Daar komt de bruid!! 28.01.2018 Haarlem, Brinkman.
Het Sprookje van Mylou en Frenk
Het leven kan soms op een sprookje lijken en daar wil je toch graag in geloven. Dat het echt is , dat het oprecht is, dat het bestaat. De waarachtige liefde tussen twee mensen die elkaars zielen raken. God wat is dat mooi. Dat zijn dan twee mensen die elkaar versterken en blij zijn voor, met, in, naast en op elkaar. Dat straalt ervan af. Zij vindt hem oneindig leuk en grappig en kan onmogelijk niet van hem houden. Hij vindt haar oneindig warm en lief en is door haar ontdooid. Zij zit in hem, hij in haar, altijd. Ze hebben elkaar op het station ontmoet. Op het station! Een prachtige romantische setting. Je ziet het voor je, de gedreven interviewer op weg naar zijn belangrijkste interview ooit met een blik van 'stoor mij niet' en de charmante vrouw die hem terloops aanspreekt en zijn ego streelt met de woorden: “Hoehoe, jij hebt toevallig wel mijn vakantie gered.” Zoiets. Het ging over een boek maar Frenk nam het letterlijk. En dat was maar goed ook. Mylou had het gedurfd hem aan te spreken en daar is zij Susan Visser, met haar advies , dankbaar voor: “Pak de eerste de beste leuke kerel die voorbij komt. “Toen is hun reis begonnen en nu met een ja-woord beklonken in een bruisend 'Ha- ha- ha- Haarlems Brinkman'. Daar zaten ze dan op een rood velours bankje alsof ze in de trein zaten met uitzicht op de Grote Markt. Die trein was overvol, maar niemand keek chagrijnig ook al waren de zitplaatsen schaars en stonden enthousiaste mensen op de balkons dicht tegen elkaar aangedrukt om dit schone, pure schouwspel te aanschouwen. Er sprak een soort collectief verlangen naar uit. De echte liefde zie je niet zo vaak in het openbaar. Mylou was werkelijk prachtig in haar klassiek, witte verschijning, een jurk die nog ergens in Amsterdam op straat heeft gelegen, met een bontje, verse bloemen en een sluier en gewoon een bonk vastberaden geluk. Frenk met zijn fijne pak , puntschoenen, grove krullen en lieve blik was zeer aandoenlijk. Ja , kwetsbaar, om van te houden. De ceremonie verliep met de nodige persoonlijke grappen en prettige gemakkelijkheid en ontspannenheid, onderbroken door de viooldiva’s met hun gevoelige snaren. Intiem, warm, klein, kunst. Hoe mooi wil je het hebben! Ringen, getuigen, gedoe, heel goed gesproken, tranen van ontroerde mensen. Ik denk dan maar dat iedereen daar op zo’n mooi moment bij mag zijn met een of andere eigen emotie. Het gebeurt gewoon. Ik moest ook even wenen. Aangeraakt door de liefde. En zo heeft iedereen wel wat. En dan is er zo’n moment dat alles wegvalt, behalve de waarheid. De een denkt aan zijn moeder die er niet bij kan zijn, de ander aan zijn eigen huwelijk of wat daar voor door gaat en weer een ander aan de naderende dood en toch is er een gezamenlijk moment van geluk. Het zien van deze twee samen als een verbond van het gretige leven, wij gaan dit samen doen.
Heerlijk om ‘getuige’ van te mogen zijn. En ze leefden nog lang en heeeeel gelukkig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten