zaterdag 6 januari 2018


Dag 6 van Schrijf de Blues:  Opdracht : Wat is jouw specifieke Bluesgevoel?

 
Jezus bestaat.

Best confronterend om dat eens op te  schrijven want ik merk nu al dat ik dat dus niet wil. Ik wil het altijd vrolijk houden en grappen maken als het te serieus wordt allemaal. Ik ga niet in de put zitten, ik vertik het. Daar ben ik wel eens geweest en dat was geen feest dus heb ik gewoon besloten dat ik mij niet wil laten leiden door negatieve angstgevoelens, paniek of “help dat kan ik niet!’ onzekerheid. Want ik ben dus altijd een bange kip. Een faalangstig kind. En niemand die dat snapt.

Maar nu is er iets wonderlijks gebeurd. Ik ben genezen! Bevrijd van de angst. En verdomd, alles gaat stromen. Daar moet je dus 54 jaar voor worden. Hoe is dat zo gekomen. Nou, het zit zo. Ik was in oktober op een stomme onhandige manier met mijn regenbroek tussen mijn trapper van mijn oude rotfiets blijven haken en verloor mijn evenwicht. Toen viel ik dus keihard rechtstandig achterover op mijn stuitje op de stoeprand en lag met mijn fiets over mij heen op straat in de stromende regen te gillen van pure doodsangst. De pijn was afschuwelijk. Ik dacht dat ik in tweeën lag en dat ik verlamd was. Ik dacht: dit was het dus. Nu ben je invalide. Er kwamen mensen aangerend die mij wilden helpen maar gelukkig zo verstandig waren om mij niet op te gaan tillen want ik lag immers in tweeën. Ze konden mij wel verlossen van de fiets die tussen mijn benen gedraaid lag en belden 112. Ik zei nog “Nee, dat hoeft niet” want ik voelde mij zo lullig en wilde gewoon normaal doen en zeker niet naar een ziekenhuis waar ik dus heel mega bang voor ben. Maar ik schijn nogal warrig gedaan te hebben dus die mensen vonden het toch verstandig dat 112 kwam. En die kwam. Zonder sirene, gelukkig. Ik werd door de ambulancebroeder, die heel aardig was, omhoog gehesen en hij kwam tot de conclusie: je stuitje is of gebroken of zwaar gekneusd en dat doet heel erg pijn. Ik kreeg twee paracetamols. “En nu?’ vroeg ik, inmiddels iets minder hysterisch. “Ja, we kunnen een foto maken en een onderzoek doen”. “Onderzoek??” ik werd alweer bang. “Ja, dat is even vervelend, want dan gaan ze even voelen.”
“Even voelen, nee, je bedoelt daar? O God, ja dat wist ik nog van mijn zus, dat was zoooo vreselijk en dan??” “ Dan weten we of het gebroken is of gekneusd”. “En dan??”. “Dan niks, want het maakt gewoon geen reet uit. Het doet allebei heel veel pijn en we kunnen je kont niet in het gips zetten dus het maakt niets uit. Je moet aan de zware pijnstillers en proberen te bewegen. Dit gaat wel een paar maandjes duren, vrees ik.” “Een paar maandjes!!!” Ik kon mijn leed niet overzien.

“Nou dat was dus duidelijk, dan ga ik ook niet laten voelen.”  Ik bedankte de man en ging kermend naar huis en super zielig op de bank liggen op mijn zij en kon vervolgens een paar weken helemaal niks. Naar de WC gaan was wel het ergste. Omdraaien in bed, de trap op, je sokken aantrekken, het was allemaal ellende. Wat was ik zielig. En ik verveelde me rot. Kon ook niet optreden en gitaarspelen en zitten. Gewoon zitten lukte niet eens. Gelukkig is daar dan zo’n hulpmiddelenwinkel waar ze bandjes hebben met een gat erin. Met een pompje. Ik weet nog dat mijn moeder zo’n ding had toen ze een verzakking had. Wat een lulligheid. Maar die band werd wel mijn grootste vriend. Met mijn band kon ik weer zitten. Daar ben je dan gewoon helemaal blij mee.

In die tijd kon ik nergens naar toe en als er iets is wat ik niet goed kan is het thuisblijven. Daar heb ik de rust niet voor. Maar nu moest ik wel en ik ging meedoen aan een blogwedstrijd. Een ontzettend heerlijk kuuroord in Portugal schreef een wedstrijd uit en de winnaar mocht gratis een week komen met een vriendin! Daar ging ik even voor zitten en het moest gewoon zo zijn, de Heer vond dat ik dat wel genoeg geleden had en ik won! Wat een blijde boodschap zo vlak voor de kerstdagen en wat geweldig dat ik een super leuke vriendin mee mocht nemen.

Daar in het paradijs gebeurde het. Daar liep namelijk een osteopaat rond met de reputatie van een tovenaar. Iedereen was lyrisch over zijn magische handen. Er kwamen mensen uit Spanje gereden speciaal voor hem. Ik kreeg een soort Jezus visioen. En hij was ook nog heel knap. Maar toen ik daar zo lag en hij in een keer zag dat dat stuitje van mij twee cm omhoog was geschoten door de klap en dat hij dat goed kon krijgen in een uurtje subtiel wrikken, trekken en duwen, raakte ik compleet ontspannen en voelde de angst uit mijn lijf trekken. Zonder het te willen stroomden de tranen uit mijn ogen en hij zei dus : Jij bent bang he. Lijfjes liegen niet. En toen heeft hij dat gewoon weggehaald. Daarom zeg ik: Jezus bestaat, lang leve de osteopaat.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten