Nieuwjaarsduik.

Nieuwjaarsduik                                                                                                                           1 januari 2018

  Je vraagt je toch af wat wij onszelf aandoen. Het gaat erom dat het schuurt als het ruwe zand tussen je ijskoude , natte benen en je te krappe spijkerbroek na de verdovende Nieuwjaars duik. Waarom doe je dat in Godsnaam. Ik zie ze niet voor vol aan die mensen die massaal met een Unoxmuts de zee inrennen en tegelijkertijd zeg ik elk jaar: Nu ga ik dat ook eens doen. Puur uit nieuwsgierigheid, balorigheid en de kick. Ik ben alvast begonnen met koud afdouchen na de warme douche en ik moet eerlijk bekennen: Even doorbijten maar het went en het is wel lekker fris. Je voelt je energiek.

Ik ben geen zwemmer. Hou niet van de zee vanwege beestjes, beelden van Jaws en ondefinieerbaar gekriebel  van slierten langs je benen en onder je tenen op de bodem. Ik vertrouw het niet. Ooit ben ik eens super atletisch en enthousiast de zee ingerend en brak mijn voet in een kuil. Krak. In Spanje. Zat ik daar in het gips met 40 graden. Nee ik hou niet van de zee. De stroming kan je ook meevoeren als je toevallig in een mui komt en dat is in mijn familie al een paar keer voorgekomen en gelukkig zijn er geen doden gevallen maar wel bijna.  Nee hoor mij krijg je alleen de zee in als het niet anders kan, bijvoorbeeld bij een hittegolf en dan tot aan de knietjes. Even afkoelen in IJmuiden met uitzicht op het heerlijke strandhuisje. Op een luchtbed durf ik ook niet vanwege hetzelfde haaiensyndroom. Dan zie ik van die spartelende beentjes van onder gefilmd en dan het opdoemen van een monster dat zo een been afbijt dat dan lijkbleek en bebloed gerafeld naar beneden cirkelt. Zit op mijn netvlies, gaat er nooit meer van af.

Maar goed, dan zie je die mensen die het wel gedaan hebben, de Nieuwjaars duik. Blij! Springlevend! Herboren ! Dapper en trots op hun persoonlijke overwinning. En dan ben ik toch stiekem een beetje jaloers. Zij wel. Dat is wat je noemt een uitdaging en een geweldige start voor het nieuwe jaar met al zijn veelbelovende verwachtingen en goede voornemens. Als je dat kunt, kun je alles toch?

Zo ging ik de feestdagen in, vol frisse zin. Kijk eens hoe leuk het kan zijn! Mooi versierd huis, heerlijk eten, alle kinderen komen, cadeautjes voor iedereen gekocht in het Stadshart van Amstelveen, je ouders leven nog, je schoonouders ook en je hebt heerlijke optredens gedaan en ik hou van iedereen. Niet wegrennen maar er vol tegen aan. Totale overgave, daar gaat het over en tel uw zegeningen. Het is gelukt. Dit jaar dacht ik, doe gewoon je best en God doet de rest. Ik ben zelfs naar de kerk gegaan om mijn  vader te behagen . De hele familie was er. De eiken houten katholieke sfeer van weleer bestaat nog, erger nog, er is niets veranderd. De geloofsbelijdenis en alle clichés kon ik zo opdreunen. Ja en amen. Alleen hebben ze een woord in het Onze Vader gewijzigd en dat geeft dan meteen gelazer. Ik geloof dat er nu staat: en leidt ons niet in verzoeking en dat was bekoring. Daar kunnen dan weer  grote meningsverschillen over ontstaan die tot nieuwe verdeeldheid leiden. Tel uit je winst.

De preek van de pastor die geen pastor was maar hoger, vicarus, net onder de bisschop, kon mij totaal niet boeien. Ik heb echt geprobeerd die man te volgen maar waar het over ging? Geen idee. Hij had ook z’n ogen dicht en sprak op zo’n zweverige manier over de ziel en zaligheid en de geest en hij steeg bijna op onder het genot van een slok wijn, de zelfverheerlijking en wat wierookdampen. Ik zag het. En er was ook zo’n leuke adolescente misdienaar bij die zijn cape goed moest hangen over zijn troon en ik kon er niets aan doen maar ik  vertrouwde het gewoon niet. Net als de zee. Daar zitten ook geheimen in.

Ik ben ook nog, omdat ik een brave de Graaf Ben, op de communie gegaan. Ook iets wat ik nooit begrepen heb en onsmakelijk ook nog: ‘Dit is mijn lichaam. Eet hiervan om mij te gedenken.”

Ik zag allemaal echte gelovigen denk ik. Sommigen knielden, anderen staken hun tong gewoon uit waarop hij dan de hostie legde of maakten een kuiltje van hun handen om het ‘lichaam van Christus’ te ontvangen. Dat smaakt nergens naar. Ouwel. En het plakt aan je verHemelte. Maar dat zal wel de bedoeling zijn.

Ik zat maar te wachten op het moment dat ik geraakt zou worden door een paar mooie, troostrijke, zinnige woorden of prachtige zang of al was het maar de zegen van boven maar het is er niet van gekomen. Het koortje dat er stond was best toegewijd en betrekkelijk jong maar als er dan zo’n blokfluit aan te pas komt word ik een beetje ongemakkelijk. Er gaat niets boven saamhorige samenzang vind ik hoor en daar doe ik dan ook gretig aan mee , gewoon voor het gevoel van gemeenschap. En dat heeft Alex ook al zo benadrukt. Weg met de debieltjes en meer gemeenschapszin erin. En daarom duiken we het liefst met z’n allen die koude zee in. Hup Holland Hup.  We gaan ook al niet naar het WK.



( ik doe mee met een schrijfopdracht. Elke dag een opdracht. Dit was dus verhaaltje 1 over de feestdagen. Ben benieuwd of het gaat lukken en houd mij aanbevolen voor positief opbouwend  commentaar :) Bedankt en een Gelukkig Gezellig Gezond Nieuw Jaar! ( de drie G's.)