Vandaag moet ik die vraag beantwoorden en het is of de duvel ermee speelt want daar hebben J&J net een liedje over gezongen. Het 'Joop troostlied' tegen al het leed van de wereld. Een lied dat je eigen blues relativeert want "Het had nog heel veel erger kunnen zijn" is het refrein. Een van de betere meezingers. De mensen in de zaal herkenden het helemaal.
Liedjes zijn voor mij persoonlijk al het absolute tovermiddel tegen de blues of met de blues. Want in liedjes kun je al je emoties beleven en doorgeven, niet alleen door de tekst maar ook door de klank, de kleur, het ritme, de compositie, de harmonie , het samen muziek maken. Bovendien is het fijne van zingen dat je even niet aan andere dingen kunt denken, kortom: je hebt geestelijk vakantie. Je wordt er blij van en als het meezit je omgeving ook.
Zo zat ik vanochtend al op het koor waar ik behoorlijk thuishoor. 'Haarlemmer Olie' is overal goed voor. En mijn moeder zit er ook op. Meer dan 100 mensen in de categorie gematigd tot behoorlijk senioor zitten daar dan naast een andere tenor, bas ,alt of sopraan hun best te doen om ongeveer tegelijk te beginnen en klaar te komen. Dat lukt niet altijd maar er is altijd wel een moment van vreugde, of wel als we beginnen of als we stoppen. Vandaag was mevrouw Rie van der S. te H. maar liefst 90 jaar geworden en werd ze toegezongen met het lied: Ik heb eerbied voor jouw grijze haren. En dat heb ik ook, eerbied voor haar haar. Wat een heerlijk vitaal wijf is dat. Ze swingt nog als een gek en heeft een Jordanees gevoel voor humor. De ene schuine mop na de andere komt eruit bij die guit. Negentig! Dat geloof je gewoon niet. "Gewoon blijven zingen meid en niet teveel zeuren. " Kijk, daar heb je wat aan, die levenslessen. Zo lopen er meer rond op dat koor. Niet kapot te krijgen. De meesten zijn inmiddels voorzien van een nieuwe heup, knie en gehoorapparaten maar ze laten zich niet wegsturen. Je gaat gewoon door tot je erbij neervalt en het leuke van zingen is: dat kan dus. Behalve als je het echt niet meer weet allemaal. Als je dement bent en niet meer weet waar je woont of hoe je heet , dan kom je op een gesloten afdeling terecht in een tehuis met een code en dan kom ik gewoon daar voor je zingen. Dat is zo bijzonder want er komt weer leven in de dolende zielen als ze liedjes van vroeger horen en mee gaan zingen. Het mooiste is het als je dichtbij ze komt in hun wereld door een lied te vinden dat bij ze past. Dat kan variëren van "Welk een vriend is onze Jezus" tot "Hand in hand kameraden ', 'Huilen is voor jou te laat, ik kom niet meer' of "Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien" met de zin: "En al denk je, dat komt nooit meer, dat komt nooooit, nee nooit meer terug, ach Margrietje, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer." Hartverscheurende taferelen. Er zit ook een dame die het hele jaar door 'Stille nacht' zingt. Iedereen wordt er gek van maar je kunt haar niet blijer maken met dat liedje of de man die overal 'Bim-bam' tussendoor zingt, en lekker hard "Sinterklaas is jarig zet 'm op de pot." Het zijn net kinderen. Niet meer gehinderd door decorum.
Ik heb iets met oudere mensen. Ik vind er troost geloof ik. De druk is eraf, de rust zit erin, de wijsheid en de aandacht. Ik bewonder mensen die mooi oud worden ondanks alle ellende die ze hebben meegemaakt. Die jong van geest blijven, kunnen lachen om hun lot, ook als ze de loterij niet gewonnen hebben. Kortom, die niet zeiken. Ik hoop dat dat mij ook gaat lukken, later als ik groot ben. :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten