woensdag 3 januari 2018


Dag 3 van ‘schrijf de blues’: Wat ben jij kwijtgeraakt in 2017 en heeft dat je iets opgeleverd?


Ik dacht dat het mij nooit zou gebeuren het lege nest syndroom. Ik had juist stiekem last van een vol nest syndroom. Na alle jaren met een overvol huis met herrie en troep verlangde ik naar rust en overzicht en de vrijheid om te kunnen gaan en staan waar ik wil zonder naar huis te moeten rennen en voor alles en iedereen te zorgen. Ik was er wel aan toe dat ze op eigen benen zouden gaan na de dakgoot vol met peuken en de wietgeur in de was, de constant bezette badkamer en het gebonk op de trap, de dertien wassen in de week en geplunderde koelkast en de bezoekjes aan Halt, politie, ziekenhuizen en psychologen. Nee, dat zou ik echt niet gaan missen die Alle Dagen Heel druk. Ik houd zielsveel van ze maar ze zijn nu zo hun eigen leven aan het leiden met hun feesten en nachtelijke tostie’s bakkerij dat ik er wel klaar mee ben. Hup! Ze hebben een zetje nodig om het nest te verlaten.

Maar toen vlogen ze dus uit. De jongens met hun meisjes en werd het erg stil. Wat ongezellig. Ik miste de verhalen, de avonturen , de rotzooi en de herrie. Ik was mijn huis kwijt. Wat was het groot en stuk en lek en uitgewoond. Gelukkig was Sjors er nog, de hond maar die liep op zijn laatste pootjes. Hij was op, had pijn en kon niets meer. En toen het dan zover was dat onze allemansvriend, de katalysator en kameraad van alle gezinsleden, de trouwe goedzak, die altijd aardige, vrolijke vriend een spuitje kreeg van de dierenarts in het bijzijn van ons allemaal en mijn man de kuil had gegraven in de tuin, kon ik niet meer stoppen met huilen. Dit was te erg. Dit was nou het lege nest. Het holle gat in jezelf, stikverdrietig, ik was totaal overbodig geworden. Help.

Thuiskomen was het ergst. Sjors was altijd blij als je thuiskwam en kwam je dan kwispelend tegemoet. Nu kwam ja daar in dat huis dat een soort niemandsland was geworden.

Van lieverlee gingen we het huis maar een beetje opknappen, een nieuw behangetje, een frisse WC bril, zeg maar twee, een paar meubels vervangen en er kwam een draaitafel. Best gezellig eigenlijk plaatjes draaien en wat was het schoon zonder honden en kattenharen. De wasmachine draait nog maar een of twee keer per week en de badkamer is altijd vrij. We kregen geld terug van het energieverbruik terwijl we altijd ontzettend veel bij moesten betalen! Daarvan gingen we eens een reisje maken naar Zuid Spanje, zonder kinderen. We konden gewoon musea in en kerken en ons vergapen aan kunst. Omdat het zo mooi was die nieuwe wereld, gingen we ook naar Venetië. En niemand hoefde op onze kinderen of de hond te passen. Ik werd lid van een sportschool en ging mijn eigen optredens regelen. Zingen, spelen en rondreizen, vrijheid. Ik ben een bevoorrecht mens!

Het gapende gat van dat lege gevoel kun je dus gewoon zelf opvullen met dingen doen die je de moeite waard vindt. Wat een rijkdom. En we zijn trots op de kinderen. Ze hebben hun plekje gevonden in zijn hun eigen talent terechtgekomen , dochter in de kunst en de drie jongens met de drie  W’s, “ een woning, werk en een wijf 😉 ”. Tel uw zegeningen. En ik ga dapper voorwaarts.



1 opmerking: