Dag 14 van de ‘schrijf de blues challenge’ : Hoe kijk je terug op deze 14 dagen van geschrijf ? Kwam er ook een doorbraak?

Ik vond het fijn om te doen. Prettig om opdrachten te krijgen die je dwingen over allerlei dingen na te denken en dan ook echt wat verder te gaan dan je misschien wel wilt. Ze zeggen wel eens in de cabaret wereld dat je ‘je kwetsbaar moet opstellen’ en daar heb ik dus een grondige hekel aan. Hou alsjeblieft op het over al je privé sores te hebben, denk ik dan. Waarom moet dat op een podium? En waarom zet ik dat op een blog. Ja, dat is wat mij betreft om te kijken of mensen het leuk vinden om mijn verhaaltjes te lezen, te zoeken naar een vorm en te ontdekken wat wel en niet herkenbaar is. En ik wil graag schrijven, dat is dus wel duidelijk. Nu kom ik er achter dat het gewone leven overal in zit. En dat je over kleine dingen groots kunt schrijven. Heel leuk om de WC als uitgangspunt te nemen voor een beschouwend verhaal en te zien als een tijdmachine. Daar hangen alle mijlpalen naast de kalender met de mensen die belangrijk voor je zijn. En soms heb je een held bijvoorbeeld Pippi Langkous, het toonbeeld van het kind dat speelt en zich nooit verveelt. Dat vrij en blij is, creatief en lief, sterk en nooit bang, rijk en vindingrijk. Maar vooral onafhankelijk en avontuurlijk. Kinderen zijn hartstikke leuk net als demente bejaarden. Ik wilde al heel vroeg veel kinderen en dieren. Om mee te spelen. Het ‘loslaten’ van het stel vond ik veel lastiger dan ik had kunnen voorzien en het lege gevoel wat daarvoor in de plaats kwam rot.. Ja, toen kwam ik mijzelf wel even tegen, wat nu, wat saai, wat stil. Hondje dood, ook dat nog. Rouw bestaat. Dan knal je van je fiets en wordt je gedwongen om echt stil te staan en je eigen dingen aan te gaan. Mijn vriendinnetje zei : Ga maar eens even voelen hoe het nu met jou gaat. Jezus! En omdat ik geen kant op kon ben ik dat dus gaan doen en toen kwam ik erachter dat die angsten voor dat hele ingewikkelde leven, de angst voor de dood, eenzaamheid, de angst om te falen, de angst om alleen te zijn beter te hanteren zijn als ik er niet voor wegren. Kortom, door het uit te spreken. Door het op te schrijven bijvoorbeeld werd het duidelijker. Dat kun je wel een doorbraak noemen. En dat je dan ‘genezen’ bent van je pijn en angst mag een regelrecht wonder heten: Jezus bestaat, hij is een osteopaat. De ontspanning, het beste medicijn tegen de blues, komt bij mij vooral door het zingen met andere mensen. Dat maakt mij blij en vrij. Het blijft mij ook fascineren hoeveel je kunt blijven leren. Voelen bij jezelf hoe die adem gaat en waar je mooiste klank zit. Hoe los is je kaak, hoe zacht je gezicht, hoe ruim je borst, voel je je voeten en open je hart. En dan stroomt het. Dan kom je 'in je eigen kracht' zeggen ze. Meestal wil ik gaan slaan als ze dat zeggen.  Muziek is wel het mooiste wat er is. En er is zoveel muziek. Van Bach tot Joop visser en alles er tussen in. Ik hou er zo van. De blues kunnen je troosten door enkel en alleen al het gegeven: jij bent echt niet de enige die zo nu en dan een dip heeft. Ga maar lekker zwelgen op de bank met een dekentje en een doos chocola. Wees maar zielig. Laat het toe. Niet te lang ,maar af en toe. De hormonen kunnen daar een behoorlijk rol is spelen maar gelukkig hebben we het vermogen om eens een beetje uit te zoemen, te kijken van een afstandje of via een coach, goede vriend, een loods die jou wel helpt als het tegen zit en ga je gewoon weer moedig en vrolijk, zoals je eigenlijk bent, voorwaarts. Energiek en nieuwsgierig naar wat er voor je ligt en als een kind de wereld inkijken, ijverig bezig met nutteloze dingen doen. Vooruit en niet achteruit. Graaf een zandkasteel, raap kastanjes op, zing een liedje op de fiets, zeg een vreemde gedag. Het is allemaal gratis! Doe jezelf een lol, be Mindfull.;)

 Dank voor jullie leuke aanmoedigingen!