groot enthousiasme spelen wij onze kerstliederen en al de mooie en leuke verzoeknummers van het trouwe publiek dat ook geweldig meezingt in de meezing-serie. Ze zijn zeer enthousiast. We zijn verwend met zulk publiek..dat is zo..Ik word er warm van..Zoals ze ook komen bedanken voor al die mooie voorstellingen..dat is zo hartverwarmend dat Joop zich er zelfs verlegen mee voelt.
We krijgen ook nog bloemen waar wij dan ook van achter over slaan..zo lief en goedbedoeld maar weer met het truttige, treurige design keurmerk waar wij zelfs mijn schoonmoeder geen plezier mee kunnen doen.
En dat heeft ook nog wat gekost.

Nouja, we willen niet ondankbaar zijn want de mensen waren top en daar gaat het om. ..en de bitterballen ook..Dank dank aan de  Nieuwe Kolkers!